Vikan - 03.05.1962, Síða 31

nær. Fyrst í stað nægir honum að-
dáun þeirra sem staðfesting þess,
að hann hafi leikið vel, en smám
saman gerist hann kröfuharðari,
honum nægir ekki aðdáun, hann
verður að fá sannanir fyrir því, að
hann nái þvi valdi á áheyrendum
sínum, að hann geti leitt þá hvert
sem hann vill og út í hvað sem er.
Þá sönnun fær hann, þegar hann
kemst upp á lag með að etja þeim
til blóðugra átaka við kommúnista,
og hann er hinn hróðugasti, þegar
hann getur þess í dagbókarskrifum
sínum, að svo og svo margir hafi
fallið eða særzt.
Afstaða hans gagnvart flokksleið-
togunum verður því aðeins skilin,
að maður geri sér Ijósa þessa leik-
ástríðu hans. Hann fer um þá hinum
háðulegustu orðum þegar sá gállinn
er á honum. Á meðan hann fylgir
linu Strassersbræðranna, ræðst
hann hvað eftir annað á Hitler í
dagbókarskrifum sínum; telur hann
fjandsamlegan „okkur Strasser",
nefnir sig alltaf sem einn af leið-
togunum og á varla nógu gróf orð
til að lýsa fyrirlitningu sinni á
þeim, sem eru „honum“ og öðrum
flokksbroddum næstir að virðingu
— kallar þá sleikjur og skriðdýr
og öðrum enn grófari nöfnum, eink-
um þá, sem fylgja Hitler að mál-
um. Þegar svo að fulltrúar tveggja
hinna mismunandi sjónarmiða leiða
saman hesta sína á ráðstefnu flokks-
ins i Hannover, þann 25. janúar
1926, bregzt Goebbels Strasser og
tekur ekki til máls; hliðrar sér hjá
að taka afstöðu, þangað til hann
sér hvor má sin betur, Strasser eða
Hitler. Þegar það virðist engum vafa
bundið, að Hitler verði Strasser yf-
irsterkari, söðlar Goebbels tafar-
laust yfir á Hitler.
í dagbókinni verður hann hins-
vegar vitanlega að ge-ra þennan út-
reiknaða hringsnúning sinn að til-
finningamáli, eins og ailt annað;
telja sjálfum sér trú um að sér hafi
gengði alit annað til. Hann ræðir
uin augu Hitlers, „stór, blá og skær,
eins og stjörnur". Hann kveðst hafa
hlustað á ræðu hans, frá sér num-
inn af hrifningu. „Þessum manni
er gefið akt það, sem konung má
prýða .. . Komandi einræðisherra
...“ Þá kveður hann sig og Hitler
hafa ræðzt við lengi nætur, segir
að hann hafi gefið sér mynd, áritaða
með kveðju frá Rínarlöndum.
„Myndin af honum stendur nú á
borði mínu. Heil Hitler! ... Það
yrði mér óbærilegt, ef ég þyrfti að
vantreysta þessum manni! Góða
nótt!“
Ekki minnist Goebbels einu orði
á það, sem þó mun hafa verið hon-
um ofarlega í huga — Strasser-
bræðurnir höfðu lítil fjárráð, Hitler
og menn hans í Múnchen virtust
hafa peninga eins og sand, óku i
glæsilegum bílum og bárust mikið
á. Hitler var þó nógu skarpskyggn
til að sjá hvað honum gekk til;
hann bauð Goebbels til Múnchen.
Þar bjó Hitler i glæsilegri, fimm
herbergja íbúð og hafði bíl og
einkabllstjóra; Hitler fékk hann til
að halda ræður á flokksfundum, lét
bílstjóra sinn aka með hann um
allt og loks bauð hann honum með
sér til Berchtesgaden ásamt nokkr-
um af sínum nánustu samstarfs-
mönnum — og aðdáun Goebbels á
Hitlér flóir yfir alla bakka. „Hann
er verkfæri skaparans og forlag-
anna. Ég titra af lotningu, þegar
ég stend frammi fyrir honum ...
Hvílíkur maður! Að kvöldverði lokn-
um sitjum við lengi úti í garðinum
og hann ræðir við okkur. Hann er
eins og spámennirhir forðum, og
skýin á himninum virðast mynda
hakakrossmerkið yfir höfði hans“.
Þannig liðu þrir dagar í hrifn-
ingarvimu. Hitler kunni lagið á
Goebbels. Og Hitler vissi hvað hann
ætlaðist fyrir ...
Vikan og tæknin.
Framhald af bls. 3.
tunglhryssin verða með rafeinda-
heila, sem meðal annars verður
gæddur næmri fjarskiptaskynjun;
tekur á móti merkjunum frá knöp-
unum á jörðu niðri og stjórnar sínu
hrossi samkvæmt þeim. í hausnum
á hverju hrossi verður og sjónvarps-
kvikmyndavél, sem ljær knapanum
auga langa vegu, þannig að hann
getur alltaf séð skeiðbrautina og um-
hverfi hennar.
