Vikan - 02.02.1961, Blaðsíða 28

En ég hef tvö sæti á sextugasta
bekk 4 500 kall.
© 1%0
Walt Disney Productions
World Rights Reserved
pwns ni.
Þegar Palli litli prins þrammaði áfram, kom
hann allt í einu auga á stjörnuhrap á himninum.
Hann stanzaði og hvislaði: „Kæra stjörnuhrap,
hjálpaSu mér til að komast heim aftur.“ — Svo
andvarpaði hann og hélt áfram að labba i snjón-
um. . .
Hann hafði ekki hugmynd um, hvar hann
var staddur, og hafði aðeins eitt takmark: Hann
varð að finna sér stað til að sofa á og hlýja sér.
— Að lokum hafði hann heppnina með sér. Á
milli stórra snævi þakinna steina kom hann auga
á op. Hann skreið varlega inn. Úff, hvað þarna
var dimmt og óvistlegt, en það var ekki um
annan stað að ræða. Bara, að það væru nú ekki
einhver hættuleg dýr þarna inni. Hann snar-
stanzaði og tók andann á lofti. Var ekki einhver
að hrjóta þarna? Gat það verið? Jú, svo sann-
arlega var einhver að hrjóta. Þegar hann kom
lengra inn, heyrði hann það greinilega. Það var
eitthvert dýr inni i holunni. Og þegar augu hans
voru orðin vanari myrkrinu, gat hann greinilega
séð stóran, svartan björn, sem lá þar sofandi
i vetrarhiði sinu.
Palli iitli prins stóð efafullur og hugsaði sig
mn. Var það ekki dálítið vogað að leggja sig
við hliðina á birninum? En freislingin varð of
mikil. Skinn bjarnarins var mikið og hlýtt, og
Palli skreið að honum og lagði höfuðið á aðra
framloppuna. Og eftir svolitla stund hrutu Palli
og björninn hvor i kapp við annan.
En þvi miður, það leið ekki á löngu, áður en
þetta breyttist. Þó að björninn svæfi fastasta
svefni, byrjaði hann ósjálfrátt að ergja sig á
þvi, að eitthvað þungt lá á annarri framloppu
hans. Yggldur og grettinn á brún rumskaði hann
við. Palli prins tók ekki eftir neinu, þvi að
hann var kominn lengst i burtu, til drauma-
landsins. Hann dreymdi, að hann lá heima i
höllinni og konungurinn og drottningin buðu
honum ástúðlega góða nótt með kossi.
Björninn starði á Palla litla prins i myrkrinu.
Hvaða litla skepna var þetta, sem vogaði sér að
trufla hann í vetrarsvefninum? Gr-r-r-r. Fok-
vondur byrjaði hann að urra. — Já, svo að þetta
var þessi óþekki Putti, sem var að hrekkja eitt-
hvað núna. Aumingja Palli litli prins vaknaði
auðvitað við urrið, en hann gat ekki komið upp
nokkru orði, þvi að björninn beit í buxnabotn
hans og þeytti honum langt út úr holunni. Það
síðasta, sem hann heyrði, áður en hann steypt-
ist á höfuðið i snjóskafl, var i birninum, sem
urraði:
„Haltu þér i burtu, Puttatröll, annars tala ég
alvarlega við pabba þinn.“
Palli skreið varlega út úr snjóskaflinum og
hristi sig. Það var ekki laust við, að glitraði á
tár í augunum, og hann vorkenndi sjálfum sér
svolítið. Það var Putti og tröllkarlinn, pabbi
hans, sem áttu sök á þessu öllu saman. Hvernig
gátu þeir verið svona vondir við hann, — hann,
sem aldrei hafði gert neinum mein?
Allt i einu datt Palla dálítið i hug. Kannski
mundu konungurinn og drottningin uppgötva,
að Putti var falsprins? Nei, það fylgdi sjálfsagt
töfrunum, að þau héldu, að það væri Palli
prins, sem væri hjá þeim. Palli andvarpaði, fram-
tiðin leit ekki vel út. En eitt vissi hann: Nú
reið á að halda sér eins langt frá pabba Putta
og unnt var, þá hafði hann ekkert tækifæri til
að notfæra sér töfrabrögðin. Tröllkarlinn hafði
auðvitað gert ráð fyrir því, að grænu stígvélin
mundu bera hann beint inn í fjallið. En það
gerðu þau ekki. Hann hafði til allrar hamingju
misst þau af sér. Þar hafði Palli prins verið
heppinn. Já, og kannski var lika einhver mein-
ing i þvl?
