Vikan - 27.08.1964, Qupperneq 45

UTSALfl
hjá Hndrési
HERRADEILD (I. hæð):
Karlmannaföt, unglingaföt,
drengjaföt. Verð fró kr. 500,00.
Stakir jakkar, stakar buxur,
mikill afslóttur.
Gerið góð kaup. — Kaupið skóla-
fötin á ótrúlega lágu verði.
HERRADEILD (götuhæð):
Karlmanna-, unglinga- og
drengjaskyrtur. Verð frá kr.
85,00 — og peysur með allt að
40% afslætti.
DÖMUDEILD (götuhæð):
Kvenkápur, unglingakápur,
dragtir. Verð frá kr. 750,00
Kaupið skólakápurnar meðan
verðið er lágt.
LAUGAVEG 3
hann spratt úr sæti sínu og var
búinn að opna fyrir gestunum
áður en þeir hringdu dyrabjöll-
unni.
„Góðan dag, lögreglufulltrúi,“
sagði sálfræðingurinn.
Crane lögreglufulltrúi tók
kveðju hans glaðklakkalega. „Því
fer fjarri að þetta verði góður
dagur, og það vitið þér eins vel
og ég. En hvernig er það - - ég
heyrði sagt að þér hafið komið
flóttamanneskju undan réttvís-
inni hér í fylgsni."
„Frú Kincaid er ekki á flótta
eða í felum. Hún dvelst hér
vegna þess að hún er sjúk.“
„Ég vildi gjarna vita hvernig
á þeim sjúkleika hennar stend-
ur. Þolir hún ekki að sjá blóð,
eða hvað?“
„Hafið þér einhverja sök á
hendur frú Kincaid?"
„Það segi ég ekki, að minnsta
kosti ekki enn . . .“
„Takið þessu þá rólega. Ég vil
ekki að hún verði yfirheyrð fyrr
en að viku liðinni í fyrsta lagi.
Og ég mun leita til dómstólanna
til að koma í veg fyrir það, ef
þörf krefur.“
„Þér getið ekki talað við mig
í þessum dúr.“
Godwin sálfræðingur skellti á
þá útidyrahurðinni og stóð síð-
an fyrir henni, svo að víst væri að
lögreglumennirnir kæmust ekki
inn átakalaust, og blés ótt og títt
eins og móður spretthlaupari.
„Þér berið sannarlega um-
hyggju fyrir sjúklingum yðar,
herra sálfræðingur," varð mér að
orði.
„Þeir unnu henni nóg mein
þegar hún var barn. Og þeir
skulu ekki fá að leika þann leik
aftur, geti ég komið í veg fyrir
það.“
„Hvernig vissi Crane lögreglu-
fulltrúi að Dolly var hér?“
„Það hef ég ekki hugmynd um
-— og þó. Dolly bað mig um að
hringja til Alicu Jenkis móður-
systur sinnar í kvöld er leið.“
„Ekki mundi hún fara að leggj-
ast gegn frænku sinni,“ varð mér
að orði.
„Þér þekkið hana ekki,“ svar-
aði sálfræðingurinn. „Hún hefur
verið svarinn óvinur minn æ síð-
an ég reyndi að koma í veg fyrir
að Dolly yrði látin bera vitni í
máli föður síns. Fyrir það lét hún
mig hætta að stunda hana. Og
þar að auki hefur hún verið vin-
kona lögreglufulltrúans um ára-
bil.“
Nei, ég þekkti ekki Alicu Jen-
kis, en ég hét því að þar skyldi
brátt breyting á verða.
Það var tveggja klukkustunda
akstur til borgarinnar, þar sem
sú góða kona bjó í einu að reisu-
legustu húsunum við þá götu,
þar sem reisulegustu húsin stóðu.
Hvítkalkað hús, tveggja hæða og
stóð alllangt frá götunni á
grænni, vel hirtri grasflöt. Ég
gekk út á flötina, hallaði mér
upp að pipartré og veifaði hatt-
inum við andlit mér, eins og blæ-
væng.
Heldur valdsmannsleg, grá-
hærð kona kom fram á dyra-
þrepin og skipaði mér að hypja
mig út af flötinni, annars skyldi
hún kalla á lögregluna. Þetta var
ekki góð byrjun. En þegar ég til-
kynnti henni, að ég væri kominn
erinda eiginmanns Dollyar,
frænku hennar, bauð hún mér
að koma til sín upp á dyraþrep-
in og ræða málin nánara. Hún
virtist hafa þungar áhyggjur
vegna systurdóttur sinnar — og
meiná það. Að minnsta kosti varð
ekki annað séð á tilliti dökk-
brúnna augnanna bak við horn-
spangargleraugun.
,Hvernig maður er það eigin-
lega, sem Dolly giftist?“ spurði
hún.
„Góður drengur,“ svaraði ég,
„og allt sem bendir til, að hann
muni fara batnandi. Mér skilst
að þér hafið ekki hitt Dolly ný-
lega?“
„Nei. Hún snerist gegn mér.
