Vikan - 29.12.1960, Blaðsíða 33

Skipun
höfuðmannsins
Framhald af bls. 9.
Hvers vegna sögðuð þér mér þetta
ekki strax? Hann beit á vörina og
reyndi að stilla sig.
-— Þakka yður fyrir, liðþjálfi.
Látið skipstjórann gefa mér
skýrslu, strax og hann kemur.
Þegar liðþjálfinn var farinn, gekk
Arbach út að glugganum. Honum
var mjög órótt, en engin svip-
brigði sáust á andliti hans. Hvers
vegna hafði Lemberg skipstjóri
ekki sökkt skipinu, eins og hann
hafði fyrirmæli um? Kannski höfðu
þeir drepið Eyden liðsforingja og
híift skipinu? Það hlaut að vera
skýringin.
Að rúmri klukkustund liðinni
heyrðist fótatak fyrir utan. Siðan
var barið að dyrum. Hann sneri sér
við.
— Já, komið bara inn, kallaði
hann.
Hermaðurinn, sem gekk inn,
sagði: — Jörgen Eyden liðsforingi
tilkynnir komu sína, lir. höfuðs-
maður.
Arbach náfölnaði og hörfaði aft-
ur á bak. -—- Það getur ekki verið.
En Jörgen Eyden kom inn ásamt
bátsmanninum á Lady of 'Bruns-
wick og skipstjóranum á Avalon,
sem var með höndina í fatla eftir
sverðshögg.
Það var steinhljóð á skrifstof-
unni. Yarir höfuðsmannsins skulfu,
en Jörgen varð fyrstur til að rjúfa
þögnina.
-—- Ég kom i veg fyrir flótta á-
hafnarinnar og lét Avalon breyta
um stefnu. Með því að fórna tveim-
ur mönnum brutum við mótspyrn-
una á bak aftur. Skipstjórinn særð-
ist, og átta menn fórust, sagði hann
stuttur í spuna. Þér ættuð ckki að
vera með nein látalæti, höfuðs-
maður. Þessir tveir menn hafa sagt
mér fyrirskipun yðar.
Sem snöggvast leit út fyrir, að
höfuðsmaðurinn ætlaði að sleppa
sér, en svo var eins og hann gæfi
allt frá sér. Enginn hinna þriggja
gerði tilraun til að stöðva hann,
þegar hann gekk út.
■— Maðurinn minn er horfinn,
sagði Constance flaumósa. Hún var
rjóð í framan eins og hún kæmi af
hlaupum.
— Við vitum það, svaraði Jörgen
— við liöfum sent menji til að leita
hans.
— Hvað hefur eiginlega komið
fyrir? spurði hún.
— Það hefur gerzt svo margt,
að ekki er hægt að skýra frá þvi
i stuttu máli. Síðan hann fór af
skrifstofunni i gær, hefur enginn
séð liann. Constance, ég er hrædd-
ur um, að . . .
— Já, það hefur eitthvað komið
fyrir hann. Hann er dáinn. En
segðu mér, hvernig vildi þetta til?
■—■ Þetta verður erfitt fyrir þig
fyrst í stað, livort sem hann finnst
eða ekki.
— Hann reyndi að drepa þig.
Þér stoðar ekki að mótmæla þessu,
Jörgen. Hún leit á bann og hélt
áfram. — En ef annar hvor ykkar
varð að deyja, er ég fegin, að það
var hann.
Hann brosti bliðlega og kyssti
hönd hennar. — Ef við stöndum
saman, Constance, fer allt vel að
lokum.
Það var barið að dyrum. Sendi-
boðinn var kominn. Jörgen þrýsti
hönd hennar. Þau vissu bæði,
livaða fréttir liann liafði að færa.
★
Bláfjöll og rafgeymar
Framhald af bls. 24.
— Það er nú lítiö. Maður fer oftast beint heim
að sofa. Stundum lít ég í bók á kvöldin.
— Hvað lestu þá helzt?
— Það eru nú helzt bækur um rafgeyma. Ég
hef keypt allar bækur, sem ég hef náð í um það
efni og lesið þær. Ég les ekki mikið í einu, bara
soldið, um leið og ég sofna.
— Færðu ekki sumarfrí?
