Vikan - 29.12.1960, Blaðsíða 20

Barbara Crosby hefur nýlega misst móSur
sína og eftir fyrirmælum hennar er hún nú á
leiS til Hlégaröa við Álsvík. Þegar pangaö kemur
finnst henni eins og liún hafi veriö þarna áöur.
Þar kemst hún einnig aö raun um, aö frú
Georgína Temperly, sem móöir hennar haföi tal-
aö um í bréfinu er látin, en Denísa Temperly
frænka hennar hefur tekiö viö eigum hennar.
Einnig er Jiarna Robert Soames, lögfrœöingur og
vinur Denísu, og Júlían .Baxter ráösmaöur, sem
hefur uggvœnleg áhrif á Barböru ]>rátt fyrir
dónaskap og frekju Þau Denísa og Robert ícom-
ast aö Jtví aö Barbara er hinn rétti erfingi og
Robert tekur til sinna ráöa til aö hjálpa Den-
ísu ...
■—• „Leftðu Þessi plögg í lakkaða skrínið, sem ég
gaf þér. Ef Barbara skyldi einhvern tíma koma til
þin, sem ég vona. að hún geri aldrei, verður þú
að segja henni allt.
Maria."
Hann leit spurnaraugum til Barböru — Er þetta
rithönd •"óður þinnar? Geturðu ráðið nokkuð af
þessu bréfi?
— Nei, svaraði hún vonleysislega. Nei, það get
ég ekki.
— Lestu hin skaut Júlían inn í.
Þarna voru fjögur einföld pappirsblöð. Þau voru
gulnuð og á þau rituð nokkur orð með venjulegri,
nærri síórkarlalegri skrift. Aftur heyfðist hin
djúpa rödd Róberts:
— „Ég skal vist finna þig i fjöru fyrir þetta,
María, — og barnið líka."
— „Ævilangt. fangelsi endist ekki allt lífið.
E'inn góðan veðurdag skal ég vitja þín.“
— „Ef þú deyrð á undan mér, fæ ég telpuna."
— „Þú getur ekki fal;zt fyrir mér, María. Ég
veit, að þú ert sífellt á faraldsfæti, en jafnskjótt
sem ég losna, skal ég koma og vitja þín.“
Ekkert nafn var undir bréfunum. Annað en
þetta var ekki í skríninu utan óljós og upplituð
mynd af karlmanni i khakífötum.
Barbara fann, að þau störðu á hana, eins og hún
þekkti lausnina á þessu leyndarmáli. Hún hristí
höfuð'.ð í hreinustu uppgjöf. ,
— Þetta upplýsir ekkert. Ég skil blátt áfram
ekkert i þessu ....
— Reyndu að hugsa þig um, mælti Róbert ákaf-
ur. Þetta eru bersýnilega ógnanir gagnvart móður
þinni, og hún hlýtur að hafa sagt þér eitthvað,
— eitthvað, sem gæti gefið okkur vísbendingu.
— Nei, það hefur hún ekki gert. Það er ég
yiss um.
—Þessi mynd .... hefurðu nokkurn tíma séð
þennan mann — eða einhvern, sem líkist honum?
^purði Róbert þolinmóður. Hugsaðu Þig vel um,
Barbara, þvi að þetta getur verið mikils virði.
Denísa leit til hans, en augnhárin leyndu að-
.dáun hennar. Hann hafði fundið þessa ljósmynd
í gömlu myndasafni frá fyrri heimsstyrjöld og
valið hana vegna þess, að hermaðurinn var að
mestu máður út. Hún vissi, að hann hafði vakað
fram á miðja nótt við að setja þessi bréf saman,
þannig að þau ættu vel við rétta bréfið frá Maríq
Crosby.
— Nei, ég hef ajdrei séð neinn, sem líkist JtOB’
um, svaraði Barbara,
Hún fór að halda, að aldrei yrði komizt að sann-
leikanum bak við hin dularfullu skilaboð móður
hennar. Hver hefði líka sent þessi bréf? 1 þeim
fólst ógnun eftir að, — ógnun gegn henni sjálfri
og móðurhennar!
