Vikan - 22.04.1964, Síða 16

ÞaS virtist ætla aS
verSa heitur dagur,
svo aS Frances fór
fyrr á fætur en hún
var vön. ÞaS var
auSveldara aS halda
sér svölum, ef tim-
inn var nægur. Hún
haSaSi sig og klæddi
i ró og næSi og byrj-
aSi svo aS sminka
sig eins og stúlkan
á snyrtistofunni
hafSi kennt henni.
Væri þnS gert rétt og
vandlega, hélzt ÞaS
allan daginn. HáriS
var klippt og lagt
i einfalda hár-
greiSslu, svo aS hún
þurfti ekki annaS en
aS fara rétt i gegn
um baS meS burst-
anum, svo aS ba<5
færi ágætlega. Loks
setti hún á sig svuntu
og fór aS Inga kaff-
iS og appelsinusaf-
ann.
Kjóllinn, sem hún
var i. liafSi veriS
ódvr, en hann var
fnlleeur og efniS hélt
sér vel. Hann mundi
endast lengur en
sex af beim snotru
off óhentugu bómull-
arkjólum, sem stúlk-
urnar á skrifstofunni
notuSu.
Frances lauk morg-
unverSinum og
kliopti siSan frásögn
úr dagblaSi af borg-
arstjórnarfundi i
einum nágrannabæj-
anna, bar sem um-
ræSur höfSu fariS
fram um byggingar-
framkvæmdir. ÞaS
gerSi hún til bess aS
svna Willie Mott aS
hún hefSi haft rétt
fvrir sér, begar hún
hélt bví fram, aS
Ttentons ætti aS ein-
beita sér meira aS
ibúSabyggingum, en
draga fremur úr
stórbyggingum, sem
ekki væri vist nS
kæmu nokkru sinni
til framkvæmda.
Willie liafSi brosaS
og sagt, aS síSan
Frances væri farin
aS búa i nýju ibúS-
inni sinni hefSu
heimilistilfinningar
hennar vaknaS.
ÞaS væri bá helzt,
hugsaSi Frances og
brosti meS sjálfri
sér. Nei, hún hafSi
engsn tima til sliks!
ASstoSarstúlkan
liennar viS heimilis-
verkin, hún frú
Braddock, hafSi
meiri ánægju af i-
búSinni en hún sjálf.
En ibúSin var hent-
ug og nýtízkulegu
heimilisvélarnar og
hreingerning frú
Braddock urSu til
bess, aS Frances gat
sinnt starfi sínu hjá
Renton óskipt.
Hún hafSi byrjaS
l>ar fyrir níu árum
sem óbreytt skrif-
stofustúlka. Hún var
mjög leikin hraSrit-
unarstúlka, en hún
gerSi sig ekki á-
nægSa meS baS.
Hún hafSi lagt mikiS
á sig, lesiS allt, sem
hún komst yfir af
ritum, sem snertu
starfiS, og eftir fjög-
ur ár hafSi hún
hækkaS í starfi og
brátt var lnin gerS
aS deildarstjóra —
og einn góSan veS-
urdag yrSi hún einn
af forstjórum fyrir-
tækisins.
Henni féll starfiS
mjög vel og hún
naut lifsins. Hún
hafSi aS visu ckki
tima til aS reylna
nvjar matarupp-
skriftir, prjóna peys-
ur eSa sauma lampa-
skerma. en hins veg-
ar hafSi lnin næga
peninga fil aS borga
fólki, sem var fær-
ara í bessum grein-
um, vel fvrir aS gera
bétta i hennar staS.
Willie Mott kom
fyrir liorniS á hila-
stæSinu um leiS og
Frances gekk upp
tröppurnar að skrif-
stofunni.
— Yndislegt veS-
ur i dag, finnst bér
baS ekki? Hann leit
á skjalatöskuna sem
hún har undir hend-
inni. — Heima-
vinna? f bessu
veSri?
— Ég hef haft
mikiS aS gera bessa
viku, svaraSi hún ró-
lega. — Samning-
arnir biða ekki bótt
sólin skini.
Willie var sól-
brenndur og útitek-
inn, bvi aS helgina
áSur hafSi hann
veriS í veiSiferS.
Iíann var mikiS á
ferSalögum. Hann
var eini ókvænti
maSur fyrirtækisins,
eins og hún var sú
eina af stúlkunum,
sem var óbundin.
