Vikan - 22.04.1964, Blaðsíða 13

— Einmitt það rétta. Ég mundi
sjólfur vilja taka þessa vinnu að
mér ó svona degi. En sir James
Moloney var ákveðinn að koma
sinni skoðun skýrt fram. Hann hélt
áfram:
— Þér megið ekki halda að ég
sé að skipta mér af því sem mér
kemur ekki við M, en það eru tak-
mörk fyrir því hvað maður þolir.
Ég veit að þér verðið að meðhöndla
yðar menn eins og þeir væru einskis
virði, en ég geri ekki ráð fyrir að
þér viljið, að þeir gefist upp þeg-
ar sízt skyldi. Þessi sem ég var með
núna er seigur. Ég býst við að þér
getið haft miklu meira gagn af
honum. En munið þér hvað Moran
segir um hugrekki í bókinni sinni?
— Nei, ég man það ekki.
— Hann segir að hugrekki sé
höfuðstóll, að eyðslunni frádreginni.
Ég er honum sammála. Það sem ég
er að reyna að segja er það, að
þessi ákveðni maður virðist hafa
sóað miklu síðan í stríðsbyrjun. Ég
skal ekki segja að hann sé far-
inn að draga yfir — ekki enn, en
allir eiga sín takmörk.
— Einmitt það. Nú fannst M kom-
ið nóg af þessu. Nú til dags voru
allir orðnir svo veikgeðja. — Það
er þess vegna, sem ég ætla að
senda hann utan; senda hann í
leyfi til Jamaica. Hafið ekki áhyggj-
ur sir James. Ég skal hugsa um
hann. Meðal annarra orða, hafið
þér nokkurn tíma komizt að því,
hvað það var sem þessi rússneski
kvenmaður sprautaði ( hann
— Ég fékk svarið í gær. Sir
James Molony var einnig þakk-
látur því að breytt var um um-
ræðuefni. Það var stutt í gamla
manninum í dag. Var nokkur von
til þess að hann hefði komið því,
sem hann var að reyna að segja,
í gegnum þykka höfuðskel M? —
Það tók okkur þrjá mánuði. Það
var gáfnaljós í læknaskólanum, sem
fann það. Þetta var eitur sem
heitir fugu. Japanir nota það til
þess að fremja sjálfsmorð. Það er
unnið úr kynfærum japanskrar fisk-
tegundar. Það var eftir Rússunum
að nota eitthvað sem enginn hef-
ur nokkurntíma heyrt um. Þeir gætu
alveg eins hafa notað curare. Það
hefur mjög svipuð áhrif — lamar
miðstöð taugakerfisins. Hið vísinda-
elga nafn fugu er tetrodotoxin.
Þetta er bráðdrepandi helvíti. Það
KVIKMYNDIN VERÐUR SÝND í TÓNABÍÓI.
Framhaldssagan
þarf ekki nema einn skammt eins
og þinn maður fékk og á nokkrum
sekúndum er allt lamað. Það byrj-
ar með því að menn sjá allt tvöfalt
og svo geta þeir ekki haldið aug-
unum opnum. Því næst hættir hann
að geta kingt. Svo hættir hann að
geta haldið höfði. Og þá er ekki
margt annað eftir en að deyja.
— Hann var heppinn að sleppa
með þetta.
— Kraftaverk. Eingöngu þessum
Frakka að þakka, sem fann mann-
inn á gólfinu og gerði á honum
öndunaræfingar eins og hann væri
að drukkna. Einhvernveginn tókst
honum að halda lungunum gang-
andi þangað til læknirinn kom. Til
allrar hamingju hafði þessi læknir
unnið í Suður-Ameríku. Hann áleit
að maðurinn hefði orðið fyrir cur-
areeitrun og meðhöndlaði hann
samkvæmt þvf. En líkurnar voru ein
á móti milljón. Og svo ég hafi allt
í sama orðinu, hvað kom fyrir rússn-
esku stúlkuna?
— O, hún er dauð, svaraði M
stuttaralega. — Jæja, ég þakka yður
kærlega fyrir sir James. Og hafið
ekki áhyggjur af sjúklingnum yðar.
