Vikan - 25.10.1962, Blaðsíða 42

formið í geysihá fjölbýlishús, kirkj-
ur og hvers konar lægri bygging-
ar. An efa eru háhýsin í Chicago
merkasta tilraun á þessu sviði, 60
hæða hús með „mænu“, það er að
segja sívölum stokk í miðju fyrir
lyftur og leiðslur. Yfirleitt er stein-
steypa það byggingarefni, sem helzt
er notað í sívöl hús.
Það
er
vanda-
laust
að
laga
gott
kaffi,
ef
þér
notið
Ludvig
Lavid
kaffi-
Læti
í
könnuna.
Fyrir nokkrum árum gerði fræg-
ur danskur arkitekt tilraun með
sívalt einbylishús. Nálega allir út-
veggir þess eru ur gleri og dregin
tjöld fyrir aö innan eftir vild. Inn-
veggirnir koma 'eins og geislar frá
miöpunkti hússins. Þessi tilraun
þótti allmerk og skipulag hússins
er athyglisvert.
Hér á íslandi má búast við að
einhverjar tilraunir verði gerðar
með hringformið. Tvær byggingar
eru í smíðum, sem að einhverju
leyti byggjast á hringíormi: Kópa-
vogskirkja og Sýningahöll í Laug-
ardal. 'k
Á eyðihjarni.
Framhald af bls. 25.
Það tók hann alltaf nokkurn tíma
að venja augun við rökkrið inni í
kofanum, þegar hann kom utan úr
glitrandi snjóbirtunni. Og á meðan
a þvi stóð, braut hann heilann um
það hvernig á þessum steikarilmi
gæti staðið. Það var að minnsta kosti
mánuður síðan hann felldi hreindýr-
ið, og áreiðanlega vika síðan þau
snæddu síðasta kjötbitann af því.
„Alison?"
„Já,“ svaraði hún við arininn.
„Ég hélt að hreindýrakjötið væri
allt löngu uppetið?"
Hann greindi hana nú í gegnum
rökkrið, þar sem hún stóð við arin-
inn og blés á eitthvað i skeið, sem
hún hélt við munn sér.
„Hélztu það?“
Spurningin var góðlátlegur og
glettnislegur útúrsnúningur. Tilraun
til að espa forvitni hans. Svo bætti
hún við í hálfgerðum umkvörtunar-
tón. „Ég vildi að við ættum eftir
einhverja ögn af salti. Ég held að ég
geti aldrei vanizt bragðleysinu af ó-
söltum mat ...“
„Alison," mælti hann enn, og að
þessu sinni var rödd hans ákveðnari.
Augu hans höfðu nú vanizt umskipt-
unum, svo hann sá hana greinilega.
Sá að hún brosti og skemmti sér
prýðilega — á hans kostnað.
„Rólegur, Lincoln. Þú þarft ekki
að láta eins og eitthvert kraftaverk
hafi gerzt. Ég geymdi hausinn af
hreindýrinu.... til vonar og vara,
ef ekkert betra yrði fyrir hendi í
jólamatinn."
Hann tautaði eitthvað i viðukenn-
ingarskyni, harla ánægður yfir því
að þefskynjunin skyldi þó ekki hafa
gert honum neinn grikk. Þau höfðu
lifað á hreindýrakjötinu svo að segja
eingöngu á meðan það entist> étið
hvern ætan bita af skrokknum upp
til agna, tunguna, beinmergin, hjart-
að og nýrun, lappirnar .. . það hefði
legið beinast við að ætla að maður
fengi leiða á hreindýrakjöti eftir það,
en því fór fjarri.
Og nú fyrst áttaði hann sig á því,
sem hún hafði sagt. „Jólamatinn?
Áttu við að það séu jól i dag?“
„Já, ef mér skjátlast ekki því
meir . ..“
Þetta olli honum nokkurri furðu.
„Jæja, er orðið svo áliðið. Ekki finnst
mér að við séum búin að vera hérna
svo lengi.“
Hún gekk skref frá arninum, og
þá veitti hann því athygli að hún
var komin í pils; að hún var eins
klædd og þegar hann sá hana fyrst,
og það vakti með honum notalega og
vermandi tilfinningu. Hún hafði
klæðst siðbrókum hvern einasta dag
frá því að þau nauðlentu, og hann
varð að viðurkenna, að hann kunni
betur við hana í þessum búningi. Auk
þess hafði hún fléttað þykka, eirrauða
hárið í tvær fléttur, sem féllu um
axlir henni, og þetta gerði hana mörg-
um árum yngri að útliti; það hefði
mátt halda að hún væri innan við
tvítugt. Dahl starði á hana og brosti
án þess hann gerði sér það ljóst,
spurði sjálfan sig hvernig það mætti
vera, að honum skyldi nokkurn tima
hafa fundizt hún kauðalega klædd í
Þessum fötum.
Það mótaði fyrir mjúkhvelfdum
brjóstum; lá við sjálft að það gerði
hana hættulega kvenlega, datt hon-
um í hug. Og hún hafði sett stígvéla-
skóna á fætur sér í stað sokkaskóna
úr hreindýraskinninu, svo Dahl komst
ekki hjá að veita því athygli hve
fallega fætur hún hafði, og hve
ökklar hennar voru fínmótaðir. Það
var vist hyggilegast fyrir hann að
beina augunum í aðra átt.
