Vikan - 08.03.1962, Blaðsíða 8

I
í stríði við fjögur stórveldi II
GÍSLI SIGURÐSSON skráði.
Þegar hnéö var orðið sæmilega gott, var ekki til setunnar boðið, en mig
langaði ekki beiniínijs í eldlínuna aftur. Ég lcomst að þvi, að það vantaði
vaktmenn þarna í spítalanum og ég sótti um það starf ásamt öðrum og
við fengum það. Það var ekki geðslegt starf, en þó betra en að húka niðri
í skotgröfum undir stöðugri skothríð. Sjúkrastofurnar voru fjórar og það
voru margir afskaplega þjáðir, sem lágu þar. Ég man eftir einum, sem var
mjög nýrnaveikur og auk þess hafði hann misst fót. Hann þjáðist af þorsta,
en við máttum ekki gefa honum að drekka. Hann fékk krampa eina nótt
og dó. Þar var líka einn eldri maður, sem hafði særzt. Hann vildi komast
heim til Þýzkalands og liggja einhvers staðar þar sem fjölskyldan gæti
heimsótt hann. Ég stuðlaði að því, að þetta gæti orðið, en hann dó áður en
Konstantín Eberhardt, innheimtumaður, sagði í síð-
asta blaði frá uppvexti sínum í þorpinu Tating, frá
heræfingum og þátttöku hans í stríðinu í Rússlandi
1915 og síðar í Frakklandi. Þar hafði hann særzt og
við skildum við hann í síðasta blaði, þar sem hann lá
í herspítala, meðan sárin greru.
hann gæti lagt af stað.
Margir höfðu fengið skot i lungu og enn fleiri sprengjubrot hingað og
þangað. Það var ósköp ömurlegt, en ég var þar vaktmaður í hálfan mánuð.
Ég var samt engan veginn búinn að ná mér og var alltaf hálf slappur.
Þess vegna fékk ég viðbótar hvíld og var sendur á hressingarhæli, sem var
þar ekki langt frá. Það hafði verið skóli og var í smábæ, sem ég man ekki
lengur hvað hét. Einu sinni ákváðum við tveir, að fara á bió, þarna i
bænum. Við héldum, að við mundum komast heim á hælið fyrir kl. tiu, en þá
urðu allir að vera komnir inn. En nú vildi svo til, að myndin var ekki búin
fyrr en klukkan eliefu. Varðmaðurinn neitaði að hleypa okkur inn, en við
klifruðum yfir múrinn að húsabaki. Hann fékk einhvern pata af þvi og
daginn eftir vorum við kallaðir fyrir. Við urðum að ganga fram úr röðinni
og hann tilkynnti, að okkur yrði straffað með því að hreinsa kamrana og
skræla kartöflur. N'ú jæja, maður var ekki svo góðu vanur, að það var ekki
úr háum söðli að detta.
Þegar ég var talinn hafa hreinsað nægilega marga kamra og skrælt nóg
af kartöflum, var ég „látinn laus“ úr hressingarhælinu og þá var ég settur
á vakt í járnbrautarstöð ásamt 20 öðrum. Það var í smábæ á landamærum
8 VIKAN