Vikan - 25.10.1962, Blaðsíða 25

snjóþrúgurnar, sem hann batt siðan
saman og brá um vinstri öxl sér —
ég verð að hafa hægri hendina lausa
og liðuga vegna riffilsins, hugsaði
hann. ísnum hallaði frá, næst við
ströndina, og Dahl, sem ekki hafði
verið við því búinn, rann flughratt
af stað og varð að baða út höndunum
til að halda jafnvæginu, en járnin neð-
an á stígvélaskónum hans, rispuðu
svellið með snörpu marrhljóði. Hrein-
tarfurinn leit við og hugðist taka til
fótanna, en missti jafnvægið, sparkaði
í allar áttir og heppnaðist að verjast
falli I bili og lagði enn af stað á hægu
brokki.
Dahl nam staðar, hóf riffilinn í mið.
En hreintarfinum skrikaði fótur aftur
áður en Dahl náði miði, og í þetta
skiptið félll hann á hliðina og gerði
árangurslausa tilraun til að brölta á
fætur aftur. Loks gafst hann upp og lá
hreyfingarlaus á svellinu. Dahl hafði
kreppt fingurinn að gikknum, en þótt-
ist nú sjá, að óþarfi væri að eyða skoti
til að stytta tarfinum helstríðið; skot-
hylkin voru dýrmæt eins og á stóð, svo
hann mátti ekki sóa þeim að ófyrir-
synju. Þegar hann átti ekki nema
nokkur skref ófarin að tarfinum, sem
enn lá hreyfingarlaus, dró hann veiði-
hníf sinn úr slíðrum. Hann nálgaðist
tarfinn með gát, sem lá með hausinn
við blóðlitað svellið og hreyfði sig
ekki þótt Dahl kæmi við horn hans;
kipptist ekki einu sinni við, þegar
hann brá hnífnum á hálsæðarnar.
Hreintarfurinn hafði þegar misst
svo mikið blóð, að rétt dreyrði úr
hálsæðunum, og það var ekki nema
andartaks bið eftir þvi að lífið væri
fjarað út að fullu. Þar með var sig-
urinn unninn, og nú fyrst fann Dahl
fyrir alvöru hve sárþreyttur og hungr-
aður hann var orðinn. Og enn átti
hann þó mesta efiðið eftir — að koma
skrokknum af tarfinum heim að kof-
anum, hvernig í ósköpunum, sem hann
svo átti að fara að þvi. Mat varð hann
að fá til að sigrast á magnleysinu og
þreytunni. Hann greip enn til veiði-
hnífsins, risti hreintarfinn á kvið-
inn, unz hann komst að lifrinni. Hana
var auðveldast að matreiða, þurfti
ekki annars við en kveikja bál og
steikja hana við það á viðarteinungi.
Hann skar vænt stykki úr henni, þerr-
aði blóðið af fingrum sér á loðnum
feldinum og dró síðan vettlingana aft-
ur á hendur sér. Síðan hélt hann af
stað til strandar með lifrarstykkið, í
stefnu á lágt kjarr, þar sem hann
mundi geta kveikt bál.
Sól var setzt fyrir stundu, og þegar
tekið að dimma. Sökum þess, að hann
stefndi á kjarrið, fór hann ekki alveg
sömu leið til lands og hann hafði far-
ið út á vatnið. Skyndilega kom hann
auga á eitthvað á bláskyggðu svell-
inu, sem hreyfðist í golunni. Það virt-
ist helzt vera einhver tuska, en það
hlaut að sjálfsögðu að vera missýn
hans, enda var nú svo brugðið birtu,
að hann gat ekki fyllilega greint Það.
Að öllum líkindum hafði trjábolur
flotið þarna á vatninu og frosið við
svellið, en börkurinn flagnað af hon-
um og blakti til. Samt sem áður var
forvitni hans vakin, og þar sem ekki
var um neinn teljandi krók að ræða,
ákvað hann að skoða þetta nánar.