Júlían athugaði fölsuðu bréfin rækilega. Síðan
sagði hann:
— Bezt gæti ég trúað, að þetta væri ekki annað
en gabb. Maður, sem hefur í hyggju að myrða
einhvern, fer ekki að skrifa fórnarlambinu um
það Og blekið á bréfi frú Crosby er miklu upp-
litaðra en á hinum bréfunum, sem hljóta Þó að
vera skrifuð áður, — ef einhver fótur væri fyrir
þessu
-— Bréfið frá henni lá efst og hludi hin, svo að
auðvitað hefur það upplitazt fyrst, flýtti Róbert
sér að segja. Eg er hræddur um, að ég geti ekki
vísað þessu frá sem gabbi, Júlían, þótt ég feginn
vildi. Það væri ekki rétt gagnvart Barböru. Þú
mannst að hún sagði, að móðir sín hefði alltaf
verið að flytja sig af einum stað á annað — af
ótta við ofsóknir. Auk þess bar dauða frú Crosby
að með fjarskalega óvenjlegum hætti. — féll á
steinþrepum, — án þess að nokkrir sjónarvottar
væru viðstaddir.
— Júlían starði á hann. — Þú átt þó ekki við,
að hún hafi verið ....
— Ég á við, að við verðum að taka þetta alvar-
legri tökum.
— E’n mundi lögreglan gera það? spurði Júlían.
Nokkur nafnlaus bréf eru engin sönnun.
— Við megum ekki hræða Barböru, greip Ró-
bert fram í fyrir honum með höstum rómi. Það
væri meiri nærgætni af Þér að eiga þínar hugs-
anir sjálfur, ef þú hefur ekkert jákvætt til mála
að leggja.
— Ég segi það, sem mér sýnist, greip hinn hvasst
fram í. Það varst Þú, sem vékst að því, að ekki
væri allt með felldu.
Barbara reyndi af alefli að brjóta heilann um,
hvort móðir hennar hefði aldrei látið orð falla,
sem eitthvað væri á að græða. En það var ekki til
neins, — þær höfðu aldrei rætt um fortíðina.
Henni gerðist mjög órótt. Eins og Róbert gat
um, hafði dauða móður hennar borið að með
óvenjulegum hætti, — og bréfin á borðinu gátu
staðið í einhverju sambandi við það. Fyrir framan
hana lá bréfið, sem á stóð: „Ég skal vist finna þig
í fjöru fyrir þetta, María, — og barnið lika.“
Það fór skjálfti um hana.
Barböru tókst með erfiðismunum að dylja ótta
sinn. Densia leit til hennar, og það var meðaumk-
un í svip hennar.
— Ógurlegt áfall hlýtur þetta að vera fyrir þig,
Barbara. Það eru svo mikil vonbrigði og skelfing,
að í skrininu skuli ekkert vera að finna nema þess-
ar ömurlegu ógnanir. Róbert, heldur að hún sé í
hættu? Ef svo er, verðum við að hjálpa henni.
— Þið eruð þegar búin að verða fyrir nógum ó-
þægindum vegna mín, mælti Barbara kvíðin. Mér
finnst ég ætti heldur að snúa heimleiðis.
Densía lagði arminn um hana. — Heim? Þú
veizt, að þú hefur hvergi átt heima, síðan móðir
þín dó, sagði hún bliðlega. Hún var vinkona frænku
minnar, og Því verður þú að gerast vinkona mín
og sétjast hérna að, finnst Þér ekki? Ég er líka
næstum jafn einmanna og þú, þótt ég hafi þessa
tvo pilta til að gæta mín.
Tárin komu fram í augu Barböru. — Þetta er
Jjómandi fallegt af Þér, en . . .
— Fallegt og fíflalegt! hrækti Júlían út úr
sér. Densía, þú getur blátt áfram ekki tekitj þessa
stúlku inn á heimilið, nema þú grennslist eftir
Jiinu og þessu ujn hana og sögu hennar J
— Æ, vertu nú ekki svona önugur, Júlían! svar-
aði litla, ljóshærða stúlkan gremjulega. Þótt þú *
treystir Barböru ekki, geri ég það og Róbert.
