Vikan - 03.08.1961, Blaðsíða 18

Spcnnandi 09
skemmtileg ástnr
so0s eftir
Pstriks Fenwicb
4. hluti.
F O R S A G A :
Hjá Tremein fjölskyldunni i
Lundúnum veröur mikiö uppnám
út af bréfi frá Jóni nokkrum Con-
voy, sem á heima í Brasilíu. En í
því er skýrt frá láti Terens frœnda,
sem var bróöir frúarinnar, Kitty
Tremein. Hefir hann arfleitt hana
og börn hennar, Mikka, Lísu og
Marínu, aö gistihúsinu „Monte
Paraiso“ í Noiia Friburgo, ein-
liversstaöar í fjöllunum utan viö
Ríó de Janeiró. Ákveöa þau aö
flytja til Brasilíu og taka aö sér
rekstur hótelsins. Marín, sem er
skaprik stúlka, bregöur lieiti viö
unnusta sinn Andrés Connor, og
Mikki trúlofast Bellu, eigingjörnu
dekurbarni, sem á aö koma á eftir
þeim aö nokkrum mánuöum liön-
•um. Þau selja húsiö, til þess að
fáupp í feröakostnaöinn, og viö
komuna til Ríó lendir Kitty í þrætu
viö tollvörö, er staöhœfir aö þau
séu meö eintóm ný föt og því toll-
há mjög. XJngur ameríkumaöur
kemur þeim til lijálpar, faömar
Lísu og segir tollþjóninum aö hún
sé meö brúöarfatnaö sinn. Þau
sleppa gegnum tollinn, en er þau
koma út, hverfur hann í fjöldann.
Þau fara til viöhafnarhótelsins
Copacabana, en Lísa getur ekki
gleymt þeim ameriska. Daginn eft-
ir sér hún hann af hendingu viö
sundlaug. Er hann þá aö segja frá
atvikinu og kveöst iöra þess aö
hafa váliö ranga stúlku, og ekki
faömaö þá sem fallegri var. Um
leiö kemur hann auga á Lísu, sem
lileypur þaöan, hrygg og reiö. . . .
Daginn eftir fara þau meö poitú-
gölskum bílstjóra, Pétri, til Nova
Friburgo, og síöla kvölds korna
þau upp til Monte Paraiso, er kem-
ur þeim fyrir sjónir sem gömul og
vanhirt bygging. Gamall svertingi
kemur til dyra.
VONBRIGÐI.
Það varð nokkurra mínútna skelf-
ingarþögn.
— En það er þó ómögulegt. Þetta
getur ekki verið Monté Paraiso . . .
var sagt háum rómi, og Lísa varð
þess vísari að það var hún sem hafði
hugsað upphátt.
Kitty starði á þessa vanhirtu bygg-
ingu eins og hún hefði séð draug. Og
það var ógn og efi í svip Marínar.
— Nei, auðvitað er það alveg frá-
leitt, sagði Mikki hvasst og benti
svertingjanum að koma nær. Nálgað-
ist hann nú hikandi, á hæla Péturs.
— Hvað heitir þessi staður? spurði
Mikki. Þegar svertinginn sýndist ekk-
ert skilja, endurtók hann spurning-
una hægt og greinilega. — Nafnið
— nome? Heita hvað?
Gamli maðurinn svaraði með því
að lyfta upp ósandi paraffínlampa,
sem hann hélt á, og við daufa skím-
una frá honum stöfuðu þau sig fram
úr nokkrum orðum á veðruðu nafn-
spjaldi, sem v,ar neglt á trjábol:
Monte Paraiso. Og fyrir neðan Það
stóð: Terens Murphy, Proprietario.
— E-en ég skil ekki, stamaði
Marín. — Hvað á þetta að Þýða?
Aldrei þessu vant varð henni litið
til móður sinnar, og aldrei þessu vant
hafði Kitty svarið á reiðum hönd-
um: — Það þýðir, að Terens hafði
ætíð háfleygar hugmyndir um öll
þau stórvirki sem hann ætlaði að
framkvæma! Ég hefði átt að vera
kunnugri en svo, að reiða mig á það
sem hann sagði okkur, fyrr en ég
hefði séð það með eigin augum. Þett.a
skrauthýsi, sem átti að vera fínasta
hótelið í allri Suður-Ameríku !Hún
stóð eins og steinrunnin við hliðina
á Mikka og starði á þessa stóru og
úr sér gengnu byggingu.
— Jæja, við fáum þó að minnsta
kosti þak' yfir höfuðið, þó ekki sé
annað, mælti hún armæðulega. — Við
skulum reyna að koma okkur í húsa-
skjól.
Lísa barðist við að reyna að botna
í þessu. Ekki var nú þetta svo sem
fínt gistihús. E'kkert þjónustulið —
og líklega engir peningar. Skyldi
móðir hennar hafa gert sér grein
fyrir því, — eða Mikki. Hann var
nú að reyna að afla sér nánari upp-
lýsinga hjá gamla svertingjanum.
Hann kvaðst heita Armando. Hann
sneri gamla og hrukkótta andlitinu
frá einum til annars, meðan hann
svaraði spurningunum.
—■ Sim senhor — það komu gestir
endrum og eins. Hafa komið hingað
einir tveir eða þrír útlendingar, og
þá var senhor Terens feikilega á-
nægður. „Við stórgræðum á þessu,
Armando," sagði hann og klappaði
á bakið á mér. En útlendingarnir
fóru fljótlega aftur, og sáust aldrei
síðan. Ekki þeir sömu.
— Það eru víst engir hér núna,
spurði Mikki efablandinn. '
Gamli maðurinn sýndist verða dá-
lítið hissa. •— Jú, ég er hérna — og
svo Rósa dóttir mín og litli dreng-
urinn hennar. Við höfúm gætt eign-
arinnar síðan senhor Jón fór.
—■ Senhor Jón? Nú, þér eigið við
Conway?
Öldungurinn kinkaði kolli. — Hann
sagði að þið kæmuð. Og hann bað
Rósu að búa allt undir komu ykkar.
Armando sneri sér við og ætlaði
að ganga á undan þeim inn i húsið,
þegar Pétur hófst upp úr hljóði og
mótmælti hástöfum: — Senhor!
Senhor! Hvað hyggist þér fyrir með
mig? Hafið þér gleymt Pétri, eða
hvað!
—■ Það er bezt að ég borgi honum,
sagði Mikki. ■— Það er ekkert vit
að halda honum hér.
Hann taldi seðlabunka upp úr vasa
sínum og fékk bílstjóranum þá, en
hann neitaði ákveðið, og kvað þetta
ekki vera nóg.
— Þetta er Það sem við sömdum
um, svaraði Mikki og var fastmælt-
ur. — Taktu við því og farðu svo.
En Pétri varð ekki visað brott með
svo hægu móti. Hann fórnaði hönd-
um til himins og ákallaði allar góðar
vættir til vitnis um að hann, Pétur,
Þetta góðhjartaða gæðablóð, hefði
ekið þessari vanþakklátu ensku fjöl-
skyldu hingað langt út í eyðimörk.
Vitanlega sér til stórra óþæginda og
með þeirri yfirvofandi áhættu, að
eyðileggja indælis bifreið, og nú var
hann orðinn of seinn til að komast
á nýjárshátíðina, og . . .
Hugsunin um allar þær hörmung-
ar, sem yfir hann höfðu dunið, fengu
svo á hann, að hann fékk naumast
tára bundist, en Lísa flýtti sér að
segja:
1 B VIKAN