Vikan - 03.08.1961, Blaðsíða 5

Þrátt fyrlr «8 Sylvestre gerði þaö
sem í hans valdi stóð til að hindra að
siödegisblöðin birtu fréttirnar um
fyrirtæki Gastons Ryans tókst honum
ekki að stöðva blaðamennina og öll
blöðin birtu fréttina um erfiðleika
hjá Gaston fyrirtækinu og að gjald-
þrot hefði lengi verið yfirvofandi.
Lögreglan kom og talaði við Sylvestre
og var á þeirri skoðun, að Gaston
hefði undirbúið slysið, til þess að
sleppa frá þessu öllu. — Allt nær-
liggjandi svæði hjá Baise var í svarta-
Þoku, upplýsti lögreglan, og Ryan var
mikill sportveiðimaður, fæddur í
Bretagne og var þar af leiðandi vel
kunnugur öllum veðrabrigðum. Það
væri einber asni, sem færi í veiðiferð
við slikar aðstæður, eða Þá einhver,
sem óskaði eftir þvi að straumurinn
kollsteypti bátnum.
Sylvestre hlustaði á skýrslu lögregl-
unnar þolinmóður án nokkurra at-
hugasemda. Hann vissi, að trygging-
ariðgjöldin höfðu alltaf verið greidd
á réttum tíma, þrátt fyrir að fyrir-
tæki Gastons Ryans virtist skuida á
öllum stöðum, og hann átti bágt meö
að trúa því, að þessi eigingjarni maður
hefði staðið i skUum einungis kon-
unnar sinnar vegna. Hann varð viss i
sinni sök meö hið siðarnefnda, þegar
hann heimsótti frú Gaston Ryan dag-
inn ef tir. i
Frú Ryan bjó í stórri, gamaldags
ibúð bak við Lúxemborggarðinn,
og herbergin voru svo látlaus, að
hans eigin piparsveinaíbúð í Passy
var hinn mesti lúxus i samanburði við
hennar íbúð. Lisa Ryan hafði haft
mikið fyrir því að láta herbergin Uta
vel út. Blóm voru allsstaðar, og henn-
ar eigin dagstofa var smekkleg og
skemmtileg og féll Sylvestre vel í
geð. En allt annað í ibúðinni bar vott
um ósmekkvisi, dökkir veggir, hátt til
lofts og þunglamaleg húsgögn frá
því timabUi, sem húsgagnalist hafði
greinilega ekki staðið á háu stig.
—■ Tengdaforeldrar minir bjuggu
hér, þegar ég giftist. Hún hafði fylgt
augnaráði Sylvestre og séð hversu
undrandi hann varð. Það var sams-
konar undrunarsvipur og hún sjálf
setti upp, þegar það kom fyrir að
Gaston kom heim með gesti og ræddi
kaupsýslumál, en Það var mjög sjald-
an. — Tengdaforeldrar mínir dóu með
stuttu mUlibili og maðurinn minn
óskaði eftir því, að æskuheimili hans
héldist óbreytt, að dagstofunni minni
undanskilinni, en ég setti í hana hús-
gögn, sem ég átti áður en ég gifti
mig.
Ryan óskaði eftir, Ryan vildi
og Ryan ákvað, hugsaði Sylvestre arg-
ur. Hann hefur grafið þessa fallegu
ungu konu i grafhýsi og látiö hana
sitja þar. 1 fyrstu hefur hún verið
nokkurs konar gestur á heimiU
tengdaforeldra sinna, en síðar meir
eins og hún væxi öllum gleymd.
Nei og aftur nei, endurtók hann
með sjálfum sér. Ryan hafði aldrei
gert neitt, aldrei fallið fyrir þessum
bláu augum. Það var einungis þessi
brennandi spurning: Hvers vegna
hafði honum verið svona annt um
hana?
Lisa bað hann að hinkra við á með-
an hún náði i te handa þeim, en á
meðan gekk hann um í stofunum og
litaðist um. En þaö var ekkert sem
minnti á Ryan. Bækur voru fáar,
helzt verzlunarannálar og bækur um
fiskveiðar. Þær voru aUar í stórum
bókaskáp og ofan á honum voru
nokkrir smáhlutir í grind fyrir píp-
urnar hans, skál með ýmsum önglum
ásamt stærðar öskubakka úr grænum
krystalli, sem var bæði ijótur og ó-
smekklegur eins og næstum því allt
sem var þarna. Á veggjunum héngu
nokkur góð málverk, sem sennilega
mundu ganga upp i þrotabúið, en góðu
heilli mátti ekki hreyfa við lífeyri
ekkjunnar.
Ryan hafði séð fyrir því, þegar hann
gekk frá samningnum.
Lisa hafði lagt á borðið inni hjá
sér fyrir framan gluggann, þar sem
sást vel yfir Luxemborgargarðinn.
gefa honum góð ráð, því að hann hefði
aldrei farið eftir þeim og einungis
svarað ónotum.
