Vikan - 08.09.1960, Page 27

Hafnargötu 90, Keflavík.
Ávallt i fremstu röð
með allt, sem lýtur að
olíukynditækjum.
Þér lesið um
nýjungar i
auglýsingum
þessara
dálka
Það gjöra einnig tugþúsundir
annarra íslendinga. Gf þér eða
fyrirtæki yðar viljið bera fjöldan-
um fregnir af vörum yðár eða
þjónustu þá segið sögu yðar hér í
smáauglýsingadálkum VIKUNNAR.
Hringið í 3.'>320 og fáið upplýsingar
um verð og kjör.
Aðeins nokkrir dropar og þér
hafið alltaf mjúkar og fallegar
hendíir.
— Mig langar ekki til að gera
ykkur mein, sagði hann. — En ef
þið reynið að kasta mér út i ána,
neyðist ég vist til þess.
Mennirnir tveir skelltu skolla-
eyrum við öllum tilmælum Daní-
els. Þeir voru báðir á fertugsaldri,
— stórir og stríðsvanir veiðimenn.
Og Daníel var aðeins tíu ára gamalt
barn, — barn, sem var 219 senti-
metra hátt á „sokkaleistunum“ og
vó nærfellt 100 kílógrömm . . .
Þegar niður á árbakkann kom,
baðst Daniel þess í síðasta sinn,
að þeir létu hann lausan. Þeir
virtu hann ekki svars, — en settu
sig í stellingar til að fleygja hon
um út i. Þá beygði Daniel sig
skyndilega i hnjánum og stökk sið-
an upp í loftið af öllu afli. Báðir
árásarmennirnir lyftust frá jörðu,
og urðu þeim laus tökin á hand-
leggjum Daníels. f sama vetfangi
greip hann bjarnarhrömmum sin-
um um hnakka þeirra og sló sköll-
unum saman, svo að söng i.
— „Daniel hefur áreiðanlega ekki
hugmynd um afl sitt,“ sagði dómar-
inn seinna i skýrslu sinni til Iand-
stjórans. „Höfuðkúpur beggja þess-
ara manna brotnuðu i mél af hinu
ofsalega átaki, svo að þeir létust á
stundinni. En þeir höfðu sjálfir
einsett sér að drepa Daníel. Ég legg
því til, að ekki sé hafin sök gegn
honum, þar sem hann gerði þetta
í sjálfsvörn.“
Funn hvergi frið.
Eftir að þetta gerðist, fékk Daníel
aldrei að vera óáreittur. Alltaf voru
einhverjir að skora á hann til ein-
vigis. Mikillátir og metorðagjarnir
stríðsmenn vildu reyna afl sitt á
„tröllbarninu“. Og Daniel varð að
berjasl. Annars liefði hann verið
lalinn ragur, -og Nigeriubúar er
j)jóð, sem ekki þolir huglausa karl-
menn sin á meðal. Hið sorglegasta
var, að viðureignir Daníels enduðu
sjaldan eða aldrei með því einu,
að andstæðingurinn fengi brákaðan
arm eða brotinn fót. Þegar þessi
undramaður spennti ægivöðva sina
að einhverju, voru afleiðingarnar
ætið brotinn hryggur eða moluð
hauskúpa.
Þegar frá leið, gerðist honum æv-
in óþolandi. Loks gekk Daníel á
fund héraðsstjórans í Kano og bað
þess eindregið, að hann yrði sendur
eitthvað þangað, sem hann fengi
að vera óáreittur. Þetta var árið
1942 , og var pilturinn þá 12 ára
gamall, 240 sentimetra hár og 115
kg að þyngd. Á likama hans sást
livorki fita né afllaust liold, — að-
eins vöðvar og bein.
Héraðsstjórinn stakk upp á þvi,
að bezta ráðið fyrir Daníel væri
sennilega að kvænast og stofna
lieimili. Þegar liann væri orðinn
fjölskyldufaðir, yrði meiri virðing
borin fyrir honum. Daniel fylgdi
þessum ráðum og fann sér konu,
sem var 190 sentimetra há. Hún var
átta árum eldri cn hann og talin
ófreskja sökum stærðar sinnar.
