Vikan - 08.03.1962, Qupperneq 6

Hann kom seint og lestin var troðfull. 1 fyrstu gat hann ekki kom-
ið auga á laust sæti. Svo sá hann að kona sat þar ein í sæti. Hann
hikaði, því eins og ósjálfrátt var honum illa við að setjast hjá ókunnri
konu. En hann hafði átt óvenju annríkan dag og honum óx það í aug-
um að standa í klukkutíma. Svo gekk hann til konunnar og spurði:
— Er þetta sæti upptekið?
— Nei, það er það ekki, svaraði hún skærri röddu.
Hann lyfti upp töskunni og reyndi að finna henni stað í farangurs-
geymslunni, en hún var þegar full. Hann laut yfir konuna og horfði
nú i fyrsta skipti á hana. Hún leit upp og augu þeirra mættust. Hann
varð undrandi — þetta var hrífandi fögur kona.
— Eg held að þetta sé ekki nógu öruggur staður fyrir hana, sagði
hann vandræðalega.
— Það er það áreiðanlega ekki, sagði hún ákveðin.
Hann settist, tók„töskuna og hélt á henni.
Það hvarflaði ekki að honum að hefja samræður. Hann var þreyttur
og langaði til að komast heim til Rutar, sem beið eftir honum. Heimili
hans stóð honum alltaf fyrir hugskotssjónum sem örugg höfn. Hann
hailaði sér aftur á bak og hugsaði um Rut og heimilið þeirra. Þetta
tvennt var akkerið í lífi hans — nei, þetta var sjálfur grundvöllurinn,
sem líf hans byggðist á. Á daginn gat hann sætt sig við baráttu og von-
brigði í starfinu, þegar hann vissi, að fyrir utan borgna beið húsið
hans, fullt af ró og fegurð. Rut og hann voru ennþá ung. Þau höfðu
gift sig ung og 'börmn höfðu komið fljótt, drengimir tveir, sem nú
voru hinum megin við Atlantshafið, annar í Evrópu og hinn í Asíu.
Hann var með dagblaðið í töskunni sinni, en hann las það aldiei fyrr
en eftir matinn, þegar þau Rut sátu saman í sófanum. Nærvera henn-
ar veitti honum það öryggi, sem hann þurfti til að geta lesið um
stríðið úti í heimi.
Meðan hann hugsaði xxm Rut og heimilið sitt, fann hann að eitthvað
leitaði á hann, eins og sterku Ijósi væri beint að andliti hans, og hann
neyddist til að opna augun. Konan horfði á hann. Fegurð henriar var
tofrandi. öll þessi ár, sem hann hafði lifað með Rut í hamingjusömu
hjonabandi, hafði hann yfirleitt ekki hugsað um útlit annarra kvenna.
En an þess að það hrifi hann, sá hann nú mjúkt og yndislegt andlit
þ^sarar konu, og stór dökk augu hennar, skyggð þéttum augnhárum.
Har hennar fell laust undan stórum svörtum hatti, og svört kápan
hvildi a oxlum hennar án þess að hún hefði farið í ermamar
— Viljið þér hjálpa mér, hvíslaði hún lágt.
Hann hrokk við. Hann hafði ekið í þessari lest siðan striðið brauzt
í^f að "°íkur ávarPaði hann, eða hann talaði við aðra. Hann
hefðari^að^já6883 k°nU’ ** hennar hefðu ekki verið svona
~ Þér ur? spurði hún áköf og laut að honum Hún
beygði hofuðið svo breið hattbörðin huldu andlit hennar fvrir öllum
nema honum. Hann reyndi að komast hjá því a^rfspur^
— Hvað get ég gert fynr yður, gpuröi hann kuldalega.
Leyfið mer aðeins að ganga við hlið yðar hvar sem þér farið úr
lestxnm, sagði hún blíðlega. Um leið og við komum út aí stSnni
tarfnast eg y5ar ekki lengur. Þa8 er a8emS meSan vM förum út úr
Hann vildi ekki láta draga sig inn í neitt. Kuldahrollur fór um hann
- ’ífreT,rafkSkýra í*** dál,t«
sagði hún hratt &rir' geM ^ ‘4t‘ð ““ Þér ekki,
Það'hsagði hann °g
að hún brostfhWegaytír W ha'a ^ V‘ð haM' hn™ -
góðufmlVrar fa”ega “**■ Sag<“ Mn' Ég Mr séuð mjög
Hann óskaði þess, að hann eæti aftnr
gerði sér Ijóst, að það var of selnt. TB að rjúS sfmhandið^‘"tl’ e"
sagði hann snöggt: J bandlð mi111 Þeirra,
1 Mn™ VSr12á,Pað ySUr' KOna" mÍ" ^ aUtáí 4 s“ðin"
>£££ ÍST fyrir: ^ Mn °g haS — eft* va

|
Framhald á bls. 38.