Ég skal sjá svo um að það væsi
ekki um hann. Verið þér sælir.
im
41 HLUTI
arnir komu til hennar. Þeir myrða
hana líka, og hverfa svo með bæði
líkin í sama bílnum.
Síðan víkur sögunni heim til London,
þar sem M, yfirmaður leyniþjónust-
unnar, hefur tekið málið í sínar
hendur. Hann hringir í lækni þann,
sem fjallað hefur um leynilögreglu-
manninn James Bond, en Bond hef-
ur verið veikur um sinn. M segir
lækninum, að hann hafi í hyggju
að senda Bond til Jamaica til þess
að hann geti náð sér í sumri og
sól, en það er almennt álitið, að
Strangways og Trueblood hafi stung-
ig af saman.
Það sem áður er komið:
Sagan hefst á Jamaica. Fulltrúi
brezku leyniþjónustunnar á staðn-
um, Strangways, er á leið heim til
sín, til þess að hafa loftskeytasam-
band við aðalstöðvarnar í London,
þegar þrír menn, blendingar úr kín-
verja og negra, skjóta hann niður
og stinga líkinu inn í bíl. Einkarit-
ari hans, Trueblood, hefur náð sam-
bandi við London, þegar morðingj-
J2 — VIKAN 17. tbl.
’J: '

M lagði á. Andlit hans var kalt
og sviplaust. Hann blaðaði f plögg-
um á borðinu og við og við skrif-
aði hann eitthvað hjá sér. Endrum
og eins hringdi hann til einhverra
undirdeildanna. Að þessu loknu
henti hann öllu í körfuna sem merkt
var „Út", teigði sig í pfpuna og
tóbakskrúsina, sem gerð var úr
fjórtán punda byssukúlu. Fyrir fram-
an hann á borðinu var nú ekkert,
nema mappa, sem merkt var með
rauðri stjörnu, sem þýddi mikilvægt
leyndarmál. Á miðja kápu möpp-
unnar var skrifað með stórum stöf-
um: Stöðin í Karabiska hafinu, og
þar undir með skáletri. Strangways
og Trueblood.
Innanhússíminn blikkaði. M þrýsti
á hnapp. — Já?
- 007 er hér.
— Látið hann koma. Og segið
vopnasérfræðingnum að koma upp
eftir fimm mínútur.
M hallaði sér aftur á bak, stakk
pípunni upp í sig og kveikti á eld-
spýtu. Gegn um reykinn horfði hann
á dyrnar fram f skrifstofu einkarit-
arans. Augu hans voru skær og
athugul.
James Bond kom inn og lokaði
á eftir sér. Hann gekk að stólnum
andspænis M hinum megin við borð-
ið og settist.
— Góðan daginn, 007.
— Góðan daginn, sir.
Það heyrðist ekkert í herberginu
annað en snarkið f pfpu M. Honum
virtist ganga illa að láta ioga f
henni. Fyrir aftan hann dundi slydd-
an á stórum gluggunum.
Þetta var allt eins og það hafði
vakað í minningu Bonds þessa mán-
uði sem hann hafði verið fluttur
frá sjúkrahúsi til sjúkrahúss, þess-
ar vikur sem hann hafði verið las-
inn og meðan hann stóð f ströngu
með að endurþjálfa líkama sinn.
Fyrir honum var þetta það sama
og að vakna aftur til Iffsins. Að
sitja hér í þessu herbergi gegnt
M var ímynd þess eðlilega lífs sem
hann hafði þráð. Hann horfði gegn-
um reykinn f grá augu yfirmanns
sfns. Þau horfðu á hann. Hvað var
f bígerð? Einhver eftirmáli við síð-
asta verk hans? Kuldaleg skipun
í einhverja skrifborðsvinnu heima
fyrir? Eða eitthvað skemmtilegt
mál, sem M hafði geymt í skúff-
unni hjá sér meðan Bond var að
ná sér?
M kastaði eldspýtustokknum á
borðið. Hann hallaði sér aftur á
bak og spennti greipar fyrir aftan
hnakka.
— Hvernig líður þér? Ertu ánægð-
ur með að vera kominn aftur?
— Mjög ánægður sir. Og mér
líður prýðilega.
