Vikan - 23.07.1964, Blaðsíða 39

Dougherty fór að draga sig til
baka að geimfarinu.
Andrei Yakovlev horfði á geim-
farana frá skipi sínu i nokkurri
fjarlægð, og sá ljósin blika i
búningum þeirra.
Dougherty hreyfði hendurnar
liægt hvora fram fyrir aðra, og
dró þá báða hægt að Geimskip-
inu.
Hann bölvaði í hljóði, þegar
hann komst þangað aftur: Bölv-
aður asninn, ég hef gleymt að
opna lúguna^fyrir aðstoðarmann-
inn! Og tíminn, sem reilcnaðist
ófrávikjanlega i stöðugt minnk-
andi súrefni hjá Pruett, leið ó-
trúlega hratt.
Hann snerti liönd Pruetts, og
gaf honum merki um að sleppa.
Síðan kleif hann inn um opnu
lúguna og lét sig svífa niður
með fæturna fyrst. Á næsta
augnabliki greip hann, um hjól-
ið, sem stýrði hinni lúgunni,
og tók að snúa því eins hratt
o ghann gat. Svo þrýsti hann
höndinni á lúguna, sem spratt
upp.
Pruett fór að færa sig að op-
inu, og Dougherty sá eftir augna-
blik, þegar hendur lians gripu
um lúgubarminn. Svo kom hann
allur í Ijós og fór að fikra sig
niður i sætið. Dougherty beygði
sig fram, tók um annan fót hans
og lijálpaði honum til. Þegar
fætur hans námu viðgólf, þrýsti
Dougherty honum niður í sæt-
ið og spennti beltið utan um
hann.
Pruett kinkaði kolli og fór að
loka lúgunni, en Dougherty veif-
aði hendinui til og frá og benti
á linuna. Það liðu tvær mín-
útur áður en honum tókst að
losa línuna frá Pruett og ýta
henni út um lúguna, en svo dró
hann hana aftur inn sín meg-
in.
— Fljótur nú!
Hann lokaði lúgunni og sneri
snögglega handfangi í mælaborð-
inu. Súrefni tók að streyma inn
i geimfarið. Hann setti hitastill-
inn í samband.
Þeir opnuðu nú báðir and-
litsgrimur sínar, og svitinn rann
af þeim í stríðum straumum.
Pruett losaði súrefnisflöskuna
frá fætinum og hélt henni þegj-
andi á lofti. Dougherty starði
á mælinn og hrollur fór um
hann.
Súrefnisforðinn, sem eftir var,
hefði dugað honum í rúma min-
útu lengur. Dougherty sneri
geimfarinu nú við, svo þeir gátu
séð Rússan. Ljósin blikuðu
þrisvar sinnum áður en þau
hurfu með öllu.
Geimskipin þrjú þutu enn sam-
síða umhverfis jörðina. Tvö
þeirra innihéldu lifandi verur,
en hið þriðja var nú aðeins dauð
skel.
Langt í burtu sáu þeir allt í
einu skæra eldsúlu, sem glóði
i tíu mínútur, en livarf svo og
nóttin réði aftur ríkjum.
— Þetta voru hemlarakettur
vinar okkar, sagði Pruett. Hann
er á leiðinni heim.
Jim Dougherty svaraði lágt:
— Við líka....
END IR
ÞAÐERU ENGINBÖRN
OVELKOMIN
Framhald af bls. 23.
elski föður barnsins, en þar
gæti sagan um refinn og súru
berin verið að endurtaka sig.
Hún getur verið ein af þeim
ótal mörgu, sem aldrei geta trú-
að því, að þær séu raunveru-
lega elskaðar. Þær kjósa þvi
að afneita sinni eigin ást, fremur
en að þurfa að skammast sin
fyrir óendurgoldna ást.
BÆN UM ÁST.
Barnið getur þvi verið spurn-
ingin: — Elskar þú mig? Elsk-
ar þú mig samt sem áður? Þegar
ég á nú von á barni þínu, get-
urðu þá elslcað mig? Sé svo, þá
þori ég að viðurkenna, að ég
elska þig.
Það er elcki nema eðlilegt að
fyllast skelfingu og ráðaleysi
við óvelkomna þungun. En ekki
er rétt að ásaka sjálfa sig og
aðra, heldur spyrja sjálfa sig
hvers vegna það liafi komið fyr-
ir, hvað það sé, sem maður ósk-
ar af lífinu fyrir sjálfa sig og
barnið — þá virðist þetta ekki
lengur jafn tilgangslaust og von-
laust. Um leið nálgast maður
svarið við því, hvað sé bezt fyrir
barnið.
Það má lika geta þess, að
þungunin er óvelkomin, en ó-
velkomin börn eru sjaldgæfur
lilutur. Það uppgötva flestar til-
vonandi mæður. Að minnsta
kosti gera þær sér ljóst, þegar
fyrstu hreyfinga barnsins verður
vart. *
VIKAN 30. tbl.
39