Vikan - 03.05.1962, Qupperneq 19

West Side Story, framhaldssaga Vikunnar, sem
notið hefur geysimikilla vinsælda, hefur verið
kvikmynduð, og eru myndirnar sem fylgja sögunni
úr þeirri kvikmynd.
Kvikmynd þessi var kjörin bezta kvikmynd árs-
ins sem leið, með yfirgnæfandi meirihluta, og
tveir leikarar hlutu Oscarverðlaun fyrir leik sinn
í myndinni. Leikararnir eru George Chakaris og
Rita Moreno.
falleg. Kanski helzt til grönn .... en
fyrst Tony fellur það vel í geð, þá
hefur hún ekki neitt við það að at-
huga.“
Maria gerði breitt bil á milli lóf-
anna. „Er hún sjálf ....?“
„Hún móðgast ekki neitt þótt þú
segir að hún sé .... þrýstin. Aftur
á móti máttu alls ekki segja að hún
sé feit.“
„Ég skal gæta þess,“ sagði María
og gekk að annarri gínu, sem var
öllu grennri. „Þetta er mamma mín.“
Hún leit á Tony og hló og gerði mjótt
bil milli lófa sér. „Ég sæki vaxtar-
lagið til hennar.“
„Gott kvöld, frú Nunez. Tony hefur
svo oft sagt mér af dóttur yðar. Og
nú hef ég sjálf séð, að hann ýkir
ekki neitt þegar hann er að lýsa
því hve hún sé falleg."
„Þakka yður fyrir, frú Wyzek."
María hafði svo mikia ánægju af þess-
um skemmtilega leik, að hún gaf sig
honum á vald og hreyfði gínuna eftir
þvi sem við, átti. „Þetta er maður-
inn minn, frú Wyzek," sagði hún.
„Komið þér sælir, herra Nunez. Og
velkominn .... “
„Komið þér sælar, frú Wyzek .. “
„Já, það er þetta með hann son
minn. Hann er alveg örvita .... af
ást á dóttur yðar. Og hann langar
til að tala við yður, varðandi hana
„Fyrst langar okkur til að vita
eitthvað um Tony sjálfán," svaraði
Maria. „Sækir hann kirkju?"
„Hann var mjög kirkjurækinn. Og
ég veit að hann verður það aftur.“
Tony gekk fram og kraup á kné
fyrir gínunni, sem Maria stóð á bak
við. „Má ég leyfa mér að biðja um
hönd dóttur yðar ....“
María gekk einnig fram, starði eitt
andartak á gínuna eins og milli vonar
og ótta, en klappaði svo saman lóf-
um. „Pabbi segir já,“ hrópaði hún
upp yfir sig. „Og mamma segir líka
já! Nú verðurðu að leita samþykkis
móður þinnar.“
„Það hef ég þegar gert," svaraði
Tony, tók um hönd Maríu og kyssti
fingurgómana. „Og nú kyssir mamma
þig á kinnina."
„Þeim kemur vitanlega saman um
að við skulum láta gifta okkur í
kirkju . . . .“
„Mamma vill það áreiðanlega,"
svaraði Tony. Svo klóraði hann sér
allt í einu í höfðinu og mælti glettn-
islega. „Það verður sitt af hverju
sem ég þarf að skrifta fyrir prest-
inum, þeim góða manni. En þegar
hann sér þig, skilur hann allt ....“
„Anton . . ..“
„Og það skaltu vita, að þú þarft
ekki að efast um einlægni mína,
þegar ég heiti þér því að heiðra þig
og elska þangað til ég dey, svo hjálpi
mér guð, María. Og það máttu vita,
að ljúfari eið hef ég aldrei unnið."
„Ég elska þig, Tony. Og ég þrái
það eitt að mega gera þig hamingju-
sarnan."
„Við verðum bæði hamingjusöm,"
fuilyrti hann. „Þannig skal það verða.
Það sver ég.“
„Það sver ég líka." Hún kyssti
hann enn, og koss hennar var inni-
legri en nokkru sinni fyrr. Svo steig
hún skref aftur á bak, eins og hún
vildi virða hann sem bezt fyrir sér
og bros lék um varir henni. „Ég ætla
að fara i hvíta kjólinn," sagði hún.
„Og svo bíð ég þess í kvöld að þú
komir heim til mín, þegar þú hefur
komið í veg fyrir bardagann."
„Það er farið að kólna," varð Tony
að orði. Hann leit á klukkuna á
veggnum og varð undrandi. „Klukk-
an er að verða sjö. Foreldrar þínir
fara að undrast um þig. Leyfðu mér
að fylgja þér heirn."
„Nei, þú verður að fara út bak-
dyramegin," sagði hún ákveðin.
„Svo verð ég að læsa verzluninni og
ganga frá gluggahlerunum. En, Tony
— hvað á ég að segja foreldrum mín-
um .... þegar ég fer í hvíta kjól-
inn, á ég við?“
„Að þú eigir von á pilti, sem þú
ætlir að fara út með,“ svaraði hann
stillilega. „Og þegar ég svo kem, þá
sjá þau að það er enginn annar en
ég.“
Svo hélt hann á brott, og þetta
hafði verið svo unaðsleg stund, að
hann langaði helzt til að brosa við
umhverfinu. Þegar heim kom, vildi
móðir hans endilega að hann fengi
sér að minnsta kosti eitthvað að
drekka. Og það var ekki fyrr en hann
hafði drukkið tvo gúlsopa af mjólk,
að hann slapp inn i baðherbergið.
