Vikan - 25.10.1962, Blaðsíða 6

Neðst loðir spýtukubbur við vegg-
inn.
Nóttin grúfir köld og dimm yfir
heiðinni. Á einstaka stað sést glitra
í stjörnu á himninum. Hvert sem
litið er, liggur kolsvart myrkrið á
landinu. Það mótar aðeins fyrir
hæðum og ásum þar sem dökkblár
himinninn er í baksýn, aðeins ljós-
ari vegna þeirra fáu stjarna, sem
glitra á milli skýja. Fjallið gnæfir
kolsvart og þögult yfir sléttum
völlum þarna á miðri heiðinni. Það
er eins og allt líf sé slokknað í
næturkyrrðinni.
Skyndilega heyrist veikur, en
greinilegur barnsgrátur innan úr
fjallinu, ákafur, viðloðandi, ófeim-
inn, — jafnvel frekur.
Gráturinn heldur áfram dálitla
stund, þangað til hlustandi hefði
getað heyrt veika móðurrödd, sem
í fyrsta sinn fagnar bárni sínu, reyn-
ir af veikum mætti að hugga það,
sem tekst, því nú verður aftur þögn
á hálendinu.
Óhugnanleg og drungaieg, dimm
þögn.
Lengst i fjarska hefði heyrnar-
góður maður e. t. v. heyrt hófatak,
þegar ungur og fjörmikill maður
fer á striðöldum gæðingi yfir grjót
og gjótur, í burt frá staðnum þar
sem þessi ótrúlegu hljóð heyrast í
óbyggðinni, lengst inni á heiði.
Inni í fjalllnu liggur ný móðir,
22 ára gömul og kveinkar sér í
svefni. Við hlið hennar drýpur,
með reglulegu millibili, dropi úr
fjallinu ofan i fötu.
' Og stúlkan liggur kyrr inni i
fjallinu og veit ekki hvað tíman-
um líður. Hún reynir af veikum
mætti að hlynna að barninu sínu,
því, sem hún nú átti að lifa fyrir,
— því, sem faðir þess var að reyna
að bjarga.
Það er faðir þess, .sem þeysir í
burtu í fjarska. Hann er að_ná i
björg fyrir fjölskyldu sina.