Vikan - 18.05.1961, Side 9

„Nei, Það var einungls fósturtaka!" svaraði Clo
og færCi sig nær Bob. „Hún hafBi gengiC meö í
fulla þrjá mánuði. Ég reyndi að fá hana til að
hætta við þetta — en svo var það eitt kvöldið,
einmitt sama kvöldið og þið Mic fóruð saman á
fund M. Félix — að henni snerist hugur og fór
rakleitt í sjúkrahúsið!"
Og svo bætti hún við og rödd hennar varð allt
í einu hatri þrungin: „Þetta hefst af þessum and-
skotans ástarmökum — —• — þarf ekki annars
við en stúlkunni renni í brjóst eitt andartak, eða
gæti ekki að sér — —• — gefi sig nautninni á
vald---------- treysti á —-■----búið! Hún hafði
gaman af að dansa, yndi af danstónlist. Á morgun
verður hún lögð í gröfina---------
„Komdu heim með mér, telna mín," mælti
Pierre. ,,Þú ert orðin talsvert drukkin! Og Þá
njótum við þess betur-----------“
..Hvers?" spurði Clo kuldalega. „Heldurðu að
ég sé eins og Mic?“
„Hvar er Mic eiginlega?" spurði Bob.
..Hún er hjá Alain!" svaraði Clo. „Hún fór
heim með honum!"
. Hvað segirðu?"
Bob var sem steini lostinn, en Clo veitti þvi
ekki neina athygli. Hún sneri sér að Pierre. „Ef
ég gæti bara komizt að því hvern hún hefur hitt
þð um kvöldið — — — hver hefur talið hana á
að erera þetta! Það er það, sem ég verð að kom-
ast að---------“
..Nú færðu ekki meira að drekka." sagði Pierre.
Þú lofaðir því áðan, að koma heim með mér.
Hvað á bessi undandráttur að bvða. Bless, Bob!“
Bob svarað' ekki Hann svipaðist um í veitinga-
stofunní og skildi ekki neitt í neinu. Þjónninn kom
til hans:
. Hvað má bjóða yður, herra minn?" spurði
hann.
Fkkert.---------" '
„ Hann gekk út. svo náfölur og hörkulegur á
svininn. að Clo, sem st.aðnæmst hafði úti á gane-
stétt.inni. sagði við Pierre: „Fg hefði átt að halda
mér saman, heldurðu það ekki?"
„Komdu nú!" svaraði Pierre og leiddi hana að
v’anhardbilnum.
„Hver veit nema þetta verði unDhafið af öðr-
um harmleik? Ó. Pierre — mér finnst. nóg, það
sem orðið er. Hvernig fer þetta allt saman?
Kvsstu mig!"
Bob var þegar lagður af stað heim til Mic.
Þegar þangað kom, hringdi hann dvrabjöllunni.
Gamla konan kom til dyra. Nei, Mic var ekki
kominn heim. Hún skellti hurðinni harkalega að
stöfum. Geðvonzka hennar yfir þvi, að Mic skuld-
aði húaleiguna, leyndi sér ekki.
Bob bélt enn af stað. Hann gat ekki lengur
dulið sjálfan sig þess. að Það, sem hann vildi sízt.
mundi nú orðið. Hann gekk eins og leið lá til
Rue Rennes — þar sem Alain hafði fengið skjóls-
hús í bráð í herbergi Péturs. Þar sem þau, Aiain
og Mic---------
SEXTANDI KAFET.
„Viltu ekki drekka?"
E’kkert svar;
Alain tók þögnina víst sem samþykki; hann
fór fram úr, brá sér í buxurnar og peysunni um
háls sér; ermarnar löfðu niður á brjóstið en hinar
miklu og sterklegu axlir hans voru naktar. Mic
^ hafði snúið sér til veggjar og lá hreyfingarlaus.
