Vikan - 20.09.1962, Síða 38

Þegar þær komu svo til ákvörð-
unarstaðar — madame Duprés til
mikillar ánægju, kom það í ljós, að
þær höfðu báðar fengið samastað í
sama gistihúsi í Taormina — beið
sitt hvort bréfið þeirra beggja. Bréf
madame Duprés var frá eiginmanni
hennar, og hún hrópaði upp yfir
sig af hrifningu yfir hugulsemi hans,
þegar hún braut það upp. Utan á
bréfi Lilian stóð, að sendandinn væri
Jansson dósent — hún starði drykk-
langa hríð á nafnið áður en hún
braut það upp.. hvað gat hann
eiginlega verið að skrifa henni?
Hafði kannske eitthvað komið fyrir,
sem krafðist þess, að hann kallaði
hana tafarlaust heim aftur?
Hún braut bréfið upp titrandi
fingrum og las:
— Kæra Lilian.
Ég vona, að þú getir fyrirgefið
mér það nú, þegar þú hefur feng-
ið tækifæri til að svipast um í Taor-
mina, að ég skyldi hálft í hvoru reka
þig í þetta ferðalag. En er Miðjarð-
arhafið ekki eins ótrúlega fagurblátt
og ég hélt fram við þig? Og hvað
segirðu um landslagið og blómskrúð-
ið, að maður minnist ekki á heita
goluna þarna í Taormina? Það næð-
l
3g VIKAN
— Hvernig stóð á því, að þú lagð-
ir leið þína til fslands?
— Ég hafði heyrt, að hérna væri
fallegt. Það nægði. Ég kom hingað
fyrst í fyrrasumar og varð strax
hugfangin. í vor var ég friðlaus
að komast aftur og ég er staðráðin
í að koma aftur næsta sumar. Þá
ætla ég að skrifa prófritgerðina
mína um eitthvað úr jarðfræði ís-
lands.
Og dagur var að kveldi kominn.
Við höfðum fræðzt mikið, kynnzt
mörgu og spjallað við fjöldan allan.
Sumir létu sér vaxa alskegg, aðrir
höfðu engan tíma til að safna skeggi-
og enn öðrum stóð sjálfsagt hjart-
anlega á sama um allt skegg. Eitt
var öllum sameiginlegt: Þarna unnu
allir að undirbúningi mikils fyrir-
tækis.
Vonandi reynist Svante Hjertberg
sannspár, þegar hann segir, að hér
megi framleiða ódýrara rafmagn
með vatnsorku en víðast hvar ann-
ars staðar í heiminum. Vonandi sjá-
um við stórvirkiun, lyftistöng ís-
lenzks iðnaðar, rísa í Þjórsárdal '
náinni framtíð — þjóðinni allri til
heilla.
JÞM
SÁ EINI RÉTTI.
Framhald af bls. 15.
broddinn, þegar hann gljáði um of,
en þar með var líka öll hennar and-
litssnyrting upp talin. Og hvað
klæðaburðinn snerti, miðaði hún
hann fyrst og fremst við það, að
fötin, sem hún bar, væru hentug og
þægileg. Henni hafði til dæmis ekki
komið til hugar að kaupa sér nýjan
fatnað fyrir ferðalagið. Hún sagði
sem svo við sjálfa sig, þegar hún
bjó sig að heiman, að það væri ekki
eins og hún hefði í hyggju að taka
nokkurn þátt í samkvæmislífinu eða
skemmtunum í sumarleyfinu. Bað-
föt, þunnar treyjur og sterkir göngu-
skór -— það var að kalla allt og sumt
fyrir utan það, sem hún stóð í. Aftur
á móti báru allar ferðatöskurnar,
sem madame Duprés hafði meðferð-
is, því ljóst vitni, að hún mundi líta
allt öðrum augum á þetta mál en
Lilian.
Blóm á heimilinu:
Túlípdn»r
eftir Paul V. Michelsen.
