Vikan - 06.08.1964, Blaðsíða 29

ar tennur glitruðu í opnum munn-
um. Bond skaut aftasta manninn í
höfuðið og miðmanninn í magann.
Fyrsti maðurinn hafði miðað. Kúla
smaug framhjó Bond og áfram upp
aðalgöngin. Það heyrðist einn hvell-
ur enn í byssu Bonds. Maðurinn
greip um hálsinn, snerist hægt í
hring og féll svo niður á færibandið.
Skotin bergmáluðu upp og niður
eftir göngunum. Fíngert ryk reis og
settist aftur. Tveir líkamanna lágu
kyrrir. Maðurinn, sem hafði fengið
skotið í magann, engdist af kvöl-
um.
Bond stakk riúkandi byssunni
aftur undir buxnastrenginn. Hann
sagði hranalega við stúlkuna: —
Komdu. Hann seildist eftir hönd
hennar og dró hana á eftir sér inn
í hliðargöngin. Hann sagði: — Mér
þykir þetta leitt Honey og tók svo
til fótanna og dró hana á eftir sér.
Hún sagði: — Vertu ekki eins og
fífl. Það heyrðist ekkert hI jóð nema
fótatak þeirra á gólfinu.
Loftið var hreint í hliðargöng-
unum og það var auðveldara að
fara um þau, en eftir spenninginn
við skotskiptin, greip sársaukinn
aftur tökum á Bond. Hann hljóp
ósjálfrátt. Hann hugsaði varla um
stúlkuna. Allur hugur hans beindist
að því að hugsa ekki um sársauk-
ann, en ráða fram úr vandamálun-
um, sem biðu þeirra við hinn enda
ganganna.
Hann gat ekki sagt um hvort
skotin höfðu heyrzt og hann hafði
ekki hugmynd um hvaða mótstöðu
þau ættu eftir. Einasta fyrirætlun
hans var sú að skjóta hvern þann
sem yrði fyrir honum og komast
einhvern veginn út á verkstæðið og
ná fenjadrekanum. Það var eina
von þeirra að komast burt frá fjall-
inu og niður að ströndinni.
Allt í einu tók hann eftir því, að
Honey hrasaði. Hann nam staðar
og bölvaði sér fyrir það að hafa
ekki hugsað um hana. Hún teygði
sig til hans og eitt andartak hall-
aði hún sér að honum og blés mæð-
inni: — Fyrirgefðu, James, það er
bara það að . . .
Bond hélt henni fast upp að sér.
Hann sagði ákafur: — Ertu meidd,
Honey?
— Nei, það er allt í lagi með
mig. Það er bara það, að ég er
svo hræðilega þreytt. Og ég skar
mig á fótunum á fjallinu. Og ég
datt oft í myrkrinu. Ef við gætum
aðeins gengið svolítið. Við erum
rótt að verða komin. Og það eru
dyr inn á verkstæðið áður en við
komum að vélahúsinu. Getum við
ekki farið þar inn?
Bond þrýsti henni að sér. Hann
sagði: — Það er einmitt það sem ég
er að leita að, Honney. Það er okk-
ar eina von um að komast burt. Ef
að þú treystir þér til að komast
þangað, þá eigum við talsverða
möguleika.
Bond lagði handlegginn um mitti
hennar og lyfti henni upp. Hann
þorði ekki að líta á fætur hennar.
Hann vissi að þeir hlutu að vera
illa leiknir. Það var til einskis að
vera með vorkunnsemi núna. Ekki
ef þau áttu að halda lífi.
Þau lögðu af stað aftur. Bond
beit á jaxlinn vegna þess að hann
þurfti nú að leggja meira á sig.
Það var blóðferill eftir fætur stúlk-
unnar. Þau voru næstum nýlögð af
stað þegar hún hvíslaði og það
var sem hún sagði, þarna voru tré-
dyr í gangnavegginn. Þær voru í
hálfa gátt og ekkert heyrðist hin-
um megin.
Bond tók upp byssuna og ýtti
dyrunum hægt upp. Verkstæðið var
autt, undir björtum flouresentljós-
unum glitraði svartur og gullinn
drekinn. Hann sneri fram að dyr-
unum og dyrnar á stjórnklefanum
stóðu opnar. Bond bað þess að
tankarnir væru fullir og vélvirkinn
hefði framkvæmt það sem honum
var skipað og gert við skaðann sem
Bond hafði gert á drekanum.
Allt í einu heyrðist í röddum,
einhversstaðar að utan. Þær komu
nær, þær voru margar og þær
ræddu saman í ákafa.
Bond tók í höndina á stúlkunni
og hljóp áfram. Það var aðeins
einn felustaður til — inni i fenja-
drekanum. Stúlkan skreiddist inn.
Bond fylgdi á eftir og lokaði dyr-
unum varlega á eftir sér. Þau lágu
og biðu. Bond hugsaði: Það eru
aðeins þrjár kúlur eftir í byssunni.
Of seint mundi hann eftir vopna-
birgðunum á veggnum í verkstæð-
inu. Nú voru raddirnar alveg komn-
ar að húsinu. Það heyrðist í dyrum
sem var rennt til baka á hjólum og
ákafar samræður.
— Hvernig vezt þú að þeir voru
að skjóta?
— Það gat ekkert annað verið.
Þá mundi ég vita af því.
— Taktu þá rifflana. Hérna Joe!
Taktu þennan, Lemmy!
— Það hlýtur einhver að hafa
gengið af göflunum. Það getur ekki
hafa verið Bretinn. Sáuð þið hann
í göngunum! Og hvíta stelpan. Hún
getur varla hafa verið orðin falleg
í morgun. Hefur nokkur ykkar far-
ið að gá að henni?
— Nei.
— Nei.
