Vikan - 03.08.1961, Blaðsíða 19

Vonin um viðhafnarmáltíð varð að
engu, en Tremein f jölskyldan
missti ekki móðinn. Hvað gerist nú
á Monte Paraiso.
— Þetta er rétt hjá honum, Mikki.
Við getum ekki visað honum aftur
til Ríó svona um miðja nótt, ■— mat-
arlausum og allslausum. Hann verð-
ur að gista hér í nótt, Þótt hann svo
yrði að sofa í bílnum.
Þegar Mikki dró við sig svarið,
blandaði Armando sér í samræðurnar.
— Hér er nóg húsrúm, senhor. Nóg
af svefnherbergjum. Komið bara með
mér inn og sjáið.
Aftur sneri hann við til hússins og
nú fylgdust þau með honum upp þrjú
hrörleg þrep, yfir dyrasvalir og inn i
stóra stofu, sem var fullbúin þungum
og gamaldags húsgögnum.
— Salurinn, mælti hann til skýr-
ingar. Síðan opnaði hann dyr og kall-
aði: ■— Rósa — Rósinna — komdu
hingað — flýttu þér!
Blómleg og brosandi svertingja-
stúika kom nú inn i stofuna og tók
þegar að ryðja úr sér óstöðvandi
orðaflaumi á portúgölsku. En þegar
henni varð ljóst, að þau skildu ekki
orð af því sem hún sagði, skipti hún
yfir í hikandi ensku, sem annað veif-
ið var ærið ankannaleg. Hlaut hún
að hafa lært málið hjá Terens
Murphy, eins og faðir hennar.
-— Við erum svo glöð yfir því, að
þið skylduð koma. Ég skal sýna ykkur
þetta stóra og fagra hótel, ekki? Ég
hef gert það hreint og þokkalegt
handa ykkur, eins og senhor Jón
sagði fyrir. Þið finnið ekkert ryk á
gólfum minum, mælti Rósa hreykin,
■— og engar flugur í matnum sem ég
bý til.
Síðan tók hún parafínlampa og
leiddi þau um heilmörg rúmgóð svefn-
herbergi. Hún hélt lampanum hátt í
hverju herbergi, til þess þau mættu
virða nýja heimilið sem bezt fyrir
sér.
— Þetta er í sjálfu sér töluvert
hús, sagði Mikki, og Rósa sem ekkert
skildi hvað hann átti við, ieit hikandi
til hans, en hélt síðan áfram með
þau, sigri hrósandi. Allra hreyknust
var hún, er hún sýndi þeim dýrasta
hnoss hússins: -— Sjáið þið, baðher-
bergi — með vatni! Senhor Terens lét
koma þessu upp fyrir tveim — þrem
— kannski fyrir fjórum árum síðan,
vegna þess að útlendingarnir sem
hingað komu, óskuðu eftir að geta
tekið sér bað.
Þetta var liklega eitt af endurbót-
unum, sem hann hafði skrifað þeim
um og sagt þeim frá, hugsaði Lísa
og minntist hrifningarinnar i bréfi
Terens frænda. „Byggingavinnan" er
hann hafði notað sem átyllu til að
fresta för sinni til Englands einu sinni
enn. Sá gamli þrjótur, sagði hún við
sjálfa sig.
— Já, hér er áð minnsta kosti nóg
af rúmum, mælti Kitty. — Það er
bezt að við veljum okkur eitt her-
bergið hver, meðan þið Pétur berið
farangurinn inn, Mikki. Þá sneri hún
sér að Rósu og sagði hægt og skýrt:
— 1 hvaða herbergi svaf senhor
Terens?
Rósa benti á opnar dyr, handan
við ganginn. — Ó, patrao svaf þarna
inni.
—- Þá er það mitt herbergi fram-
vegis, mælti Kitty ákveðin og lagði
stofuna undir sig við birtuna af lampa
Rósu. — Lisa, það er bezt að þið
Marín takið ykkur sitt herbergið
hvoru megin við mig.
— Ég hef látið sterínkerti inn í
öll herbergin, sagði Rósa óbifanleg.
— Þetta er ágætt gistihús, er ekki
svo? Stór og góð herbergi og bað
með rennandi vatni ...
BETRA EN ÁHORFÐIST.
Rekkjurnar voru harðar, en hrein-
ar, og þau voru svo þreytt að naum-
ast höfðu þau lagt höfuðið á kodd-
ann fyrr en þau voru fallin i fasta-
svefn.
Þegar Lísa vaknaði morguninn
eftir, starði hún forviða á hið ókunna
umhverfi, og mundi ekki í fyrstunni
hvar hún var. Svo var sem loka félli
frá í heila hennar og hún minntist
gærkvöldsins, komunnar til „fjalla-
paradísarinnar" hans Terens frænda
og kvöldmatarins, sem var hrísgrjón,
svartar baunir og steikt egg, er skol-
að var niður með hálfsúru vini. Hún
mundi lika eftir Pétri, sem óskaði
þeim gleðilegs nýárs og lá við að
faðma Mikka, þegar stóra klukkan
í horninu sló tólf hljómgrönn högg.