Já, hugsaði Palli prins með sér, sá hlær bezt
sem siðast hlær. — Og hann tók stefnuna á
stórt, gamalt eikitré, sem stóð uppi á hæð þar
skammt frá. Þegar hann kom að rótum trésins,
trúði hann tæpast eigin augum. Það var lítið
hús byggt uppi í trjákrónunni. „Húrral“ hrópaði
hann i gleði sinni, og þó að liann væri stifur
af kulda, leið ekki á löngu, fyrr en hann var
kominn upp 1 trjákrónuna.
Framhald á bls. 31.
Til allrar hamingju gekk þetta vel, og brátt
var hann á leið niður í gegnum reykháfinn.
25 VIJCAN
ÞAR SEM HATRIÐ VEX.
Framhald af bls. 12.
Landbúnaðarverkamaður fær eina
krónu I kaup á dag fyrir vinnu sína.
Sama kaup fær barn innan tiu ára,
fyrir nauðungarvinnu i verksmiðj-
um þeim er vefa hinar viðfrægu
persnesku ábreiður.
Sjálfur á keisarinn geysimiklar
jarðeignir, 1,5 millj. tunnur lands.
Miðlungsfjölskylda telst „rik“, ef
hún á nokkra fermetra af landi til
að rækta grænmeti á. Flestir eru
í raun leiguliðar, — þótt slíkt sé
að vísu bannað með lögum.
2. Spillingin er afskaplega út-
breidd, jafnvel á austurlenzkan
mælikvarða. „Ailir þiggja mútur,“
segja Vesturlandamenn, sem lengi
hafa átt heima í Teheran. „Þegar
gera skal einhverja verzlun, verður
ævinlega að bæta mútufé við kostn-
aðinn.“
Samstarfsmenn ríkisins hafa svo
lág laun, að þeir verða að útvega sér
„aukatekjur“. Jafnvel stórauðugum
Persum hættir til að falla i sömu
synd. Það er opinbert leyndarmál
í Teheran, að samvizkulausasta „við-
skiptakona" landsins og sú er mest-
ar þiggur múturnar, er tvíburasystir
keisarans, Ashraf prinsessa, —
„svarta rándýrið".
3. Hinir ríku verða stöðugt ríkari,
hinir fátæku fátækari. Mútuféð renn-
ur í vasa hinna auðugu, fátækling-
arnir fá eklci neitt — hatur og á-
greiningar vex hröðum skrefum. Að
liinu sama miðar og hin margumtal-
aða skattalækkun keisarans, sem
gefur nú eftir fimmtung allra skatta,
vegna „þessa gleðilega atburðar".
Engum virðist hafa komið það til
hugar, að mikill meirihluti írans-
búa greiðir engan skatt af þeirri
einföldu ástæðu, að þeir hafa eng-
ar tekjur.
Hins vegar er og trúanlegt, að
fögnuði hinna ríku sé mjög i hóf
stillt. Hingað til hefir sem sé engum
tekizt að innheimta þá skatta, sem
þeim hefir verið gert að greiða.
Það kostar þá alltaf miklu minna,
að múta innheimtumanninum.
MISHEPPNUÐ TILRAUN HJÁ
KEISARA.
Reza Pahlevi keisari hefir miklar
fyrirætlanir i huga, varðandi land
sitt og þjóð. Hann er einlægur fram-
farasinni. Hann trúir i blindni á
umbætur, á jafnrétti allra manna og
á rétt alþýðunnar til betri lifskjara.
En hann ræður ekki við neitt.
Fyrir átta árum var með brauki
og bramli gefin út reglugerð um
að skipta jarðeignum keisarans milli
fátækra manna. Hingað til hefir tæp-
um 150 af 2.100 stórbýlum krúnunn-
ar verið skipt upp. Sextán þúsundir
búlausra manna hafa fengið jarð-
næði — það er eins og dropi í haf-
inu.
„Þúsund fjölskyldurnar" settu
stólinn fyrir dyrnar. Þær kærðu sig
ekkert um að fylgja fordæmi keis-
arans. Og hann hefir ekki nægilegt
afl til að kúga þær undir vilja sinn.
Vissulega hefir hann, — með að-
stoð þrautvalinna gæðinga, — her
ríkisins á sínu bandi, en i honum eru
200.000 manna. Hins vegar kunna
æðstu foringjar hersins prýðiiega
við sig i þjóðfélagi þar sem hinir
riku verða rikari, þar sem allur
hagnaður fellur i hönd þess, er
heppnast að komast til metorða.
Það er stétt hinna auðugu sem
Framhald á bls. 33.
12000 i/innirujar á ári!
30 krónur miðinn
Dregið í 2. flokki 5. febrúar
VIKAH 29