Vikan - 27.10.1960, Side 18

IS forts.
Það fegursta
í Róm
Áreynslulaust svífur hún eftir brautinni, jafn-
vægið er öruggt, mýkt og kraftur einkennir allar
hennar hreyfingar og svipbrigði sjást ekki á antl-
iitinu. ASeins bros og merki um áhuga fvrir
skemmtilegum leik. Takið eftir handleggjunum;
þeir eru afslappaðir eins og ekkert sé um að vera.
Hún heitir Wilma Rudolph og er negri frá
Randaríkjunum. Það er sagt, að hún hafi fyrst
fariS að ganga sjö ára út af beinkröm. Það er ekki
gott aS segja, hvort það er satt, cn þaS skiptir
•kki máli. Það eru margar furðusögur sagðar af
'rægum íþróttamönnum, sein áttu aS hafa verið
algjörlega lamaðir. Það sem máli skiptir er það,
að Wilma Rudolph er fljótasta kona í heimi og
hað svo af ber. Margir fréttaritarar íþróttablaða
hrósuðu henni meira en nokkrum öðrum keppanda
á Olympíuleikunum. Rune Moberg skrifaði i sænska
'haðið S: „Það var opinberun að sjá hana og hún
skyggði á alla aðra. Og að hugsa
sér timann, sem hún náSi svo til
éreynslulaust. Þeir hafa oft ekki
hetri tíma á sænska meistaramót-
inu, sem eru af sterkara kyninu.
Þó var það kannske ekki tíminn,
sem hreif, heldur manneskjan
sjálf. Hún var eins og guðamynd
úr íbenholtviði, gædd anda frá
guði vindanna. Þegar hún leið
eftir brautinni, var liún eins og
(trottning í fasi, en hinar, sem
voru marga metra á eftir henni
streyttust svo andlit þeirra af-
skræmdist. Hún var það fegursta
sem ég sá i Róm.“
- Og það Ijótasta
Venjulega þykir n.ikil unan að horfa á hindrunarhlaup á hestum.
ítalir ætluðust líka til þess, þegar þeir lögðu brautina í Róm. En
þeim sást yfir einn hlut í ráðagerðunum um hið glæsta hindrunar-
hlaup og hann var sá, að allt er bezt í hófi og líka hindranir fyrir
veðhlaupagæðinga. Þær voru svo erfiðar, að blessaðar skepnurnar
réðu ekki við þær og hlaupið varð sorgarleikur í stað fallegrar
keppni. Meira að segja viðbjóðslegur sorgarleikur og margir töldu
það hið ljótasta, sem fram fór í Róm. Hestarnir féllu ofan í grafir
og festust í aur. Knaparnir, blindaðir af æsing keppninnar, reyndu
allt hvað þeir gátu að koma þeim á fæturna og upp úr gröfunum,
en oft árangurslítið. Og Það sem verra var; Þessar aðfarir
voru oft mjög ljótar. Svipum var beitt án miskunnar og högg látin
riða Marga hesta varð að aflífa Þar sem þeir lágu og hjá nokkrum
varð endirinn sá, að þeir sátu grátandi yfir dauðum gæðingum sínum.
SlsS

1 ■ :
■
1B VIKAN