Allir höfðu haldið sig innan dyra
og við ána hefði verið svo þétt þoka
að ekki hefði verið hægt að greina
ljósin á seglskútu, sem hafði leitað
vars rétt hjá Baise. Augljóst var að
Ryan hafði af ásettu ráði valið þetta
þungbúna veður. Hann vildi komast
úr klípu á auðveldan hátt, en jafn-
framt tryggja framtíð eiginkonu sinn-
ar. Sjálfsmorð var í sjálfu sér ekki
glæpsamlegt, og það kom í ljós, að
silfurmunir, málverk og teppi hrukku
langt til að borga þrotabúið, fyrir
utan það að Lisa Ryan krafðist þess
að fá að borga það sem á vantaði,
með þeim peningum, sem hún vann
sér inn sem tízkuteiknari og einnig
þegar hún fengi líftrygginguna borg-
stun
Sylvestre tók eftir því, að allt silfur
og postulin var mjög glæsilegt, dálítið
gamaldags, en áreiðanlega verðmikið.
Aumingja stúlkan, hugsaði hann,
því allt þetta silfur og postulin yrði
áreiðanlega tekið frá henni. Á hinn
bóginn myndi hún hafa efni á að
útvega sér eitthvað annað eítir sínum
eigin smekk, þegar hún fengi liftrygg-
inguna borgaða.
Á teikniborðinu hennar voru strax
komnar nokkrar teikningar eftir hana
sjálfa og það var augsýnilegt að hún
yrði ekki i vandræðum með að sjá
um sig sjálfa í lífinu. Og er þrota-
búið yrði gert upp, myndi það áreið-
anlega koma í ljós að það var ekki frú
Ryan, sem átti sök á hinu skyndilega
gjaldþroti.
Honum fannst þægilegt að tala við
hana og eflaust þarfnaðist hún ein-
hvers til að tala við, en hún var
einnig ágætur hlustandi.
Næstu daga á eftir fékk hann tæki-
færi til að bjóða henni út. Þau áttu
mörg sameiginleg áhugamál og einn
sunnudaginn óku þau saman út fyrir
Paris, í hina viðáttumikla skóga í
Seine-et-Oise. Honum til mikillar
undrunar hafði hún ekki komið þang-
að siðan hún var ógift.
Gaston vildi helzt fara einn eða meö
vinum sínum, sagði hún án nokkurrar
ásökunar, — ég hef sjálf ekki átt bil,
en nú myndi mig langa til að kaupa
lítinn bil. Þegar ég var ógift, átti ég
lítinn sportbíl, mynduð þér vilja
hjálpa mér til að kaupa einn lítinn
bíl, sem ekki væri dýr i rekstri?
Sylvestre blessaði næstum því Gast-
on fyrir það hve nizkur hann hefði
verið, að geta ekki séð konu sinni
fyrir eigin bil, því að nú fékk hann
nýtt tækifæri til að vera saman með
henni. Hún keypti nýjan, eldrauðan
ítalskan smábíl, en næsta sunnudag á
eftir fór hú með ánægju í hans bil i
ökuferð út fyrir borgina. Ég er farin
að kunna svo vel við þennan, sagði
hún afsakandi og um leið var eins og
snert hefði verið við streng við hjarta
hans.
Logreglan lét mál Gastons Ryans
liggja niðri. Allir íbúar þorpsins Baise
höfðu verið yfirheyrðir og einnig all-
ir þeir, sem bjuggu meðfram ánni, en
enginn hafði verið sjónarvottur að
slysinu. Flestir könnuðust við Ryan;
hann hafði alltaf farið út í ána hvern-
ig sem viðraði og lltið hafði þýtt að
aða.
En liftryggingaríélagið hélt samt
sem áður áfram rannsóknum. Það
var kafað til botns x hér um bil allri
anni og stór svæði i Rhonedalnum
voru þrautkönnuð. En i lok sjötta
mánaðarins var leitinni hætt og ef
ekkert óvænt geröist, yrði tryggingin
borguð út eftir hálít ár. Fólkið, sem
bjó nálægt slysstaðnum leit vel í
kringum sig þegar það var hvort sem
var á ferð, því Sylvestre liafði lofað
háum upphæðum i fundarlaun hverj-
um þeim sem fyndi Ryan. Ef til vill
myndi eitthvað koma í ljós, þegar
snjóinn leysti. Stundum fundust t.d.
dauðar geitur, sem einhver bóndi
hafði saknað. Kannski hafði þessi
Parisarforstjóri bjargaði sér upp á
þurrt land, aðfram kominn og mátt-
laus. Kannski leysingarvatnið, sem
rann i mörgum smálækjum út i ána
gæfi eitthvert svar?
En tólf mánuðir liðu án þess að
nokkuð bæri til tiðinda.
Mér finnst næstum því, að ég geti
ekki tekið á móti öllum þessum pen-
ingum, sagði Lisa — ég hef komið
mér svo vel fyrir núna, ég hef eigin-
lega aldrei haft það svona gott fyrr.
