Vikan - 08.09.1960, Qupperneq 5

SINN A NUKU HIVA
fögru Marquesaseyjum
án árangurs. Franski landstjórinn hafSi séð
um leiSangur til nágrannaeyjanna i þeirri von,
aS Timau hefSi kannski allt i einu langaS til
aS heimsækja vini eSa ættingja þar. Enginn
grunur féll á föSur stúlku Timaus, þar sem
hann gat sannað, aS hann hafði ekki farið úr
þorpinu þá nótt, sem morðið var framið.
Ég stóð þvi gagnvart vandamáli, sem átti
eftir að taka allan tima minn vikum saman,
bæði dag og nótt.
Ég lofaði Marquesasbúum ,að ég skyldi kom-
ast að þvi, hver hefði drepið Timau. ÞangaS
til ég gæti gefið þeim fullnægjandi skýringu á
atburðinum, mundu þeir trúa þvi, að Timau
hefði verið drepinn af illum öndum. Ég gat
lesið hina þöglu spurningu i augum þeirra,
þar sem þeir gengu til og frá vinnu: Segðu
okkur, hviti maður, hver var það, sem drap
Timau?
Fortíð þessarar eyjar var jafnrauS og blóð-
ug og eldfjallaefnið sem myndaði hana. Mar-
quesaseyjar voru mannætueyjar fyrir ekki
löngu, — einhverjar hinar siðustu í Pólýnesiu,
og íbúarnir á Nuku Hiva voru hinir siðustu,
sem loks hættu þessum gamla og blóðuga sið.
Það kostaði mörg Iif, blóðuga bardaga og mikil
harmkvæli, áður en þeir fengust til að hætta
að borða náunga sina, tóku kristna trú og
viðurkenndu frönsk yfirráð.
Einn til mannætudalsins.
Snemma morguns söðlaði ég hest minn og
reið af stað. Fyrst lá leið min að morðstaðn-
um, en þar var allt svo úttraðkað, að engin
spor voru eftir. Ég reið áfram upp eftir daln-
um til þess, ef unnt væri, að finna siðasta
hvilustað Timaus. Morðinginn hlaut einhvers
staðar að hafa losað sig við líkið. En ég fann
ekkert og sneri þreyttur og óánægður til baka,
og þar að auki sagði leiðsögumaðurinn mér,
að eyjarskeggjar hefðu ekki komið til vinnu
þann daginn.
Það lék enginn efi á þvi, að Timau hafði
verið myrtur og að morðinginn var jarðnesk*-
ur maður. Ég hóf yfirheyrslur i þorpinu, en
gat ekki fundið neinn, sem hefði átt í ein-
hverjum útistöðum við hinn unga mann. Hann
hafði verið hamingjusamur piltur og ekki orð-
ið sér auðveldlega úti um fjandmenn, heldur
hið gagnstæða. Hin litla vinkona hans átti held-
ur enga vini, sem gátu verið afbríðisamir við
Timau. Faðir hennar hafði raunar verið á
móti sambandi þeirra, þar sem dóttir hans
var ósnortin og Timau þekktur kvennabósi,
en að þetta væri ástæða til að myrða, — nei.
Nokkrum dögum seinna hitti ég kaupmann
frá Hiva Oa, einni af syðri eyjunum i Marqu-
esasklasanum. Hann hafði ákveðna hugmynd
um morðið: Ef þú gætir fengið nokkra eyjahúa
til að fylgja þér til mannætuþorpsins, sagði
hann, gætir þú áreiðanlega komizt á slóðina.
En hvar er það? spurði ég undrandi.
Það er á bak við Taipi-dal. Þar bjó á sinum
tima stærsti mannætuættbálkurinn, og það
er i öllu falli þess virði að sjá hina gömlu
fórnarstalla og ofnana, sem þeir steiktu fórnar-
lömb sín á. Þú getur riðið upp dalinn, en þá
leið, sem þá er eftir, verður þú að ganga.
Þetta er enginn hægðarleikur.
Næsta morgun var ég á leið upp yfir óbyggð-
irnar. Eftir erfiða ferð var ég kominn svo
langt, að ég sá yfir dalinn. Ég sá langt út á
haf, og i fjarlægð greindi ég' tindótt fjöllin á
Ua Poo gengum sólmóðuna. Ég hélt áfram
þrátt fyrir flugurnar og liitann og komst að
lokum á hásléttuna fyrir ofan dalinn. Langt
til vinstri greindi ég útlinur fjallanna, sem um-
lykja Taipi-dalinn, sem vinur minn hafði talað
um.
Reiðskjóti minn gekk áfram, en virtist allt
í einu taugaóstyrkur og það hafði áhrif á mig.
Ég hafði haft hugboð um það dálitla stund, að
mér væri veitt eftirför, og ég hvatti hestinn.
Eftir dálitinn spöl stanzaði ég og hlustaði, en
allt var kyrrt. Ékki eitt einasta hljóð benti til,
að hætta væri á ferðum, samt var ég hræddur.
Framhald á bls. 34.
Þetta er Nuku Hiva, hin fagra eyja i Marquesas-
eyjaklasanum, en á henni var framið morð, sem
varö að útskýra, til þess að þorpsbúar gætu
aftur tekið gleði sína.

m

íSisííí:
-
■Œ? ^iiái