Vikan


Vikan - 02.02.1961, Side 25

Vikan - 02.02.1961, Side 25
Hann gleymdi því aö veika kynið hefur alltaf V einhver ráð. L'að þreif hann á loft og kastaði hon- um aftur niður á völlinn. Augna- blik stóð það og starði á hinn særða mann, og aftur stakk það blóðugu lmrninu inn í brjóst Fernandós og hnoðaði hann undir sér fram og aftur um völlinn. Að síðustu virtist það vera orðið þreytt og gekk frá hreyfingarlausum líkamanum. Fernandó lá rétt undir stúku konu sinnar og beitti síðustu kröftum til að reisa sig upp á olnboga. Brot úr sekúndu horfðist hann i augu við hana. „Nú skil ég, nú skil ég,“ tautaði hann, um leið og liann féll aftur á l>ak. Aldrei hafði nokkur maður fengið jafn-fjölmarga syrgjendur, og aðeins konungur Spánar jafnviðhafnar- mikla jarðarför. Það varð á allra vitorði, að i livert skipti, sem nautið, er drap Fernandó, kom fram til að berjast, kom ekkja hans alltaf til að sjá leikinn. Hún horfði á það alvarleg og þögul með svarta blæju fyrir andliti og fylgdist mcð hverri hreyf- ingu ]>ess. Fólk talaði mikið um þctta og var sammála um, að lnin biði eftir þvi að sjá það lagt að velli. ,3ún er Tartari,“ sagði það, „og þeir lifa aðeins fyrir hefnd.“ En nautið varð ekki lagt að velli. I>að var orðið þekkt fyrir að vera brögðótt, og nautabani eftir nauta- bana féll fyrir hvössum hornum þess. Eigendur þess sendu það borg úr borg, vitandi að fólk mundi flykkjast að úr öllum áttum til að sjá þessa ósigrandi óvætti. Árin liðu. Nautið varð eldra. Kraftar þess fóru minnkandi. Sá dagur kom, þegar það var sært svo alvarlega, að draga þurfti það út af leikvanginum. Ekkja Fernandós var þar eins og alltaf áður. Stjórn leikjanna sendi mann til að kynna henni, að nautið inundi aldrei koma fram aftur, og f stað þess að senda það beint til slátrara, eins og venja var, gerðu þeir það af tillitssemi til Rósalítu að senda nautið á uppboð. Á uppboðinu höfðu slátrararnir safnazt saman til þess að bjóða i nautið. Allt í einu kom kerra ak- andi, og þeir þekktu þar Rósalitu. Þeir vissu, til hvers hún var kom- in, og þögðu, þegar uppboðið byrj- aði. Svo mikil var virðing þeirra fyrir hefnd ekkjunnar. Hún lét flytja það heiin til kast- alans i búri, og sjálf kom liún i kerru sinni. Þegar hún kom þangað, leiddi liún þessa ósigruðu óvætti út á grasvöll, þar sem skuggsæl ólivutré voru á víð og dreif. Hún stóð fyrir framan nautið og starði í augu þess. „Ég veit ekki, hvar sál bróður mins er núna, en ég veit nú, að ég hcf fundið þig. Þú munt dveljast hér eins lengi og þú iifir, á sléttum, sem einu sinni voru eign Fernandós, þar sem grasið er hátt og safamikið og vindarnir eru hlýir. Og á liverj- um degi ætla ég að koma og tala við þig og strjúka hvöss horn þin, elsku Pedró,“ Nautið reisti upp þróttmikið höf- uðið og starði á móti með hinum einkennilegu og mislitu augum, öðru brúnu, hinu bláu.“ Karlinn þagnaði, og ég fann, að þessari einkennilegu sögu var lokið. Ailt í einu varð ég var við ein- hverja hreyfingu á bak við mig og leit við til að aðgæta, hvað það gæti verið. Ég stirðnaði upp, þar sem ég sat í grasinu. Fyrir framan mig var stórt naut og starði á mig. Annað augað var brúnt og hitt blátt. Eins og i draumi heyrði ég karlinn segja: „Já, við Pedró erum góðir vinir. Ég færi honum eina fötu af hvit- víni endrum og eins.“ NUNNAN. Framhald af bls. 14. Hádegisverðurinn var lítill kjötbiti eða pylsa með grænmeti. Klukkan 4.30 kom svo hinn langþráði hvíld- artími. Þá sátum við með einhverja handavinnu, þvi að nunnur mega aldrei halda að sér höndum, og mös- uðum saman, en þó aðeins um það, sem abbadísinni fannst viðeig- andi. Fyrsta daginn varð mér það á að tala um heimili mitt við aðra irska nunnu. — „Systir Peggy,“ sagði ein af eldri nunnunum, „við tölum aldrei um heimili okkar.“ — Síðan strituðum við til klukkan 20.55, þá máttum við leggja okkur. Fyrsta kvöldið grétu margar nunn- urnar í hljóði, en ég grét ekki. Ég vissi, að ekki var nema um tvennt að veljn; að fylgja settum reglum eða gefast upp. Ég á stundum erfitt með að átta mig á því, að ég hafi dvalizt fjögur ár bak við klausturmúrana og þjónað guði. Eftir tveggja og hálfs árs dvöl I klaustrinu var ég send til klausturs 1 nágrenni við London til að kenna litl- um telpum. Ég hafði breytzt mikiö á þessum árum, var orðin mögur og föl og hafði skaddazt í baki. Ég hafðl lært auðmýkt og hlýðni. Það var langt síðan ég hafði umgengizt venjulegt fólk, og ég hafði ánægju af að kenna litlu telpunum. Þegar sumarleyfið fór í hönd, vildi ein ítölsk telpa ekki fara, fyrr en hún hefði kvatt mig. Hún grét og sagði, að sér þætti svo vænt um mig, og gaf mér súkkulaðiplötu að skilnaði. Ég komst við. Það var svo langt síðan mér hafði verið auðsýnd vinátta. Mér þótti fyrir þvi að hafa / — Hann hlýtur að hafa haft feikn- arlegan hita. VIJCAN 25

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.