Lögfræðingurinn kinnkaði kolli. — Vertu sann-
gjarn við hana, Júlían, mælti hann rólegur og á-
kveðinn. Hún sagði ekki sjálf, að móðir sin þekkti
frú Temperley, Það gerðu Padgetts-hjónin. Hún
sagðist hafa komið hingað eftir skríni, og það höfð-
um við fundið. Það er mér nægileg sönnun. Ekki
er heldur hægt að segja, að Barbara hafi grætt
neitt á þessu — annað en Það að verða illiiega
óttaslegin.
-— Og tilboð um aðsetur hjá auðugri stúlku.
—• Ég er ekki farin að fallast á það, hrópaði
Barbara og greip andan á lofti, og þú gerir mér
það ókleift með öluu.
— Nei, hann gerir það ekki, — hundar sem gelta,
eru ekki vanir að bíta, sagði Densía létt i máli. Ef
þú verður hér kyrr, Barbara, gerirðu mér greiða,
en ekki ógreiða.
— En ég get ekki búið hér ókeypis, svaraði Bar-
bara ráðþrota. Ég hef unnið fyrir mér árum saman.
— Hvernig? spurði Júlían stuttarlega.
— Ég vinn á skrifstofum, leysi hraðritara af í
orlofum. Ég hef ekki getað stundað fast starf,
vegna þess að við vorum altlaf að flytja.
—- Þá verða þeir Róbert eða Júlían að sjá þér
fyrir starfi! hrópaði Denísa. Svo getur þú búið
hjá mér, borgað með þér, ef þér sýnist svo, og við
getum alveg séð um þig. Þá er þetta útkljáð, og
við gerum boð eftir farangri þínum ....
— Hægan, rumdi í Júlían. Hver á að sjá henni
fyrir vinnu?
— Það átt þú að gera, anzaði Róbert. Þú hefur
kvartað undan allri þeirri skrifstofuvinnu, sem
þú hefur orðið að bæta á þig, einmitt þegar þú
hefðir þurft að lita eftir bústörfunum. Nú getur
Barbara annazt það fyrir þig.
Júlían horfði á hann með hnyklaðar brúnir. —
Svei! Ég þyrfti að veðja um, að hún þekkir ekki
ritvél frá þreskjara! Sérðu ekki, að þetta er allt
saman brögð og blekkingar hjá henni! Þú mátt
hafa hana, Róbert.
— Ef ég hefði rúm á skrifstofu minni fyrir eina
vélritunarstúlku til viðbótar, vildi ég gjarna gefa
henni tækifæri.
— Gott, þá skal ég reyna það. . . . Nú sneri Júlí-
an sér að Barböru. En þó að því tilskildu, að ég
geti sagt þér upp fyrirvaralaust, ef þú færð ekki
rækt starfið.
— Ég geng að þvi. Reiðin ólgaði i henni. — Þú
hefur gert allt til þes að móðga mig i návist tveggja
manneskja, sem hafa verið mér góðar. Og þær eiga
skilið af mér, að ég færi þeim heim sanninn um,
að þér hefur skjátlazt! Hún áttaði sig betur og
leit bænaraugum til Denísu. Má ég það? Ég vildi
mjög gjarna verða hér kyrr, því að ef saga mín
kynni að eiga sér einhvern endi, hlýtur það að
vera hér. . . .
— Hvers vegna heldur þú það?
Hún yppti öxlum. -— Það er ef tii vill hugarburð-
ur. Ég veit, að ég hef komið að Hlégörðum áður,
þegar ég var barn að aldri. Og ef ég yrði nú kyrr,
getur verið, að allt snúist mér í vil. Móðir mín
hefði ekki sent mig hingað, nema eitthvað væri,
sem ég ætti að fá vitneskju um, — eitthvað, sem
skiptir meira máli en þetta . . .
Hún leit til bréfanna á borðinu, og það fór hroll-
ur um hana.
— Hér verður þér óhætt meðal vina, mælti Ró-
bert í huggunarrómi. Við skujum hafa gætur á þér.
— Þó að fjandmaður væri, hefði hann ekki á
Jhöti Því, rumdi í Júlían, í>að er það, sem ég tor-
VIKAM