Vikan - 10.09.1964, Síða 47

grét hana fram ó vetur. Og enn
er komið haust . . ."
„Skömmu áður en Helena var
myrt, hringdi einhver til hennar og
hótaði henni dauða. Hún komst
þannig að orði við mig, að þar væri
Bridgeton komin á slóð sína. Hafið
þér nokkra hugmynd um hvað hún
átti við með því?"
„Áreiðanlega einhver persónuleg
einkamál. Konur eru þannig gerðar.
Annnars þekkti ég Helenu Hoffman
ekki neitt."
„Var kunningskapur með henni
og manni yðar?"
„Nei, og spyrjið mig ekki hvers-
vegna ég geti fullyrt það. Við skul-
um lofa Luce að liggja í friði í gröf
sinnni. Skiptir svo miklu máli
hvernig fólk deyr? Við förum öll
þá leiðina, fyrr eða síðar. Og nú
finnst mér að ég hafi verið nægi-
lega örlát við yður á þann tíma,
sem ég á óiifað."
Hún hringdi á þernuna.
Ég hafði enn tíma til að hitt Hoff-
man varðstjóra aftur, áður en ég
héldi flugleiðis til Reno. Ég trúði
ekki sögu frú Deloney. Spurningarn-
ar, sem hún hafði ýmist vakið eða
komið sér hjá að svara, stungust í
huga mér eins og öngulsagnhöld
og strengirnir lágu langt aftur í tim-
ann.
Ég knúði því enn dyra hjá Hof-
man varðstjóra. Að þessu sinni var
það ungur maður, sem opnaði dyrn-
ar, nefmikill en hökusmár. Ég sagði
til mín.
„Ég heiti Ben Haggerty," sagði
hann. „Ég á að líta eftir Hoffman,
en hann hefur farið eitthvað, rétt
á meðan ég brá mér frá. Hann hef-
ur drukkið stöðugt í fullan sólar-
hring, og hann hefur fengið drykkju-
brjálæði áður."
„Þér hafið enga hugmynd um
hvert hann fór?"
Haggerty strauk skeggbroddana,
sem voru talsvert farnir að grána.
„Hann var eitthvað að tala um það
í morgun að fara þangað sem þau
hjónin áttu heima fyrir tuttugu ár-
um."
„Og þar sem Deloney var skot-
inn.
„Já, en það hefur verið drykkju-
þvaður. Hann átti þangað ekkert
erindi."
En þar fundum við hann samt —
uppi á þaki með skammbyssu í
hendi. Hann hafði farið í blá föt
utan yfir náttfötin, og var vægast
sagt allsvakalegur, eins og andlitið
var útleikið eftir drykkjuna og
hnefahögg hans sjálfs. Ég var ekk-
ert hissa á því þó að Haggerty væri
bersýnilega hræddur,- ég var sjálf-
ur smeykur við þennan aldna jöt-
unn og brennivínsberserk, þó að ég
reyndi að láta ekki á bera og gengi
til móts við hann.
„Það er gott að mér berst liðs-
auki," kallaði hann, þegar hann sá
mig. ,,Ég finn hvergi vitnið, og nú
er dóttir mín dauð, og allt fer beina
leið norður og niður í hjólbörum
á hvolfi . . ."
„Það er annað en gaman við
að fást. Má ég líta á skammbyss-
una, hún gæti verið þýðingarmikið
sönnunargagn."
Hann leit fast á mig, vissi að allt
voru þetta látalæti, bæði hjá mér
og honum sjálfum, en vildi þó ekki
viðurkenna það. „Nei, ég má ekki
láta hana af hendi skammbyssuna,
það er eins víst að morðinginn sé
vopnaður."
Ég vatt mér að honum og hrifs-
aði af honum byssuna. Hann tók
að kjökra. „Deloney snerti hana
aldrei. Það voru þær eldri, sem hann
girntist. Hún var saklaus og góð
pabbastúlka. Hvað var það, sem
hún lenti í?"
Hann hneig niður, iðaði allur og
engdist, þar sem hann lá á þakinu.
„Það eru köngulærnar, sem bíta
mig, ekkjukvikindin . . ."
„Hver myrti Deloney, Hoffman?"
„Ég gat aldrei komizt að raun um
hver vann á honum . . . ekkjukvik-
indin . . . þær bíta mig til blóðs . . ."
Hann öskraði og tætti utan af sér
fötin. Andartaki síðar bar að tvo
lögregluþjóna, sem runnið höfðu á
öskrin og könnuðust víst við rödd-
ina. Að minnsta kosti þurftum við
Haggarty ekki að blanda okkur neitt
í viðureign þeirra og varðstjórans,
þeir þekktu bersýnilega á yfirmann
sinn, þegar hann var í þessum ham.
