Vikan - 27.10.1960, Qupperneq 11

Á Holmenkollen er [>
pessi heimsfræga
ikíöastökkbraut,
og þaöan sér yfir
alla borgina og
langt út meö firöi.
Þessi mynd er tek-
in aö vetrarlagi,
pegar keypni
stendur yfir, en aö
sumarlagi er tjörn
niöri í lautinni.
<3 Ráöliús Oslóar-
borgar var vígt
19J/6 og er mjög
nýtízkuleg bygg-
ing. Þaö er nálega
eina mannvirkiö í
miðborginni, sem
hvaöa stórberg,
sem væri, gœt i ver-
iö stolt af.
El'tir örskotsstund erum við
komin út á skaga einn ekki all-
lítinn innst í Oslóaríirði. Hér
lieitir á byggðarey (Bygdö) og
her er jjjoöminjasafnið norska.
liér er skip JSÍansens, Fram,
nieð rá og reiða, hér er Kon-
riki-flekinn, liér er stafkirkja
frá 12. oid, hér eru aldagamlir
sveitahæir, og þannig mætti
lengi teija. — Allt í einu slær
þögn á hópinn:
Við erum aö horfa á víkinga-
skip.
Uii höfum við séð svona skip
á mynd. Pað er mynd af þvi i
Lsianussögu Jónasar Jónssonar,
sem viö iæröum 10 ára gömul.
Og Kanusia höium við iika flest
dregið upp mynd af vikinga-
sKipi 1 SKoianum þegar viö vor-
um 10 ára. Jbn hér er sKipið
sjalt't. Þessu sKipi hefur verið
lyit úr myrKri moid i'ortíðar-
iunar og norið hingað inn í
giæsiiegan syningarsal. Þetta
er mesia ævimyrasKÍp hernsku
þinnar. Þú sigidir á þvi með
vosku kappaiiöi til að aiia þér
fjár og lrama. Og þú snerir
heim aitur með miKium auð og
oröstir sem aldrei deyr ...
Liggur við sjaift ég verði af
híinum, sem á að fiytja okkur
tii horgarinnar aítur. Annars
tekur maöur varia eftir þvi,
hvar sveilin endar og borgin
tekur viö. liér er enginn djöf-
ulsitapur í umferðinni, ekki
einu sinni í aðalverzlunarhverf-
unum. Við þurfum naumast
nokkru sinni að gera stanz til
að lcomast yfir götu, aítur á
móti þurfum við að hinkra svo-
litið til að fá borð á útiveit-
ingastað. Eins og gefur að
skiija, þá er unga íólkið i mikl-
um meirihluta á svona stöðum.
Og hér er eflaust mikið um
stefnumót. í það minnsta gerist
eitthvað ósýniiegt og elskulegt
í kringum mann, sem heíur mik-
inn sveiíiuhraða.
Næsta dag er „eftirmiðdagur-
inn frjáls'*, eins og komizt er
að orði i i'eröaáætiuninni. Hóp-
urinn tvístrast um stund. Eg
fer einförum. Kannski er það
svo með nútímamanninn, að i
borginni sakni hann hvað mest
náttúrufegurðar og samneytis
við jarðargróðurinn. Þessu er
þó ekki tii að dreifa hér í Osló.
Hér mætist þetta tvennt, borg-
in og sumaruýrðin, á fullkomn-
ari hátt en í öðrum borgum,
sem ég hef gist. Einhver sagði
við nng á Karls Jóhannsgötu i
gærkvöidi, að maður léti ekki
reka svo á reiðanum í 10 min-
útur um stræti borgarinnar, að
maður hal'naði ekki á Karh Jó-
hann. Þetta má til sanns vegar
i'æra. Hitt má líka til sanns veg-
ar færa, að maður lætur ekki
reka svo á reiðanum i 10 min-
útur urn stræti borgarinnar, að
maður hafni ekki i almenn-
ingsgarði eða undir laufkrónum
á útiveitingastað. í þessari borg
heíur skógurinn vaxið inn í
borgina og borgin inn i skóg-
inn. Maður sér varla hús þar
sem ekki er tré, blóm og gras.
Þetta er borgin i skóginum —
og skart hennar almennings-
garðarnir.
Framhald á hls. 31.

Inga Skarphéðinsdóttir:
Astríðueldur
Það var fagurt veður og Reykjavik
í sínum’ fegursta skrúða. Stúdentinn
sat á bekk á Lækjartorgi og horfði á
fegurð haustsins. Léttfættar blóma-
rósir tifuðu um og litu dökku húfuna
hans hýru auga. Hann átti eina í hópn-
um, sem renndi til hans blikandi aug-
um, spurulum og fullum af fyrirheit-
um.