— 1 sumar hafði ég ekki tima til þess, en
annars hef ég alltaf fengið sumarfri.
— Hvað hefstu þá að?
— Þá hef ég farið með Ferðafélaginu út á
land.
— Það var og. Þú ert þá víðar kunnugur en í
Reykjanesf jallgarðinum ?
— Bara pinulítið. Mér finnst gaman í þessum
ferðum.
— Ert þú maður kvæntur, E’inar?
— Nei.
— Jæja, svo að þú átt ekki konu, það var
kaldranalegt.
— Ekki hefur nú borið á því.
— Þér hefur alltaf verið nógu heitt þrátt fyrir
konuleysi?
—. Frekar, að mér hafi verið of heitt.
— Það er líka alveg eins gott að eiga viðhöld
hingað og þangað og binda sig ekki.
— Ekkert kvennafar hér. Það er bara ávani.
— Ávani getur verið góður eða slæmur.
— Kvennafar er svona álíka og brennivín.
— Hefurðu þá lika látið brennivínið eiga sig?
Það megna engir heimsins freistarar að róta við
þér. Fékkstu þér ekki einn gráan. í útlendum
höfnum, þegar þú sigldir á togaranum?
— Maður drakk í mesta lagi einn bjór.
— Aðeins einn?
— Já, það kom aldrei fyrir, að ég drykki meira.
— Það hefur þó verið skemmtileg tilbreyting
að koma í land eftir sjóvolkið?
—■ Ekki fyrir mig. Mér leið bezt á sjónum og
hlakkaði ekki til þess að koma í land. Ég gæti
eins hugsað mér að fara aftur á sjó.
— Varstu ekkert sjóhræddur?
— Það var ég ekki. Eg hugsa, að maður verði
ekki sjóhræddur, nema eitthvað komi fyrir, sjáv-
arháski eða þess háttar.
— Lentir þú ekki í sjávarháska?
— Ekki teljandi. Það brotnuðu bátar og urðu
smávegis ákomur, eins og til dæmis þegar Sindri
fórst. Við vorum þá rétt á eftir, og sjórinn fór
niður í lúkar.
— Hvernig ferðu að því að vera alltaf í svona
góðu skapi, Einar?
— Það er víst vöggugjöf.
— Leiðist þér aldrei?
— Nei, mér hefur aldrei leiðzt, og það er sama,
þó að ég sé aleinn.
— Þegar þú vaknar á morgnana, þá hlakkar
þú kannski til Þess að byrja að vinna?
— Ég veit ekki, hvort það er beinlinis tilhlökk-
un, en ég kann betur við að vera mættur á rétt-
um tíma. +
— Með þessu móti get ég sofið
tveim og hálfri mínútu lengur á
morgnana.
Kári Eiríksson
Framhald af bls. 10.
— Hvað er fram undan hjá þér?
Verður þú eitthvað áfram hér í þess-
um sal?
— Nei, ég er að pakka saman. Það
á að fara að kenna hér, og ég er
á förum út.
— Og hvert nú?
— Aftur til ítalíu. Já, Italía er
paradís fyrir málara. Ég sótti um
styrk til ítalska ríkisins, meira af
rælni en að ég byggist við neinu frá
þeim. En svo kom svarið, og það var
jákvætt, — meira að segja sæmilegur
styrkur.
— E’ru ekki einhver fyrirmæli um
það, hvernig þú eigir að nota styrk-
inn?
— Jú, það er eindregið ætlazt til
þess, að maöur sæki skóla, og ég hef
innritazt í skóla í Róm. Það ætti að
verða margt að sjá í hinni eilífu borg
á hæðunum sjö, og ég er hreint ekki
viss um, að ég sæki skólann að neinu
ráði. Aðalatriðið er að vinna, og ég
hef fengið ágæta aðstöðu til þess. Svo
sjáum við, hvað setur með vorinu.
a-
MAGIRUS-DEIITZ
HUMBOLDT

Til
lands og sjávar
ÐIESEL VELAR
3 til 2000 hö.
KLÖCKNER-HUMBOLDT-DEUTZ A G • K Ö L N
Hiutafélagið HAIHAR
REVKJAVÍK
VIKAN 33