Vinnustofan var söm og um morguninn, þegar
Alain vaknaði við barsmíð M. Félix á hurðina;
óreiðan að minnsta kosti sízt minni, hvarvetna
fatahrúgur, blaðabunkar, bækur og timarit, ösku-
• bakkar og skálar barmafullir af sigarettustubb-
um. Móða var á rykþöktum rúðunum, því að kalt
og hráslagalegt var úti fyrir, en eldur logaði
glaSlega á arni og ylhlýtt inni, og þægileg birta
af hornljósunum fjórum, sem felld voru inn i
veggina.
Álain hellti wiskýi I glösin, kveikti sér í sigar^
ettu og allar hreyfingar hans voru hnitmiðaðar
og rólegar.
Honum varð litið yfir á legubekkinn. Mic lá
enn hreyfingarlaus.
Sefurðu, Mic?" spurði hann. „Þú gætir þó
sagt „þakka þér fyrir", eða eitthvað þess háttar."
Hún hafði breitt lakið upp í handarkrika og
sá því aðeins i nakið bakið efst, háis hennar og
öxlina. Hún svaraði ekki, en það var sem hroll-
snertur færi um hana, svo auðséð var að hún
hafði heyrt til hans.
„Þú ættir eiginlega að þakka mér tvisvar,"
mælti hann enn. „Fyrst og fremst fyrir þennan
skemmtilega leik okkar — því miður hef ég ekki
neinn ís til að kæla drykkinn með — — —“
„Gerir ekkert til," svaraði hún, reis upp við
dogg og rétti út hendina eftir glasinu. Lakið rann
til og brjóst hennar, lítil en hvelfd og stinn, komu
í ljós. y
„Já, fyrst fyrir þennan leik okkar," hélt Alain
áfram, „og svo fyrir það, að ég hef veitt þér
tækifæri til að sanna sjálfri þér, að þú sért al-
frjáls. Þú varst I nokkrum vafa, ekki satt? Þú
þarft ekki að fyrirverða þig fyrir að viðurkenna
það! Það getur komið fyrir okkur öll, einhvern
tíma ævinnar. En nú ertu laus úr þeim viðjum,
ljúfan mín. Og Þú veizt það meira að segja sjálf;
finnur það óvéfengjanlega á þessari stundu! Hef
ég ekki lög að mæla?"
Hann settist á legubekkinn, brosti gleitt og lyfti
glasinu.
| „Skál fyrir ástanautn okkar!"
* Mic starði á hann, og það lá við sjálft að hún
æpti upp yfir sig af hryllingi og viðbjóði. Að hugsa
sér, að ég skuli hafa getað kysst þennan ferlega
munn! Hún bar glasið að vörum sér, en þegar
hún fann að tennurnar myndu glamra við barm-
inn. sagði hún eins og til að réttlæta Það, að hún
setti það frá sér.
„Eg get vist aldrei verið Þér nógsamlega þakk-
lát!"
Rödd hennar var svo annarleg og hrjúf, að
hún lét framandi í hennar eigin eyrum.
„Hvers vegna eru að hylja brjóstin með lak-
inu?" spurði Alain. „Er þér kalt?"
Hún fletti lakinu ofan af sér, og hann mælti
enn:
„Nei, það er satt. Þú getur aldrei þakkað mér
nógsamlega fyrir Það, að ég skuli hafa orðið til
þess að frelsa þig úr hættunni á síðustu stundu
„Hvaða hættu?" spurði Mic og settist upp á
legubekknum.
„Enga hræsni!" mælti hann ávítandi. „Þú veizt
óskön vel hvaða hættu ég á við — að láta frelsi
sitt fyrir Þá ímyndun, sem kölluð er ást og tryggð
og annað þessháttar. í lágkúrulegum framhalds-
reifurum kvennablaðanna. Ganga einum á vald
í trúnni á blekkinguna!"
Hann tæmdi glasið. Hún þagði og virti hann
fyrir sér. Varir hennar voru litverpar og skuggar
undir augunum.
„Ef þú ímyndar þér — — —“ sagði hún, en
Þagnaði við.
„tmvnda mér — hvað?"
„Það var ekki neitt."
,.,Tú, segðu það!"
„Nei, Alain, sleppum þvi.
