Vikan - 08.09.1960, Qupperneq 8

Myndskreyfti maðurínn
Framhald af næstu síðu.
— Heyrið þér mig nú: Ég hef verið við þetta i þrjátiu ár, og ég hef
aldrei séð svona hörundsflúr. Það er að minnsta kosti þumlungur á dýpt.
— En ég verða að losna við hana! hrópaði myndskreytti maðurinn.
Hörundseyðirinn hristi höfuðið.
— Það er aöeins eitt ráð til þess að ná Þessu burt.
— Hvað þá?
Að skera i brjóstið. Þér verðið ekki langlifur, en myndin hverfur.
— Biðið andartak!
En hörundseyðirinn var farinn.
Eftirvænting sunnudagsgestanna var áberandi.
—■ Mikill fjöldi, sagði myndskreytti maðurinn.
— En það fær enginn að sjá það, sem hann kom til að sjá, sagði
forstjóri skemmtigarðsins. — Þú sýnir þig ekki nema með plástrana.
Stuttu kyrr. Mig langar til að sjá hina myndina, þessa á bakinu á þér.
Við getum ef til vill afhjúpað hana í stað hinnar. ,
— Hún sagði, að henni yrði ekki lokið fyrr en eftir svo sem viku.
Kerlingin sagði, að myndin væri tfmakorn að mótast.
Þegar forstjórinn lyfti einu horninu á hvítum plástrinum heyrðist eins
og risp eftir bakinu á myndskreytta manninum.
— Hvað sést? spurði myndskreytti maðurinn óþolinmóður og reyndi
að horfa aftur fyrir sig.
Forstjórinn þrýsti plástrinum á sinn stað.
— Þér hafið ekki hagað yður beint skynsamlega. Hvers vegna létuð
þér kerlingarnornina fara svona með yður?
— Ég vissi ekki, hver hún var.
— Hún hefur leikið illilega á yður. Ekkert. — Engin mynd.
— Hún mótast von bráðar. Bíðið bara. Hún kemur bráðum í ljós.
Forstjórinn hló við.
— Jæja. Við sýnum áhorfendum að minnsta kosti hluta af yður.
Þeir gengu út, næstum ærðir af hornablæstri.
Hann stóð lafhræddur þessa nótt og fálmaði eins og blindur með
speglinum.
Á illa upplýstu borðinu voru eyðiefni, sýrur, rakhnífur og nokkrar
arkir af sandpappir. Hann fór að öllu með gát. Hann baðaði þetta hræði-
lega hörundsflúr á brjóstinu á sér og skrapaði með hnífnum. Hann
vann að þessu látlaust í eina klukkustund.
Hann fann skyndilega, að einhver stóð í dyragættinni bak við hann.
Klukkan var þrjú að morgni. Hann fann óljósa öllykt. Hún var kominn
heim úr plássinu. Hann heyrði hægan andardrátt hennar. Hann leit
ekki við.
— Lisabeth? sagði hann.
— Eg ráðlegg þér að fjarlægja hana, sagði hún og horfði á hendur
hans fitla við sandpappirinn. Hún gekk inn I vagninn.
— Ég bað ekki um bessa mvnd.
— OJú. Þetta var með ráðum gert.
— Nei. .........
— Ég þekki þig, sagði hún. Ég veit, að þú hatar mig. En það er
kaups kaups. Ég hatá þig, — ég hef hatað þig lengi.
— Láttu mig i friði, sagði hann.
— Og þú þurftir að gera mig að athlægi frammi fyrir fjöldanum!
— Ég vissi ekki, hvað var undir plástrinum.
Hún gekk I kringum borðið með hendurnar á lendunum og talaði
við rúmin, veggina, borðið. Hún tæmdi orðaforða sinn. Og hann hugs-
aði: Ef til vill vissi ég það? Hvort gerði myndina, ég eða nornin? Hver
mótaði hana? Er það í rauninni ósk mín, að hún drepist? Nei. En ...
Hann sá konu sina koma nær og nær. Hann sá sinaberar kverkar
hennar titra undan óhljóðunum í henni. Þetta og hitt, — allt fann
hún að honum! Hann var lygari, svikahrappur, feitur og luralegur
letlngi, — krakki. Hélt hann, að hann gæti skákað forstjóranum? Hélt
hann, að hann væri grannur eins og sköpunarverk E1 Grecos? Mfchael
Angelo, — almáttugur! Hún hneggjaði. Hún lét skína i tennurnar.
— Þú færð mig ekki til þess að umgangast mann, sem ég þoli ekki
að láta snerta mig með svona slepjukrumlum, sagði hún loks sigri
hrósandi.
— Lisabeth, sagði hann.
— Hættu að Lisabetha mig! öskraði hún. Ég veit, hvað þú ætlaðir
þér. Þú hélzt, að myndin mundi hræða mig svo, að ég þyrði ekki að
fara frá þér. Ha?
— Á laugardaginn kemur, sagði hann, þegar önnur afhjúpunin fer
fram, verður þú hreykin af mér.
— Hreykin! Þú ert eins og hvalur. Hefurðu nokkurn tíma séð rek-
inn hval?
—• Lisabeth.
— Ég ætla að krefjast skilnaðar. Og ég ætla að giftast manni, ekkl
akfeitri kerlingu — annað ertu ekki. Þv ■vt sv'’ *e;tur, að bú ert «rð-
inn kynlaus.
