Vikan - 10.09.1964, Blaðsíða 43

Losið lokið
Berið áburðinn á
Berið með sólanum
Strjúkið yfir
CHERRY BLOSSOM PADAWOX
Skóáburðurinn í hentugu umbúSunum, sem
skapar hreinlæti við notkun.
Fljótlegt - Hreinlegt ■ Þægilegt
HEILDSÖLUBIRGÐIRt KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F. - SÍMI 24120.
vasann úr svarta efninu og er
hann um 15,5x13,5 sm. Sníðið
hring um 11,5 sm. úr rauða efn-
inu og saumið á vasann með víxl-
saumi (Zig-Zag). Staðsetjið vas-
ann eftir myndinni og saumið.
Svuntan til hægri á myndinni
er í bleikrauðum lit skreytt með
rauðu, karrygrænu og græn- og
bleikdropóttu efni. Hnappar yfir-
dekktir og bryddingar sniðnar úr
karrygrænu efni. Klippið neðan
af sniðunum um grófu punktalín-
una og kringið úr hálsmáli fram-
stykkisins, einnig um grófu
punktalínuna. Sníðið og hafið
bakstykkið að tvöfaldri efnis-
brúninni, en leggið til á fram-
stykkið um 2 sm. fyrir útá-
hneppu og 4—6 sm. fyrir barm-
fóður. Saumið hliðarsaumana,
brjótið barmfóðrin inn á röngu
og mátið. Sníðið þá um 9 sm.
breiðan renning neðan á svunt-
una. Sníðið renninginn á ská úr
tvöföldu efninu, eða beinan og
einnig tvöfaldan, en þá þarf að
rykkja hann örlítið við svunt-
una. Sníðið skáband úr græna
efninu og saumið yfir samskeyt-
in. Búið til snið eftir skýringar-
myndinni af blómi og blómapotti.
Sníðið blómapottinn úr græn- og
bleikdroppótta efninu, leggi og
blöð blómsins úr því græna og
krónuna úr því rauða. Staðsetjið
þessa skreytingu eftir myndinni
og saumið með víxlsaumi (Zig-
Zag). Bryddið hálsmálið og nið-
ur bananana með grænu ská-
bandi í sömu breidd og lagt var
yfir renningssamskeytin. Gangið
frá handveginum með mjóum
faldi. Saumið á hægra framstykki
8 hnappagöt og hafið um 3,5 sm.
milli þeirra. Festið tölur gagnt
hnappagötunum á vinstra fram-
stykki.
NÁTTÚRUBARN
Framliald af bls. 13.
rétt í þessu að selja sex myndir,
sagði Bigelow, eins og það kæmi
þó raunar ekki mólinu við, og rótaði
í stöflunum. Bannister beið þess, að
hann héldi ófram. — Mólara.
Bannister tók upp eldspýtustokk
og fitlaði við hann. Hann kveikti sér
f sígarettu og steig ó eldspýtuna.
_ Einmitt. Hvað heitir hann?
— Og, hann býr hérna í nógrenn-
inu um þessar mundir. Ég man
aldrei stundinni lengur, hvað hann
heitir.
_ Gansevoort?
_ Já, það var eitthvað því líkt.
Það var langt nafn. Ég er slæmur að
muna nöfn. Hann fletti hratt í
myndastöflunum, eins og skrifstofu-
maður leitar í möppu. Að lokum
fann hann það, sem hann leitaði
að, og setti það upp á borðið. —
Þarna. Þetta er það, sem mig lang-
aði að sýna yður. Hvernig lýzt
yður á?
_ Þetta er fallegt, sagði Bannist-
er. _ Þetta þætti mér gaman að
eiga. Hann fór aðeins fjær, og virti
myndina lengi fyrir sér. Þetta var
það langbezta, sem hann hafði séð
eftir Bigelow. Þetta var landslag,
svo sá gamli hafði einnig auga
fyrir því. Litirnir voru sterkari, teikn-
ingin betri, og þessi sérkennilega,
barnalega fegurð kom vel fram —
þetta ómeðvitaða, sem aðeins
finnst hjá émenntuðum málurum
og gat verið svo heillandi. Bann-
ister áminnti sjálfan sig í hljóði,
einmitt þessi frumstæði blær mynd-
anna gat ruglað dómgreindina. Það
var hætt við, að svona myndir væru
ekki dæmdar á sama hátt og aðrar
_ Þar sem þér selijð myndir yðar
svona ódýrt, er bezt að ég . . . ég
ætla að kaupa af yður tíu myndir.
_ Af yður, sagði Bigelow og
brosti breitt, — tek ég ekki gjald.
Svo bar hann myndirnar út í bíl-
inn fyrir Bannister.
Um kvöldið raðaði Bannister þeim
meðfram veggjunum í svefnherberg-
inu sínu, skreið undir sæng með glas
í hendinni og horfði rannsakandi
á myndirnar, eina eftir aðra, og
nuddaði á sér hökuna. Hann sá
Bigelow fyrir sér hvað eftir annað,
og það truflaði myndskoðunina.
