Vikan - 20.09.1962, Qupperneq 11

APRlLRÓSIR
Fyrst hafði hún orðið undrandi, svo sár og síðast hafði hún
orðið ofsareið og hatað. Nú var stund hefndarinnar komin
— Smásaga eftir Guðnýju Sigurðardóttur. Teikning Snorri Sveinn
Þær koma næstum samtímis að hliðinu, tvær
konur með páskaliljur i glærum umbúðum.
Önnur varla meir en þrjátíu ára, vingjarnleg
á svip og snyrtileg, hin miðaldra, þóttafull í
fasi, klædd dýrri skinnkápu. Þær horfast
snöggvast í augu, yngri konan lítur fyrr undan,
grípur fastar um blómvöndinn, eins og í varnar-
skyni. Hin verður enn þóttafyllri á svip, næstum
hörkuleg, vefur skinnkápunni þéttar að sér og
segir um leið og hún hlær kaldranalega:
— Ég sé að þér eruð líka með páskaliljur, ekki
vænti ég að þér ætlið að setja þær á leiði
mannsins míns? Hún leggur sérstaka áherzlu
á síðustu orðin.
— Ég ætlaði það, er ekki afmælið hans í
dag?
— Jú, jú, mikið rétt hjá yður. Það er afmælið
hans í dag.
— Ég hefði auðvitað ekki átt að koma. Nú
skal ég fara.
— Nei, nei, góða bezta, farið ekki, fyrir alla
muni, þér látið mig þó vonandi ekki trufla
yður, ég hef heldur ekkert á móti því að tala
örfá orð við yður, fyrst fundum okkar bar nú
saman.
— Nei, leyfið mér að fara. Ég held ekki við
græðum neitt á að tala saman, úr því sem
komið er.
— Jú, jú. Þér eruð ung, hafið enn tækifæri
til að giftast, og hver veit nema þér hafið gott
af því að kynnast aflóga eiginkonu.
— Hvers vegna kveljið þér mig?
— Hafið þér ekki kvalið mig?
— Jú, ef til vill.
— Efizt bér?
— Já.
— Þér eruð svei mér frökk.
Þær eru nú komnar langt inn í garðinn. Hafa
gengið framhjá gömlu leiðunum, þar sem stórir
og myndarlegir legsteinar eru í felum bak við
beinvaxnar grenihríslur. Nú tekur við svæðið
með nýju leiðunum. Nokkur hafa þegar verið
hlaðin upp, steinar eru jafnvel komnir á sum
þeirra, en á öðrum eru visnuð blóm og guln-
aðir silkiborðar eina skrautið.
— Vitið þér hvar leiði mannsins míns er?
Aftur leggur hún áherzlu á síðustu orðin.
— Já.
— Komið þér kannski oft hingað?
— Nei, mjög sjaldan.
— Voruð þér við jarðarförina?
— Nei, ég var veik.
— En hefðuð þér komið?
— Ég veit ekki, líklega ekki.
Þær eru nú komnar alla leið.
— Hafið þér komið síðan steinninn var lát-
inn?
— Nei.
— Finnst yður hann ekki góður?
— Jú, hann er mjög fallegur, segir unga kon-
an, en þó finnst henni hann Ijótur. Stór, grár
steinn, ólögulegur í formi og kaldranalegur.
Hér hvílir Ásmundur Narfason kaupmaður, f.
15. apríl 19—, d. 18. des. 19—.
Slípaði flöturinn þar sem þessi orð standa,
er svo stór, að þar má hæglega koma fyrir fleiri
orðum, mörgum orðum.
Auðvitað, hennar nafn, nafn konunnar hans,
hugsar hún. Þau munu seinna verða höggvin í
steininn. — — Vera Fanney, f. — d. — ekki
Alda Einarsdóttir, nei, auðvitað ekki. Hún hefði
ekki heldur átt að koma hingað í dag, ekki á
morgun, aldrei.
-— Viljið þér ekki láta liljurnar yðar í þetta
glas, ég hef þetta, segir frú Vera Fanney, ekki
óvingjarnlega.
— Þakka yður fyrir, segir Alda og hættir
að einblína á legsteininn.
— Það er krani hérna rétt hjá.
— Já.
Þær taka sitt hvort glasið, fylla þau af vatni
og raða blómunum í. Önnur með skjótum og
snörum handtökum, hin hægt og varfærnislega,
það er næstum eins og hún vilji umvefja hvert
og eitt þeirra.
Þær krossa báðar yfir leiðið, standa kyrrar
um stund, segja ekkert, hugsa kannski ekkert
heldur.
— Við skulum setjast á bekkinn þarna, segir
frú Vera svo allt í einu, og er nú aftur orðin
köld og fráhrindandi á svipinn.
— Eins og þér viljið, það er bara svo kalt
hér.
— Varla svo að þér lifið það ekki af. Komið.
En svo þegar þær eru setztar, segja þær ekk-
ert, horfa bara fram fyrir sig, alvarlegar í bragði,
næstum eins og þær hafi gleymt hvor annarri.
Það er síðla dags, en bjart í lofti, líklega dálítið
frost, þó er sumarið ekki langt undan. Harð-
gerðustu trén hafa skotið út grænum öngum
og nokkur vorblóm gægjast upp úr ljósri, þurri
moldinni. Einn og einn fugl flýgur hjá með
lágu kvaki. Önnur hljóð borgarinnar heyrast
aðeins óljós í fjarska.
Frú Vera Fanney rýfur þögnina:
— Hafið þér nokkurn tíma hatað svo innilega,
að þér ættuð engin orð, engan vilja, nema
þann eina sem hatrið fæðir af sér, nefnilega
að fá hefnd. Þegar ég komst að því, að maður-
inn minn var mér ótrúr, varð ég fyrst mjög
undrandi, síðan hrygg, þar næst ofsareið.
Svo hataði ég stúlkuna, ekki hann, og ég beið
færis að hefna rnín á henni. Ég gerði mér ekki
grein fyrir því á hvem hátt hefndin yrði, um
það hugsaði ég ekki, hélt það myndi koma að
sjálfu sér.
Og það kom, henni var kastað, eins og mér,
og önnur tók hennar sæti. Ég hataði hana líka,
en bara öðruvísi, ég hataði þær allar sitt með
hverju móti.
— Allar, hvað eigið þér við?
Framhald á bls. 31.