Vikan - 04.08.1960, Blaðsíða 11

„Allt í lagi, ég lofa því. Getum við verið í
þínu herbergi?“
Smásaga eftir
Sigrúnu Björnsdóttur
*r;
ég á leið niður vel upplýstan Skólavörðustíginn.
Mér er borgið i þetta sinn.
Ég hafði ekki ætlað að drekka svona mikið, en
ég var óvön víni, og það sveif á mig, fyrr en
varði. Mig sveið í tunguna og hálsinn, og ég var
farin að tala og hlæja stanzlaust. Hreinn bætti
stöðugt í glasið og hló líka. „Þú ert stórkostleg,
nú líkar mér við Þig,“ sagði hann.
Ég sagði, að hann væri fífl, yndislegt, lítið fífl,
og ég elskaði fífl. „Ég er, sko, lika fífl,“ drafaði
í mér, — sko — stórkostlegt fífl.“ — Svo fóru
veggirnir að færast íjær, og gólfið reis upp og
hækkaði. Mér varð óglatt, ég skreiddist inn í
snyrtiherbergið og gubbaði. Mér leið skár á eftir
og gat staulazt upp á legubekkinn. Hið síðasta,
sem ég sá, var Hreinn, sem veltist um af hlátri.
Ég vaknaði við brothljóð. Hreinn stóð við borðið
og trampaði á glasinu. Hann hélt á tómri flösku,
og á borðinu var önnur hálf.
„Hreinn," hrópaði ég, „hvað ertu að gera?“
„Hvað ég er að gera, — ég er að drekka, telpa
min. Ég skal, svei mér, sýna þér, hvernig á að
drekka.“ Hann greip hálfu flöskuna og svalg
stórum, greip fyrir munninn og neyddi sig til
að kyngja.
„Þú ert, sko, aumingi, bölvaður aumingi, veltur
um af einum sjúss eins og skotin hæna. Þú ert,
sko, fífl.“
Hann hendir tómu flöskunni frá sér. Hún lendir
i veggnum og fellur í þúsund molum á gólfið með
geigvænlegum hávaða.
Ég er enn með óbragð í munninum, og mig
dauðverkjar i höfuðið, en ég hendist upp og grip
dauðahaldi I handlegg Hreins.
Framhald á bls. 34.
VIKAN
11