Vikan - 24.09.1964, Blaðsíða 15

Hún lofar okkur gulli og grænum skógum til Þess að komast undan, til
þess að fresta aftökunni. Það er betra að hún fari með leyndarmálið með
sér í gröfina. Ef þú ættir það, yrðirðu að sjálfsögðu mjög voldugur, en
dagar þínir væru taldir.
Philippe d’Orléans hallaðist upp að handlegg elskhuga síns og velti
málinu fyrir sér.
— Þú hefur rétt fyrir þér eins og alltaf, elsku vinur, andvarpaði hann.
— Jæja, við skulum gera skyldu okkar. Madame, hvert er val yðar:
eitur, sverð, skambyssa?
— Verið fljót að velja, greip Chevalier de Lorraine ógnandi fram
í. — Eða þá að við veljum fyrir yður.
Angelique var nú horfinn siðasti vonarneistinn.
Mennirnir þrir stóðu fyrir framan hana. Hún gat ekki hreyft sig, án
þess að sverð Chevaliers eða skammbyssa Cléments myndi stöðva hana.
Enginn bjöllustrengur var innan seilingar. Ekkert hljóð heyrðist að
utan, aðeins snarkið í eldinum á arninum og regnið, sem dundi á rúð-
unum, rauf ógnandi þögnina. Eftir fáein andartök myndu morðingj-
ar hennar ráðast á hana. Angelique leit á víxl á vopn þeirra. Ef notað
yrði sverð eða byssa myndi hún örugglega deyja. En kannske gæti hún
komist undan eitrinu. Því meira en ár hafði hún tekið inn smáskammt
af eiturefnunum, sem Joffrey hafði blandað henni. Hún rétti fram hend-
ina, og reyndi að láta hana ekki titra.
— Eitrið! muldraði hún.
Um leið og hún lyfti glasinu að vörunum, tók hún eftir kristöllunum,
sem höfðu hópazt á botn glassins. Hún gætti þess að hrista ekki upp
vökvann, meðar, hún drakk hann. Bragðið var súrt og beiskt.
— Og lofið mér nú að vera einni, sagði hún um leið og hún lét glas-
ið á borðið.
Hún fann hvergi til. Ef til vill, hugsaði hún, dregur maturinn, sem
ég borðaði hjá Henríettu prinsessu, úr áhrifum eitursins. Hún hafði
enn ekki gefið upp alla von um að sleppa frá ofsækjendum sínum, og
losna undan þessum hræðilega dauðdaga.
Hún lét fallast á kné við fætur prinsins.
— Monsigneur, þyrmið sál minni. Sendið mér prest. Eg er að deyja.
Ég get varla hreyft mig. Nú vitið þér, að ég get ekki sloppið. Látið mig
ekki deyja, an þess að hafa skriftað. Guð myndi aldrei fyrirgefa yður það.
Hún brast í grát og hrópaði örvæntingarfullri röddu:
— Prest! Prest! Guð mun aldrei fyrirgefa yður. Hún sá Clément
Tonnel snúa sér undan og gera krossmark fyrir sér.
— Hún hefur rétt fyrir sér, sagði prinsinn óstyrkum rómi. — Okkur
er enginn ávinningur í því, að koma I veg fyrir að hún geti iðkað trú
sína. Verið róleg, Madame, ég hafði búizt við þessari kröfu. Ég skal senda
yður prest, sem bíður í næsta herbergi.
— Herrar mínir, farið héðan, bað Angelique, með eins veikri röddu
og hún gat, og greip um magann eins og hún liði óbærilegar kvalir. —
Nú óska ég einskis framar, annars en að friða samvizku mína. Ef ein-
hver ykkar verður hér áfram fyrir augum mínum, get ég ekki fyrirgefið
óvinum mínum. Ó, hve ég þjáist! Guð minn almáttugur, miskunnaðu
mér!
Hún kastaði sér aftur á bak og stundi hræðilega.
Philippe d’Orléans dró Chevalier burt.
— Við skulum flýta okkur. Hún á aðeins fáein andartök eftir.
Fyrrverandi yfirbrytinn var þegar farinn úr herberginu.
Um leið og þeir voru komnir út fyrir, þaut Angelique út að gluggan-
um. Hún reif hann opinn og regngusa skall á andliti hennar. Hún leit
niður í svart hyldýpið fyrir neðan. Hún sá ekkert og gat Þar af leið-
andi ekki gert sér grein fyrir því, hve hátt hún var stödd I kastalanum.
En án þess að hika klifraði hún upp i gluggakistuna.