En á hjónabandinu græddi Daní-
el ekki annað en illmæli og upp-
nefni. Þau lijónin voru kölluð
fjandafætur, og ástandið versnaði,
er fram liðu stundir, i stað þess
að batna. Þegar hann var sextán
ára, hafði hann orðið fjörutiu full-
orðnum mötjnum að bana og sex
unglingum, sem af einhverjum á-
stæðum liöfðu skorað á hann til
einvigis.
Daniel notaði aldrei vopn. Þegar
— Komdu blessaður vinur ■
við skemmtilegri aðstæður.
það var leiðinlegt að hitta þig eþkí
hann var á sextánda ári, leituðu
hann uppi þrir vígreifir stríðsmenn
frá Austur-Nigeríu og létu hann
ekki i friði, fyrr en hann féllst á
að mæta þeim i viðureign upp á
lif og dauða.
— Það er sagt, að þú sért þriggja
manna maki. Komdu þá og reyndu
þig við okkur, sagði einn þeirra,
sem var höfðingjasonur.
— Farið heldur héðan í friði,
svaraði Daníel. — Mig langar ekk-
ert til þess að drepa ykkur.
— Raggeit, öskraði striðsmaður-
inn og hrækti framan i Daniel. En
Iröllið lét ekki reita sig til reiði.
Þá sparkaði aðkomumaður i kvið-
inn á konu Daniels. Það var ófyrir-
gefanlegt. Daníel stóð upp, þreyttur
og leiður og mælti: —- Ég skal
hitta ykkur eftir tiu minútur.
Þrír gegn einum.
Tvö hundruð þorpsbúar höfðu
safnast saman til að horfa á undra-
mann sinn takast á við þrjá ókunna
stríðsmenn. Elzti maður þorpsins
reyndi árangurslaust að koma í veg
fyrir viðureignina. Þremenningarn-
ir héldu fast við kröfu sina.
Seinna báru sjónarvottar, að Dani-
el hefði ekki hreyft sig úr sporun-
um, þegar hinir gerðu áhlaupið á
iiann. Hann seildist bara til og
greip tvo þeirra, herti svo að. Þeir
urðu báðir eins og tuska i þessu
skrúfstykki, sem þeir voru komnir
i. Þegar hann sleppti takinu féllu
þeir báðir meðvitundarlausir til
jarðar.
Hinn þriðji lét hnefahöggin dynja
á Danfel af öllum kröftum. En tröll-
ið stóð bara og starði á hina tvo,
sem hnigið höfðu fyrir fætur hon
um. Þegar hinn siðasti árásarmanna
fann, að ekkert beit á Daniel, tók
hann stóran stein og kom með hann
á fleygiferð til hins unga risa.
Daniel sparkaði i kviðinn á honum,
svo að maðurinn hneig æpandi tií
jarðar. Daniel gekk burt af vfgvell-
inum án þess að lita um öxl.
Maður sá, er fyrir sparkinu varð,
lézt nokkru síðar vegna innvortis
meiðsla. Hinir tveir komust aldrei
til meðvitundar eftir þetta.
Eftir atburð þenna, fékk Danjel
að vera i friði um langan tfma. En
konan skildi við hann. — Ég held
það ekki út að búa með honum,
sagði hún. — Ég er hrædd um, að
hann kreisti úr mér líftóruna hvert
sinn, er hann snertir á mér. Hann
kann ekki að hafa stjórn á kröft-
um sínum.
Nú var Daniel aftur orðinn einn
sins liðs. Átján ára gamall og nærri
270 sentímetra hár. Hann hvarf úr
þorpi sinu og flakkaði einsamall um
í Nígeríu nokkurn tima. Þá var það,
að forstöðumaður fjölleikahúss
nokkurs varð á vegi hans og tók
liann í þjónustu sína. Hét hann
hverjum þeim þúsund króna verð-
launum, er lagt gæti risann að velli.
Þetta leiddi til þess, að Daniel
varð tveimur andstæðinga sinna að
bana i ógáti með því að klemma
saman brjóstkassa þeirra, unz hann
brotnaði. Hann gat aldrei gert sér
grein fyrir þvi firnaafli, sem nátt-
úran hafði gætt hann.
Enskur fjölleikahússstjóri bauð
honum nýja atvinnu, en Daniel
hafnaði henni, þótt hann ætti fullt
í fangi með að afla sér næringar
fæðu til lifsviðurværis. Hann þurfti
daglega sex manna mat. Þegar hann
Framhald á bls. 29.
VIKAN
27