Andartaki síðar nam hann staðar,
starði niður á svellið og trúði ekki
sínum eigin augum. Og um leið titr-
aði hver taug hans af skelfingu eins
o'g þaninn strengur. .eins og í Faliaise
forðum. Hann skalf frá hvirfli til ilja,
án þess þó að hann fyndi til frost-
nepjunnar....
ALLT í einu hrökk hann upp af
dvalanum, sem á hann hafði sótt, Þar
sem hann sat við bálið og hafði látið
þreytuna líða úr sér, eftir að hann
hafði etið sig mettan. Um leið og hann
heyrði marrið, varð honum fyrst fyr-
ir að lita út á ísinn, þar sem hrein-
tarfurinn lá; kannski voru úlfarnir
komnir á kreik, en þar var enga hreyf-
ingu að sjá.
Nú heyrði hann þetta lága marr-
hljóð aítur, greindi hvaðan það kom,
og þegar hann leit um öxl, sá hann
hvar Surrey kom út úr kjarrinu, spöl-
korn til vinstri, þar sem hann hafði
áður farið sjálfur í slóð hreindýra-
hjarðarinnar. Þó myrkt væri orðið,
bar hann þegar kennsl á hann.
„Skjóttu ekki.... “ kallaði Surrey.
„Það er ég....“
Andartaki síðar stóð hann hjá hon-
um við bálið.
„Hvað er þetta?" spurði Dahl. „Þið
hafið þó ekki verið farin að óttast um
mig, eða hvað?“
„Þegar þú komst ekki heim fyrir
myrkur, fór okkur að verða órótt —
satt að segja“, svaraði Surrey og
spennti af sér snjóþrúgurnar.
„Jæja, ég þakka þér fyrir að þú
komst, enda þótt þú hefðir getað spar-
að þér erfiðið, mín vegna". Dahl þótti
leitt að hann skyldi hafa tekið upp á
þessu — það rændi hann ánægjunni af
því að koma þeim á óvart með veið-
ina.
Surrey tók sér sæti við bálið og
varp öndinni feginsamlega. „Ég er
slituppgefinn", sagði hann.
„Fg skal trúa því. Þetta er ekki
nein skemmtiganga".
„Það hefur að minnsta kosti ekki
verið það fyrir þig, sem fórst sama
sem fastandi að heiman. Þú hlýtur
að vera orðinn magnþrota af hungri".
Dahl hristi höfuðið. „Ég hef etið
mig mettan“, sagði hann.
Surrey leit undrandi á hann. „Hef-
urðu þá veitt eitthvað?" spurði hann.
„Ég felldi hreintarf“.
„Felldirðu hreintarf? Þá þurfum
við ekki að óttast hérasýkina. Hvar
er hann?“
„Hver?“
Dahl leit út á ísinn.
„Hreintarfurinn, auðvitað...."
Surrey kom auga á myrka þústuna.
„Bn þú hlýtur að hafa skotið hann í
birtu. Hvers vegna snerirðu ekki strax
heim aftur ? Við hefðum getað sótt
skrokkinn í fyrramálið".
„Ég þorði ekki að hætta á það....“
Hann sá, að hann komst ekki hjá að
segja Surrey upp alla söguna. Segja
honum, hvað hann hafði fundið úti á
ísnum.....
Hann komst ekki hjá þvi að segja
Surrey hvers hann hafði orðið vís-
ari.
„Þvi ekki það?“ spurði Surrey.
„Það er ekki víst að við hefðum
getað gengið að skrokknum hérna í
'fyrramálið."
„Ekki víst ...“ Surrey reyndi ár-
angurslaust að grípa meininguna. „Ég
skil ekki ...“
„Úlfar og refir," svaraði Dahl
hljómlaustri röddu. „Úlfarnir að
minnsta kosti spyrja ekki hvort kjötið
sé af hreindýri eða einhverri annarri
skepnu. Eða jafnvel manni ...“ Það
fór hrollur um hann, en hann reyndi
að láta ekki á þvi bera.