3. Tunglbílar, sem ætlað er að velta
yfir rykhúfin uppi þar. Þessir bílar
eru, eða verða, framleiddir hjá hinu
mikla bílaiðnaðarfyrirtæki, General
Motors.
1. Ferfætt tunglhryssi með sogblöðk-
ur í stað hófa — ekki sérlega hlaupa-
legur fákur, en kemst þótt hægt fari.
Þótt þarna verði i rauninni um
eitt og sama tunglhrossakyn að
ræða, verða hin ýmsu hreinræktuðu
afbrigði þess ærið ólik að útliti og
fer það bæði eftir því umhverfi, þar
sem stóðinu er ætlað að „ganga“ —
fjallastóðið verður til dæmis með
sogblöðkur í hófa stað, svo það get-
ur runnið upp og niður snarbratta
kletta, en stóð það, sem reikar um
rykslétturnar miklu, verður með
klær á fótum, sem það getur borað
niður á fast, sér til halds og trausts.
Sum hryssin bera á baki skjöld,
mikinn og reistan, sem „drekkur"
í sig sólarljósið og breytir því í
orku, sem knýr þau áfram.
En ekki er öll sagan þar með
sögð. Þessir sömu, bandarísku
tæknifræðingar hafa einnig i smíð-
um önnur sérkennileg „farartæki"
— eins konar „bíla“, sem sízt eru
þó líkari „jarðneskum" bilum, en
tunglhrossakynið hinum göfugu af-
komendum Nasa á Skarði. Þeir
verða einnig fjarstýrðir og smíðaðir
með það fyrir augum, að þeir aki,
kannski réttara að segja velti yfir
allar torfærur á tunglinu, og búnir
alls konar tækjum til athugana og
rannsókna, sem senda skýrslur sin-
ar til jarðar jafnóðum.
Bandaríkjamenn hyggjast nefni-
Iega, að því er virðist, ekki ætla að
flana til tunglsins fyrr en þeir liafa
kynnt sér þar nokkuð allar aðstæð-
ur og landskosti; þeir ætla því að
senda tunglstóð á undan sér til
könnunar, svo og hin vélknúnu far
artæki önnur, og gera tunglspeking-
arnir vestur þar ráð fyrir að það
geti orðið einhvern tíma á árunum
1963 til 1966.
En svo er það bara spurnihg,
hvort rússnesku tunglnámsleiðangr-
arnir hafa þá ekki tekið sér þar ból-
festu og slá eign sinni á bandariska
stóðið, á þeim forsendum að það
hafi farið inn á þeirra haglendi.
Annað eins mun að minnsta kosti
hafa átt sér stað einhverntima norð-
ur í Skagafirði ... -fc-
Lífið er undarlega abstrakt.
Framhald af bls. 11.
„Almáttugur, ertu ekki orðinn
agalega þreyttur eftir daginn. Það
er vonandi að þú fáir frið til að
sofa eitthvað í nótt.“
„Já, ég gæti svo sem vel þegið að
fá mér smáblund, og jiað er bara
rólegt eins og er. En til hvers varstu
annars að hringja?"
„Til hvers. Er þetta nú spurning,
má ég ekki hringja án þess að hafa
eitthvert sérstakt erindi?“
„Ég get svo sem ekki bannað þér
það, en þar sem þú hefur svona
mikið að gera, gæturðu bara sparað
þér þá fyrirhöfn."
„Hvað er eiginlega að þér Steinar,
þú lætur eins og þú sért geggjaður.
Mér þætti gaman að fá skýringu á
þessari framkomu þinni.“
„Ég sé enga ástæðu til að gefa
þér skýringu á henni, og ég haga
mér alveg eins og mér sjálfum sýn-
ist án þess að þér komi það nokkuð
við.“
„Það eru naumast læti í þér, alltaf
fer þér fram. Ég held ég fari nú að
biðja að heilsa þér að sinni. Heyrðu
annars, áttu ekki frí um helgina?“
„Jú, það á ég.“
„Þú hringir þá vonandi í mann?“
„Ég veit nú ekkert um það, ég hef
ýmislegt að gera fyrir sjálfan mig.
En þú ræður hvort þú hringir.“
„Nei, nú er ég hætt að skilja."
Ásta var orðin grátklökk. „Þú getur
alveg gert mig vitlausa þegar þú
lætur svona.“
„Jæja, ég nenni ekki þessu rausi.“
„Nei, það er bezt ég haldi ekki
fyrir þir vöku lengur. Góða nótt.“
Svo lagði hún á.
Asta sat góða stund og starði á
simann. Góða skapið sem hún hafði
verið í þegar hún kom heim, var
rokið út í veður og vind. Hún hugs-
aði um, hve íífið væri undarlega
abstrakt og hve skammt væri milli
skins og skúra.
Um leið og Steinar heyrði að sam-
bandið var rofið, sá hann eftir að
hafa ekki stjórnað betur skapi sinu.
Hann vissi vel af hverju Ásta
hringdi og það fór um hann gleði-
Makkarónur
ka.ldix' Búdingar
KRISTJANSSON & CO HF