Vikan - 06.08.1964, Blaðsíða 34

önnur var Stefanía, alsystir
konu minnar Elisabetar, me'ð
manni sínum Birni símstjóra
Ólafssyni frá Háagerði á Skaga-
strönd, hin var Gísli Jónsson
verzlunarmaður og kona hans
Margrét elzta dóttir séra Arn-
órs í Hvammi Árnasonar, vinar
míns og sóknarprests.
Frétti ég þarna strax, að inn-
an þriggja daga mundi land-
pósturinn leggja upp i póstferð
norður yfir fjöll. — Ég var á-
kveðinn i að slást i för með
honum. — Hlakkaði til og var
hvergi smeykur. — En þetta
fór nú á annan veg. —
Nóttina áður en pósturinn átti
að leggja upp í ferðina kom
varðskipið Fálkinn inn á Seyðis-
fjörð og kastaði þar nokkrum
heyböggum á land, upp á eina
bryggjuna. — Mig minnir, að
þetta hey vera frá Færeyjum.
Nokkrir hásetanna á Fálkanum
lágu i Spönsku veikinni. •— Var
nú ekki að sökum að spyrja. —
Allt virtist verða þarna band-
vitlaust allt í einu. — Eld-
snemma um morguninn fóru
einhverjir stórlaxar um bæinn
að boði lieilbrigðisyfirvaldanna
og leituðu uppi alla aðkomu-
menn og harðbönnuðu þeim að
hreyfa sig úr bænum fyrr en
eftir þrjár vikur, eða þar til við
fengjum frekari fyrirskipanir.
— Þessu hlýddu vitanlega allir
skilyrðislaust, að þvi er ég bezt
veit.
Af mér er það að segja, að ég
var sem aðrir óánægður vegna
biðarinnar, en lifði þó hvern
dag i dýrðlegum fagnaði með
áðurnefndum fjölskyldum. —
Þarna gistu þessa nótt margir
Héraðsmenn, bændur og búalið.
— Þeir voru vitanlega undir
sömu sökina seldir og aðrir. —
Urðu að gera sér að góðu kyrr-
setninguna. — Hross þeirra og
farangur var flutt upp á heiðar
af einhverjum valinkunnum
sæmdarmönnum, og þar veittu
Héraðsmenn þeim móttöku og
komu auðvitað öllu til skila. —
Mest gat ég vorkennt þrem
ungum mönnum, sem höfðu
skroppið kvöldið áður af Mjóa-
firði til Seyðisfjarðar. — Voru
þeir við sjóróðra á Mjóafirði
og kváðu haustvertíðina sér tap-
aða vegna þessa.
Um póstinn veit ég1 ekki með
vissu, en minnir að hann gisti
annað hvort á Vestdalseyrinni
eða í Firði í Seyðisfirði þessa
nótt. — Að minnsta kosti heyrði
ég aldrei talað um, að hann hafi
lent í þessu banni, og alls ekki
man ég eftir honum á Seyðis-
firði þann tima, sem ég dvald-
ist þar.
Með veikindi þarna fór allt
betur en á horfðist i fyrstu. —
Spánska veikin gerði aldrei vart
við sig á Seyðisfirði þennan
tíma, og loksins þegar hinn lang-
þráði dagur rann upp, er okkur
pislarbræðrunum var leyft að
fara frjálsir ferða okkar, var
— VIKAN 32. tbl.
ég svo lieppinn, að þarna kom
skip til Seyðisfjarðar, m/b. Helga
af Akureyri, og ætlaði norður til
Siglufjarðar nokkrum dögum
seinna. — Þar var mér lofað
fari og öðrum, bóndaefni af
Héraði, sem ætlaði norður í
Húnavatnssýslu til að kvongast
þar og byrja búskap. ■— Átti þar
kærustu geymda og vísa bújörð,
enda hefir hann búið í Húna-
þingi siðan, þó eltki alltaf á sama
stað. — Ég vissi til, að fleiri
farþegar sóttust eftir að komast
með Helgu norður. — Man ég
eftir tveim stúlkum, sem sárbáðu
skipstjórann að taka sig til Alcur-
eyrar, en hann þverneitaði, sagði
eins og satt var, að ekkert vit
væri fyrir þær að fara með, ó-
vanar öllu vosi, hávetur og allra
veðra von, og eiginlega hvergi
trygg höfn, eftir að sleppti
Seyðisfirði, fyrr en þá á Siglu-
firði eða Akureyri og þangað
væri margra daga ferð á ekki
gangbetra skipi. —
Loksins rann upp sá langþráði
morgunn, er lagt var frá bryggju
á Seyðisfirði. — Þrír voru far-
þegar, ég undirritaður, bónda-
efnið og grá tík, sem hann átti,
vitskepna og metfé hið mesta.
