Vikan - 22.04.1964, Page 21

DRAUGURINN
DREPINN
Satt að segja, þá fannst okk-
ur þessi mynd of draugfull, til
þess að birta hana. l)
Stakkur er sjálfsagður utan um
drauga — helzt að hann sé
rennblautur.
O Andlitið má aldrei sjást á
draugum, og svartir nylon-
sokkar sjá um það.
Okkur fannst vissara að hafa
drauginn í klofháum stígvél-
um, þótt sögur fari yfirleitt
ekki af fótabúnaði slíkra herra-
manna. !)
I
■
Það var svosem auðvitað, að
ég fengi ekki að hafa þessa
skemmtilegu draugasögu frá
Naustinu í friði. Ritstjórinn
heimtar það skilyrðislaust, að
ég viðurkenni á mig stórfellt
skrök. Hann segir að þetta geti
kostað allskonar ónæði vest-
ur í Nausti, gestagang og
átroðning ókunnugs fólks, jafn-
vel blaðamanna, Ijósmyndara,
pólskra túlka, miðla, skyggns
fólks og heilla félaga í jeppum.
Það gæti haft alvarlegar afleið-
ingar, svo ég þori ekki annað
en játa á mig dálítið stórfellda
lygi, og lofa því að gera það
aldrei aftur — alveg eins.
En það var alls ekki allt ósatt,
sem ég sagði um drauginn í
Naustinu. Nei, raunar var það
alltsaman satt, eftir því sem
ég bezt veit og mér er sagt.
Fyrri greinin um Naustið, við-
talið við Halldór Gröndal og
lýsingar hans á fyrirbærum þar
— það var rétt hermt. Hvort
hann lýgur eða segir satt, það
kemur mér ekki við, og ég skipti
mér ekkert af því.
En þetta með nóttina í Nausti,
infrarauða filmu, djöfulgang og
hurðaskelli, sem ég sagði frá
í seinni greininni, var greini-
lega hreinn uppspuni. En ég er
sannfærður um að það var
ákaflega saklaus lýgi, og hefði
alveg getað verið sönn lygi,
ef ekki hefðu komið til nokk-
ur atriði, sem allir hefðu getað
séð í gegnum.
I fyrsta lagi, þá mega allir
sjá það í hendi sér, að ég hefði
aldrei fengizt til að fara út úr
Nausti aftur um nóttina, vit-
andi af næstum heilli flösku af
Ballantine's í ísskápnum.
I öðru lagi hefði Stjáni aldrei
fengizt til að fara inn i Naust-
ið að nóttu til, eftir að búið
var að loka barnum.
í þriðja lagi eru infrarauðar
filmur nokkuð, sem maður les
um í blöðum og bókum, en eftir
því sem bezt er vitað, þá
hafa íslenzkir filmuinnflytjendur
aldrei átt fyrir slíkum tækjum.
í fjórða lagi er það greini-
leg vöntun á skynsemisskorti að
sjá það ekki í hendi sér að það
er ekkj útilokað að draugar geti.
ekki verið t.il. (Þeir sem skilja
þessa setningu eru vinsamlega
beðnir um, að rétta upp hönd).
Jæja, hvað sem, því, líður,
þá verður það víst að viður-
kennast, að frásögnin urrt dvöl
okkar Kristjáns Ijósmyndara i
Nausti, draugaganginn þar og
myndirnar — var eintómur upp-
spuni.
Ég þykist alveg heyra hvað
þið segið: „Ég vissi það svo-
sem alltaf . . ." „Hvað sagði
ég . . . ?" „Ég sá það strax",
o.s.frv.
Þetta sögðu allir í fyrra eftir
að upplýst var með Eldeyjar-
ferðina okkar.
Og til þess að sanna, að
ég segi satt að þessu sinni,
býst ég við að nauðsynlegt sé
að útskýra það nánar, hvernig
við Kristján útbjuggum mynd-
irnar af draugunum. Því sumir
eru svo fastir í trúnni, að þeim
er trúandi til að segja það lygi,
að þetta hafi verið lygi.
Við fórum vestur í Naust
seint um kvöld. um það leyti
sem síðustu gestirnir voru að
tínast burtu, og biðum þangað
til allir voru farnir, nema Hall-
dór Gröndal, sem var vitni að
brallinu, og á hluta af sökinni.
Ég klæddi mig í klofhá
gúmmístígvél, sjóstakk, setti
gúmmívettlinga á hendurnar
tróð svörtum kven-nylonsokk ,fir
hausinn á mér og setti þar ofan
á prjónaða lopahúfu.
A meðan því fór fram, setti
Kristján upp myndavélina, en
Sigurður Hreiðar blaðam. hélt
á Ijósunum.
Svo tók Kristján mynd af
staðnum, þar sem draugurinn
átti að sjást, og lokaði vélinni
aftur á meðan ég var að koma
mér fyrir. Svo opnaði hann inn
á sömu myndina, en ég hreyfði
mig til og frá, til að gera allar
útlínur óskýrar. Með þessari að-
ferð tókst Kristjáni að fá skýra
mynd af umhverfinu og óljósan
„draug", sem sást í gegnum.
Síðan hef ég séð margar
myndir, sem eiga að vera tekn-
ar af ekta draugum víða um
heim, og ég skal taka að mér
að éta hattinn minn opinber-
lega, ef þær eru ekki teknar
á sama hátt.
Það er e.t.v. rétt að taka það
hér fram, til að fyrirbyggja of
háar vanir tilvonandi áhorfenda,
að ég hef gengið hattlaus und-
anfarin 10 ár, og á engan hatt.
En ég tek ofan fyrir þeim,
sem sáu í gegnum VIKUdraug-
inn, því það gera aðeins skyggn-
ir menn.
G. K.
tíKAN 17. tbl. — 21