Það er gamla sagan, æskan rís
gegn ellinni. En mér hefur alltaf
þótt vænt um hana. Það ber þó
ekki að skilja þannig, að ég þoli
henni hvað sem er. Ég hef opin-
berum störfum að gegna, og lög-
reglufulltrúinn hefur sagt mér
(«
Hún þagnaði við í hálfsagðri
setningu.
„Hver eru þau opinberu störf?“
spurði ég.
„Ég er velferðarfulltrúi í þessu
umdæmi,“ svaraði hún og bætti
síðan við: „Öll sönn velferð
byggist á heimilunum sjálfum.
Og hver haldið þér að hafi tek-
ið telpuna að sér, þegar hjóna-
band systur minnar fór eins og
það fór? Ég. Ég tók hana að mér,
og systur mína líka, gaf þeim
báðum mat og húsaskjól, og eft-
ir að systir mín var myrt, ól ég
telpuna upp sem væri hún mín
eigin dóttur. Var unnt að ætlast
til meira af mér?“
„Yður gefst tækifæri til að
taka af allan vafa um það ein-
mitt nú. Ég veit ekki hvað lög-
reglufulltrúinn kann að hafa
sagt yður, en ég þykist viss um,
að hann hafi talað sem lögreglu-
fulltrúi, fyrst og fremst."
Svipurinn á andliti hennar
harðnaði. „Crane lögreglufull-
trúa skjátlast ekki,“ sagði hún.
„Öllum lögreglumönnum getur
skjátlazt eins og öðrum. Það er
einungis mannlegt“, sagði ég.
„Það getur meira að segja átt
sér stað að yður, Crane lögreglu-
fulltrúa, kviðdómendunum tólf og
sjálfum dómaranum hafi skjátl-
azt í máli McGee og að hann
hafi verið dæmdur saklaus".
Hún hló framan í mig, en þó
ekki storkandi. „Furðulegt að
nokkur skuli slá slíku fram. Þér
þekkið ekki McGee. Það er maður
sem trúandi var til alls. Spyrjið
fólk, sem var honum samtíða.
Iiann var því vanastur að koma
dauðadrukkinn heim og berja
konu sína. Oftar en einu sinnni
varð ég að ráðast gegn honum,
þar sem hann stóð með byssuna,
og telpan litla hékk í pilsunum
mínum. Hann gerði jarðvist syst-
ur minnar að Helvíti, þessi ár,
sem þau voru í hjónabandi, og að
síðustu myrti hann hana“.
„Hvers vegna?“
„Af eintómri mannvonzku. Það
sem hann gat ekki sjálfur notið,
því varð hann að tortíma. Og
víst var um það, að þar var eng-
inn annar í spilinu. Hún var hon-
um trú til dauðans".
„Hver hélt því fram, að ann-
ar maður hefði verið kominn í
spilið?“
Hún leit á mig og fölnaði.
Sjálfstraustið, sem réttmætt reið-
in hafði veitt henni, virtist allt í
einu horfið.
„Það voru uppi raddir um það.
Illkvittnislegar raddir“, sagði hún
lágt. „Líkast til hefur McGee
sjálfur komið þeim illa og ómak-
lega orðrómi af stað, að minnsta
kosti hélt verjandi hans þeirri
Gróusögu blákalt fram“.
„Hver var verjandi hans?“
„Gil Stevens, sá gamli óþokki
og bragðarefur. Það leitar enginn
aðstoðar hans nema sá, sem veit
sig sekan. Og hann svífst einskis
til að fá sökudólgana sýknaða".
„Ekki tókzt honum samt að
fá McGee sýknaðan“.
„í rauninni tókst honum það
einmitt. Tíu ár er lítilf jörleg refs-
ing fyrir málsbótalaust morð,
framið að yfirlögðu ráði“.
Hún var svo sannarlega ekki
á því að láta setja sig út af lag-
inu, konan sú. Ég hikaði við að
segja henni þau orð Dollyar, að
hún hefði komið föður sínum í
fangelsi með lygum, en hugðist
gera það áður en við skildum að
skiptum.
„Ég hef áhuga á öllu, sem
snertir það morð“, sagði ég. „Það
veldur yður kannski sársauka að
rifja það upp“.
„Ég var ekki heima, þegar sá
hörmulegi atburður gerðizt. Ég
var á kvenfélagsfundi. Telpan
var hér heima hjá móður sinni“.
„Hvar í húsinu var hún?“
„Hérna uppi á lofti. í svefn-
herbergi þeirra mæðgna, sem veit
út að götunni. Telpan heyrði þau
vera að rifast hérna á dyraþrep-
unum, og síðan skothvellinn. Hún
hljóp út að glugganum og horfði
á eftir föður sínum, þar sem hann
flúði með byssuna í hendinni. Þá
fór hún ofan stigann og kom að
móður sinni látinni".
„Hvernig byssa var þetta?“
„Af meðalhlaupvídd, hélt lög-
reglufulltrúinn. Hún fannst
aldrei. McGee hefur að öllum lík-
indum kastað henni í sjóinn.
Hann var þar að minnsta kosti
þegar þeir handtóku hann dag-
inn eftir“.
Framhald í næsta blaði
VIKAN 35. tbl. — AK