— Þennan morgun var hin land-
fræga Austfjnrðaþoka svo myrk
sem hún getur orðið. — Hvergi
sást örla fyrir landi, en hásetar
og skipstjóri kunnu sitt fag og
sigldu allt hvað af tók. — Blíða-
logn var og kvikulaust. •— Aldr-
ei urðum við lands varir fyrr en
við sáum Langanesfjöllin. —
Birti þá nokkuð i loft og byrj-
aði jafnframt að kæla á austan.
— Okkur gekk ágætlega fyrir
Langanes og Þistilfjörð, en frek-
ar herti þá vindinn, eftir þvi
sem vestar dró með landinu.
— Kom nú loks að því, að við
vorum komnir að mynni Siglu-
fjarðar. — Var ég farinn að
hlaka til að komast þar í land,
en það vildi nú ekki lánast til
að hyrja með, því allt i einu
stanzaði vélin. — Var nú hafizt
handa og komið upp seglum í
snarkasti. — Ég rauk óðara upp
á dekk að hjálpa liásetunum við
þetta verk. — Var nú óðara beitt
frá Siglufirði og munaði minnstu,
að við lentum upp undir Strák-
ana, sem er klettafjall vestan við
Siglufjörð. Allt lukkaðist samt,
og var nú látið drífa vestur á
Skagafjörðinn. — Þegar við vor-
um úr allri hættu, var hafizt
handa að koma vélinni í lag.
— - Þar kom ég hvergi nærri,
enda ekkert vit á sliku galdra-
verkfæri. —
Eiginlega var komið versta
veður, haugasjór og drif á norð-
austan og hriðarslitringur. -—
Ekki beint stórhrið.— Einhvern-
ttíma um nóttina komst vélin
samt i lag og var nú aftur snúið
við til Siglufjarðar, eftir að vél-
stjórinn Iiafði keyrt hana nokk-
urn tíma, auðvitað til að reyna
hana. — Hvað langt vestur á
Skagafjörð við vorum komnir,
þegar snúið var við, veit ég ekki,
en hitt er vist, að klukkan tíu
um morguninn lögðumst við að
bryggju á Siglufirði. — Þar var
fyrsti maður, sem tók í höndina
á mér, Guðmundur vinur minn
og skólabróðir af Verzlunarskól-
anum, Hafliðason, er um langt
skeið var lögregluþjónn, hafnar-
vörður og margs konar öðrum
embættum gengdi hann á Siglu-
firði. — Þetta var stakur sæmd-
armaður.
Þarna skildi ég við mína á-
gætu félaga og sá þá aldrei fram-
ar. — Seinna fórust einhverjir
þeirra með kútter Talisman
(23/3.? 1922) á nesinu á milli
Súgandafjarðar og Önundar-
fjarðar. — Þetta voru afburða-
sjómenn allir, það reyndi ég
siðustu nóttina, sem við vorum
saman.
Ég fór beint heim til Guð-
mundar Hafliðasonar og sat þar
nokkra daga og naut hans á-
gætu gestrisni. — Hríðarveður
var og setti niður snjó á Siglu-
fjarðarskarði. Þegar Guðmundi
fannst komið ferðaveður fyrir
mig ókunnan, lagði ég land und-
ir fót. —• Er ég var að leggja af
stað frá Guðmundi, var hann
búinn að útvega mér eða kaupa
skíði, sem hann sagði mér að
skilja eftir, þegar þau færu að
verða mér til trafala. — Þótti
okkur líklegast, að það mundi
verða, er kæmi fram í Sléttuhlíð-
ina. — Þegar ég var að bera mig
til að komast á skíðin, brást
Guðmundur hart við. — Sá hann
þá, að enginn var stafurinn. —
Þar stóð upp við tröppurnar
kústur með löngu skafti, auð-
sæilega notaður til oð þvo með
honum glugga. — Hann þrífur
kústinn, setur skaftið á hné sér
og brýtur það sundur við haus-
inn. — Þarna var tilvalinn skíða-
stafur. — Svona var Guðmundur
á öllum sviðum, hugulsamur
drengskaparmaður og höfðingi
út í fingurgóma.