Hún brosti dálítið feimnislega — og
það er yður að þakka, Thomas Syl-
vestre líkaði það vel, að hún reyndi
aldrei að leika hina syrgjandi ekkju,
sem hún auðvitað ekki var. Henni leið
betur með hverjum mánuðinum
sem leið og dafnaði eins og blóm í
eggi. Hún hafði leigt mestan hluta
íbúðarinnar og hennar eigin herbergi
voru nú orðin óþekkjanleg frá hinum
hátíðlegu, dimmu herbergjum sem
hún áður bjó í. Allt breyttist með
henni sjálfri, varð meira lifandi,
skemmtilegra og betra.
Nokkrum dögum áður en af út-
borguninni yrði, bauð Sylvestre Lisu í
leikhús, en hún kom ekki. Og þegar
hann hringdi i hana daginn eftir var
hún annars hugar og í slæmu skapi.
— Ég heí ekkert sofið í nótt, sagði
hún, — Á ég að trúa þvi að það séu
þessir auvirðulegu peningar, Sagði
Sylvestre hlæjandi — peningar sem
þú sannarlega verðskuldar að fá, og
sem þú meira að segja skipar okkur
að taka helminginn af til að borga
þrotabúið, mál sem að þú átt engan
hlut í?
En hún lagði tólið á og honum
heyrðist hún gráta. Eftir hádegið
daginn eftir ók hann til hennar þar
sem hún vann á Place Vendome.
— Nú skulum við aka heim til þín,
sagði hann í léttum tón, drekka teið,
sem þú býrð svo vel til og svo segir
þú mér hvað er að. Hún svaraði ekki,
en féllst á að aka með honum heim, en
var samt dálitið hikandi.
Þegar þau voru komin heim, hófst
hún þegar handa að laga teið, og hon-
um fannst nún næstum þvi reyna að
forðast sig. Hún var annars alltaf vön
að spjalla um þau mál, sem efst voru á
baugi hverju sinni.
Hann litaðist um í stofunni og nam
staðar við bókaskápinn eins og svo oft
áður. Nú voru flestar af þessum
skuggalegu bókum með svörtu kilina
horfnar, en í staðinn voru komnar
listaverkabækur ólikt skemmtilegri.
En þessir ljótu Utlu smáhlutir uppi á
bókaskápnum voru ennþá, pípugrind-
in, klunnalegir öskubakkar og hrylli-
legt samsafn af fiskiönglum. —
kannski einhvers konar virðingarvott-
ur, hugsaði hann og brosti lítið eitt.
Ef svo væri, myndu þeir sennilega
hverfa eftir morgundaginn, þegar hún
hefði fengið það mikla peninga að
hún gæti keypt það, sem hugur herm-
£tr girntist.
Hún var fámælt á meðan þau
drukku teið og afsakaði sig með
þreytu.
— Ég er ekki lengur vön að vinna
reglulega, útskýrði hún. Sylvestre lét
það gott heita, en hann trúði henni
ekki.
í fyrsta iagi var hún sterk og hraust
og í öðru lagi hafði hún siðustu 12
mánuðina verið mjög hamingjusöm
með vinnuna hjá Carell. Hvers vegna
skyldi hún þá skyndilega vera illa
upplögð ef hún var ekki veik?
Um næstum þvi hverja helgi höfðu
þau ekið út úr bænum og séð sig um.
Þau höfðu ekið létta hraðskreiða
sportbilnum hennar og skoðað ýmsa
staði eins og Orleans og Strassbourg.
Nú fannst honum hún vera óþekkjan-
leg, greinilega taugaóstyrk og augna-
ráðið gat hann ekki skilið.
—• Jæja, sagði hann í léttum tón,
þegar hann stóð upp frá borðinu, —
á morgun kl. 12.00 á skrifstofunni,
ekki rétt? Formsatriðin ganga fljótt
fyrir sig, og án þess að kvelja hana
meira kvaddi hann og fór.
Um tíuleytið sama kvöld stöðvaði
Sylvestre bílinn fyrir framan hús
Lisu, og fór í lyftunni upp. Það var
ljós í gluggunum hjá henni, svo aö
hún hlaut að vera heima, en hann
varð að hringja lengi áður en hún
opnaði.
Hún var með grátbólgin augu og
var næsta fálát, en hann lét sem
ekkert væri. — Lisa, sagði hann, það
er dálítið, sem ég verð nauðsynlega
að tala við þig um.
... Á morgun, byrjaði hún, næstum
biðjandi, en hann strunzaði fram hjá
henni og gekk á undan henni inn í
forstofuna. — Ekki á morgun, sagði
hann stuttur I spuna. Síðan sneri hann
sér að henni og sagði fljótmæltur:
— Gaston Reyan hefur verið hjá þér,
Lisa — Nei, hrópaði hún skelfd, nei,
hann hefur ekki verið hér.
Framhald á bls. 41.
VIKAN S