Vikan - 22.04.1964, Síða 41

lokið skólanámi, sem elskaði
skepnur og sveitalif. Sérstaklega
svín, því að i Ástraliu ... ert þú
mikið fyrir svin, Frances?
Frances leit á áberandi liátt
á úrið sitt. — Er það eitthvað
fleira, sem þú þarft að segja
áður en þú ferð? Ég þarf að
ljúka ýmsu ...
— Ég skal ekki tefja þig. Ég
þakka fyrir ágætan hádegisverð.
Willie gaf sér ekki einu sinni
tíma til að kveðja frú Carr. Það
sýndi bezt hve reiður liann var,
þvi hann var mjög kurteis mað-
ur.
Peter kom ekki aftur fyrr en
nokkuð var liðið á kvöldið. Þess-
ir ættingjar hans höfðu stanzað
lengur en búizt var við.
— Hvernig voru þeir? spurði
Frances, þegar þau óku út i
sveitina.
— Peter svaraði dálitið stirð-
lega, að þeir hefðu ekki verið
svo afleitir. Dóttirin, sem liafði
verið ólánleg stelpa siðast þeg-
ar hann sá hana, hafði nú þrosk-
azt„ var orðin að laglegustu
stúlku. Hana langaði mikið til
að heimsækja ættfólk sitt i Sydn-
ey og jafnvel að fá sér þar ein-
hverja vinnu. Peter hafði lofaf
að hitta hana aftur til þess að
gefa henni góð ráð viðvikjandi
ferðinni.
— En hættum að hugsa um
það núna, sagði hann. — Hveð
eigum við að gera? Ættum við
að fara eitthvað og dansa? Mér
er sagt, að búið sé að opna
nýjan stað í Exmouth.
Nýi skemmtistaðurinn var
niður við strandgötuna. Þar var
fullt af fólki, hljómsveitin var
skerandi hávær og pörin á dans-
gólfinu voru öll ung og full af
Íifsfjöri.
Það var Peter lika. Frances
hafði aldrei séð hann fyrr svona
fjörugan.
— Þetta er stórkostlegt! hróp-
aði hann — en það dugðu ekk-
ert minna en hróp, ef takast átti
að yfirgnæfa hljómsveitina. —
Ég vildi að við liefðum fundið
þennan stað fyrr.
Frances reyndi að skemmta
sér, en kæti hennar var þvinguð.
Þrætan við Willie hafði þreytt
hana og hún var með höfuð-
verk, og ekki bætti hávaðinn
þarna úr skák.
— Ég er ákaflega þreytt, ját-
aði hún loks, og Peter sagði strax
að hann skyldi aka henni lieim.
En hún fann, að þetta olli lion-
um vonbrigðum. Unga frænkan
hans, hugsaði hún með sér, hefði
sjálfsagt skemmt sér betur þarna
en hún.
— Ég held að ég ætti að vera
heima á morgun og hvila mig,
sagði hún á heimleiðinni. —
Þvi ferð þú ekki á meðan og tal-
,ar við þessa frænku þína?
Peter tók það fyrst ekki í
'mál, en svo lét hann undan -—
og virtist ekki vera það svo ýkja
mikið á móti skapi. Hann bauð
henni góða nótt með kossi og
sagðist mundu koma á mánu-
dagsmorgun, en Frances vissi, að
þessu var þegar öllu lokið milli
þeirra. Hún hafði leikið sér að
hugsuninni um að hún væri
ástfangin, hafði ímyndað sér, að
hún væri seytján ára og væri
að byrja að lifa lífinu. En hún
var ekki seytján ára og þetta
hefði eltki getað haldið svona
áfram. Willie hafði rétt fyrir
sér — og hún hataði hann fyrir
að hafa sýnt henni fram á það.
Hún bylti sér i rúminu alla
nóttina, en þegar fyrstu sólar-
geislarnir skinu inn um glugg-
ann hennar, klæddi liún sig og
læddist út.
Ströndin var mannlaus og
eyðileg, og liún gekk eftir votum
sandinum. Þótt hún væri þreytt
enn, var það hvíld fyrir hana
að lireyfa sig og svalt morgun-
loftið hressti hana.
Við liinn enda strandarinnar
lá höfnin, umkringd háum klett-
um. Frances gekk upp tröppur
og kom auga á Willie, þar sem
hann stóð og horfði út á hafið.
Hann hafði þá ekki farið burt
i gær, eins og hún hafði haldið.
En hann virtist ekki skemmta
sér sérlega vel í þessu lielgar-
frii sínu. Satt að segja sýndist
henni hann líka liafa átt svefn-
lausa nótt.
Hann sneri sér við, þegar hann
heyrði fótatak hennar. -— Góð-
an daginn. Þú ert snemma á fót-
um.
— Þú líka.
— Já, ég var að velta því fyrir
mér, livort ég ætti að koma til
þín og biðjast afsökunar. Ég
sagði víst margt i gær, sem
betur væri ósagt.
— Já, það er vist óhætt að slá
því föstu, sagði Frances og sett-
ist á stein.
— Jæja, mér þykir það leið-
inlegt. Það var bara vegna þess,
að ég lief þekkt þig svo lengi
og svo vel, að . ..
— Að þér fannst þú eiga með
að fara að skipta þér af lifi mínu
og móðga mig ... rödd hennar
brast.
.— Nei, Frances, sagði Willie
pægt. — Það var aðeins sú stað-
reynd, að ég elska þig, sem rétt-
lætti það. Og það var afbrýðis-
semi, sem lét mig missa alla
stjórn á mér.
Frances starði á hann. Hvað
var hann að segja . .. ?
í hvert sinn og ég hef reynt
að nálgast þig, hélt hann áfram,
— hefurðu haldið mér i fjarlægð
og ekki haft tíma fyrir mig frá
þessu dýrmæta starfi þinu. Þú
vildir ekki einu sinni lofa mér
að heimsækja þig á sjúkrahús-
ið— eftir að þú varst með naum-
indum sloppin úr lífsháska og
hafðir gert mig næstum frávita
af angist. Ég hafði áhyggjur af
þér vikum saman, því að ég hélt
að þú hefðir fengið taugaáfall.
Rúskinnskápur
Rúskinnsjakkar
*
Napp askinnj akkar
Nappaskinnkápur
*
VIKAN 17. tbl. — ^