Vikan - 20.09.1962, Qupperneq 40

TAITO'S DUCK AND
ASll im APSIfl HF
HAFNARSTRÆT! -tf
fcEYKJAVÍK
SlMl M 06 20
ÚTGERÐARMENN — SKIPSTJÓRAR
TAITO fiskinet og kaðlar eru framleidd af TAITO FISHERY CO. í Japan, sem er stærsta út-
gerðarfélag í heimi. Afkoma þeirra eins og yðar er ekki hvað sízt undir veiðarfærum komin. —
Það er því víst að framleiðsla þeirra á þessu sviði er hin fullkomnasta sem völ er á — einmitt
byggt á reynslu og eftir kröfu sjálfra fískimannanna.
ÞEGAR SLÍKAR YÖRUR ERU í BOÐI Á SAMKEPPNISVERÐI ÆTTI
VALIÐ AÐ VERA EINFALT.
að fara í hann. Hún hengdi hann
aftur inn í skáp, brá sér í síðbux-
urnar og hélt út. Stundarkorni síð-
ar var hún kominn aftur og bar þá
stóran, flatan pappakassa undir
hendinni. Upp úr kassanum tók hún
grænan silkikjól og hálsmen, arm-
band og eyrnalokka úr rafi. Þegar
hún hafði klæðzt skartinu, skoðaði
hún sig lengi í speglinum. Enn var
hún ekki fyllilega ánægð. Nú var
það hárið og hárgreiðslan, sem ekki
virtist í samræmi við klæðnaðjnn
— nýja kjólinn og skartgripina. Átti
hún að fórna hnakkahnútnum? Nei
. . þá yrði hún alltof háð hinni
löngu bið hjá hárgreiðslukonunum
og allri þeirri tímasóun. Það sam-
rýmdist ekki starfi hennar.
Lilian fann sér til undrunar, að
hún hafði hjartslátt, þegar hún lagði
af stað niður í matsalinn. Madame
Duprés leit spyrjandi á hana.
— Jæja. þennan kjól keypti ég
fyrir stundu síðan. Hvemig lizt yð-
40 VIKAN
ur á hann, madame Duprés?
— Ekki sem verst. Og þó gætuð
þér litið enn betur út, ef þér létuð
klippa yður og tækjuð upn nýtízku
hárgreiðslu, svaraði franska frúin.
Þegar Lennart Herwig kom til
þeirra, varð honum litið á Lilian.
Hún las viðurkenningu, jafnvel ör-
litla aðdáun úr augnaráði hans, en
það stóð ekki nema andartak, því
að hann sneri sér óðara að madame
Duprés og virtist síðan ekki sjá
aðra. Sem snöggvast sársá Lilian
eftir því, að hún skyldi hafa fallið
fyrir þeirri skyndifreistingu að fara
að kaupa kjólinn og skartgripina.
Herra Duprés kom stundu eftir
hádegisverð. Lilian hafði ímyndað
sér, að hann væri ákaflega suðrænn
— dökkur á brún og brá, fjörmikill
og ákafur í fasi, kvikur í hreyfing-
um og glæsilegur. Víst var um það,
að hann var bæði suðrænn og kvikur
í hreyfingum, og ekki vantaði fjör-
ið og ákafann, en það þurfti víst
meira en venjulega hjónaást til að
finnast hann glæsilegur. Hann var
ef til vill lítið eitt hærri en eigin-
konan, madame Duprés, hárið tek-
ið að þynnast svo grisjaði í hvirfil-
inn og hann varð að haga öllu sínu
mataræði með tilliti til lítilsháttar
ístru, sem hann reyndi að halda í
skefjum. En glettnislegt augnatillit-
ið sýndi, að hann var gæddur næmu
skopskyni og brosið var hlýtt og
heillandi. Lilian féll þegar í stað á-
gætlega við hann. Og hún hugleiddi
það með nokkurri samúð, hvernig
honum mundi líka það, að kona hans
var stöðugt umkringd slíkri karl-
mannahirð og raun bar vitni.