Henni fannst fallið endalaust. Svo lenti hún með skvett ofan í forar-
poll, sem að líkindum bjargaði limum hennar. Skerandi verkur i ökkl-
anum, kom henni eitt andartak til að halda að hún hefði brotið hann,
en hún hafði aðeins snúizt.
Hún gætti þess að vera fast upp við vegginn, hljóp nokkur skref,
stakk svo vænni visk af hári sínu niður í hálsinn og heppnaðist að kasta
upp nokkrum sinnum. Henni var ómögulegt að átta sig á Því hvar hún
var. Hún þreifaði sig áfram meðfram veggjunum og komst að lokum
að raun um, að hún hafði stokkið ofan I litinn húsagarð inn á milli
álma, fullan af auri og saur, og þar sem hún átti enn á hættu að nást.
Til allrar hamingju rakst hún fljótlega á dyr, sem ekki voru lokaðar.
Hún opnaði. Xnni var dimmt og rakt. Vínþefur barst á móti henni. Hún
hlaut að vera í einhverri útálmu Louvre, skammt frá vínkjöllurunum.
Hún ákvað að fara upp fyrsta stigann, sem hún rækist á. Svo myndi hún
biðja fyrsta varðmanninn, sem hún sæi, um hjálp. — En kóngurinn
myndi láta taka hana fasta og kasta henni i dýflissu. Ó, ef hún aðeins
gæti komizt út úr þessari músagildru.
Smám saman nálgaðist hún byggða hluta hallarinnar, og varp önd-
inni léttar. Skammt frá sér sá hún svissneska vörðinn, fyrir utan dyr
Henriettu prinsessu. Vörðinn, sem hún hafði fyrr um kvöldið spurt vegar.
I sömu andrá létu taugar hennar undan og hún rak upp hræðsluóp, þvl
i hinum enda gangsins sá hún Chevalier de Lorraine og Philippe d’Orlé-
ans koma hlaupandi með brugðin sverð. Þeir hlutu að hafa vitað um ein-
ustu leiðina út úr garðinum, sem fórnarlamb þeirra hafði kastað sér
niður í, og reyndu nú að koma á móti henni.
Angelique hentist fram hjá varðmanninum og stakk sér inn í setustof-
una, þar sem hún kastaði sér að fótum Henríettu prinsessu.
Madame, miskunnið mér, miskunnið mér, þeir ætla að myrða mig!
Fallbyssukúla hefði ekki getað valdið meiri ruglingi í setustofu Henrí-
ettu prinsessu. Allt spilafólkið reis á fætur í einu og starði undrandi á
ungu konuna, sem hafði allt í einu birzt mitt á meðal þeirra, með hárið
í óreiðu, gegnvot, auri ausin, í rifnum fötum.
Angelique lé sem lömuð á gólfinu og litaðist um með æðisgengnu
augnaráði. Hún þekkti andlit d’Andijos og Péguilin de Lauzun.
— Herramenn, bjargið mér, bað hún. — Þeir neyddu mig til að drekka
eitur, þeir eru að reyna að drepa mig.
—■ Hverjir eru þá þessir verðandi morðingjar yðar, vesalingurinn
minn? spurði Henríetta prinsessa af Englandi með sinni vingjanlegu
röddu.
—■ Þarna!
Ófær um að segja meira, benti Angelique í átt til dyra.
Allir snerust á hæl.
Petit Monsieur, bróðir konungsins og elskhugi hans, Chevalier de
Lorraine stóðu á þrepskildinum. Þeir höfðu slíðrað sverðin og stóðu
þarna áhyggjufullir á svip.
— Veslings Henríetta, sagði Philippe d’Orléans svo, og nálgaðist
frænku sína. — Mér þykir leitt, að hún skyldi sleppa frá okkur. Þessi
vesalings kona er geðbiluð.
— Ég er ekki geðbiluð. Ég var að segja, að þeir ætla að drepa mig.
— En kæra vina, þér vitið ekki, hvað þér eruð að segja. Prinsessan
reyndi að róa hana. —- Maðurinn, sem þér bendið á, sem morðingja yðar,
er enginn annar en Monsigneur de Orléans. Sjáið bara sjálf.
— Ég hef séð hann of vel! hrópaði Angelique. — Ég gleymi ekki and-
liti hans, meðan ég lifi. Ég var að segja yður, að hann hefði neytt mig
til að drekka eitur. Monsieur de Prefontains, þér eruð heiðarlegur mað-
ur. Færið mér eitthvert meðal, mjólk eða eitthvað, svo ég geti dregið
úr áhrifum þessa hræðilega eiturs. Ég grátbið yður, Monsieur de Prefon-
tains!
