Vikan - 27.10.1960, Qupperneq 29

Seiður valdsins
Pramhald af bls. 13.
ManngerÖ valdsins metur sannleiks-
ást, list, guðsótta og síSgæSi, en
hvar sem þessi mæti þrengja aS
heniii í valdabaráttunni, verSa
þau aS þolta. Fyrir sjónum hennar
stendtlr eitt mæti öllum ofar og
Seiðii* haiia til sirt með ómótstæði-
iegum töfrum: mæti valdsins. Þá
er skamiiit til þeirrar freistingar
að „fórna sanivizku Og sáí“ á altari
þesáa kröfiiharða guðs;
Völd og hamirigjá;
í fijótu bragði niætti ætía; áð
það væri manngerð valdsins nsegi-
Íeg harriingja að njóta valds sins
— líkt Og listamanninUm að rauri-
háefa fegurðarliugsjón síria i lista-
verki. En samlíkingiri á aðeins rið
hálfu leyti við hamingju. Mikilí
listamaður getur verið raunalega
óhamingjusamur. Miklu fremur á
það þó við um manngerð valdsiris.
Hversu hreinræktuð sem hún kann
að vera, skynjar hún þó ekki að-
eins það lífssvið, sem heillar hana
sterkast. Valdhafinn þráir vináttu
og trúnað, hina hlýju einlægni,
sem rikir milli óbrotinna manna.
Hann þráir aðdáun og þakklæti
fyrir afrek sín, sem lionum finnst
hann leggja sem fórn á altari þess
lýðs, sem hann raunverulega kúgar.
Þessarar mannlegu hamingju má
hann oft sakna. Jafnvel samlierjar
hans gæta varúðar i viðskiptum
\við hann, og lotning þeirra á sér
oftast rætur í óttanum. í stað ein-
Jægni mætir hann tortryggni, enda
er honum tamast að endurgjalda
það hugarfar. Þvi næðir kalt um
hann, þó að sól frægðarinnar hvelf-
;its yfir honum.
En kuldann leggur líka frá hans
.eigin innri geig. í huga hans leyn-
ist ískaldur grunur, að svartigaldur
valdsins veiti honum ekki þau tök
;á torræðum og óþjálum öflum sam-
félagsþróunarinnar, sem hann
liugðist beita þjóð sinni til farsæld-
ar og sinni eigin sál til endurlausn-
ar frá kaupmála valdsins.
Milli tveggja elda
Framhald af bls. 15.
með tilliti til þeirrar hispurslausu
skoðunar sem hann hefir látið í
Ijós við mig, er varla hægt annað
en óttast þá áhættu, að lionum
kunni að detta i hug að reyna að
koma sinni hræðilegu fyrirætlun
svo að segja i framkvæmd, einmitt
meðan yðar tign er viðs fjarri.
Ég var ekki kominn lengra en
þetta, þegar hans tign þaut upp úr
sæti sinu og faðmaði mig að sér,
meðan hann jós yfir mig gullhömr-
unum.
— Ég þakka yður af öllu hjarta
fyrir þenna vott um hollustu yðar
og vináttu! hrópaði hann.
— Það er alveg nauðsynlegt að
yðar tign geri vissar ráðstafanir og
takmarlcanir, áður en þér farið,
mælti ég alvarlega.
Landsstjórinn baðaði út hönd-
unum.
— Hvað i ósköpunum á ég að
gera? æpti hann. Ekki get ég sett
vörð um svefnherbergi konu minn-
ar. Slikt gæfi bara orðrómnum byr
undir vængi, og yki auðmýkjandi
glósur um mig, meðal þjónustuliðs-
ins. Ekki get ég tekið þenna bölvað-
an Giaglotti fastan, þar jsem hann
.— ViS áttum ekki von á neinum nesti í kvöld.
hefir ekkert af sér brotið, enn sem
komið er, og engar sannanir hægt
að lcggja á borðið um fyrirætlanir
hans.
— Ég skal taka persónulega að
mér, að vernda húsfreyju yðar, með-
an þér eruð fjarverandi! mælti ég
hægri og þungri röddu, um lcið og
ég horfði fast i augu landsstjórans.