— En það kvöld!, hugsaði hún. ■—■
Og hvað skyldi nú vera framundan?
Hún sneri sér á hina hliðina og
deplaði augunum framan í sólskin-
ið, er streymdi inn í herbergið. Því
næst settist hún upp og greip andann
á lofti af undrun. Gegnum opinn
gluggann sá hún einmitt þessi dá-
samlegu fjöll, sem getið hafði að lita
á gulnuðum myndunum frá Terens
frænda.
Hún flýtti sér i morgunkjól,
smeygði á sig þunnum skóm og gekk
siðan út að glugganum. Hún starði
hugfangin á þessa smaragðgrænu
tinda, er teygðu sig hver af öðrum
út úr morgunþokunni. Fyrstu geislar
sólarinnar gylltu hæstu fururnar og
grenitrén, og marglitar greinar hita-
beltistrjánna skinu í öllu sínu fjöl-
breytta skrúði.
Herbergi hennar sneri að garðin-
um bak við húsið, og sem hún nú
svalg hið ferska fjallaloft og hlust-
aði á syngjandi fuglamergðina og suð-
ið í skordýrunum, sá hún hvar Pétur
kom út i garðinn. Hann gekk að bif-
reið sinni, sem lagt hafði verið undir
röð af eukaiyptustrjám, er mynduðu
eins konar girðingu gagnvart skógar-
þykkninu að baki.
Honum varð litið upp og kastað'
þá glaðlega kveðju á hana, um leið
og hann ók burtu, en orð hans köfn-
uðu i hávaðanum frá bílnum, þegar
hann setti farartækið í gang.
Engin manneskja var þarna sýnileg
önnur, svo Lísa flýtti sér i fötin og
gekk inn í stofuna.
Hún leit miklu betur út i dagsbirt-
unni, heldur en verið hafði kvöldið
áður, við ljósið á parafínlampanum.
Húsgögnin voru gömul og notuð, en
þau voru vandaðir hlutir. Væru þau
dubbuð upp, sem vissulega þurfti að
gera, myndu þau verða mjög svo
nothæf.
En hvað í ósköpunum eigum við að
gera með staðinn, hafði hún marg-
sinnis spurt sjálfa sig. Ekki getum
við haldið hér hús og heimili peninga-
laus. Og hvernig er hægt að vinna sér
inn peninga á svona stað, — langt
utan við ailar mannaferðir!
Hún heyrði einhverja hreyfingu að
baki sér og leit við. Mikki var að
koma inn í herbergið.
■— Jæja, hvað finnst þér? spurði
hann.
— Ja, hvað eigum við að' gera,
Mikki? Ekki getum við snúið aftur
heim til Englands. . . .
— Nei. Það getum við alls ekki,
samsinnti hann. — Hefurðu komið út
og skoðað þig um, Lisa? — Hér eru
bæði hesthús og vagnskemma. Svo
eru tuttugu og fimm ekrur lands, er
tilheyra eigninni, sem Terens frændi
hafði hugsað sér að gera golívöll á.
Og útsýniö! ....
Hún var óþolinmóð og greip fram í
fyrir honurn. — Ég veit það. Það
er óviðjafnanlegt. En ekki getum við
lifað af útsýninu. Hvað eigum við að
gera?
— Búa til boðlegt gistihús úr þessu
sem hér er, svaraði hann hiklaust.
— Gera allt það sem Terens frændi
var ófær eða of latur til að gera, og
fá fólk til að koma hingað og dvelja
hér.
— Það dettur engum í hug að koma
hingað!
— Ekki er ég svo viss um það. Ég
spjallaði við Armando þegar þið vor-
uð háttaðar í gærkvöldi, og í morgun
fór ég í ferðalag um eignina, undir
eins og bjart var orðið. Og það segi
ég þér, Lísa, að í þessum stað búa
meiri möguleikar en okkur grunar,
þetta er sannarlega ekki sem verst.
Þegar við höfum ræktað dálitla
spildu, getum við verið sjálfum okkur
nóg með grænmeti, — og svo getum
við haft hænsni, og hér er fullt af
appelsínum, banönum og mandarm-
um. Inni i húsinu höfum við fimmtán
stór svefnherbergi og sex minni. Auð-
vitað verður að standsetja þau, enginr.
vafi á því, en það getum við geit
sjálf.
— Hvaðan eigum við að fá pen-
inga til þess?
—• Við eigum dálítið eftir af pen-
ingum enn. Að minnsta kosti nægi-
legt til að kaupa málningu fyrir. Og
við getum gert það smátt og smátt,
— komið fáeinum gestaherbergjum í
gott lag og tekið á móti fáeinum gest-
um. Haldið síðan áfram — eftir því
sem efni standa til.