En um leið og hún veitti athygli
augnaráði madame Duprés, er henni
varð litið á eiginmann sinn, var hún
ekki í neinum vafa... það leyndi
sér ekki, að Nina Duprés sá hvorki
sólina né hirðmenn sína fyrir eig-
inmanni sínum. Leikur hennar með
Lennart Herwig verkfræðing og
aðra aðdáendur, var henni eingöngu
siternmtileg dægradvöl.
Mauame Duprés haíoi ekki fyrr
nensao eiginmanni smum en hun
spuroi: — pu hefur vonandi ekki
gj.eymt þessari smagjoí, sem ég bað
pig ao kaupa handa ungirú Kanvi
rækni?
— Auðvitað mundi ég eftir henni,
svaraoi Danrel Duprés. Hun er i
pappaoskjunni þarna. Ug svo leyíi ég
iner ao þakka yður innilega fyrir
paö, iianvi iæknir, hve vel þér
njukruöuö konunni minni á ieiðinni
yirr sundiö. Hún fullyröir, að hún
neíöi aiorei hait þaö ai án yöar að-
stqöar....
— Eg er hrædd um að það sé eitt-
hvað oröum aukiö, svaraði Lilian,
en mauame Duprés reis á fætur og
Daö hana koma meö sér svo þær
gætu skoðaö gjöfina. Þegar þær
Komu inn i herbergi Lilian, opnaði
íruin öskjuna og dró upp ur henni
siöan kvoidkjoi úr svörtu flaueli.
— Einmitt kjoil, sem yöur hæfir,
varó madame Duprés að orði. Nú
veröiö þér aö máta hann taíarlaust.
Eg er aauðhiædd um að stærðin sé
ef til vill ekki hin rétta....
Lilian vissi, að madame Duprés
mundi taka sér nærri, ef hún þægi
ekki gjöíina, svo hún fór í kjólinn.
Furðu lostin starði hún á spegiimynd
sina. Gat það átt sér stað, að það
væri hún sjálf?
— Hann klæðir yður dásamlega
vel, mælti frúin hrifin. Sjáið bara
hve hvítt hörundið fer vel við svart
flauelið. Hann gæti ekki farið yður
betur, þótt hann væri saumaður á
yður.
— Ég er yður innilega þakklát,
madame Duprés, en ég er hrædd um
að ég fái ekki oft tækifæri til að
skarta í þessum fallega kjóL Heima
tek ég yfirleitt ekki neinn þátt í
samkvæmislífinu....
— Nei, þér vinnið og þrælið.
Og ef þér hafið einhverja tóm-
stund, sökkvið þér yður niður í sér-
fræðileg rit og álíka skemmtilegar
bókmenntir. Það fer hrollur um mig,
þegar mér verður litið á hlaðann,
þarna á náttborðinu yðar. En nú
skal ég segja yður eitt. Maðurinn
minn hefur ákveðið að við hjónin
bjóðum yður og Harwig verkfræð-
ingi í næturklúbb í kvöld. Þá skul-
ið þér vígja kjólinn. Og nú förum
við rakleitt til hárgreiðslukonunn-
ar. Ég hef beðið um tíma fyrir okk-
ur báðar.
— Madame Duprés, stundi Lilian
og gat þó ekki varizt hlátri. Ég held
að þér séuð gengin af göflunum....
Og enda þótt Lilian ákvæði að
hún skyldi aldrei leiðast út í að
fórna hnakkahnútnum, féll hár
hennar í stuttum, gljáandi og liðuð-
um lokkum að vöngum, þegar þær
komu aftur frá hárgreiðslukonunni.
Þegar hún svo leit í spegilinn, varð
hún að viðurkenna, að hún hafði
yngzt upp um nokkur ár að minnsta
kosti.
— Ó, þér eruð blátt áfram dásam-
leg, ungfrú Ranvi, mælti madame
Duprés með aðdáun, þegar Lilian
var komin í svarta kjólinn. Ómót-
stæðileg. . . .
Lilian brosti. Það var henni ný
og alls ekki óþægileg kennd, að
henni væri auðsýnd aðdáun vegna
útlitsins. Hvernig skyldi svo Herwig
verkfræðingi lítast á hana?
Svarið við þeirri spurningu lét
ekki á sér standa, þegar þau komu
inn í náttklúbbinn, þar sem Herwig
beið þeirra. Þá gerðist það nefnilega