Nú er kominn sá tími er ýms-
ir laukar eru settir niður í garð-
inn eða kassa, skálar eða blómst-
urpotta til blómgunar í stofum
að vetrinum. Ýmsa lauka má fá
í blómabúðum eða hjá Sölufé-
lagi garðyrkjumanna í septem-
ber og október. T. d. Iris, croc-
us, hyasintur, hvítasunnuliljur
og túlípana, en af þeim síðast
nefndu eru til afar mörg afbrigði,
og má með góðu móti rækta
margar tegundir af þeim til
vetrarins. Bezt er að láta laukana
í kassa eða potta í september,
marga saman eða það þétt, að
þeir rétt komi við hvern annan
og efri hluti lauksins skal standa
upp úr moldinni. ílátin má svo
grafa úti í garðþ strá sandi yfir
og moka yfir, setja svo gott lag
aí mosa yfir bynginn.
Eins má geyma laukakassana
í kjallara, þar sem er 7—10 stiga
hiti. ílátin eru svo látin vera
kyrr í moldinni eða geymslunni
ca. tvo mánuði, eða þar til komn-
ar eru góðar rætur og 3—5 cm
langar spírur á laukana. Þá eru
þeir settir í meiri hlýju og
blómgast þeir þá eftir 3—4 vikur.
Nauðsynlegt er að hafa jafnan
raka, bæði í geymslu og þegar
laukarnir eru komnir inn í stofu.
Oft má nota laukana aftur, eftir
blómgun, er þá blómið skorið af,
þegar það er fölnað. Laukarnir
halda þá áfram að þroskast og
má geyma þá úti í garði eða í
kjallaranum yfir sumarið og
planta þeim síðan út í garð að
haustinu, blómstra þeir þá oft
sæmilega að vori. Bezt er að fá
upplýsingar í Sölufélagi garð-
yrkjumanna um hvaða tegundir
eru bezt fallnar til þess arna.
Sem garðtúlípana vil ég sér-
staklega nefna Kaufmanniana
túlípana, en þeir eru sérlega fal-
legir og koma upp og blómstra
ár eftir ár.
Sérlega eru þeir fallegir í
steinhæðir, vegna þess hve lág-
vaxnir þeir eru, 10—25 cm.
Blómin eru stór, gul að innan,
en rauð eða rauðröndótt að utan,
og opnast alveg í sól.
ir kaldur gustur um göturnar hérna
heima í dag, og grámózkulegri get-
ur himinninn víst varla orðið, svo
það er alls ekki sönnu fjarri að ég
öfundi þig dálítið. Gerðu það nú
fyrir mín orð að notfæra þér tæki-
færið til að njóta lífsins út í yztu
æsar, svo að þú komir heim hvíld
og endurnærð. Ég veit ósköp vel, að
þú ert því óvönust að hafa ekki
neitt fyrir stafni — en það getur
verið manni nauðsynlegt. Þú hef-
ur áreiðanlega fyllstu þörf fyrir að
slaka eilítið á.
Haraldur.
Lilian varð hrærð, þegar hún las
bréfið, því að hún vissi vel, hversu
illa Haraldi Jansson féll að skrifa
bréf, og reyndi að koma sér hjá því
í lengstu lög.
Madame Duprés leit upp frá sínu
eigin bréfi og virti Lilian fyrir sér
andartak.
— Frá karlmanni?
Lilian kinkaði kolli og madame
Duprés mælti enn:
— Og það frá karlmanni, sem yð-
ur þykir vænt um, ef marka má
dreymandi augnaráð yðar þessa
stundina . .
Lilian hló
— Ég get fullvissað yður um, að
þetta er ekki neitt ástarbréf. Síður
en svo. Það er nefnilega frá yfir-
boðara mínum, og á eingöngu ai
færa mér þá frómu ósk að ég njót
sumarleyfisins hið bezta.
— Og hví skylduð þér ekki get;
verið ástfangin af yfirboðara yða
og hann að yður? spurði madami
Duprés.
— Hvers vegna. sennilega fyrs
og fremst vegna þess, að okku
mundi aldrei koma það til hugai
Þar að auki er Jansson dósent kom
inn yfir fimmtugt og hefur verii
kvæntur áður, en það fór þannig, ai
hann hefur víst ekki mikla löngui
til að reyna á nýjan leik.
— Ranvi læknir . ég leyfi mé
að álíta yður svo gáfaða, að þér telj
ið hvorki aldursmun né þá stað
reynd, að maðurinn hefur verii
kvæntur áður, því til fyrirstöðu, ai
hjónaband ykkar gæti orðið affar
sælt. Ég er sjálf tuttugu og níu ár:
og eiginmaður minn fimmtíu og ein
. og ég álít að engu að síður mun
vera leitun að hamingjusamar;
hjónabandi.