Samt gat hann ekki fest hugann
við þetta. Hann barðist við sjálfan
sig og ástriðuna, sem ólgaði í blóði
hans. 1 Austurbænum, i kjallaraholu,
beið hún, sem hann þráði. Þar, hjá
henni í skúmaskoti, skitnu og sólar-
lausu, fann hann sálu sinni frið, þar
beið algleymissæla.
Hann stökk upp af bekknum. Hér
gat hann ekki verið. Hann æddi um
göturnar friðlaus.
Nú hafði konuefnið hans tekið lof-
orð af honum að fara aldrei í Austur-
bæinn eða þau slitu trúlofuninni að
öðrum kosti.
Hann hélt áfram stefnulaust.
Nú kom stúlkan hans á móti honum.
Hún brosti og stakk hendinni í lófa
hans.
„Komdu í bíó,“ sagði hún, „það er
svo falleg mynd sýnd núna.“
Þau fylgdust að inn í kvikmynda-
húsið, settust og héldust í hendur,
hortðu hvort á annað — meira en
myndina.
Samt var sú í Austurbænum efst í
huga hans. Hann sá, hvar hún stóð í
óvistlegu umhverfi, en samt var hún
dásainleg, svöl og áfeng.
Hann strauk sér um sveitt ennið,
nú væri bezt að komast út. Ætti hann
að fara til taugalæknis eða hvað?
Eitthvað varð hann að gera, hann
steíndi lífi sínu og unnustunnar i voöa.
Hun eöa sú i Austurbænum?
Þau gengu út að sýningu lokinni
og heim til hans. Hún skraíaði áfjáð
um nám hans og tilvonandi giftingu.
Klukkan var eitt. Lauit skmið af
vegglampanum lýsti herbergið. Stúlk-
an hjúiraöi sig að honum, og hann
fann, að hún ætlaðist til meira en
hann gat veitt. Ekki í kvöld, hina
þráði hann of mikið.
Hún stóð upp hálfmóðguð.
„Ég fer, það er komin nótt. Þú verð-
ur að fara að sofa.“
„Eg fylgi þér heim, vina min," svar-
aði pilturinn nærri afsakandi.
Strætm voru hljóðari nú i raf-
magnsijósinu. Vagnarnir liðu syiju-
iega alram. Elskendur leiddust. Natt-
hrafnar siongruöu frarn hja. Einn roni
Kom með anuhtið upp aö þeim, giotti
uoigslega og stamaöi:
„rvisuDórn, fariö þiö heim að hátta.“
pað íor hroiiur um stuiKuna. nann
leit undan og roðnaði i myrKrinu.
iweöjukossinn var ovenjuiangur og
sætur, prunginn trega og oua. nurö
ien ao stoiu.u, hann var einn.
„Austurbær," — þeita hijomaði i
hoiöi hans. „Eg má ekki svmja nug
sjaiian." Samt baru fæturnir hann
iengra austur.
ivjaliaranoian, myrk og ömurleg,
biasu viO. fiann drap a ayr, — prusK
og iyKii snuiö. ivryppnnguiinn koui i
ijos.
„Hver er það, sem vekur upp um
nætur?"
„uaö er ég,“ svaraði pilturinn. „Er
hun henna?"
PaÖ var einkunnarorðið.
Það sauö og vaii í koki pessa óásjá-
lega rnanns. Jciann, sem var urniur
fyrir stunuu, hio nu pessuui Viour-
siyggiiega niatn, sem atti aö taKna
Kæu, — eóa var pao sigurnros?
„hun biour, vinur, emr per, iersk
og nressanui, — iia, na."
peir gengu mn i ntiö nerbergi. Piit-
ui'iiin seuist ViO Doro, Vio nua skíhiu
sa hann nana sianaa parna.
irann lor nonuum um axur hennar,
fikinn og graOugur. SKjaiiti greip
hann, likt og hann væri unuir áhruum
vins.
„Eg dreg fyrir gluggann, svo að
loggunundurinn sé eKKi aö snuöra
hér," sagöi kroppinbakur og hvari að
því búnu út um dyrnar skriKjandi.
Pilturinn færði hendurnar æstur að
hálsi flöskunnar, tók tappann úr,
nnnntist við flöskuna, sem hafði beðið
hans í leynivínsölunni, — hennar, sem
hann haíði þráð í allan dag.
VIKAN 11