Vikan - 02.02.1961, Blaðsíða 7

nautabaninn fékk hann keyptan
fyrir tæpum fimmtíu árum.“
Hann þagnaði, á meðan hann
kveikti í pipunni og púaði ákaft. . .
„Svo að þér sjáið, ungi maður, að
ekkert gerist, þar sem enginn býr.“
„En hvað um þennan nautabana,
sein þér minntuzt á áðan, — var
hann einhver sögupersóna?"
Karlinn fór að hlæja. Hann hló
einkennilegum, holum hlátri.
„Þér viljið fá að heyra söguna,
ha, og kannski skrifið þér hana
seinna?“
Ég varð hissa á æsingarhreimn-
um i röddinni, og vegna þess að mig
iangaði til þess að heyra söguna,
svaraði ég já, en leit á úrið um ieið
til þess að gefa karli í skyn, að hann
ætti að byrja og flýta sér.
En slíkrar hvatningar þurfti ekki
með. Karl var kominn með fjarlægð-
arglampa í augun og byrjaði að segja
frá.
tið manna og sýndu alls konar listir
og dans.
Á kvöldin sungu þeir og dönsuðu
fyrir sjáifa sig, og þá var það oft,
að únga fóikið úr þorpinu og nó-
grenni safnaðist saman í vagnborg-
inni og naut ánægjulegrar kvöld-
stundar i dansi og leik.
Hið einkennilega við þessa Tartara
var trú þeirra.
Þeir trúðu því, að maður eða kona,
ungur og gamall, mundu endurfæð-
ast eftir dauðann og koma fram i
einhverri dýramynd og helzt þeirri,
sem þe-ir höfðu mestar mætur á í
iifanda lífi.
Það var til dæmis Rósalita, dóttir
liöfðingjans. Hún var vön að sitja
við eldinn með hvita kanínu, sem
hafði óvenjulega stór eyru. Hún
trúði þvi, að kaninan væri bróðir
sinn, og þarna sat hún með hana í
fanginu og strauk eyrun á kanín-
unni.
óspart og auglýstu hann sem ó-
sigrandi og buðu háar fjárhæðir
hverjum, sem legði hann að velli.
Enn þá var Pedró ósigraður.
Kvöldið var heillandi fagurt. Skóg-
urinn ilmaði af vorangan, og náttúr-
an lagði sinn skerf af mörkum til að
gera börn jarðarinnar ánægð. Sólin
var setzt og rökkrið byrjað að leggja
dökkan hjúp sinn yfir dali og fjöll
eins og til þes að sýna, að erfiðum
og athafnasömum degi væri lokið.
Já, þetta var fegurðin og lífið,
hvort tveggja heillandi með seiðandi
aðdráttarafl.
Tartararnir voru búnir að kveikja
mikinn eld í miðri vagnborginni.
Þessi eldur var merki þess, að nú
mundi hátið vera í aðsigi, og þorps-
búar bjuggust af stað til þess að
njóta þægilegrar og skemmtilegrar
kvöldstundar.
Þeir hópuðust að, og þegar á leið,
voru komin mörg smábál í kringum
vagnborgina, og eins og siður var,
þá hafði hver fjölskylda komið með
eitthvað af fæðu, svo að yfir hverj-
um eld var eitthvað verið að steikja,
og matarlykt angaði um nágrennið,
blönduð ilmi náttúrunnar og hljóð-
færaleik Tartaranna.
Fólkið hópaðist í kringum glimu-
mennina, þar sem Pedró var aðal-
maðurinn. Það flykktist i kringum
spákerlinguna, sem sögð var vera
yfir hundrað ára gömul, og hlustaði
á hana spá um fortíð unga fólksins.
Það hópaði sig um dansfólkið og
hlustaði á fjörugan hljóðfæraleik-
inn.
Þannig var umhverfið allt í lífi
og leik, þegar Fernandó kom inn á
sviðið.
Hann var frægur nautabani og
hinn nýi eigandi kastalans og var
nýfluttur i hann.
Þetta kvöld kom hann til vagn-
Framh. á bls. 24.
„Já, það er orðið langt síðan. En
samt man ég allt, eins og það hafi
gerzt í gær.
Það var fyrir um það bil fimm-
tíu árum. Hér í nágrenni við þorpið
hafði safnazt saman flokkur Tartara
og hópað vögnum sínum saman, eins
og þeirra er siður, í hring og virtust
ætla að hafa langa viðdvöl.
Enginn hafði neitt við það að at-
huga. Þorpsbúar vissu, að þessi
flokkur var ólikur öðrum Tartara-
hópum, sem stálu öllu og rændu
steini léttara, og reynslan hafði sýnt
þorpsbúum, að þarna var á ferð ein-
kennilegur og heiðarlegur flokkur.
Þeir lásu í lófa og stjörnur fram-
Kanínan var falleg, en það var
Rósalíta einnig, svo að af bar, enda
hafði hún alltaf sveim af ungum
mönnum í kringum sig, sem reyndu
að fá náð fyrir augum hennar, en
án árangurs.
Hinn eini, sem hún virti og elsk-
aði, var Pedró, en hann var glímu-
maður Tartaranna. Hann var ein-
kennilegur, eða svo fannst Törtur-
unum, þar sem hann var með ljóst
liár og höfði hærri en aðrir. En
það voru augun, sem mesta athygli
vöktu. Þau voru mislit, annað blátt,
en hitt brúnt.
Pedró var orðlagður glímumað-
ur, og Tartararnir notuðu sér það
Rosalita elskaði Petro, en
nautabaninn Fernando lét
bjón sinn drepa hann til
bess að fá hennar. Það
tókst, en Rósalíta vissi, að
Pefró mundi hefna og hefnd
hans yrði grimmileg.
VlKAN 7