ÁSur fyrr hafSi fólk
gert töluvert til aS
koma beim saman,
og Willie hafði
meira aS segja boS-
ið henni út nokkrum
sinnum. En ba®
hafSi ekki tekizt
vel. Willie gat auS-
sjáanlega ekki
gleymt bví, aS Fran-
ces hafSi einu sinni
setiS á móti honum
viS skrifborSiS og
skrifaS bréfin hans.
og Frances gat ekki
bolaS hvernig hann
talaSi viS hana af
lítillæti og umburS-
arlyndi, bótt hann
kanns'ki meinti ekki
annaS en bað bezta
meS bví. En bó aS
ekki hefSi tekizt aS
koma beim i hjóna-
bandiS voru bau enn
ágætir vinir.
Frances leit yfir
bréfin sín oghrinsdi
siðan á einkaritar-
ann sinn. Stúlkan.
sem hún var vön aS
hafa, var i sumnr-
fríi, en unga Ijós-
hærSa stúlkan, sem
vann fyrir Willie.
kom inn. Hún var i
sterkbleikum kjól,
sem átti alls ekki viS
á skrifstofu. Skórnir
hennar voru meS
örmjóum og háum
hælum og hraSritun-
in liennar var fyrir
neSan alla gagnrvni
Franc.es gat ekki
skilið. hvernig Will-
ie sætti sis viS betta.
Hún hefði átt aS
vera ljósmyndafyrir-
sæta eSa eitthvaS
bvílikt, hugsaSi
Francis, hún verSur
aldrei að liSi á skrif-
stofu. En sjálfsagt
giftist hún von bráS-
ar.
Hún var á leiS
aftur á skrifstofuna
frá hádegisverðin-
um, begar kón sá
IjóshærSu hraðritun-
arstúlkuna gianga
dálitið á undan sér
á gangstéttinni. ÞaS
var auSséS, aS unga
stúlkan var að flýta
sér. Bleiki kjóllinn
smaug hratt á milli
fólksins og svo sá
hún hann hverfa
beint út i umferSina
á leiS yfir götuna.
Á bessum hælum!
hugsaSi Frances.
ÞaS var sama sem
sjálfsmorS. Hvers
vegna fór hún ekki
yfir á merktu gang-
brautunum? Hún
hlýtur aS hafa ætl-
aS að ná í einhvern,
sem hún bekkti —
já barna v,ar hún
einmitt að veifa ein-
hverjum ...
— FariS varlega •—■
baS er rautt ljós! kall-
aði kona viS hliS
Frances, begar hún
steig á snotrum en ekki
hentugum skónum út á
götuna. Hún breif í
Frances og reyndi aS
toga hana aftur upp á
gangstéttina. Svo lieyrS-
ist iskur í hemlum og
um leiS féll hún i göt-
una og meS höfuSiS á
gangstéttarbrúni na.
Vörubíllinn, sem hafði
stanzað á síSustu
stundu, stóS hjá henni
og svo leiS yfir hana.
Frænka hennar kom
að heimsækja liana á
sjúkrahúsiS tveimur
dögum siðar. Frú Carr
var smávaxin, dökk-
hærS kona meS svo
lifandi og bokkafullt
andlit, aS fáir tóku
eftir bví, aS hún var
ekki friS. Frá hvi aS
hún fyrir briátiu ár-
um hafði eifzt liSsfo'--
ingja i hernum. lmfSi
hún húiS í siö löndnm
og i svo mörgum hús-
um, aS hún hafSi elcki
lengur tölu á lieim.
— Vesalinffurinn. baS
er ekki hægt að seeia
aS hér sé of fiönmt!
sagSi hún beffar hiúkr-
unarkonan var farin
út úr kuldalem-i siúkra-
stofunni. — Hefur eng-
inn komið aS heim-
sækia biff?
— ÞaS komu ein-
hverjir af skrifstofunni,
svaraSi Frances hreytu-
lega — en ég sagSi
hjúkrunarkonunni. aS
ég vildi engar lieim-
sóknir.
— Hversvegnn ekki?
— Mundir bú kæra
biff um baS, ef bú
hefSir ákafan höfuS-
verk off slóSarauga?
Þar að auki verð ég
komin aftur á skrif-
stofuna eftir nokkra
daga, svo aS éc hitti
bau sjálfsagt nógu fljótt,
sagði Frances — og
brast i grát.
— Ég skil ekki hvaS
er aS mér, sagSi hún
stuttu siSar. — líg græt
stanzlaust — án bess
aS nokkur ástæSa sé
til.
— ÞaS er taugaáfall,
sagSi frú Carr. — Ég
talaSi við lækninn binn
áður en éff kom inn, og
hann sagði aS bá ætt-
ir aS taka bér langt fri
strax og bú kæmir út.
Þótt betta slys hefði ekki
viljaS til, sagSi hann
aS lm værir breytt —
bú hefur sjálfsagt unn-
Framhald á bls. 36.
Jg — VIKAN 17. tbl.