Hann sér sjálfan sig líklega nú
þegar ( sunnudagsblaðinu um næstu
helgi, hugsaði hann, hann og dótt-
ir hans, eða á sýningarskránni:
„Harry Bigelow, hinn nýjasti af svo-
kölluðum náttúrubörnum Ameríku,
sem málaði í sjö ár aðeins sér til
ánægju og seldi myndir sínar fyrir
einn dollar áhugasömum og þolin-
móðum nágrönnum, krefst nú tvö
þúsund og fimm hundruð dollara
fyrir hvert málverk . . ." Bannister
reis upp, blandaði sér annan drykk
á náttborðinu, hallaði sér svo aftur
út af með hönd undir kinn. „Lík-
lega væri hann enn óþekktur, ef
hinn glöggi og skarpskyggni lista-
gagnrýnandi Charles Pratt Bann-
ister, hefði ekki fyrir tilviljun rekizt
á myndir Bigelows, meðan Bann-
ister var í sumarleyfi skammt frá
bóndabæ Bigelows, og þekkt undir
eins hina ómeðvituðu, frumstæðu
fegurð þeirra og list, sem setur
Bigelow á bekk með fremstu nátt-
úrubörnum Ameríku, svo sem John
Kane, Patsy Santo, Grandma Moses
og Horace Pippen . . ." Eða, eins og
Herman Gansevoort kallar það,
hugsaði Bannister og brosti ofan í
glasið sitt, meðan hann gutlaði því
í hring, — ruggustólsstílinn . . .
Næsta dag fór Bannister yfir til
Litchfield til þess að heimsækja
gamla frænku sína, og það var ekki
fyrr en þar næsta kvöld, sem hann
skrapp til Larrabees til þess að ná
í myndina sína. Það sem hann sá,
þegar hann kom að sýningarborð-
inu, hafði næstum sprengt úr hon-
um augun.
Súrsaða grænmetið var horfið,
og á borðinu voru nú eingöngu
málverk. Þegar hann keypti sót-
rauða hestinn, voru aðeins þrjú
málverk á borðinu. Nú voru þau
fimmtán. Fjögur voru merkt með
„seld". Verðið var nú frá fimm doll-
urum upp í sautján og hálfan. Hann
snerist á hæli, og sá tvo viðskipta-
vini á launmæli við kaupmanninn.
— Ég ætla að taka myndina mína,
sagði Bannister og gekk í átt til
dyranna. Kaupmaðurinn gekk í veg
fyrir hann.
— Á ég að pakka henni inn, hr.
Bannister? spurði hann. Bannister
sagði nei, hann tæki hana bara
svona, og ætlaði að halda áfram,
en einn viðskiptavinanna, kona,
stöðvaði hann. — Hvenær ætlið þér
að hafa sýninguna, hr. Bannister?
Bannister opnaði munninn til að
svara, þótt hann vissi vart hvað
segja skyldi, þegar einn enn lang-
aði til að vita, hve margar myndir
hann hefði raunverulega keypt;
suma minnti að ungfrú Bigelow
hefði sagt tuttugu, aðrir höfðu frétt
að hann hefði keypt um hundrað
málverk. Bannister fannst hann
vera staddur í vaggandi báti og gat
ekki leitt hugann að neinu öðru en
því, hve vandiega stúlkan hafði
skipulagt — ekki aðeins hugsana-
gang föður síns, heldur einnig alls
nágrennisins, sem nú stóð and-
spænis honum, Bannister, og áleit
hann brúna milli dyngju af verð-
lausum litum á verðlitlum striga og
tvö þúsund og fimm hundruð doll-
ara mynda. Loks kallaði einhver úr
hinum enda búðarinnar, að ritstjóri
staðarblaðsins hefði verið að reyna
að ná tali af honum. Þá rankaði
Bannister við sér, skauzt út úr búð-
inni, upp í bílinn sinn og ók í flýti
heim.
Stuttu seinna hringdi hann í
Gansevoort. — Halló, Herman, sagði
hann. — Hvað er að frétta? Þeir
skiptust á nokkrum einskisverðum
kjaftasögum, og svo spurði Bannist-
er: — Heyrðu, hvað finnst þér um
myndir Bigelows?
Það varð þögn. Svo spurði
Gansevoort: — Hvers?
— Bigelows. Bóndans, þarna
niðri við þorpið. Keyptir þú ekki
myndir af honum um daginn?
— O, Bigelow, já. Þessi stelpa
hefur legið í mér að koma að skoða
þetta drasl. Nei, ég hef ekkert af
því séð. En hún sagði mér, að þú
hefðir mikinn áhuga fyrir myndun-
um hans.
Bannister hafði einu sinni séð
kvikmynd, sem hét „Ein sekúnda í
lífi kólibrífuglsins" þar sem mynd-
in var sýnd svo_ hægt, að það tók
þrjár mínútur að sýna þessi 60
vængjatök, sem kólibrífuglinn er
sagður taka á einni sekúndu. Á
sama, hæga og markvissa háttinn
rifjaðist nú allt upp fyrir Bannister,
allt frá því að stúlkan vék sér und-
an því að svara spurningu hans um,
hvort Gansevoort hefði séð eitthvað
af myndum föður hennar, til hinn-
ar skyndilegu verðhækkunar í verzl-
un Larrabees. Gansevoort var að
spyrja, hvað Bannister fyndist um
málverkin.
— Þau eru þokkaleg á sinn hátt.
Ég meina, að þau eru frumstæð, og
þú veizt . . .
— O, guð, ég verð brjálaður af
öllu þessu frumstæðal Það var að
VIKAN 37. tbl. —