Var nú haldið af stað. — Ein-
Iiver var samfylgdarmaður minn,
man ekki hver liann var. —
Ferðin gekk eiginlega ágætlega
yfir skarðið og fram Skagafjörð-
inn daginn eftir. — Gisti ég þá
nótt i Felli' í Sléttuhlíð lijá stór-
bóndanum og höfðingjanum
Sveini Arnasyni (Hann var af
hinu svokallaða Dalabæjarkyni,
ættaður frá Úlfsdölum, vestan
Siglufjarðar). —• Þaðan hélt ég
daginn eftir fram að Bæ á
Höfðaströnd. — Þar bjó þá Jón
Konráðsson, annar héraðshöfð-
inginn af mörgum þar ytra. —
Þaðan féll bátsferð daginn eftir
inn á Sauðárkrók, og tók ég mér
far með honum, enda var það
auðfengið. — Daginn eftir fór
ég heim í Illugastaði i hriðar
veðri og verstu færð. — Voru
þá sex dagar til jóla, svo mátu-
lega var sloppið.
Það er af félaga minum, bónda-
efninu af Héraðinu, að segja,
að hann fór með Helgu til
Akureyrar, hafði þar einliverj-
um viðskiptaerindum að gegna
og árnaðist honum ágætlega
úr því. — Mér var sagt, að hann
hefði keypt hest í Eyjafirði og
farið ríðandi þaðan heim til
kærustunnar.
Þetta eru nú 45 ár, siðan þessi
ferð var farin, og hún aldrei
rifjuð upp fyrr en ég las í Sunnu-
dagsblaði Tímans frá 27/10. þ.
árs frásögn Snorra fyrrverandi
námsstjóra Sigfússonar um af-
drif þeirra „Talisman-félaga“.*
Má vera að ég segi skakkt frá
gististöðunum, eftir að ég lagði
land undir fót frá Siglufirði. —
Ég átti svo oft eftir að gista hjá
mörgum þessum ágætismönnum
og ótal fleirum þarna út austan-
megin Skagafjarðar eftir að ég
gerðist verkstjóri við sýsluvegi
Skagafjarðarsýslu 1926 og áfram-
haldandi verkstjóri við Siglu-
fjarðarbraut og ótal mælinga-
ferðir og aðra snúninga þar ytra
um fjölda ára.
Ég gisti auðvitað í Fljótunum
fyrstu nóttina eftir að ég fór
frá Siglufirði, en man alls ekki
hvort ég gisti á Hraunum eða
ég fór inn að Mói til vinar mins
og gamla félaga Hermanns kaup-
félagsstjóra Jónssonar. — Minn-
ir þó frekar, að ég gisti á Hraun-
um, en koma ekki að Mói í þess-
ari ferð.
Skagaströnd, 10/1. 1963
Ludv. II. Kemp.
* Vélstjórinn á Helgu þessa ferð
var Stefán Ásgrímsson, sá er
fórst í Talismanslysinu. — Má
vera að einhverjir fleiri þeirra
Talismanfélaga hafi verið þarna
hásetar. Mig minnir að skipstj.
á Helgu þessa áminnstu ferð
héti Jakob og vera Jakobsson?
Brúin hrundi...
FRAMHALD AF BLS. 11.
Síðan hringdi ég í ráðherrann,
sagði honum að ég hefði einmitt
verið að tala við deildarstjórann.
Þetta væri nú ljóta ólánið með
fyrirtækið o.s.frv., og við rædd-
um málið dálitla stund, eða þang-
að til ég hafði fengið þær upp-
lýsingar, sem ég taldi mig þurfa.
Þar með var ég búinn að fá stað-
festingu á fréttinni, og eins góð-
ar upplýsingar og hægt var.
Við vorum fyrstir með frétt-
ina. ..“
— Herbragðið hefur heppnazt
fullkomlega.
„Já. Ég var ósvífinn, — en
kurteis. Þetta varð engum að
meini, ég vissi að fréttin mundi
koma í blöðunum, þetta var svo
stórt mál á þeim tíma, að hjá því
varð ekki komizt, að það yrði
opinbert. En samkeppnin var
mikil milli blaðanna, og mikils
virði að geta orðið fyrstur með
fréttina. Og þetta tókst mér. Ann-
ars er þetta gamalt bragð, sem
vafalaust er oft notað, en mér er
það minnisstætt, vegna þess að
þetta var mín fyrsta stórfrétt.