Vikan - 03.08.1961, Blaðsíða 6

— Stundaskránni?
— Já. Manni, sem á jafn-
annrikt og ég, er nauðsyn-
legt a0 vera reglusamur.
Sjálfsagi og þjálfun er sér-
lega mikilsvert.
— ÞaS er alveg satt,
svaraði Dísa. Henni datt i
hug, að hún hafði aldrei
farið eftir neinni stunda-
skrá, — ekki heldur neinn,
sem var henni nákunnug-
ur. Bæði Ahercrombie og
Allen fóru ævinlega á sið-
ustu stundu til allra rétt-
arhalda. Pabbi grobbaði af
þvi að hafa aldrei komizt á
skrifstofuna fyrr en fimmt-
án mínútur yfir niu. Og
þegar Frikki sótti hana út
með sér, kom hann alltaf
að minnsta kosti hálftima
of seint.
Auðvitað var hún sjaldn-
ast tilbúin fyrr, en það kom
ekki málinu við. Eins og
það væri ekki hægt að
heimta, að hann væri
stundvís, þar sem hann átti
heima i húsinu við hliðina?
Disa leit á Hávarð, og
henni varð ljóst, að hann
4« «^ÍSA ýtti brúnum lokkunum
g | frá enni sér og staðnæmdist
| / i biðröðinni á matbarnum.
Henni datt i hug, að líf
stúlku á lögfræðiskrifstofu gæti átt
sér að minnsta kosti jafnríkulega
tilbreytni og gamla bilskriflið hans
Frikka. Hversu mjög sem hún lagði
sig fram um að láta allt ganga
snurðulaust, kom alltaf hitt og ann- p
að óvænt fyrir hjá fyrirtækinu f
Abercrombie & AJlen.
í dag hafði hún til dæmis slitið j
sambandið fyrir herra Abercrombie
í miðju landssímasamtali og skrifað
upp tvö viðtöl hjá herra Ailen á
sama tíma, klukkan hálfellefu.
Það var makalaust, hvernig allt
gat umsnúizt. En þar sem veðbréf,
erfðaskrár og stefnur flóðu út
um allt skrifborð, gat ekki hjá þvi
farið, að vesöl stúlka gerði skyssur
annað veifið. O, — já, hugsaði hún.
1 skólanum hafði hún verið svo
óþvinguð og yfir sig kát, að hún
var umsvifalaust sett á svarta list-
ann. Ungfrú Friðfinna hafði að vísu
orðið að viðurkenna það nauðug,
viljug, að frammistaða Dísu bæði i
hraðritun og vélritun væri óaðfinn-
anleg. En hún mundi það enn í dag,
hve lengi skólastýran hafði hugsað
sig um, áður en hún gaf Dísu vitnis-
burð þann, er veitti henni aðgang að
verzlunarheinjinum.
Vesaiihgs ungfrú Friðfinna hafði
alls ekki verið viss um nema Dísa
kynni að brenna af þrá eftir að
verða ein af þessum „óaðfinnan-
legu“ einkariturum.
Disa ýtti bakkanum sínum eftir
borðinu, glorhungruð eftir annríki
dagsins og himinglöð af
að þurfa ekki að hafa
tölu á hitaeiningum.
Hún pantaði nautasteik,
var ekki viss um, hvort
hún vildi heldur marð-
ar kartöflur eða brún-
aðar, og valdi loks þær
siðarnefndu. Svo bað
hún um spergil, blaðsal-
at og olífur og virti
rælcilega fyrir sér röð-
ina af karamellubúðing-
um, þangað til hún fann,
hver þeirra var stærst-
ur.
Um leið og hún teygði
sig eftir honum, rétti
maðurinn, er stóð á bak
við hana, höndina í
sömu átt. Dísa kippti
búðingnum að sér í fáti,
en diskurinn rann úr
bendi hennar, búðingur-
inn flaug í boga gegnum
loftið og lenti beint á
buxnaskálm mannsins.
Dísa stamaði fram ó-
tal afsökunum, þreif
mundlínu og tók að
hamast við að verka
búðinginn úr buxum
iians. Maðurinn hopaði
á hæii, og fólkið í kring-
um þau fóru að ókyrr-
ast.
Þá tók ungi maðurinn
sig til, dró að sér bæði
sinn bakka og hennar og
lagði tvo dollara í lófa
gjaldkerans. Dísa lók
bakkann sinn, full aðdá-
unar, og fylgdi honmn
í auðmýkt að auðu
borði. Henni v irð hu.g-
hægra, þegar hann
brosti, því að hún sá
ekki betur en grá augu
hans væru vingjarnleg.
— Þetta var svo sem ekkert slys,
mælti hann, — aðeins smávegis ó-
happ.
— Ég skal borga hreinsun á brók
. . . buxunum. Ég....
— Talið þér lægra, sagði hann
rólega. Dísa roðnaði af blygðun og
var ákaflega hrifin af því, hve gott
vald hann hafði á sjálfum sér.
pabba, sem maður botnaði aldrei i,
ellegar Frikka, sem bjó í húsinu við
hliðina og kom iðulega inn i borð-
stofu hjá foreldrum Disu, þegar þau
voru setzt að snæðingi.
Henni fannst það hafa verið i
annarri tilveru, sem hún gekk með
skólamerkið hans Frikka og hjálp-
aði honum til að dubba Lórelei upp,
■v.C
_
Hávarður var rólegur og jafnlyudur, - og
dáðist óstjómlega að honum. Svona langaði hana
til að verða, - fyrirmynd, alltaf reiðubúin á réttum
túnaS- gera aldrei neitt í hugsunarleysi.
Þau tóku nú til matar sins, og
ekki hafði lystin minnkað hjá Disu.
—■ Ég heiti Hávarður Hjálmsson
og vinn hjá verkfræðifyrirtækinu
Melankton & Co., mælti ungi maður-
inn.
Dísa sagði til sín. Hún talaði nú
hægt og skýrt og var handviss um,
að Hávarður Hjálmsson hafði haft
meiri áhrif á hana en nokkur maður
annar á allri nítján ára ævi hennar.
Ij AÐ var ró og jafnvægi yfir
g y allri framkomu hans. Það
var allt annað með herra
Abercrombie, sem missti stjórn á
sér og sagði henni upp starfi mörg-
um sinnum á dag, en réð hana svo
jafnoft aftur. Hann var og ólíkur
herra Allen, sem óð eins og vitstola
maður um skrifstofurnar í leit að
löngu gleymdum skjölum. Þó var
hann ólíkastur pabba af öllum,
skellótta bilgarminn hans. Frikki
var skemmtilegur að hafa hann með
sér á dansleiki og skemmtanir og
að minnsta kosti ekki síður þolinn
en hún sjálf. Og helzt vildi hann
ekki fara heim, fyrr en hann hafði
komið við í gildaskálanum hjá
Gvendi og fengið sér
kaffi með tvöföldum
skammti og banana-
kremi ofan á.
Nú heyrði Frikki allt
I einu þvi til, sem hún
kallaði barnæsku sina.
Hávarður var allt öðru-
vísi, —■ svo fullorðinn
og öruggur.
— Ég tel þetta óhapp mér að
kenna, mælti hann. — Ég skauzt
hingað inn til þess að fá mér smurða
brauðsneið, áður en ég færi i lestina.
Ég er ekki vanur að gera það. En
í dag var ég orðinn á eftir stunda-
skránni, — svo að það er mín sök.
& VIKAN
SMASAGA EFTIR BARAEY®JONES