Vikan - 25.10.1962, Blaðsíða 2

f fullrí nlvöru
NsUnkiipan tr njjms í fattgtrk
Travis neelon ti Srott Apparell Foom
Regnheld - Vindheld - lauflétt
STRADEIIA nrelonkdpan
r
ma
Vitlausustu
klukkur
í heimi
Það er eiginlega undarlegt, að við,
sem stöðugt erum að leita að ein-
hverjum metum okkur til handa,
miðað við fólksfjölda ef ekki vill
betur, skulum ekki enn hafa vakið
athygli umheimsins á því, að hvergi
muni sennilega fyrirfinnast jafnvit-
lausar klukkur í einni höfuðborg og
í þeirri íslenzku — og það jafnvel
þótt ekki sé miðað við höfðatölu-
regluna. Er ekki ólíklegt, að það
mundi reynast fullerfitt verkefni
fyrir þá hina miklu rafeindaheila,
sem reikna brautir og stefnur geim-
fara þeirra í Rússíá og USA, að finna
þá stund, sem ætla mætti að hinum
fimm eða sex „opinberu“ klukkum
í Reykjavík bæri saman í vitleysunni
— því það er áreiðanlega ómögu-
legt frá stærð- og tímafræðilegu
sjónarmiði, að það geti nokkurn tíma
átt sér stað að þær vísi allar rétt.
Svipað verður uppi á teningnum
ef maður kemur inn á opinbera eða
hálfopinbera staði, þar sem hanga
klukkur á vegg fyrir almenningsaug-
um — að ekki sé minnzt á klukkurn-
ar, sem settar hafa verið upp í
strætisvögnum, — þær eru undan-
tekningarlítið hver annarri vitlaus-
ari; sumar strætisvagnaklukkurnar
þó skástar að því leyti til, að þær
standa og vísa því rétt tvisvar á
sólarhring! Til er sú saga, að manni
nokkrum, sem kom inn í opinbera
byggingu, varð starsýnt á klukku
þar á vegg, leit á úrið sitt og hafði
orð á því, að hún virtist rétt, aldrei
þessu vant. Varð stúlku þar inni þá
að orði, að það væri vafasamt —
eiginlega væri hún hálf þrjú að
nóttu en ekki degi, þótt svona hittist
á hefði stöðugt verið að seinka
sér að undanförnu.
Þótt vitleysan geti verið skemmti-
leg á stundum, getur hún komið sér
óþægilega fyrir þá, sem treysta
verða á farartæki þau, sem miða
ferðir sínar við vitlausar klukkur —
t.d. strætisvagna. Hitt er þó lakara,
að öll þessi klukkuhringavitleysa á
rætur sínar að rekja til alvarlegs
galla í eðli þjóðarinnar — óná-
kvæmni og lítilsvirðingar á tíman-
um — bæði sínum tíma og annarra.
Því dýrmætasta, sem manninum er
gefið, og sem hann fær aldrei bætt
sér upp eða endurheimt. Við þykj-
um yfirleitt sóunarsamir á peninga,
og erum það — en hvað mundum
við segja um menn, sem alltaf
„slumpuðu" á greiðslur, og hefðu
þannig meira og minna, ýmist af
sjálfum sér eða öðrum, í öllum við-
skiptum? Hið sama á sér sífellt stað
í sambandi við alla þessa klukkuvit-
leysu, nema hvað það er mun alvar-
legra fyrir það, að peningatap getur
maður unnið upp, en glataðan tíma
aldrei.
Þar að auki spillir þessi klukku-
vitleysa stórum öllu uppeldi — eða
er við því að búast, að starfsfólk
mæti stundvíslega til vinnu, eða beri
virðingu fyrir nákvæmni í viðskipt-
um yfirleitt, í borg, þar sem klukk-
ur eru allar vitlausar----— ?
Drómundur.