Vikan - 10.09.1964, Síða 21

Tvær þeirra búa vestur í
bæ, sama bæjarliluta og
Gvendur Jóns og ég“.
Sennilega hafa þær hvorki
heyrt getið um þá dánu-
menn, né um yðirburði Vestur-
bæjarins fram yfir aðra bæjar-
hluta, svo að það verður að skoð-
ast sem einskær tiiviljun, að þær
hafa ratað vestur yfir læk eins
og Helgi Hjörvar og Ingólfur Arn-
arson. Þær koma báðar frá Þjóð-
verjalandi og hafa átt heima hér
frá því í vor.
Önnur þeirra, Arne Stahl-
scmidt, ijóshærð og bláeygð —
frá Siegen/Westfalen — hafði
ákveðið að gerast flugfreyja hjá
Lufthansa, en þar var ekki hægt
að fá vinnu fyrr en í haust. Svo
rakst hún á auglýsingu frá Loft-
leiðum í heimablaði, þar sem fal-
azt var eftir flugfreyjum, venti
sínu kvæði í kross og hleypti
hcimadraganum. Milli flugferða
skrifar hún greinar um Island í
þýzkt dagblað og ber okkur vel
söguna.
„Nei, þau voru ekkert kvíðin
heima, þegar ég lýsti því yfir, að
ég ætlaði til fslands. Sjálf vissi
ég reyndar ekki mikið um landið,
þótt ég hefði við og við séð
fræðslumyndir héðan, en pabbi
vissi aftur á móti allt mögulegt
um land og þjóð. Hann á vin,
sem lengi hefur búið hér. Sem
sagt, allir voru ánægðir, og ég
lagði af stað.“
Hnigað kom svo Arne ásamt
14 öðrum stúlkum til þess að
sækja flugfreyjunámskeið Loft-
leiða. í einni af greinum sínum
skýrir hún fyrst frá námskeið-
inu og heldur síðan áfram:
„Á þessum fyrstu vikum kynnt-
ist ég mörgum íslendingum. Allt
var þetta einkar þægilegt og
hjálpsamt fólk, þannig að allt,
sem heitið gat umkomuleysi eða
erfiðleikar útlendings í framandi
landi, var kæft í fæðingu. Við
bjuggum á mjög góðu hóteli,
City-Hotel, snæddum ágætan
mat, og vasapeningarnir, sem við
höfðum úr að spila, voru síður en
svo skornir við nögl. Óþoiinmóð-
ar biðum við prófraunarinnar, og
ekki örgrannt um, að svolítili
hjartsláttur fylgdi umhugsuninni
um reynsluflugið.
Ég átti að leggja upp á inið-
viukdagsmorgni kl. 9. Nokkrar
stúlknanna höfðu þegar Iokið
reynslufluginu og voru alveg
heillaðar að einni undanskildri.
Hana höfðu hent ýmis óhöpp, svo
sem óvænt mjólkurbað frá hvirfli
til ilja, heit uxahalasúpa hafði
gusazt yfir hendur eins farþeg-
ans, og auk þess varð eitt af hin-
um illræmdu „loftgötum“ þess
valdandi, að heill málsverður
hrökk af bakkanum, sem liún hélt
á. Að vísu voru þetta allt smá-
munir, en smámunir geta orðið
ári þungir á mctunum, þegar
„próf“ eru annars vegar.
