Vikan - 03.08.1961, Blaðsíða 41

X-OMO 99/EN-2445
ÞEGAR ALLI FÓR í BAÐ
Framhald af bls. 39.
hreinsa hárið, og hún Btakk þvotta-
pokanum inn í munninn á honum,
svo a8 tennurnar yrðu einnig
hreinar. Yatnið í brúðubaðkerinu
varð mjög dökkt, þvl að það hafði
álfurinn verið. En nú var hann
hreinn, og Anna tók hann upp úr
og þurrkaði hann vel með hand-
klæðinu.
Nú sagði hann ekki meira. Hann
leit út, eins og hann ætlaði að fara
að gráta.
Anna vafði hann inn í brúðu-
teppi og lagði hann aftur ofan í
annan inniskóinn sinn. Svo náði
hún í eina appelsínu og setti hana
við hliðina á honum, því að hún var
næstum því farin að vorkenna hon-
um. i
— Nú fer ég og þvæ fötin þín
líka, sagði hún, en Alli svaraði ekki.
Þegar hún kom aftur inn með
hreinu fötin, lá hann og nagaði
appelsínustykki, sem var miklu
stærra en hann sjáll'ur.
— Jahá, sagði hann, ég hef lík-
lega hrópað aðeins of hátt, en þeg-
ar ég ligg hérna og hugsa um þetta,
þá var það nú ágætt að vera þveg-
ið. Ég held ég mundi geta vanið
mig á að gera það öðru hverju. Ætli
það væri of mikið, ég meina, ætli
það væt-i hættulegt að gera það
oftar en svona einu sinni á ári.
Þannig vildi það til, að álfurinn
vandi sig á að baða sig einu sinni
á ári, því það var sama hvað Anna
bað hann, það kom ekki til mála
oftar.
Á ELLEFTU STUNDU.
Framhald af bls. 5.
—Jú, hann hefur veriO hér, greip
Sylvestre fram í ákveOinn.
SlysiO var tilbúningur. Enginn hef-
ur trúaö þvi, en bæOi lögregluna og
okkur vantaöi sönnunargögn. Hann
hefur falið sig hingaO til, en nú er
hann tilbúinn. . . . Tilbúinn, hvíslaði
Lisa, hún hallaði sér fram á borö-
brúnina. Fingur hennar sýndu tauga-
óstyrkleika og liðu fram og aftur um
boröplötuna á meöan hún reyndi ár-
angurslaust aö hafa stjórn á sjálfri
sér — tilbúinn, Sylvestre, ég skil alls
ekki. . . — Þú skilur mætavel — tók
Sylvestre fram i. — Maöur þinn biöur
SKILAR YÐUR
HEIMSINS
HVITASTA
ÞVOTTI!
eftir líftryggingarútborguninni, þess
vegna hafði hann skrifaö samninginn
þannig, að þrotabúið gæti ekki hreyft
við henni, þess vegna hefur hann far-
ið huldu höfði í 12 mánuöi. Á morg-
im þvingar hann þig til að afhenda
peningana og síöan stekkur hann á
brott, kannski til SuÖur-Ameríku eöa
hver veit hvert hann hefur ráðgert að
fara þar sem hann gæti byrjað á nýj-
an leik með fuila vasa fjár. Og þess
vegna Lisa, einungis þess vegna er
það skylda þin sem heiðarlegrar
konu aö aka með mér til lögregiunnar
þegar 1 staö og viðurkenna að hann
hafi verið hjá þér í dag ....
.... Hann heíur ekki verið hjá
mér, veinaði hún, en hann lauk viö
setninguna án þess að taka tilht til
hennar . . . og þvingað þig til að
láta hann fá peningana. Ef þú gerir
þetta ekki, þá dæmist Þú samsek og
ábyrgð fyrir þessari föisun og yfir-
hylmingu.
Hún svaraði ekki. Hún varð nábleik
í andliti, augu hennar urðu myrk af
hræðslu.
— Það mun ekkert koma fyrir þig,
sagði Sylvestre, örlitið bljúgari á
manninn. Þú ert ekki samsek i
þessu svindlbraski, — en þú ert þaÖ
einungis, ef Þú vilt gjöra svo vel
og keyra meö mér strax. . . .
.. . Nú! hrópaði háðsleg karimanns-
rödd og dyrunum að svefnherbergi
Lisu var hrundið upp. I dyragættinni
stóð maður með skammbyssu í ann-
arri hendi. Það var Gaston Ryan.
— Góðan daginn, herra Ryan, sagði
Sylvestre rólega og fékk Lisu til aö
setja upp undrunarsvip. — Komið inn
fyrir og leggið skammbyssuna frá
yður, ég hef engin vopn og er alveg
hættulaus. En Ryan gekk fram og
meö skammbyssuna í annarri hendi
rannsakaði hann gaumgæfilega vasa
Sylvestres.
— Var það ekki rétt? hélt Sylvestre
áfram vingjarnlega — einungis einn
sigarettukveikjari og hann getur ekki
veriö hættulegur, held ég.