— Eitthvað sem þú átt ósagt um
síðasta mál þitt? Ég hefi ekki ónáð-
að þig með því að spyrja um það
meðan þú varst að ná þér. Þú
veizt að ég hefi fyrirskipað rann-
sókn. Ég býst við að yfirmaður
starfsliðs hafi tekið skýrslu af þér.
Hefurðu einhverju við að bæta?
Rödd M var viðskiptaleg, köld.
Bond geðjaðist ekki að henni. Eitt-
hvað óþægilegt var á seyði. Hann
svaraði: — Nei, herra, þetta fór allt
í handaskolum. Ég get ekki fyrir-
gefið mér að láta þessa stúlku
koma svona aftan að mér. Það
hefði ekki átt að koma fyrir.
M lagði hendurnar flatar á borð-
ið fyrir framan sig. Augu hans voru
hörð. — Það er rétt. Röddin var
mjúk, hættuleg. — Byssan þín klikk-
aði ef ég man rétt. Þessi Beretta
þín með hljóðdeyfinum. Það er eitt-
hvað að, 007. Við höfum ekki efni
á svona mistökum, og allra sízt
þú ef þú ætlar áfram að bera 00
númer. Mundurðu kannske heldur
vilja sleppa því og snúa þér að
venjulegum störfum?
Bond stirðnaði upp. Hann starði
á M. Leyfið til þess að drepa fyrir
leyniþjónustan, fornúmerið OO,
var mikill heiður. Það var erfitt að
vinna fyrir því. En það færði Bond
þau einu störf sem hann naut, þau
hættulegu. — Nei, ég mundi ekki
kjósa það sir.
— Þá verðum við að velja þér
ný vopn. Það var ein af niðurstöð-
um rannsóknarnefndarinnar. Ég er
henni sammála. Er það skilið?
— Ég er vanur þessari byssu,
sir, svaraði Bond tilbreytingarlausri
röddu. — Ég er ánægður með hana.
Það sem gerðist hefði getað komið
fyrir hvern sem var. Með hvaða
gerð sem var af byssu.
— Ég er ekki sammála. Og held-
ur ekki rannsóknarnefndin. Og þar
með er málið útkljáð. Eina spurn-
ingin er sú hvað þú átt að nota
í staðinn. M hallaði sér fram á
við að innanhússsímanum. — Er
vopnasérfræðingurinn þarna? Send-
ið hann inn.
M hallaði sér aftur á bak: — Það
getur verið að þú vitir það ekki,
007, en majór Boothroyd er einn
mesti vopnasérfræðingur heimsins,
með smávopn sem sérgrein. Annars
væri hann ekki hér. Við skulum
hlusta á hvað hann hefur að segja.
Dyrnar opnuðust. Lágvaxinn,
grannur maður með sandgrátt hár,
kom inn, gekk að borðinu og stað-
næmdist við hliðina á stól Bonds.
Bond leit framan í hann. Hann
hafði ekki oft séð þennan marm
áður, en hann mundi vel þessi
skæru, gráu augu með löngu bili
á milli, sem aldrei virtust hvika.
Maðurinn leit aðeins í svip á Bond,
síðan yfir borðið á M. — Góðan
daginn sir, sagði hann.
— Daginn Boothroyd. Nú langar
mig að leggja fyrir yður nokkrar
spurningar. Rödd M var kæruleysis-
leg. — Og þá er það fyrst hvaða
álit þér hafið á þessari Berettu
með hlaupvídd 25?
— Kvennaleikfang, sir.
M lyfti augabrúnunum kald-
hæðnislega og leit á Bond. Bond
reyndi að brosa.
— Einmitt. Og hvers vegna segið
þér það?
— Þetta er kraftlaust, sir. En auð-
velt í meðförum. Hefur dálítið sér-
stakt útlit líka ef þér skiljið hvað
ég er að fara, sir. Hefur áhrif á
kvenfólk.
— Og hvernig er hún þá með
hljóðdeyfi?
— Ennþá kraftminni, sir. Og ég
er á móti hljóðdeyfum. Þeir eru
þungir og eiga það til að festast
f fötum manns þegar maður þarf
Framhald á bls. 43.
VIKAN 17. tbl. — -jg