Loftleiða-vagninn sótti mig á
hótelið kl. 7.45. í bláa einkennis-
BARBARA
búningnum, með hvíta slæðu og
hvíta hanzka fannst mér ég þeg-
ar vera oröin fullgild flugfreyja,
og á leiðinni út á flugvöll fór ég
í huganum yfir alit það, sem ég
þurfti að muna viðvíkjandi ílug-
inu. Á flugumsjón skráði ég mig
í áhafnarkladdann og var kynnt
fyrir allri áhöfninni, flugstjór-
anum, aðstoðarflugmanninum,
siglingarfræðingnum og flug-
virkjanum. Þetta var fólkið, sem
ég átti að leggja upp í flugið með,
og ég vonaði, að ég stæðist raun-
ina. Fyrsta og önnur flugfreyja
— báðar islenzkar — heilsuðu
mér líka innilega og kynntu sig
aðeins með fornafni, eins og sið-
ur er á fslandi...“
Sambýlingur Arne heitir Bar-
bara Errington, dökk á brún og
brá og hnyttin í tilsvörum. Á
barnsaldri upplifði hún hörmung-
ar stríðsáranna, eins og svo marg-
ir aðrir jafnaldrar hennar á meg-
inlandi Evrópu —■ örlög, sem ís-
lenzk börn hafa aldrei kynnzt
af eigin raun og eiga vonandi
aldrei eftir að kynnast. Hún flýði
ásamt foreldrum sínum og syst-
kinum frá einum landshlutanum
til annars. Veganestið á flóttan-
um var bakpoki og heiðarlegt
nafn, annaö ekki. Ileimili og
æskustöðvar, byggingarfyrirtæki
föðurins — allt horfið sjónum
fyrir fullt og allt. f átta vikur
komst Barbara ekki úr fötunum,
og kalsár á fótum bera þögult
vitni um flóttann. Níu ára gömul
sá hún epli í fyrsta sinn, og hún
héit, að fyrsta súkkulaðistykk-
ið, sem pabbi hennar gaf henni,
væri leikfang. Minningarnar
heyra fortíðinni til, og í dag er
Barbara frjálsleg og glaðleg eins
og ekkert hafi í skorizt.
Þeagr við spurðum hana, hvers
vegna hún hefði skellt sér til
íslands og gerzt flugfreyja hjá
Loftleiðum, svaraði hún um hæl:
„Sjáðu til, við erum helminginn
af tímanum í New York, og þar
fyrir utan er fsland óaðskiljan-
legur hluti jarðarkringlunnar,
svo að engin hætta er á ferðum!“
Síðan bætti hún við brosandi:
„Satt að segja kann ég alls stað-
ar vil við mig, ekkert síður á fs-
landi en annars staðar. Að vísu
var svolítið kalt, þegar ég kom
hingað fyrst, en frá fólkinu mætti
ég engum kulda — það er fyrir
mestu. Hér er hver og einn lát-
inn njóta sannmælis og er dæmd-
ur eftir verðleikum, þjóðerni
skiptir engu máli.“
„Eitthvað hlýtur þó að vera
hægt að setja út á?“
„Talaðu við mig eftir 6 mán-
uði. Ef til vill get ég þá fundið
að einhverju, en ekki enn.“
„Hvað um íslenzku piltana?"
„Á mínum aldri eiga þeir að
minnsta kosti 5 börn!“
í þessu kemur stallsystir þeirra
Arne og Barböru í heimsókn
ásamt herra sínum. Hún heitir
Sigrid Mönkemeyer og er frá
Frankfurt, hann Udo frá Miin-
chen.
Sigrid hafði ekki farið var-
hluta af kalda stríðinu. Hún varð
að flýja ásamt fjölskyldu sinni
frá Austur-Þýzkalandi 1953. Þar
hafði faðir hennar átt kalkverk-
smiðju, sem hann varð að sjá á
eftir. Hún er búin að vera all-
lengi í fluginu, hefur síðustu f jög-
ur árin staðið á eigin fótum og
farið víða. Undanfarna 5 mánuði
hefur hún unnið hjá Loftleiðum.
Hér á landi hefur Sigrid ferð-
azt töluvert, m.a. gengið frá Skóg-
arfossi inn í Þórsmörk með fríðu
ARNE
Frá vinstri: Barbara, Arne, Sigrid
Mönkemeyer.
föruneyti, Skandinavisk Bold-
klub. 1 Vík í Mýrdal sá hún seli
og Iunda og þótti mikið til koma.
Ennþá einu sinni berst talið að
íslenzkum mat. Niðurstöðurnar:
Allar sammála um að skyr sé frá-
bært, harðfiskur ætur, sé maður
glorhungraður og rétt sé að reyna
við tækifæri með galopnum aug-
um og einbeittum svip að borða
svið og láta sér hvergi bregða.
Nú brugðu þær sér yfir á móð-
urmálið og Iétu vaða á súðum.
Við reyndum að fylgjast með eft-
ir mætti, en verð'um að viður-
kenna, að umræðurnar fóru fyr-
ir ofan garð og neðan hjá okkur.
Þó fengum við ráðið, að íslend-
ingar væru óvenju frjálslegt fólk
og blátt áfram. Þótt siðir væru í
ýmsu frábrugðnir því sem tíðkast
úti í hinum víða heimi, verða út-
lendingar hér fljótt hagvanir.
JÞM
VIKAN 37. t*I. — 21