Vikan - 03.08.1961, Blaðsíða 4

andi mann. Og Þar viö bættist, að
hann haföi aldrei fyrr séö geðþekkari
konu, en einmitt Þá, sem nú tók sér
sæti beint á móti honum viö skrif-
boröið.
Lisa Ryan var i hæsta lagi 28 ára
gömul, klædd látlausri svartri dragt,
sem átti mjög vel viö ljósa háriö henn-
ar. Hún var með blá augu, og nú
mættust augu þeirra, og hann horfði
á hana rólega en dálitið forvitnislega.
Hún líktist ekki ekkju, i Þess orös
fyllstu merkingu, hún hefði alveg eins
getað verið svartklædd, vegna þess
að það fór henni mjög vel eða vegna
þess að það var tízkuliturinn i París
þetta árið.
Sylvestre var nauðugur einn kost-
ur aö segja nokkur hjartnæm orð,
síðan opnaði hann möppuna og létti
auðsjáanlega mikið.
Gaston forstjóri drukknaði i ánni
Rhone í veiðiferð, sagöi hann á eins
ópersónulegan hátt og honum var
unnt, en hefði miklu frekar viljað
segja: En hve Þér eruð falleg, frú og
hversvegna í ósköpunum gátuð þér
gifzt þessum bjána, sem alltaf leit út
eins og hann hugsaði allt í tölum?
— Það er rétt, svaraði hún skærri
röddu og sú rödd hlaut einnig að geta
hlegið glaðlega. — Gaston haföi tekið
sér vikufri og hafði farið niður að
Baise, þar sem hann geymdi bátinn
sinn. — Voruð þér aldrei með? spurði
Sylvestre dálítið undrandi. Hún hristi
höfuðið: — Gaston vildi helzt vera
einn í veiðiferðum, sagði hún rólega.
Hvilíkur asni, hugsaði Sylvestre.
Hefði ég verið maðurinn hennar, þá
hefði ég blásið á þessa heimsku fiska
og . . . hann rótaði í ákafa i skjölun-
um og spurði ópersónulega: — Urðuð
þér ekkert óróleg, þegar þér heyrð-
uð ekkert frá manninum yðar? —
Nei, honum féli það bezt að koma
óvænt heim.
Stundum hringdi hann á skrifstof-
una, þegar hann var kominn til Lyon.
En hann skrifaði aldrei mikið. —
L’.gingjarn, hugsaði Sylvestre, ég gat
aldrei þolað þennan náunga. Gaston
Ryan hafði líftryggt sig mjög hátt:
- Eg verð að hugsa urn konuna mma,
sagði hann, — hún á enga ættingja
og hafði u.n leið litið á Sylvestre og
augun lýstu bæði fórnarlund og á-
byrgðartilfinningu. En Sylvestre
fannst það ekki fara vel við manninn.
Eintómt slúður, hafði hann hugsað, —
er aftur á móti mál, sem þér áttuð
að vita af á sínum tima. Skilmálarnir
eru þeir, að finnist hinn látni ekki
innan 12 mánaða fellur útborgunin
niður, en finnist aftur á móti hinn
látni áður en þessir 12 mánuðir eru
liðnir, þá greiðum við að sjálfsögðu
þessa upphæð. Þessir skilmálar eru
ekki sérstaklega gerðir fyrir yðar
mann, Þeir eru fyrir alla, sem skipta
■ið þetta líftryggingarfélag.
Lisa Ryan leit niður —: Mér finnst
það mjög sanngjarnt, svaraði hún.
Sylvestre gat með erfiðismunum slit-
sig frá að stara á skjólstæðing sinn
og hélt áfram: Fólkið i Baise fann
bátinn rekandi á hvolfi og siðan hefur
lögreglan einskis orðið vör. Þegar þér
óskið eftir nánari eftirgrennslan, þá
er það regla hjá okkur að leyfa í
mesta lagi 6 mánuði til slíks. En ef
til vill gætum við á meðan. Hann
bandaði lítið eitt með hendinni og
spurði snöggt: Kæra frú Ryan, get
ég á einhvern hátt aðstoðað yður...
