Vikan - 01.12.1960, Síða 35

Sólar-rennibraul
Edwin Arnason
í litlu landamæra-
þorpi
Framh. af bls. 11.
í fang annarrar, var ótt.inn og hættan,
sem þau höfðu lent í, dauðinn, sem
þau höfðu umflúið, og þráin til að
lifa liíinu, sem þau höfðu öðlazt á
ný, út í yztu æsar.
Tveir hanar göluðu hátt. Sólin var
komin upp. Nýr dagur hafði fæðzt.
En töfrahringurinn var enn í kring-
um þessar tvær mannverur. Allt um-
hverfið hafði breytzt við kraftaverk-
ið. „Hvað heitir þú? Hvað á ég að
kalla þig?“
„Nei, nei, við skulum ekki nefna
nein nöfn.“
Þú hefur rétt fyrif þér, það er
engin önnur kona til, aðeins þú, og
ekkert skal komast á milli okkar."
„Tilheyrir þú einhverjum þarna
úti?"
„Nei, ég er aðeins þin.“
„Hve lengi?"
„Alltaf og eiliflega. Og þú, ert þú
'kvæntur? Áttu börn, sem þú elskar
og munu taka þig frá mér?“
„Nei, ég á engan, ég er aleinn I
heiminum."
Slík orð eru áfeng og töfrandi og
:gefa ævintýrinu dýpt.
Allan daginn reika þau tvö um skóg
'Og engi. 1 þorpskirkjunni litu þau
upp til heilagrar guðsmóður og gengu
á milji grasi gróinna leiðanna í
kirkjugarðinum. „Hver ert þú?
Hvernig var líf þitt hingað til?“
:spurði Grúsinskaja.
,,Mitt líf, lífið mitt? Sérðu hest-
inn þarna, sem dregur plóginn? Hann
.markar eitt far í eina átt og annað
í aðra, og hvert far verður að vera
þráðbeint og liggja eins. Þannig var
líf mitt þar til í dag,“ svaraði mað-
urinn. „En þú, hvernig hefur þú lif-
að lífinu?"
„Ég? Ég er aðeins lítil býfluga. Þú
veizt, hvernig býflugur lifa, — þær
vinna og vinna. Þær eru aidrei
þreyttar, þær þekkja aðeins skyldu
sína. E'n aðeins ein af þeim er kven-
fluga. Einu sinni á ári getur hún
valið sér maka, og þá er hún drottn-
ing.“
„En hvað þú segir fallega frá, ást-
in mín.“
„Og í dag er ég drottningin," hvísl-
aði konan.
Loftið var mettað ilmi villtra rósa.
Maðurinn og konan gengu fram hjá
öðrum farþegum, sem höfðu bjarg-
azt, en kveinuðu yfir missi farang-
urs síns og yfir töfinni. Síðan sneru
þau aftur heim að myllunni.
Þau báru líka merki slyssins. Þau
voru föl og föt þeirra sundur tætt,
en þau tóku ekki eftir því. Meðan
þau borðuðu kvöldmatinn, báðu mal-
arinn og kona hans þau að segja
frá slysinu. Þau gerðu eins og þau
voru beðin, en það þreytti þau.
Eftir matinn létu þau sig berast
með straumnum upp við ströndina í
gömlum bát, þar sem trén köstuðu
skuggum sínum yfir vatnið. Brátt
voru þau farin að tala um framtíð-
ina, óvissa og óljósa framtíð, sem tók
við á því augnabliki, er lestirnar byrj-
uðu að ganga aftur.
„Ég vildi, að hingað kæmi aldrei
nein lest framar, enginn hugsaði
lengur um okkur og lífið væri alltaf
eins og í dag,“ sagði Grúsinskaja,
,,Er slík hamingja til? Er yfirhöfuð
hægt að hugsa sér það?“
„Ó, já, við skulum gera okkur í
hugarlund, hvernig hamingja okkar
yrði. Hví ætti hún ekki að geta enzt
til eilifðar? Við getum stjórnað þvi
sjálf. Við getum verið hér áfram
saman eða farið eitthvað annað ...“
Hann horfði á hendur hennar, sem
léku við sefið. Já, hann elskaði þessa
konu. Hann elskaði hana takmarka-
laust. „Við verðum saman, alltaf
sarnan," sagði hann.
„Við getum farið til Italíu eða
Englands. Alls staðar i heiminum er
hægt að finna afskekkta staði. Eíða
hvernig væri japan? Hefurðu nokk-
urn tima verið þar? Eða kannski
Havaí? Þar er dásamlegt."