— Þú getur ekki farið frá mér.
— Einmitt? Bíðum bara við.
— Ég elska þig, sagði hann.
— O.horfðu bara á myndirnar þínar.
Hann teygði handlegginn í áttina til hennar.
— Burtu með þessar loppur. sagði hún.
— Lisabeth.
öll augun á líkama hans virtust spúa eldi, ailar nöðrurnar iðuðu, öll
kvikindin spúðu eimyrju, öll ginin opnuðust grimmilega. Hann nálg-
aðist hana, — ekki sem maður, heldur sem manngrúi.
Hann þreif hana, — eins og skepna, sem hrifsar til sín spriklandi
bráð. örvæntingin greip hana. Hún barði og klóraði myndina á
brjósti hans.
— Ég æpi, sagði hún, þegar hún leit í augu hans.
— Lisabeth. Hendur hans runnu af öxlum hennar upp á hálsinn.
Farðu ekki frá mér.
Framh. á bls. 29.
s
Fyrir skömmu lézt hæsti maður heimsins, Daníel
Onwubuta frá Nígeríu, aðeins 30 ára að aldri. Hann var
3,50 metra hár berfættur og svo rammur að afli, að það
svaraði alveg til hæðar hans. Hann var sannkallað afbrigði
þegar frá fæðingu, því að aðeins tíu ára að aldri mældist
hann 1,83 metrar. Fyrir þremur árum réðst hann á
grimmt Ijón án þess að hafa annað vopna en berar hend-
ur og hryggbraut það. Segja má, að alla ævi hafi hann
verið að berjast við sultinn, og nú er hann nýlega dáinn
— úr hungri.
í smáþorpinu Badiko i Norður-Nigeriu bjuggu rúmlega eitt
hundrað menn, og þeir voru allir dauðhræddir. Enginn þorði út
fyrir skíðgarðinn umhverfis þorpið, eftir að myrkiu’ var skollið
á. Jafnvel um hábjartan dag var það hin mesta lífshætta að
yfirgefa það, og var ekki annað fyrirsjáánlegt en að þessi litli
hópur manna færist allur af hungri og vatnsskorti.
Badiko er 350 kíiómetra fyrir sunnan Kano, höfuðstað Nigeriu,
og er næsti nágranni þess þorið Bauchi. Einn dag kom þangað
örmagna og sárhungraður sendiboði, er hafði þá sögu að segja,
að Badikomenn horfðu nú fram á hungurdauða vegna tveggja
mannskæðra ljóna, er færu með drápum í Sarandafjöllum.
Engir veiðimenn í Bauchi þorðu að berjast við ljónin. Yar
boðberi sendur norður til höfuðborgarinnar Kano, með beiðni
um hjálp. Hundrað kilómetrum frá Badiko gisti sendimaðurinn
i þorpinu Daraso og sagði þar hópi svertingja frá grimmdaræði
ljónanna. Meðal annars kvað hann tólf þorpsbúa hafa misst
lifið, er þeir annaðhvort voru á hnotskóg eða i vatnssókn. Þetta
var árið 1956.
Meðal þeirra sem á hlýddu, var Daniel Onwubuta. Þegar frá-
sögnin var á enda, reis þessi fimm álna langi risi á fætur, greip
spjót sitt og þrammaði langstigur út úr þorpinu í bjarma morg
unsársins. Hann stefndi til Badiko.
Þegar þangað kom, skipaði hann þremur yngstu veiðimönn-
unum að búast vopnum sinum. Síðan fylgdu þessir fjórir vopn-
færu menn kvenfólkinu út úr þorpinu og gættu þess, meðan það
sótti vatn og safnaði matarforða. Ekki urðu þeir Ijónanna neitt
varir, en sáu hins vegar mikið að nýlegum sporum eftir þau.
Þegar búið var að koma mat og drykk inn fyrir stauragirð-
inguna, lögðu þeir enn af stað. Er dimma tók, námu þeir staðar
hjá vatnspytti einum, sem vitað var, að villidýr notuðu til að
slökkva þorsta sinn i. Þar klifu þeir upp i tré og biðu átekta.
En þeir þurftu ekki lengi að biða. Jafnskjótt og sólin snerti sjón-
deildarhring i vesturátt, heyrðist skrjáfa i greinum runnanna
fyrir neðan þá, og tvö fullorðin ljón komu i ljós. Einn veiði-
mannann gaf sér ekki tíma til að miða nógu vandlega, heldur
skaut spjóti að Ijónunum. Gekk það inn i afturfót annars þeirra,
allhátt á iærinu. 1 æsingunni og hrifningunni yfir svo vel heppn-
uðu skoti missti veiðimaðurinn jafnvægið og féll niður úr trénu.
Félagar hans skutu nú spjótum sinum að hinu ósærða dýri,
en gátu ekki komið i veg fyrir, að fyrra Ijónið réðist á þann,
sem hrapað hafði niður. Þá skarst tröllið Daníel í leikinn.
Lljóni'nu ofarefli.
Danie Onwubuta snaraðist niður úr tré þvi, er hann hafði
setið i, aðeins örfá skref þaðan , sem negrinn barðist upp á lif
og dauða við bálreitt villidýrið. Hann gaf sér ekki tóm til augna-
bliks-umhugsunar, en þreif heljartaki i makka ljónsins með
HARMSAGA
yiKAN