ég á við að þér getið sagt mér, hvort
þér eruð fjárhagslega stödd þannig
um stundarsakir, þangað til . . .
— Ég þarf ekki á miklu að halda,
sagði hin unga ekkja Gastons Ryans,
—. Þar að auki?--------
. . . Ég var tízkuteiknari hjá Carell
íyrirtækinu áður en ég gifti mig, og
ég hef þegar spurzt fyrir um það
hvort þeir vilji fá mig aftur. Ég vil
mjög gjarnan vinna eitthvað, og ég
hafði ánægju af þessari vinnu . .. hún
brosti afsakandi og stóð upp. Syl-
vestre stóð upp samtímis og gekk hin-
um megin að skriíborðinu. Hún náði
honum í axlir og varð að halla höfð-
inu lítið eitt aftur til að geta horft
framan í hann: Þér eruð kannski að
hugsa um íbúðina, bætti hún við, —
en ég get auðveldlega leigt nokkur
herbergi einhverju námsfólki, þetta
er svo nálægt Sorbonne. Sylvestre
ætlaði að segja eitthvað, en hætti við
það. Hann fylgdi henni út úr húsinu
og sá þá að hún hafði engan einka-
bíl, en hann kvartaði yfir því að hann
yrði að tala við nokkra fleiri aðila
þennan morgun, annars hefði hann
boðið henni heimkeyrslu. Um leið og
hann kom aftur upp á skrifstofuna,
sagði hann við einkaritarann: Leitið
upplýsinga um fyrirtækið Gaston Ry-
an og setjið yður í samband við bank-
ann hans.
Daginn eftir byrjaði skriðan.
Skjólstæðingur Sylvestres var mjög falleg og
það var talað um að hún fengi allháa upphæð
greidda hjá líftryggingarfélaginu.
En líkið af manni hennar hafði bara
aldrei fundizt.
Skjóistæðingur Sylvestres var mjBg
falleg og það var talað um að hún
hefði fengið allháa upphæð borgaða
hjá líftryggingarféiaginu. En likið af
manninum hennar hafði bara aldrei
fundizt.
Ekkja Gastons Ryans óskar eftir
viðtali við yður, tilkynnti einkaritar-
inn hinum unga forstjóra líftrygg-
ingarfélagsins — má hún koma inn?
— Já, látið þér hana koma inn,
svaraði Thomas Sylvestre fljótmælt-
ur. Hann stóð upp og tók fram möppu
úr skápnum, en i henni voru öll skjöl
hins nýlátna skjólstæðings, og I sömu
svifum birtist Lisa Ryan.
Sylvestre hafði aldrei kunnað mjög
vel við Gaston Ryan. Hann gat ekki
fellt sig við þessa manngerð; þennan
harðsoðna kaupsýslumann, sem
minnti oft meira á vél heldur en lif-
þú gerir þetta bara tll þess ag fólk
geti séð hvílikur ágætismaður þú sért.
1 raun og veru stendur þér alveg &
sama, einungis ef þér líður vel, svo
lengi sem þú lifir.
Sylvestre varð að gæta sín, að láta
ekki ímyndunaraflið hlaupa með sig
í gönur. Hann ræskti sig, studdi oln-
bogunum á skrifborðið og beygði sig
fram.
Frú Ryan, sagði hann ákveðið, —
hafið þér kynnt yður skilmálana fyrir
þessari líftryggingu, sem þér eigið að
fá greidda? — Nei, viðurkenndi skjól-
stæðingur hans hreinskilnislega, —
ég veit ekkert um Þetta, hún brosti
afsakandi, — Gaston talaði aldrei um
kaupsýslumál, Þegar hann var heima.
— Líftrygging handa yður er nú ekki
beinlinis neitt kaupsýjslumál, sagði
Sylvestre, dálitið hörkulega, — það
SAKAMÁLASAGA EFTIR
Karen Brasen