Ryan sneri sér oö konu sinni ösku-
reiður: Fíflið þitt, hreytti hann út úr
sér, — ég hélt aö ég heföi komiö þér
í skilning um aö ef þú hlýddir ekki,
þá . . . — Nú já? spuröi Sylvestre,
rödd hans var orðin ísköld og augun
leiftruðu, svo að Ryan setti deyrrauö-
an. — Þið getið drepizt bæði tvö,
hvæsti hann, peningarnir eru glataöir
og þrátt fyrir að það hefði verið ólíkt
þægilegra fyrir mig að ferðast meö
þá með mér, skuluð þið að minnsta
kosti ekki fá að njóta góðs af þ^im.
—• Þá vona ég að þér hafið hljóð-
lausa skammbyssu, skaut Sylvestre
inn i ærulaus, annars þomizt þér
ekki einu sinni fram í ganginn í lyft-
una.
— HaldiÖ yöur saman hrópaöl Ry-
an — ég er ekki eins mikill asni og
þér haldið þrátt fyrir að ég gerði
ekki út af við þessa móðursjúku kven-
persónu strax i'gær, þegar ég kom
fram á sjónarsviðið aftur, hún var
svo sem nógu erfið. . . .
Dyrabjöllunni var hringt. Stattu
kyrr, skipaði Ryan og miðaði skamm-
byssunni i áttina að Lisu. — Farðu og
opnaðu dyrnar sagði Sylvestre róiega,
— segið að þú sért að fara að soía,
en ef Þú opnar ekki, þá íer manneskj-
an til húsvarðarins — verið þið viss.
— Hversvegna?, spurði Ryan hæðnis-
lega. — Vegna Þess að hér er ljós i
öllum gluggum, svaraði Sylvestre
kýminn. Það var aítur hringt. —
Augsýnilega einhver aí vinum þinum
hvæsti Ryan að Lisu. — Ennþá meiri
ástæða til að fá hann í burtu á skyn-
samlegan hátt, skaut Sylvestre inn í.
— Þér getið ekki framíyigt ákvöröun
yðar með þetta fallega bióðbað, herra
Gaston Ryan, meðan maður stendur
á tröppunum með íingurinn á dyra-
bjöllunni — imyndið yður, að jafnvel
þó þér hefðuð hljóðlausa skamm-
byssu, þvi að 2 skot eru meira en eitt
og gerum ráð fyrir að maðurinn
byrjaði aö berja a hurðina . . . það
búa ekki minna en 4 íjölskyldur hérna
nálægt.
Farðu þá, og segðu að þú sért að
fara að sofa, en vogaðu þér ekki að
opna fyrir honum, skipaði Ryan. Lisa
skauzt fram hjá Syivestre á ieið út í
ganginn og um leið varð henni litið
á Sylvestre. Og á einu broti úr sek-
úndu haíði hún séð augnatillit hans.
.. . Skyldi hún hvað hann vildi? hugs-
aði hann kviðafullur. Hann heyrði til
hennar við dyrnar, hún talaði hátt og
þvingað: — Hver er það? Ég er alveg
að fara að sofa og get ekki opnað
svona seint að kvöldi.
— Fari hún fjandans til, þessi kven-
maður, urraði Ryan, getur hún ekki
talað eðlilega. — Það er nú til heldur
mikils mælzt, svaraði Sylvestre hátt
og skýrt. Hann hafði heyrt smellinn
I smekklásnum, þegar hún opnaði
dyrnar, —
Einkaumboð:
HLJÓÐFÆRA-
VERZL.
SIGRÍÐAR
HELGADÓTTUR
BLÁSTURS-
og
STRENGJA-
HLJÓÐFÆRI.
Reynslan
sannar gæðin
Ársábyrgð
Sanngjarnt
verð.
I næstu andrá var yfirfullt af lög-
regluþjónum . . .
Seinna — mörgum tímum seinna,
þegar Sylvestre ók Lisu heim, spuröi
hún Sylvestre: Hvernig komst þú aö
því að hann var kominn til baka?
Hann leit til hennar og brosti. Bros
hans var ekki bros vátryggingar-
mannsins, þetta kurteisa þros til viö-
skiptamannsins. Það var hið heita,
trygga bros, sem maður hefur, þegar
hann litur á konu, sem hann elskar.
— Það skal ég segja þér vina mln.
Þegar þú varst að búa til teið 1 gær,
þá var ég að fitla viö pipugrindiná og
sá að það hafði verið kveikt i einni
pipunni. — Kveikt í? Hún deplaði
augunum, þó þreytt væru og hló- Þú
ert sannkallaður leynilögreglumaöur,
er það ekki, sagði hún stríönislega. —
Jú, hló hann ánægjulega — dálítið að
minnsta kosti, þaö fylgir starfinu Lisa.
Gluggarnir stóðu opnir þrátt fyrir að
ekki var þannig veður aö þyrfti aö
lofta mikið inn og ég varð undrandi,
þegar ég fann daufan ilm af tóbaks-
lykt — kannski var það ímyndun
hugsaði ég, þú reykir sjálf sígarettur,
en samt sem áður — ég fór aö minnsta
kosti að ímynda mér margt, og
hverning Þú komst fram, elskan mín
það var eitthvað óvenjulegt. Og mér
vitandi reykir þú ekki pipu, ástin
min. •£