— Ég og ritari minn, ungfrú Lane;
auðvitað, bætti ég við. Ég á við að
við gætum ...
Nú stökk landsstjórinn aftur upp
úr stólnum og sparaði ekki lofs-
ýfðiri.
— Þér eruð sriillíriguf, herra
Fournier! iiróþaði hann. Áuðvítað
er þetta hið eina sem við getum gert!
Húrra! Löfaður sé Allali!! Þéf ög
ungfrú Larie söfið báðar riíetrirriar
sem ég er fjafvefandi, i svefnher-
bergi konu minnar, það var hrein-
asta snjallræði. Ungfrú Lane ...
lim ... hrrmirim ... er íiún ekki
ástmey yðar, eða hvað? OÞér elskíð
hana og hún elskar yður, er ekki
svo? Þér skiljið, annars væri þetta
allsendis óhugsandi!
— Jú, svaraði ég. Við elskum
hvort annað. Umfram allt i veröld-
inni. Þér getið verið alveg rólegur.
— Ég er fullkomlega rólegur,
sagði landsstjórinn og glotti ibygg-
inn. Ungfrú Lane er mér örugg
trygging fyrir því, að allt verði eins
og það á að vera, herra Fournier.
Þér megið vera vissir um AÐ ÉG
ÞEKKI KVENFÓLKIÐ! Ég ætla
þegar í stað að gefa skipun um að
tvær rekkjur verði fluttar inn í
svefnherbergi konu minnar. Eða
— kannski að ein sé nóg?
— Ein er áreiðanlega nóg, yðar
tign! svaraði ég.
Að kvöldi sama dags lagði hans
tign, Brakító Lombardínó, af stað i
einni af einkaflugvélum sínum. Frú
Lomhardinó liafði áður verið skýrt
frá breytingum þeim er fyrirskip-
aðar höfðu verið. Hafði henni verið
sagt, að um bráðabirgðaráðstafanir
væri að ræða, vegna aðkallandi við-
gerða i gestaherbergjum þeim, er
við Patrisia bjuggum í.
Þá var Patrisía auðvitað eftir. Frá
minni hendi gat ekki verið um nein-
ar brellur að ræða úr þessu. Svo sem
eins og að losa sig við hana úr fé-
lagsskapnum. Landsstjórinn hafði
njósnara á hverjum fingri. Það gat
orðið mér dýrt spaug að vanmeta
skarpskyggni hans.
Eins og ég vænti að lesandinn
skilji, hellti Patrisía yfir mig and-
mælum, þegar hún komst að öllu
bramboltinu. Þetta er skipun, sagði
ég. Skýlaus skipun frá landsstjóra.
Ef við ekki högum okkur samkvæmt
henni, getum við beðið að heilsa
heim. Ég verð hundskammaður, þú
kannski eitthvað ennjiá verra. Olíu-
samningarnir fara til helvítis. Loks
lét Patrisía undan, því hvað sem
um hana má segja, þá kunni hún
vel að virða staðreyndir.
— En jiú verður að lofa mér því,
að taka ekki upp á neinni vitleysu,
þegar við erum háttuð, sagði hún.
Ég heimta skilyrðislaust, að þú hafir
stjórn á þér.
Þessu lofaði ég statt og stöðugt,
Klukkan tíu um kvöldið, komum
við inn i liið allra lielgasta, til frú
Lombardínó. Herbergið var einn
draumur úr silki, góbelini og guð-
vef. Sjálf var frúin háttuð. Hún var
klædd frönskum náttfötum, afar
dýrmætijm, en gegnum jiau mátti
greina hið dásrimlega vaxtarlag
hennar í öllum shláatfíðum.
í karlmannlegu stoltí rilínu taldi
ég mér trú um að hún hefðí valið
sér þennan klæðnað vegna mín. Nú,
jæja, Patrisia var reyndar eins og
hreinasta draumadis lika, í töfrandi
kjól úr gagnsæju næloni. Sjálfur
hafði ég lengi verið að velja um,
hverju ég skyldi klæðast, en tók að
lokum náttföt úr svörtu silki.-
Frú Lombardínó leit út fyrir að
vera i bezta skapi. Mér kom allt í
einu til hugar, að hún biði þessarar
útafbreytni frá hversdagsleikanum,
með ákefð og eftirvæntingu . . .