— Nei.
— Ha, ha. Ég er alveg hissa á
ykkur. Að fara ekki að horfa á
þessa fallegu stúlku þarna ( krabba-
göngunni.
— Allt í lagi, þá skulum við fara!
Við skulum ganga tveir og tveir
saman, þangað til við komum að
aðalgöngunum. Skjótið á fæturna.
Hver sem er að gera uppsteit, er ég
viss um, að Doc vill fá hann til að
leika sér að.
— He, he.
Fótatakið fjarlægðist á steypunni.
Bond hélt niðri í sér andanum þeg-
ar þeir fóru framhjá fenjadrekan-
um. Mundu þeir taka eftir því, að
dyrnar voru lokaðar? En þeir héldu
áfram, gegnum verkstæðið og inn
í göngin og fótatak þeirra dó smám
saman út.
Bond snerti handlegg stúlkunnar
og brá fingur á varir. Varlega
opnaði hann dyrnar og hlustaði.
Ekkert. Hann hoppaði niður, gekk
umhverfis fenjadrekann og út að
hálf opnum innganginum. Varlega
stakk hann höfðinu út. Þar sást
enginn. Það var lykt af steiktum
mat í loftinu og munnvatnið kom
uppí munninn á Bond. Hann heyrði
glamra í diskum og könnum í næsta
húsi, um það bil tuttugu metra frá
þeim, og úr einum kofanna barst
hljóð úr hawaigítar og karlmanns-
rödd söng Calypso. Einhvers staðar
gelti hundur, svo var allt hljótt.
Bond snerist og hljóp inn í hinn
endann á verkstæðinu. Það heyrðist
ekkert innan úr göngunum. Hann
lokaði gangadyrunum varlega og
setti slagbrand fyrir. Hann fór að
vopnastandinum á veggnum, valdi
sér þar aðra Smith & Wesson
skammbyssu og Remingtonriffil.
hann gekk úr skugga um að vopn-
in væru hlaðin, fór með þau að
fenjadrekanum og rétti stúlkunni.
Svo fór hann aftur að útgöngudyr-
unum. Hann setti öxlina í hurðina
og ýtti henni frá. Það vældi í völs-
unum. Bond hljóp til baka, flýtti
sér inn í fenjadrekann og í ekils-
sætið. — Lokaðu Honey, hvíslaði
hann ákafur, um leið og hann hall-
aði sér áfram og sneri kveikjulykl-
inum.
Nálin á eldsneytismælinum sveifl-
aðist upp á „fullur". Vonandi mundi
þetta apparat vera fljótt að fara
í gang. Sumar dieselvélar voru
lengi að taka við sér. Bond tramp-
aði á startarann.
Ærandi hávaðinn ætlaði allt um
koll að keyra. Það hlaut að heyr-
ast um alla eyjuna. Bond hætti og
reyndi aftur. Vélin tók við sér og
drap á sér. Og aftur, en í þetta
sinn tók blessuð vélin við sér og
vélarhljóðið var sterkt og jafnt,
þegar Bond gaf meira í. Nú var-
lega í gír. Hvaða gír? Reyna þenn-
an. Já, allt í lagi, slepptu brems-
unni, asninn þinn! Almáttugur, þar
drap hún nærri á sér. En nú voru
þau komin út og niður eftir göt-
unni og Bond gaf eins mikið elds-
neyti og hann gat.
— Nokkur á eftir okkur? Bond
varð að hrópa yfir hávaðann í
dieselvélinni.
— Nei. Bíddu? Jú, þarna kemur
maður út úr einum kofanum! Og
annar! Þeir veifa og hrópa á okk-
ur. Og nú koma nokkrir fleiri. Ann-
ar þeirra hleypur til hægri. Hinn
fer aftur inn í kofann. Hann kemur
út með riffil. Hann leggst niður.
Hann er að skjóta!
— Lokaðu lúgunni! Leggstu niður
á gólfið. Bond leit á hraðamælinn.
Tuttugu. Og þau voru að fara nið-
ur í móti. Það var ekki hægt að
koma þessu hraðar. Bond einbeitti
sér að því að halda þessu ferlíki
á troðningnum. Vélin hoppaði og
hallaðist til á gormunum. Það var
erfitt að hugsa um öli þessi stjórn-
tæki. Kúla skall á stjórnklefanum.
Og önnur. Hvað var skotfærið?
Fjögur hundruð? Þetta var vel skot-
ið! En það var ekki til neins. Hann
hrópaði: — Líttu út, Honey! Opnaðu
lúguna aðeins.
— Maðurinn er staðinn upp.
Hann er hættur að skjóta. Þeir
standa allir og horfa á eftir okkur
— það er heill hópur. Bíddu, eitt-
hvað enn. Hundarnir eru að koma!
Það er enginn með þeim. Þeir æða
bara á eftir okkur. Skyldu þeir ná
okkur?
Skiptir ekki máli. Komdu og seztu
hjá mér Honey. Póssaðu þig að reka
þig ekki upp undir. Bond gaf minna
eldsneyti. Hún var við hliðina á
honum. Hann brosti við henni.
Ja hérna, Honey. Þá erum við slopp-
in. Þegar við komum niður að vatn-
inu, skal ég stanza og skjóta þessa
hunda. Ef ég þekki þessa rudda
Framhald á bls. 47.
( NÆSTA BLAÐI BYRJAR
Ný framhaldssaga
Morð og
mömmuleikur
eftir Ross Mc. Donald
Þetta er stutt en hörkuspennandi saga
I þýðingu Lofts Guömundssonar
Bond tók upp byssuna og ýtti dyrunum hægt
upp. Allt í einu heyrðust margar raddir, sem
ræddu saman í ákafa.
VIKAN 32. tbl. — 29