Vikan


Vikan - 13.09.1962, Blaðsíða 4

Vikan - 13.09.1962, Blaðsíða 4
HAUST OG YETRARTÍZKAN NÝJUSTU LITIRNIR RAULT, GRÆNT, SVART, MARINE BLÁTT, o. fl. LITIR ANNA ÞÓRÐARDÓTTIR H.F. PRJÓNASTOFA ÁRMÚLA 5, SÍMI 38172. Hvar eru takmörkin? ... Kæri Póstur. Fyrir tveimur árum tók ég upp á þeim fjára að fara að veiða lax og silung. Síðan hef ég verið forfall- inn sportveiðimaður, þótt tækifærin til veiða hafi ekki verið ýkjamörg. Ég er ekkert sérlega vel efnaður, en get þó leyft mér pínulítinn munað — en minna má nú gagn gera. Veiði- mannafélög eru búin að hertaka næstum hverja sprænu í landinu, og ef mann langar til að krækja sér i silung — svo að ég tali nú ekki um lax — þá kostar einn veiðidagur svona einn sjöunda af mánaðarkaup- inu manns. Reyndar er hægt að fá fremur ódýr veiðileyfi í nokkrum vötnum, en þar er lítil von á merkari veiði en tröllvöxnum hornsílum. Laxveiði er orðin einungis fyrir milljónera. Mig langar að spyrja þig: — hvar eru takmörkin fyrir því, hvað hægt er að selja veiðidaginn fyrir mikið? Geta hlutaðeigandi aðilar sett upp hvað sem þeim sýnist? Angler. --------Að því er virðist geta þeir það. I>að hörmulegasta er það, að slíkt sportfiskirí verður næstum alltaf að ólæknandi á- stríðu, Iíkt og notkun nautna- Iyfja; sportveiðimaðurinn VERÐ- IJR að komast í fisk, hvað sem það kostar. Og það kostar nokk. En ef þér er einhver huggun í því, þá ku sportveiði á fslandi vera heldur ódýrara sport en í nágrannalöndunum. Þetta hljóm- ar kannski eins og brandari, en svona er það nú samt. Þeir aðil- ar, sem ráða yfir veiðiám og vötnum landsins, virðast stefna að því að meina öllum eða all- flestum Islendingum að veiða — meiningin er auðvitað að laða hingað erlenda sportveiðinautna- seggi, sem ekki eru með tóma vasa. Þrælkun... Elsku Vika mín. Viltu svara fyrir mig þessu, sem ég ætla að spyrja þig um: Ég er tólf ára telpa og er búin að vera að læra á píanó í fjögur ár rúmlega, og mér finnst það agalega leiðinlegt. Mér finnst það agalega leiðinlegt að verða að æfa mig á hverjum degi, en mamma og pabbi vilja láta mig æfa mig, og þau segja, að ég hafi voða gott af þessu. En mér finnst þetta svo gasalega þreytandi, og mér | finnst þetta vera þrælkun á mér. Nú vil ég vita, hvort þú ert mér sam- mála, Vika góð. Ein í spilatíma. —-------Það er vafalaust rétt hjá foreldrum þínum, að tónlist- arnám sé hollt, ef ekki nauðsyn- legt. Oft þarf reyndar að fá ung börn til að byrja í spilatímum, þótt þau séu andsnúin, en áhug- inn glæðist oftast nær fljótt ef barnið hefur gott músikeyra og kann að njóta góðrar tónlistar. Hins vegar tel ég ósennilegt, að knýja eigi böm til að Iæra á eitthvert hljóðfæri ÁRUM SAM- AN. Ef áhuginn glæðist ekki fyrstu árin, er sennilegt, að bam- ið sé ekki gefið í þessa átt. Hins vegar er alltof algengt, að börn gefist upp á tónlistar- námi, næstum að óreyndu. Það eru sorglega margir, sem hugsa sem svo, þegar þeir eru komnir undir tvítugt — eða jafnvel síð- ar — að EF þeir hefðu bara hald- ið áfram að læra, þá . . . . Hárlakk... Kæri Póstur. Viltu segja þessum stelpum, sem sprauta hárlakki á hárið á sér, að það sé bara heil hörmung. Það getur vel verið, að þetta haldi hárinu heldur betur í skefjum, en fyrir bragðið verður það óeðlilegt, auk þess sem það er vond lykt af því — og ég tala nú ekki um, ef karlmenn- irnir vilja fara höndum um lakkað hár. Almáttugur minn. Ég segi það satt, mér finnst miklu eðlilegra og fallegra að sjá hár, sem ólakkað er en aflögu farið heldur en lakkað hár, sem stendur af sér verstu storma. Sem sé: Mér finnst allt mæla á móti þessu hárlakki — og auk þess er það óhollt. Haddi Skarar. Á að tjóðra börnin? ... Kæra Vika mín. Við erum að rífast um það mæðg- urnar, hvort hollt sé að tjóðra börn. Svo er mál með vexti, að við búum við mikla umferðargötu, sem er því stórhættuleg fyrir litlu börnin. Ég á strák, rúmlega eins árs gamlan, sem auðvitað þarf að vera úti eins og önnur börn. En hann er soddan óra- belgur og glanni, að ég þori ekki að hleypa honum út, nema þá með stærri krökkum. En auðvitað nenna stóru krakkarnir ekki að hafa sífellt auga með litla kút, svo að ég greip til þess um daginn að tjóðra strák- inn inni í garðinum okkar, þannig að hann kemst ekki lengra en út á gangstétt. Þetta hefur gengið á- gætlega, og strákurinn hefur unað sér vel við þetta. En mamma rauk strax upp til handa og fóta, þegar ég tjóðraði strák, og hún sagði ýmis- legt, sem ég ætla ekki að endurtaka hér, m.a. að þetta væri hreinasta „dyrplageri!“ Við rifumst lengi um þetta, og það varð úr, að við skyld- um skrifa þér, Vika mín, og spyrja þig álits. Hvert er svo álit þitt á þessu mikla vandamáli? Móðir. — — — Mér finnst satt að segja ekkert athugavert við það að tjóðra böm á þessum aldri, ef þeim stafar hætta af umferðinni, eða ef enginn fæst til þess að líta eftir þeim. Þó finnst mér vara- samt að gera þetta, ef bamið get- ur engan veginn sætt sig við tjóð- urbandið og er vansælt allan dag- inn. Auðvitað er barnið stundar- kom að venjast tjóðrinu, en ef það er ekki búið að þvi eftir svo

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.