—■ Ég bið yður afsökunar, vari
Lilian að orði og iðraðist fljótfærn
sinnar. Að sjálfsögðu er hvorki ald
ursmunurinn né það, að Jansson dó
sent hefur verið kvæntur áður, neh
fyrirstaða að mínu áliti. Ég hef bari
aldrei litið á hann sem neitt annai
en samstarfsmann minn og yfirboð
ara. Annars er ég smeyk við, að
það sé svipað á komið með okkur
. . að hann hafi ekki frekar tóm til
að hugsa um ástir og þess háttar en
ég. En er það ekki annars kátbros-
legt, að hann skuli sitja heima og
öfunda mig, vegna þess hve himinn-
inn þar er grámózkulegur — ég býst
þó ekki við að hann geti verið öllu
grámózkulegri en himinninn hér yf-
ir þessa stundina.
— Nei, og satt bezt að segja veld-
ur það mér miklum vonbrigðum. Ég
hélt að himinn og haf væru hér allt-
af fagurblá, sagði madame Duprés
og það fór hrollur um hana. Strax
þegar við erum búnar að borða, ætla
ég að fara inn til mín og sofa, og ég
ætla mér ekki að vakna aftur fyrr
en komið er glaðasólskin.
— Við skulum þá vona, að það
dragist ekki lengi, svaraði Lilian og
hló við. Annars hef ég líka hugsað
mér að fara snemma í háttinn og
lesa dálítið ...
En svo fór, að Lilian hafði ekki
lengi lesið, þegar hún var orðin svo
syfjuð að hún slökkti á lampanum.
Síðan svaf hún í tíu klukkustundir
í einni striklotu. Þegar hún opnaði
augun um morguninn, hafði hún
fyrst í stað ekki hugmynd um, hvar
hún var niðurkomin; en andartaki
síðar var hún glaðvöknuð og stokkin
framúr. Hún opnaði gluggann upp
á gátt -— madame Duprés þurfti
sannarlega ekki að fara að dæmi
Þyrnirósu, sem betur fór, því að
nú skein sól í heiði og himinninn gat
ekki fagurblárri verið. Það var ná-
kvæmlega sami ótrúlegi, fagurblám-
inn og á litprentuðu landslags-
myndunum, sem ftalíufarar sendu
venjulega heim til ættingja og vina,
er heima sátu. Ilmurinn af blóm-
skrúðinu var svo sterkur, að það
lá við, að hann hefði deyfandi áhrif
á mann . .og Lilian dró djúpt and-
ann, svalg milt, tært og hressandi
vorloftið, sem inn um gluggann
streymdi, í djúpum teygum. Nú fyrst
skildi hún hrifningu Haraldar í
hvert skipti sem hann minntist á
þennan stað. Skildi hvað það var,
sem honum var svo mjög í mun að
hún fengi að kynnast af eigin raun.
Lilian var að komast í fötin, þeg-
ar knúð var dyra; madame Duprés
sveif inn í herbergið, lífsfjörið blátt
áfram ljómaði af henni og augu
hennar tindruðu. Hún var klædd
hvítum göngukjól úr fínasta líni,
sem fór henni svo vel, að ekki þurfti
að fara í neinar grafgötur um það,
að hann væri klæðskerasaumaður;
hún bar smekklega, hvíta tösku í
hendi og hvíta sumarskó á fótum.
— Hvernig var það. . mig minn-
ir að þér hefðuð orð á því hvílík
svefnpurka þér væruð, madame Du-
prés. Og þó eruð þér komnar á fæt-
ur á undan öllum öðrum. Hvað
veldur eiginlega?
— Heima er ég því vönust að
hreyfa mig ekki úr bólinu fyrr en
langt er liðið á dag.... en þá fer
éc heldur ekki eins snemma í hátt-
inn og í kvöld er leið. En hvað hald-
ið þér að mig hafi dreymt? Það var
hræðilegt! Martröð! Mig dreymdi,
að ég væri lítil brúða, sem velktist
í lítilli skel í hafrótinu. Sennilega
hefur þessi hræðilega sjóferð búið
enn í undirvitundinni. Ég var
að enda við að skrifa Daníel langt
bréf, þar sem ég sagði honum frá
því hve vel þér hefðuð hjúkrað mér
á leiðinni yfir sundið. Hann verður
yður áreiðanlega þakklátur fyrir
það.