„Mamma," kallaði hann um leið og
hann þvoði rakvélina og fágaði. „Hvað
er orðið framorðið?"
„Kúmlega tíu mínútur yfir niu,
Anton.“
„Þá verð ég að hafa hraðann á,“
sagði hann og hljóp inn í svefnher-
bergið.
„Þú verður í nýju fötunum þin-
um.“
„Já.“
„Þau fara þér svo vel,“ sagði hún.
„Það er svo mikið gaman' að sjá þig
vel klæddan. En þú ættir að láta
mig bursta skóna þína."
„Ég skal gera það,“ kallaði hann
til svars um leið og hann brá bind-
inu undir skyrtuflibbann, en ákvað
svo að stinga því í vasann og setja
það á sig áður en hann færi heim
til Maríu. Færi allt eins og hann
vonaði, gat vel verið að hann segði
Bernardo hreinskilnislega frá öllu, og
ef hann vildi ekki taka sönsum, þá
var ekki um annað að velja en taka
honum tak. Og það mundi Tony sjálf-
ur gera, hann mundi hvorki trúa
Hreyflinum né öðrum fyrir því. Ég
verð að hafa hraðann á, sagði hann
við sjálfan sig um leið og hann leit
í spegilinn. Því fyrr sem hann kæmi
á hólmgöngustaðinn, því fyrr mundi
hann geta heimsótt Maríu.
RIFF fleygði írá sér bjórdósinni,
þurrkaði sér um varirnar og leit síð-
an á armbandsúr sitt. Klukkan var
tíu mínútur genginn í níu og timi
til Þess kominn að hugsa sér til
hreyfings.
„Allt í lagi,“ sagði hann og virti
þá hina fyrir sér; taugaspennan
leyndi sér ekki. „Við skulum dreifa
okkur og hittast síðan við þjóðveg-
inn. Og fyrir alla muni •— varið ykk-
ur á Schrank leynilögreglumanni.
Hann hefur verið á hælunum á mér
í allan dag.“
Þoturnar hurfu út í myrkrið. 1
næstu götu gaf Bernardo hákörlum
sínum samskonar fyrirskipanir.
„Þú verður heima á eftir?" spurði
hann Anítu og þrýsti henni að sér.
Hún þrýsti sér allri að honum og
iðaði til lendunum. „Ég sagði mömmu,
að ég ætlaði að vera heima hjá Maríu.
Hún sagði að það væri allt í lagi. En
hvert eigum við svo að fara?"
„Við sjáum til,“ svaraði hann. „Ég
verð að hafa hraðann á.“
„Gættu þín nú, Bernardo. Og vertu
ekki lengi. Ég bíð hérna þangað til
þú kemur aftur."
Bernardo hélt á brott, leit um öxl
og veifaði til Anítu, brá sér síðan
inn í undirganginn, dró upp fjaðra-
hníf sinn og þrýsti á gikkinn; það
kvað við lágur smellur og blaðið þaut
fram úr skeftinu og það vakti með
honum öryggiskennd. Með þennan
hníf að vopni hafði hann engan að
óttast.
Því að þessi hnífur gerði hann jafn-
an hverjum sem var, jafnan að kröft-
um og þreki, jafnan að allri aðstöðu.
Bernardo þrýsti blaðinu aítur inn
í skeftið og stakk á sig hnífnum.
Ekki þar fyrir, að hann hefði i
byggju að beita honum í kvöld. En
ef Þoturnar fyndu hins vegar upp
á einhverjum bellibrögðum, skyldu
þeir piltar komast að raun um að
hann væri við öllu búinn.
Bernardo beið þess að bíll æki
framhjá, gekk síðan yfir strætið, föst-
um, rólegum skrefum. Hann mátti
sannarlega ekki eiga það á hættu
núna að snúa sig um ökklalið. Þegar
hann nálgaðist þjóðveginn, sá hann
að sumir af Hákörlunum voru í jökk-
um sínum, þrátt fyrir hitann.
Hann blístraði hvellt; heyrði Chino
og Pepe kalla upp nafn hans; ein-
hver af Þotunum sagði að foringi
aðskotadýranna væri loks kominn.
Aðskotadýr .... einhvern tíma mundi
hann hefna þess orðs, sýna hvers að-
skotadýrið væri umkomið; það yrði
blóðugt afrek.
„Haldið hópinn," sagði Bernardo
við Hákarla sína. „Fylgizt vel með
öllu og verið reiðubúnir, ef þeir taka
upp á einhverjum fantabrögðum ...“
„Það máttu vera viss um, Bern-
ardo,“ svaraði Toro. „Við þekkjum
þá og treystum þeim ekki .... “
„Ég verð haldmaður þinn," sagði
Chino, þegar Bernardo brá sér úr
skyrtunni.
„Ágætt," samþykkti Bernardo.
Hann strengdi vöðvana á baki og
öxlum; brá hendinni í buxnavasann
til að sannfærast um að fjaðrahníf-
urinn væri á sínum stað. „Þá er mér
ekki neitt að vanbúnaði," sagði hann.
„Þá er okkar manni ekkert að van-
búnaði," kallaði Chino.
„Okkar maður er líka feiðubúinn,"
kallaði Riff. „Gangið nú fram og
taklzt í hendur."
Bernardo spýtti um tönn út í
myrkrið. „Hvað á það að þýða?“
spurði hann fyrirlitlega.
„Það er venjan," svaraði Riff. Og
Þoturnar tóku að hlæja að fávizku
Framhald á bls. 33.