„Ég er viss um það. Við skulum
alltaf vera saman. Tíminn mun líða,
og við verðum gömul, en við skulum
alltaf, alltaf vera saman.“
Þannig töluðu þau saman í bátn-
um, i skugga trjánna. Þau töluðu
eins og aliir aðrir elskendur hafa
alltaf talað alls staðar, síðan heim-
urinn var skapaður. En í huga þeirra
leyndist kviðinn. Það var eins og
þau dreymdi og að þau kviðu því að
vakna. Þögul gengu þau aftur að
myllunni.
Um kvöldið komu tveir embættis-
menn og tóku skýrslu af þeim, sem
höfðu bjargazt. Þeir komu líka í
herbergið í myllunni og spurðu hæ-
verskra spurninga. Hvert var nafn
mannsins? Hvaðan kom hann?
Stetten svaraði lágt. Grúsinskaja var
þreytt og hafði lagzt á rúmið með
andlitið upp að vegg. Hún vildi ekki
heyra, hvað sagt var.
„Og konan? Frúin er auðvitað eig-
inkona yðar?“ spuröi embættismað-
urinn, mestmegnis til málamynda til
aö fylgja settum reglum og fylla út
skýrsluna.
Stetten hikaði andartak.
„Nei,“ svaraði hann svo,
EmbættismaÖurinn duldi undrun
sína. Svo sneri hann sér að Grúsins-
kaju og beindi nokkrum spurningum
til hennar.
„Ef þið óskið eftir aö gera fjöl-
skyldum ykkar viðvart, skulum við
með ánægju taka við símskeytum og
senda þau úr næsta þorpi,“ sagði hinn
maðurinn.
Stetten hikaði aftur, en sagði svo,
að hann vildi senda þrjú símskeyti.
Þau voru til móður hans, unnustu
og fyrirtækisins.
Grúsinskaja bað líka um að fá að
skrifa símskeyti. Embættismaðurinn
rétti henni blýant. Hún sendi stutt-
ar hamingjuóskir til Búdapest og til-
kynningu til Sardowskýs. Embættis-
mennirnir kvöddu með þeim orðum,
að líkur væru til, að lestir byrjuðu
að ganga aftur morguninn eftir.
Það var hljótt í herberginu.
Stetten gekk að rúminu og strauk
Grúsinskaju blíðlega um svart hárið.
„Hjartað mitt, því græturðu?"
„Ég græt ekki, þetta líður hjá,“
sagði hún á rússnesku og dró hann
niður að sér.
Aftur göluðu hanarnir, en sólin
kom ekki upp. ömurlegur austan-
vindur þaut eftir götunni. Það féllu
dropar úr trjánum, þó að engin rign-
ing væri. Það var kalt.
Stetten vaknaði með sáran höfuð-
verk. Honum fannst hann vera veik-
ur, og hann hafði verk i meidda
handleggnum. Hann dró höndina
varlega undan höfði Grúsinskaju og
horfði á hana. Hún svaf. E'ftir að
hann hafði skoðað hana stundarkorn,
andvarpaði hann. „Hún hlýtur að
vera þreytt," hugsaði hann. En undir-
vitund hans sagði allt annað, sem
hann vildi ekki viðurkenna. „Hún er
gömul,“ sagði hún. Það fór hrollur
um hann. Hann reis upp, klæddi sig
lauslega og flúði. Oti gekk hann í
kringum húsið. I dag hefði átt aö
vera brúðkaupsdagur hans, og hann,
Arnold von Stetten yfirverkfræðing-
ur, trúlofaður yndislegri ungri
stúlku, maður, sem alla ævi hafði
hagað sér óaðfinnanlega, skildi ekk-
ert í sjálfum sér.
Þegar Grúsinskaja vaknaði, var
hún ein. Hana hafði dreymt Gailew.
Hann var óáreiðanlegasti meðdans-
ari, sem hún hafði haft. Oft var hann
jafnvel drukkinn, þegar sýning átti
að hefjast. Þegar hún fór á fætur,
lögðust áhyggjur ballettstjörnunnar
á hana. Það var miðvikudagur. Ef
það væri rétt, að lestirnar gengju í
dag, gæti hún komizt á búningsæf-
inguna. Ef það væri ekki, yrði hún
Framhald á bls. 38.
BISSAR
eru prjónavélarnar sem mesta mynzturmöguleika hafa.
Verzl. PFAFF h.f.
Skólavörðustíg 1. — Sími 13725.
V.IXANl 35