Vikan - 27.10.1960, Page 14

Læknirinn segir
BARNIÐ ER MEÐ
„EITTHVAÐ í NEFINU“.
„Barnið er alltaf með kvef.
Barnið hnerrar svo oft. Það er
alltaf eitthvað i nefinu á barninu“.
Það er æði oft sem maður heyrir
umhyggjusamar mæður taka þannig
til orða. Og víst er það eins og
sum börn séu alltaf innkulsa, og
ber þá venjulega að skilja orðið
„alltaf'* sem mjög oft kemur fyrir.
Þetta, að barnið sé „með eitthvað
í nefinu“, virðist valda foreldrun-
um meiri ama en barninu sjálfu,
og fundið hef ég mæður, sem lagt
hafa út í það á eigin spýtur, að
takast á hendur hlutverk háls- nef-
og eyrnalæknis, með þvi að skola
nef barnsins.
Það ættu þær alls ekki að gjöra.
Þó er ekki þar með sagt, að það
sé ekki einmitt nefskolunin, sem
við á í það og það skipti. Til
dæmis er það gott ráð, ef slím
hefur festst í nefkokinu. En slikt
á að fela lækni, því til þess þarf
bæði lægni og varfærni.
Þrálát tilfelli með „eitthvað í
nefinu“ byrja oft sem kvef eftir
ofkælingu. Þá er ráðlegt að láta
barnið vera undir sæng, eða að
minnsta kosti halda því inni við.
Einnig fyrir þá sök, að ekki er
sérlega skemmtilegt að láta það
vera úti um allt og smita aðra.
Margir foreldrar nú á timum
skeyta því lítt þótt börn þeirra
verði Svolitið innkulsa. Þau reiða
sig á penisillín og önnur varnarlif,
el barnið skyldi verða alvarlega
veikt. a dögum afa og ömmu, eða
íoreldra okKar var meiri aðgát
liöfö, þ, i þá stóðu menn ráðalausir,
enua htla hjálp að fá, ef smitandi
sjúhdómar nreiddust út.
Se enginn gaumur gefinn að
kvelsnerti upp úr kulda, fer eigi
aiisjaldan svo, að það festist niðri
1 pvi. oarnió fær þela fyrir brjóst
og það rennur alltaf úr nefinu á
því.
Ef greinagott barn fær álfalegt
útlit.
biiellt kvel' er iðulega merki þess,
aö uarnvð er með eitlakennda auka-
vexti í nefi eða hálsi, sem í daglegu
er ívallað að það hafi kirtla.
Foreldrarnir vtta, að svoleiðis ná-
unga parf „að taka“, sem þýðir að
tæxnír þurli að skera þá burtu.
Það er alveg liættulaust og barnið
getur farið heim til sin eftir aðgerð-
ina. Einkennin eru ekki aðeins
þau, að barnið hafi eitthvað í
nefinu, heldur og þau, að það
sefur með oninn munn og hættir
til að hrjóta.
Kirtlar geta gert það að verkum,
Framhald á bls. 35.
14 VIKAN
MILLI TVEGG
Smásaga eftir OMAR BIGGER
Síðdegisgolan andaði gegnum krónur pálma-
trjánna, og niðri i dalnum heyrðust frumbyggj-
arnir syngja þunglyndislega söngva og spila á
ukulele. Frú Yvette Lombardínó lá endilöng i
hægindastóli fyrir framan mig. Hún var klædd
feliingaskikkju úr afardýru efni, sem var næstum
þvi gegnsætt. Um mittið var skikkjan tekin saman
með guflspennu. Táneglur frúarinnar voru loga-
gylltar. Frú Lombardínó var kona Brakító
Lombardínós landsstjóra, hún var frönsk og dá-
samlega fögur kona.
Bak við hana stóð kraftalegur negri og svalaði
henni með stórri íjaðraveifu. Nærvera þessa risa-
vaxna svertingja og fjaðrasveiflur hans, gerðu mér
súrt i sinni.
— Frú, mælti ég á frönsku. Viljið þér ekki vísa
negranum brott, svo við getum taiast við í næði?
Hún virti mig fyrir sér og brosti rólega. Augu
hennar Ijómuðu undir hálfluiitum augnalokum. Eg
greindi freistandi boglinur brjósta hennar, meira
að segja sá ég móta fyrir meyjarlegum vörtunum
á þeim.
— Auðvitað, svaraði hún í lágum rómi. Annars
skilur hann einungis tungu hinna innfæddu.
— Svertingi með aðra eins vöðva, hlýtur að
skilja eitt og annað, tuldraði ég. (Auk þess er hann
vafalaust húsbónda sínum, það er að segja land-
stjóranum, trúr og tryggur, allt til dauðans, bætti
ég við, — en bara í huganum).
Frúin gaf honum bendingu og hann hafði sig
i burtu.
— Þér eruð ekki hamingjusöm, frú, mælti ég
djarflega og bauð henni vindling.
— Þér eruð skarpskyggn maður, herra Fournierl
anzaði hún lágt. iBondi minn er mikiii maður. Auð-
æíi hans eru ómetanleg. Veldi hans er jafn stór-
fengiegt og sproti hans. En þrátt fyrir það er ég
íekiu iunkomiega hammgjusom, alveg eins og þér
segxð. Eg er iuxa nærn viss um að þer vitið hvers
vegna eg er það eJíki, eöa ler ég ekki með rétt
maiv Nei, þer puriið ekkert að segja. Eg get sagt
mer þaó sjaxf. Ainryöisemi mannsins mins á sér
engin taxmork. iiann situr um mig uag og nott. Það
er nrein notnjaus tortryggni, sem iiann er haid-
inn.
— Já, ég veit það, svaraði ég hægt. Ég vildi
gjarna hjaipa yður. Kona á yðar aiUri verður að
haía visst trjaisræði tii þess að geta notið sin að
fuiiu. Hun verour einhvern tima, eg á við stundum,
aö nia óvænt ævintýr — ef íilspra hennar og æsku-
fegurð á eaki að dvína ... Eg er gagnteJunn af
hugsuninni um, hvað ég get gert fynr yður ...
Þegar ég sagði þetta, birti yfir hinu fagra and-
liti frú Lombardínó og hún brosti þakklátlega,
svo ég varð enn fastákveðnari í fyrirætlun minni.
Ég hafði dvalið um tíu daga skeið í stjórnar-
setrinu Lombakavo, sem gestur Brakító Lombardínó
landsstjóra, og átti eftir að vera þar um kyrrt í
nokkurn tíma. Ég var þarna í erindum ríkissljórn-
ar minnar, en auk þess átti ég að semja um viss
sérleyfi í olíusölu, á vegum amerisks olíusamlags.