Lísa smitaðist af áhuga hans, þótt
hún gætti fullrar skynsemi. — Bara
að við gætum það, svaraði hún hik-
andi.
—• Við verðum blátt áfram að geta
það. Við eigum engra annarra kosta
völ. Við eigum ekki nóg skotsilfur
til að komast aftur til Englands. Og
auk þess værum við ekkert annað
en fífl, ef við skriðum aftur inn í út-
hverfið okkar í Lundúnum og segð-
um liverjum sem heyra vildi, að við
hefðum verið ginnt sem þursar, og
Fjallaparadísin væri ekkert annað en
hlöðugarmur að hruni komin.
Þetta hafði Terens frænda líkast til
einnig fundist, hugsaði Lísa ósjálf-
rátt. Nú fannst henni hún fyrst fara
að skilja hann.
•— Hvers vegna heldurðu að hann
hafi farið að kaupa svona stað, Mikki?
spurði hún.
■—■ Hann keypti hann ekki, ansaði
Mikki. — Hann vann eignina í spil-
um. Armando sagði mér það. Hafði
heyrt hann segja Conway frá því og
var ákaflega hreykinn af. Það er gam-
alt herrasetur frá tímum landnem-
anna. Og það hlýtur að hafa verið
afar fint á sinni gullöld. Þá fékk hann
auðvitað hugmyndina um viðhafnar-
gistihús.
Mikki hélt áfram og var fastmælt-
ur: -—- Og ég hefi hugsað mér að
halda áfram þar sem hann endaði.
Ég skal búa til úr þessu boðlegt hótel.
Ekki svo að það standist neinn saman-
burð við Copacabana gistihúsið. En
stað, þar sem fólk kann vel við sig og
vill heimsækja aftur og aftur. . . .
Hann beit sundur setninguna er Rósa
kom inn til þeirra. — Já, hvað er
þetta?
MIKLIR MÖGULEIKAR í UNAÐS-
LEGU UMHVERFI.
Rósa hélt á bakka. Hún var klædd
í upplitaðan og ístoppaðan baðmullar-
kjól, og brosti þó breiðar en nokkru
sinni fyrr. — Bom dia, dona — góðan
dag, ungfrú, sagði hún við Lisu. —
Viljið þér ekki kaffisopa?
—■ Jú, kærar þakkir, svaraði Lisa.
Rósa setti bakkann á borð og hvarf
síðan aftur út i eldhúsið.
Kaffið var bæði heitt og sterkt.
Lísa hellti í bolla fyrir sig og Mikka,
og litaðist um eftir rjóma, en árang-
urslaust. — Ég skal ná í hann, sagði
hún svo og gekk fram í eldhúsið.
— Get ég fengið svolitinn rjóma,
Rósa? Eða mjólk? Svolítinn — hvað
heitir það nú aftur — leite.
— Leite. Bíðið andartak, ungfrú.
Rósa gekk til dyranna og kallaði
út: -— Tótóníó — sæktu vaea. Síðan
sneri hún sér við og kinkaði kolli til
Lísu. — Hann kemur, ungfrú.
-— Hver er Tótóníó? spurði Lisa Oa
Rósa svaraði:
— Það er litli drengurinn minn.
Faðir hans dó þegar Tótónió var
þriggja ára gamall og senhor Terens
leyfði mér að taka hann með mér
hingað.
Hún þagnaði skyndilega, er þrusk
heyrðist við bakdyrnar. Og mikið
varð Lisa undrandi, er hún sá þar
svartskjöldótta kú, sem lítill og ó-
hreinn drenghnokki var að reyna að
koma inn í eldhúsið. Þegar hann sá
Lísu, ljómaði andlit hans í breiðu
brosi, og er hann hafði bundið kúna
við hurðarhúninn, tók hann að mjólka
hana í pjáturkrús sem Rósa rétti hon-
um.
— Leite, ungfrú, sagði hann upp
með sér, um leið og hann rétti Lisu
krúsina. Og svo undrandi sem hún var,
er hún bar mjólkina yfir í stofuna.
datt henni jafnframt i hug, að við
lista sinn yfir ávexti og grænmeti
gæti Mikki bætt einni fæðutegund
enn, — spenvolgri mjólk úr kú.
Hann hló, þegar hún sagði honum
frá þessu.
— Það er að visu ýmislegt frum-
stætt hér, samsinnti hann, en svo
birti yfir svip hans. — Eigi að síður
hlýtur þú að viðurkenna, að ýmis-
legt gott er við þennan stað, þegar
allt kemur til alls? Til dásmis sund-
laugin . . .
— Sundlaugin?
Hann kinkaði kolli. — 1 það eina
skipti á æfi sinni hefir Terens frændi
Framhald á bls. 33.
VIKAN 1 9