Ég ræddi um hríð við Bert Hagg-
erty áður en ég lagði af stað með
flugvélinni. Hann sagði mér meðal
annars hvernig þau hefðu kynnzt,
hann og Helena. Hún hafði hlaup-
izt að heiman, þegar hún var nítján
ára gömul, sama sumarið og Delon-
ey var skotinn, fengið vinnu við dag-
blað í Chicagó, þar sem hann var
einnig við starf.
„Hafði hún verið ástfangin af
Deloney?" spurði ég.
„Það held ég varla. Hún hafði
átt ástarævintýri við einhvern ung-
an mann, gott ef hann hét ekki
George?"
„Lyftuþjónninn?"
„Já, en hann var einnig bekkj-
arbróðir hennar í menntaskólanum.
Þetta var víst platonísk ást, eins og
það mun kallað; þau lásu hvort
fyrir annað Ijóð, sem þau orktu
og þess háttar — það sagði hún mér
að minnsta kosti, en ég var afbrýði-
samur gagnvart endurminningum
hennar um hann. Þangað til ég fékk
aðra og raunverulegri ástæðu til
afbrýðisemi."
„Hvað eigið þér við með því,
Haggerty?"
„Hjónaband okkar var ekki sem
skyldi. Heimanfylgja hennar var
henni ógæfa og hún festi hvergi
rætur. En þér megið ekki misskilja
mig. Ég unni henni hugástum. Ég
tók mér meira að segja far með
flugvél til Reno í síðastliðnum mán-
uði og reyndi að telja hana á að
koma til mín aftur, en hún hafði
þá þegar tekið saman við annan."
Það stóðu tár í augum hans.
Ég sárvorkenndi unga manninum,
en spurði engu að síður hvar hann
hefði verið síðastl iðið föstudags-
kvöld.
„Við kennslu í menntaskólanum
heima. Ég get leitt vitni að því. Þér
virðist ekki skilja, að ég unni konu
minni."
„Það gerði Othello einnig. Segið
mér eitthvað um manninn — þenn-
an í Reno."
„Mér leizt ekki á hann, en það
kann að hafa verið afbrýðisemi
mín, sem gerði. Hann var yngri en
ég, hraustlegri og snoppufríður var
hann. Þóttist hafa verið íþróttagarp-
ur í skóla."
„Þér hittuð hann að máli?"
„Jú, Helena sá um það. Náung-
inn hafði íbúð á næstu hæð við
hana og þannig kynntust þau."
Framhald f næsta blaði.
Framliald af bls. 25.
en ég er hrædd um, að einhver sé að reyna að spila með mig, með bvi
að gera mér slíkt boð. Þessi ágæti maður þekkir mig ekki vel, ef hann
heldur, að með þessu geti hann unnið hylli mína.
— Eruð þér þá svo vel stæð hér i París, að Þér getið fitjað upp á
trýnið við svona tilboði? Mér hefur verið sagt, að eigur yðar hafi verið
gerðar upptækar, og að Þér hafið selt vagnana yðar.
Hvasst auga gömlu konunnar vék ekki af andliti Angelique.
— Ég heyri, að þér hafið fengið góðar upplýsingar, Madame, en merg-
urinn málsins er sá, aðl ég hef emn ekki tekið ákvörðun um að selja
líkama minn.
— Hver er að tala um það, asninn yðar? hvæsti hin.
— Ég hélt að....
—• Pah! Þér getið tekið yður elskhuga, ef þér viljið, og látið það
vera, ef þér viljið. Þér getið lifað eins og nunna, ef þér kjósið það. Yður
stendur þetta til boða.og það er allt og sumt.
— En — en eitthvað yrði ég að láta í staðinn?
Hin kom ennþá nær henni, og tók um báðar hendur hennar:
— Það er mjög einfalt, sagði hún í sama tón og amma, sem er að
reyna að koma vitinu fyrir barnabarn sitt. — Þér setjist að í þessari
dásamlegu höll. Þér farið til hirðarinnar. Þér farið til Saint-Germain.
Þér farið til Fontainebleau. Myndi yðun ekki þykja gaman að þvi, að
INNOXA
Heimur legurð-
ar í einu orði
Mest selda
steinpúflrið,
sjö fallegir litir,
Vel snyrt kona
notar INNOXA
Hljómplatan meS
fjórlán
Fóstbræðrum
er aS slá öll sölumet íslenzkra
hljómplatna enda er hér á ferS-
inni einhver skemmtilegasta og
vandaSasta hljómplatan um ára-
bil.
Á plötunni eru átta lagasyrpur,
eSa alls 40 lög, og er þetta LP
33 snúningshraSa plata.
Platan kostar kr. 325,00 og verS-
ur ySur send hún um hæl, burS-
argjaldsfrítt, ef þér sendiS tékka
eSa póstávísun aS upphæS kr.
325,00
S€ - hljémplötur
Box 1208 — Reykjavík
VIKAN 37. tbl. — 47