„Ertu hrædd við að nefna nafnið, eða viltu
að ég geri það?" sagði hann alvarlega. „En
drekktu betur; það er óþarfi að ylja viskýið."
Hann skenkti sér aftur í glasið. Mic neyddi sig
til að kyngja smásopa. |
„Það er ósköp þreytandi þetta," sagði hann,
„að halda sálunum frá voðanum. Það erfiði legg-
ur enginn á sig, nema hann hafi köllun til þess,
telpa mín. Það er þetta, sem fólki sést alltaf yfir.
Við verðum að berjast við, alla þá heimsku og
hleypidóma. sem viðja sálir manna, brjóta niður
allar þær fölsku erfðakenningar, sem þeim hafa
verið innrættar frá barnæsku — ást, trú, tryg
skyldur, samvizku — allar þessar andstyggilegu
og hættulegu lífslygar verðum við að rifa upp
með rótum, eigi sálin að verða frjáls. Og það
getum við, en það sitja ör eftir. Þú verður að
viðurkenna það, telpa mín. Viðurkenna, að þig
langaði jafnvel til að ganga honum einum á
vald, svo rik Itök átti lífslygin enn í sál þinni,
þrátt fyrir allt!"
„Það er ekki satt--------“
„Ekki að þræta; hlustaðu heldur á mig. Ég er
aðeins að skilgreina fyrir þér staðreyndir. Ég
mundi aldrei saka þig um annað eins og þetta í
áheyrn klíkusystkina okkar — það væri alltof
niðurlægjandi fyrir þig. Eg er of góður vinur
þinn til þess, að ég vilji varpa slíkum skugga á
þig. Ég vil aðeins leiðbeina þér, að þú megir
verða alfrjáls og ná hinum sama þroska. Trúirðu
mér ekki enn?"
Hann drakk enn. „Að gerast eign annarrar per-
sónu, eða vilja ná eignarétti á annarri persónu
— hvílíkt brjálæði! Hvílíkt broddborgarafals. Hvi-
likur þjóðfélagsgrundvöllur! þessi lífslygi, sem
fólk kallar ást--------“
„Og þú heldur að ég hafi verið komin I þá
hættu?" spurði Mic titrandi röddu.
„Já, ég er viss um það!“
Hún geispaði og hirti ekki um að leyna því.
„Það má vel vera," sagði hún. „En satt bezt að
segja, þá er ég búin að fá nóg af þessum kenn-
ingum þínum í bráðina. Gefðu mér sígarettu og
leiktu svo eina hljómplötu! Mér veitir ekki af
eftir þessa prédikun!"
„Þetta er mun heilbrigðara sjónarmið."
Hann kastaði sigarettupakkanum og eldstokkn-
um til hennar, setti hljómplötu á spilarann —
Belafonteplötuna, þá sömu og Alain hafði stolið
úr hljómplötubúðinni handa Yasmet, og orðið
hafði til þess, að þau Mic og Bob kynntust.
„Þú ættir að dást að tillitssemi minni!" sagði
Alain. „Þú veizt að ég hef ekki neitt dálæti á
Belafonte, en ég vel Þessa hljómplötu eingöngu
vegna þess, að ég veit að hún rifjar upp hjá
þér gamlar minningar!"
Voru þá engin takmörk fyrir skepnuskap og ó-
svífni þessa náunga?
„Alain!" æpti hún.
„Hvað, ljúfan?"
„Æ, ekki neitt---------“
Ekki að gefa honum neinn höggstað; láta sem
ekert væri.
„Kannski þig langi til að heyra einhverja aðra
hljómplötu?" spurði hann mjúkum rómi.
„Nei, þvi þá það?" Hún gerði sér upp undrun.
Ég hef gaman af þessari plötu!"
Bezt að segja sem fæst, hafa taumhald á rödd-
inni.
„Mic!"
„Hvað nú?“
„Nú endurtökum við leikinn — eftir tónlist-
j inni." Framhald í næsta blaði.
Að hugsa sér að ég skuli hafa getað kysst þennan ferlega munn, hugsaði hún með hryllingi.
VIKAN 9