„Nú ...“
„Des,“ sagði Dahl lágt.
„Já?“
„Sammy komst ekki alla leið. Það
er bezt að þú fáir að vita það.“
Surrey virti hann fyrir sér nokk-
urt andartak. Svo mælti hann þver-
móðskulega: „Hvers vegna halda allir
því fram? Ég trúi því ekki fyrr en
ég tek á. 1 rauninni er það alls ekki
útilokað að hann hafi komizt alla
leið, enda þótt frekari líkur séu fyr-
ir hinu.“
„Því miður, Des, þá tókst honum
það ekki.“
„Þú getur ekki fullyrt neitt um
það. Þú hefur ekki neinar sannan-
ir ...“
„Mér þykir mjög fyrir þessu, Des.
En ég get einmitt fullyrt Það.“
Þrákelkni Dahls og alvara tók að
vekja illan grun með Surrey. „Þú
verður þá að koma með einhverjar
sannanir," sagði hann.
„Verð ég?“
„Þú getur ekki fullyrt þetta, og
síðan hlaupizt frá því eins og Það
skipti ekki neinu máli.“
Dahl leitaði að réttu orði, en fann
það ekki. Seildist þögull undir feld
sinn og dró fram marghleypuna.
Hann rétti hana að Des.
„Hvar í ósköpunum ...“ Orðin urðu
varla greind, og hann stirðnaði upp
af undrun og skelfingu.
„Á ísnum hérna úti á vatninu. Hún
var frosin niður. Lika einhverjar
fatatuskur og hnífur og ..."
„Og hvað?“ Surrey greip um arm
honum og hristi hann. „Og hvað ...“
„Og hvað? Dálítið óhuggnanlegt
... ekki neitt, sem tekur að jarð-
setja,“ svaraði Dahl. „Þessir helvízku,
gráðugu úlfar ...“
„Vesalings Sammy," tautaði Surrey
eftir nokkra þögn. „Það var alltaf
hann, sem fékk skellinn.“ Tárin runnu
niður andlit hans og hann gerði ekki
neina tilraun til að láta ekki á þeim
bera.
Hann athugaði marghleypuna. „Það
hefur verið skotið úr henni tveim
skotum. Kannski liefur það verið
það síðasta, sem Sammy gerði áður
en dauða hans bar að höndum ...“
„Það gæti átt sér stað,“ svaraði
Dahl. En hann trúði því þó ekki
sjálfur. Þau hlytu Þá að hafa heyrt
skothvellina heim i kofann. Og ef
þau hefðu heyrt þá, mundu þau hafa
áttað sig á því, að Sammy Burd væri
hjálparþurfi.
ELLEFTI KAFLI.
Skegg Dahls v7ar hrímað um vitin
og hrímbaugar kringum augun. Eins
og alltaf, varð hann gripinn einhverri
notalegri kennd þegar hann kom inn
í kofann utan úr snjónum og frost-
inu, en að þessu sinni var hún meiri
en venjulega. Það var ylurinn og
skjólið, en við því hafði hann búizt.
Þetta var eitthvað, sem kom honum
Þægilega á óvart.
Hann lokaði hurðinni vandlega. Yl-
urinn var alltof dýrmætur til þess
að hleypa honum út milli hurðar og
stafs. Og nú áttaði hann sig á hvað
Þetta óvænta var. Ljúfur steikarilm-
ur, sem barst frá eldstæðinu.
Framhald á bls. 42.
GREATOREX GAMLI STÓÐ FYRIR AFTAN
HANN OG REIDDI HÁTT YIÐARÖXI,
BÁÐUM HÖNDUM, EN RÖDD HANS
TITRAÐI AF REIÐI.
„ÞÚ FÆRÐ ÞESSA í HAUSINN, EF ÞÚ
SLEPPIR HENNI EKKI. . .
: .
:■ ifí'i
l':í iíilill

VIKAN 25