Hin konunglega viðhafnarrekkja
hennar var allt að þrera, metrum á
breidd, jiví tók ég eftir, mér til mik-
illar ánægju.
— Frú, tók ég til máls. Með yðar
leyfi ætla ég að stinga upp á þvi,
að við ungfrú Patrisía sofum einnig
í yðar rúmi í nótt. Eins og þér sjáið
er hún alveg nógu stór fyrir jirennt.
Auk þess finnst mér þessi prjóna-
sokk (hér benti ég á aukarúmið)
allsendis ófullnægjandi fyrir tvennt.
— Já, algjörlega, sagði Patrisía
með áherzhi.
Vitanlega, anzaði frú Lombardinó.
Hér, nóg rúm fyrir okkur þrjú.
— Þar sem hjartarúm er, jiar er
einnig . . . sagði ég, en þá leit Pat-
risia stranglega til mfn svo ég beit
sundur setninguna. ÉG STING UPP
Á, AÐ ÉG SOFI Á MILLI YKKAR,
dömur mínar.
Síðan lagðist ég í mitt rúmið,
þrátt fyrir bersýnilega óánægju lijá
Patrisíu, það varð að fara sem fara
vildi.
Þarna lágum við, tvær dásamlegar
konur og svo ég, undir glæsilegum
sængurhimni með örsmáum, gyllt-
um englum, sem blésu i lúðra. Frúin
rétti út hönd sína, birtan dvínaði og
ljósið dó. Svefnherbergið var lijúpað
niðamyrkri hitabeltislandanna.
Blærinn hvíslaði i krónum pálma-
trjánna úti fyrir, og langt í fjarska
ómuðu húmsöngvar hinna innfæddu
við undirleik ukulelanna. Ég heyrði
andardrátt beggja minna yndislegu
rekkjunauta, ég fann meir að segja
ylinn frá líkama þeirra. Fjarstæða
kringumstæðnanna liélt mér vak-
andi, — glaðvakandi.
Ég hafði þó — að langmestu leyti
— náð takmarki því er ég stefndi
að.
Ég rétti höndina frá mér, þreífaðí.
Frú I.ombardinó tók hana, lirýsti
hana og klappaði. Ég lagði af stað
ineð hana í svolitla rannsóknarför.
Og liún gerði ýmsar skemmtilegar
uppgötvanir, hitti fyrir sér hina og
Jiessa hugljúfa áningarstaði.
Frú Lombardínó andaði æði-
liungt. Ástríðan sauð í minum synd-
uga líkama.
Ég beið þess í liálfa klukkustund,
að Patrisía sofnaði fyrir víst. Alltaf
þyngdist andardráttur frú Lombar-
dínó.
Ég lá kyrr og hlustaði. Nú hlaut
Patrisía að vera sofnuð fyrir góðri
stundu. Hægt og undurvarlega.
renndi ég mér yfir í faðm Lombar-
dínó, fann hvernig liún læsti fingr-
unum um hnakka minn, saug að mér
ilm hennar og hlýjan andardrátt.
— O-o-o-óh! Þú ert ómótstæðileg-
ur, hvíslaði hún með aridköfum.
Já, víst var ég ómótstæðilegur,
og ekki nóg með Jiað, heldur varð ég
ómótstæðilegri með hverju andar-
taki.
Á því augnabliki sem ég var allra
ómótstæðilegastur, fékk ég postu-
línslampa beint í höfuðið — frá ung-
frú Patrisíu Lane. Og að svo búnu
var ég dreginn vægðarlaust, úr him-
insænginni. Eftir fimm minútur eða
svo, rankaði ég við mér i herbergi
Patrisiu — Jirunginn unaði, Jireytu
og — undrun. Herrar niínir og frúr,
hún Patrisía var engin frostrós, þeg-
ar til kom.
Ég hafði leyst gátuna ...
VIKAN 29