Um alllangt skeið hafði hún vakið
með honum annarlega þrá. Einhvern
sult, sáran og djúplægan — og hann
hafði sagt við sjálfan sig, að Það
stafaði af Því að hún minnti hann
á það, sem hann hafði að mestu leyti
gleymt; á þá hlið hinnar svokölluðu
menningar, langt utan við þessar
auðnir og öræfi, sem fegurri var og
unaðsjegri, að minnsta kosti i svip.
Ósjálfrátt varð honum að orði: „Þú
ættir að ganga oftar þannig klædd.“
Og Það leyndi sér ekki hve ánægð
hún varð, engu líkara en að hún hefði
beðið eftir þessari viðurkenningu
hans.
Hún svaraði honum þó ekki, en bar
honum leirfant fullan af angandi
furunálaseyði, sjóðandi heitu. Hann
blés i það, bragðaði á því, gretti sig
eilítið; það var eins og hann ætlaði
aldrei að venjast remmubragðinu, en
seyðið var hressandi og hitaði manni
innanbrjósts, þegar maður hafði einu
sinni komið þvi niður. Og ef marka
mátti hvað Alison fullyrti, Þá var
þetta seyði góð vörn gegn skyrbjúgi.
Hann sötraði það í sig. „Já, komin
jól,“ mælti hann annars hugar.
Þegar hann þurrkaði gufuna úr
skegginu, varð honum allt í einu ljóst
hve útilegumannslegur hann hlaut að
vera ásýndum, samanborið við nett-
leik hennar.
„Alison ...“
Hún leit á hann. Spyrjandi.
„Þú getur víst ekki lánað mér
skæri?"
„Jú ... Viltu ekki heldur að ég ...“
„Nei,“ greip hann fram í fyrir
henni. „Ég var bara að hugsa um að
snyrta skeggið svolitið — i tilefni
dagsins ...“
SURREY hlýtur að fara að koma
hvað úr þessu, hugsaði Dahl með sér,
og kveið því, að þá mundi þessi ljúfi
seiður rofna.
Hann hafði ekki af henni augun,
þar sem hún laut ofan að kassanum,
sem neyðarbirgðirnar úr flugvélinni
höfðu verið geymdar í. Hún hafði
tekið upp síðustu þurrmjólkurdósina,
sem eftir var og sett hana frá sér á
gólfið; svo rétti hún allt í einu úr
sér, og þannig stóð hún, óeðlilega
stíf og bein, nokkur andartök eins
og henni hefði skyndilega brugðið.
Loks varp hún þungt öndinni, og
Þegar hún leit til hans, hafði hún
fölnað í vöngum. ,
„Hvað er að, Alison?" spurði hann.
„Biddu," svaraði hún. „Ég verð að
hugsa mig um andartak."
Hann virti hana fyrir sér, veitti
því nú fyrst athygli, að hún hélt á
súkkulaðistöng 1 hendinni.
Svo gekk hún hægum skrefum og
þungt hugsi að arninum og braut
súkkulaðistöngina niður i alúmín-
pott, sem hún hafði sett yfir eldinn;
hrærði í því, þegar það tók að bráðna,
en var þó sýnilega að glíma við ein-
hverja ráðgátu. Loks hellti hún þurr-
mjólkinni úr dósinni i pottinn, hrærði
enn, tók svo pottinn af eldinum og
bar hann út fyrir dyr, þar sem hún
setti hann í snjóinn til kælingar. Dahl
þóttist nú þegar sjá, að þetta ætti
að verða eins konar rjómaís eða
súkkulaðibúðingur, sem hún hefði
sjálf fundið upp í tilefni hátiðarinnar.
Hún lokaði dyrunum, og var enn
utan við sig og Þungt hugsi, Jafnvel
allar hreyfingar hennar voru annar-
lega vélrænar. Dahl gætti þess að
spyrja einskis.
„Ég erúi þessu alls ekki,“ sagði
hún loks, og þó fremur við sjálfa
sig en hann. „Ég trúi þvi ekki á
neinn af þeim, að haga sér þannig."
„Hvernig?" spurði Dahl.
„Það ... það er ekki neitt,“ sagði
hún vandræðalega, og varð nálægðar
hans nú aftur vör. Nokkra hrið virti
hún hann fyrir sér, horfði á hann eins
ogð úr fjarlægð, tók svo allt I einu
ákvörðun og um leið var eins og
henni létti að mun. „Þetta er alvar-
legra en það kann að virðast í fljótu
bragði,“ sagði hún. „Einhver hefur
gerzt sekur um matarstuld. Það vant-
ar þrjár súkkulaðistengur.“
„Hamingjan góða ...“
Framhald í næsta blaði.
Hvar er örkin hans Nóa?
llngfrú Yndisíríð
Síðast þegar dregið var hlaut
verðlaunin:
KRISTÍN H. DAVÍÐSDÓTTIR,
Borgarholtsbraut 47A, Kópavogi.
Nú er það örkin hans Nóa, sem
ungfrú Yndisfríð hefur falið í
blaðinu. Kannski í einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
frú Yndisfríð heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
gerðinni Nói.
Nafn
Heimilisfang
Örkin er á bls. Sími
42 VIKAN