Vikan - 23.07.1964, Blaðsíða 6

Hótel Akranes
hefur sjálfsafgreiðslu fyrir mai og kaffi í vistiegum saiarkynnum.
— Ferðamenn! Allir þurfa að fá sér molakaffi, allar leiðir liggja
að „Mola Kaffi", aðeins tíu mínútna akstur frá vegamótum ofan
Akrafjalls, eða klukkutíma sigling með Akraborg, frá Reykjavík.
Sérréttir og smurt brauð allan daginn í „Mola Kaffi", hinni vinsæiu
sjálfsafgreiðslu Hótel Akraness.
Reykvíkingar skreppið upp á Skaga í „Mola Kaffi", aðeins klukku-
tíma sigling með Akraborg. Allir drekka molakaffi í „Mola Kaffi".
Þar fæst hin vinsæla Skagasíld de luxe, smurt brauð og sérréttir
allan daginn.
Hötel Akranes
Veizlusalip - sjálfsafgreiösla - gísting
Hötel Akranes
Allir mætast og mettast í
„Mola Kaffi", hinni vin-
sælu sjálfsafgreiðslu Hótel
Akraness.
HÓTEL AKRANES
KRISTJÁN R. RUNÓLFSSON - SÍMI 1712
Myndin er tekin 1895
eða þar um bil
í 26. tölublaði Vikunnar, 25.
júní, sl. var aðsend mynd frá Eyr-
arbakka og stóð yfir henni:
„Gestkvæmt í húsinu“. Myndin
er sögð tekin 1905, en það stenzt
ekki, því margt af þessu fólki var
horfið úr tölu lifenda 1905. Sann-
ara mun, að myndin sé tekin
tíu árum fyrr. Þetta eru heldur
ekki gestir í Húsinu, heldur er
hér um að ræða skemmtiferð á
sunnudegi og er myndin tekin á
Árskautsstöðum ofan við Stokks-
eyri.
Þarna eru meðal annarra frú
Nielsen og tvær dætur hennar,
Ólafur Árnason, kaupmaður á
Stokkseyri, Bach bakari á Eyrar-
bakka, Halldór snikkari, Hinriks-
sen skipstjóri á Zephyr, Jón Vil-
hjálmsson skósmiður, Guðmund-
ur Guðmundsson í Höfn á Sel-
fossi, sr. Ólafur Helgason á Stóra-
hrauni, Jón Pálsson, bankagjald-
keri og höfundur Austantóra og
Gísli Jónsson verzlunarstjóri hjá
Brydesverzlun, Jens Níelsen fakt-
or, sem sagður var á þessari
mynd, var ekki kominn til lands-
ins, þegar hún var tekin.
Bjami Ólafsson,
MannasiSir í
„Klondyke“.
Vikublaðið Vikan, Reykjavík.
Þið eruð f jörugir Vikumenn og
takið margt fyrir. Nú langar mig
til að segja frá einu og spyrja
spurningar í sambandi við það.
Svo er mál með vexti, að ég fór
á dögunum í Þjóðleikhúsið, já,
það var raunar á þessari ágætu
listahátíð. Eins og venjulega, þá
tjaldaði ég því skásta og fór í
smóking, sem er nú að vísu bæði
gamall og slitinn en smóking er
það nú samt. Mig rak nú samt í
rogastanz, þegar ég sá menn
koma á þessa virðulegu samkomu
líkt og þeir væru að koma beint
frá störfum sínum. Sumir voru
að vísu í dökkum fötum, en sumir
voru í allavega á sig komnum
gráum fötum — ég er viss um
að það hafa bara verið vinnu-
fötin þeirra. Nú langar mig til
þess að vita hvað þið teljið hæfi-
legt og viðeigandi við þesskonar
tækifæri sem frumsýning á
listahátíð er.
Með kveðju og þökk fyrir
ágætt efni.
M. H. P.
Einu sinni komu bílstjóri og
farþegi á bæ og fengu fisk að
borSa. Bílstjórinn hafði oft kom-
ið þarna áður og gerði farþegann
undrandi með því spýta út úr sér
ruðunum á gólfið. Að lokum gekk
alveg yfir farþegann og vandaði
hann um við bílstjórann svo lítið
bar á. Þá sagði bílstjórinn þessa
gullvægu setningu: „O, það er
ekki svo nauið í Kí!astaðakoti“.
Eg skal segja þér minn kæri
M. H. P., hver sem þú ert, að
þetta er ekki svo „nauið“ í must-
eri íslenzkrar tungu, né heldur
neinsstaðar annarsstaðar hér á
landi — né heldur að það komi
tækifærum við. Við búum í gull-
grafaraþjóðfélagi þar sem hver
og einn setur sér lög og viðhefur
þá framkomu og siðmenningu
sem hann er alinn upp við. Það
er hvorki betra né verra og þú
skalt ekki vera að gera þér nein-
ar grillur út af þessu. Þetta er
það sem kallað er íslenzk menn-
ing.
Vikan, Rvk.
Ég er 23 ára gamall iðnnemi
(tek sveinspróf í bifvélavirkjun í
sumar). í samtals þrjú ár hef ég
verið með stúlku, sem er í
menntaskólanum og verður stúd-
ent næsta vor. Það fór mjög vel
á með okkur í fyrstu, en við
ákváðum að bíða með að opin-
bera trúlofun okkar þar til síðar,
vegna þess að við vorum bæði
við nám og þar að auki innan
við tvítugt. Svo hefur tíminn lið-
ið og það er líkt og við höfum
eitthvað fjarlægzt uppá síðkast-
ið. Við eigum orðið erfiðara með
að finna sameiginleg áhugamál
eða umræðuefni og ég er orðinn
hálf skelkaður útaf þessu öllu
saman. Getur það verið, að nám
stúlkunnar í menntaskólanum
geri það að verkum að hún þrosk-
ist burt frá mér ef ég mætti orða
það svo. Vinsamlegast gefið mér
góð ráð.
Ása-Þór.
Aha, er það svo? Manstu
nokkuð eftir því, Ása-Þór, að fyr-
ir svo sem tveim árum birtist í
Vikunni viðtal við menntaskóla-
stúlku, sem vakti allmikla at-
hygli og talsverða reiði. Hún hélt
því fram, að stéttaskipting færi