De Prefontains vissi í fyrstu ekki hvaðan á hann stóð veðrið, þaut
svo í áttina að matarborðinu og rétti ungu konunni einhverskonar alls-
herjarmeðal, sem hún flýtti sér að láta ofan í sig.
Monsieur var ennþá að láta heyra til sin og munnur hans herptist
af illsku.
—■ Ég fullvissa yður, vinir minir, að þessi kona hefur glatað skynsemi
sinni. Þið vitið öll, að eiginmaður hennar er nú sem stendur í Bastill-
unni, vegna hræðilegs glæps: Vegna galdra. Þessi vesalings kona, sem
lenti í höndum þessa hryililega manns, hefur verið að reyna að sanna
sakleysi hans, sem mun reynast henni erfitt. Hans hágöfgi, konungur-
inn reyndi í dag að fullvissa hana, þegar hann veitti henni viðtal af
mildi sinni....
— Ó! Mildi konungsins! Mildi konungsins! hrópaði Angelique, viti
sínu fjær.
— 1 dag var hún svo allt í einu gripin djöfulæði. Illir andar búa í
henni. Konungurinn sendi þegar eftir ábóta Ágústínusarklaustursins,
til þess að róa hana með guðsorðalestri, en henni heppnaðist að komast
undan. Til þess að forða henni frá því hneyksli, að vörður konungsins
veitti henni eftirför, bað hans hágöfgi mig um að reyna að finna hana
og kyrrsetja hana um sinn. Mér þykir það leitt, Henríetta, að hún skyldi
trufla samkvæmi yðar. Ég hygg, að það væri bezt fyrir ykkur öll að fara
inn í næsta herbergi með spilin yðar, meðan ég lýk hér því verki, sem
bróðir minn trúði mér fyrir.
Angelique sá eins og í leiðslu raðir fyrirmanna og kvenna þynnast í
kringum hana. 1 ákefð sinni að þóknast bróður konungsins gegndu allir
orðum hans.
Angelique lyfti hendinni og tók um fald klæðanna, sem hún gat ekki
haldið.
— Madame, sagði hún tónlausri röddu. — Þér ætlið ekki að láta mig
deyja ?
Prinsessan hikaði. Hún leit grunsemdaraugum á frænda sinn.
— Hversvegna, Henríetta, mótmælti hann dapurlega, — treystið þér
mér ekki? Við höfum þegar heitið hvort öðru trúnaði og verðum bráð-
um tengd helgum böndum.
Henríetta drúpti ljóshærðu höfði sínu.
— Treystið Monsieur, vina min, sagði hún við Angelique. — Ég er
viss um, að hann vill aðeins hjálpa yður.
Svo flýtti hún sér burt.
I eins konar leiðslu og vonlausum ótta sneri Angelique,, sem enn lá
á hnjánum á gólfinu, sér í áttina að dyrunum, sem hirðmennirnir höfðu
svo greiðlega horfið 1 gegnum. Hún sá d’Andijos og Péguilin de Lauzun,
sem stóðu þar náfölir og gátu ekki fengið sig til að yfirgefa herbergið.
—■ Jæja, herrar minir, sagði Monsieur d’Orléans með sinni skræku
röddu: — Skipanir mínar ná einnig til yðar. Á ég að segja konunginum,
að þér leggið fremur eyrum eftir óráðshjali brjálaðrar konu en orðum
bróður hans?
Menninir tveir litu hægt undan og yfirgáfu herbergið. Uppgjöf þeirra
endurreisti baráttuvilja Ángelique.
— Ræflar! Ræflar! Bölvaðir ræflar! hrópaði hún. Hentist á fætur
og flýtti sér bak við bólstraðan stól í ósjálfráðri vörn.
Henni tókst að bregða sér undan sverðshöggi Chevalier de Lorraine.
Næsta högg hitti hana í öxlina, og það tók þegar að blæða.
— D’Andijos, Péguilin, Gasconar! Bjargið mér frá Norðlendingunum!
Dyrnar á næsta herbergi opnuðust skyndilega. Lauzun og d’Andijos
markgreifi geystust inn með brugðin sverð. Þeir höfðu beðið eftir merkí
hinum megin við dyrnar, og nú gátu þeir ekki lengur efazt um fyrir-
ætlanir Petit Monsieur og elskhuga hans.
Með einu höggi sló d’Andijos sverðið úr höndum Philippe d’Orléans
og særði úlnlið hans. Péguilin de Lauzun og Chevalier de Ix>rraine
skylmdust af miklum ákafa.
D’Andijos þreif í hönd Angelique.
— Fljót!
Hann dró hana eftir ganginum. Allt í einu rákust Þau á Clément
Tonnel, sem hafði ekki tima til að grípa til byssunnar. D’Andijos stakk
sverðsegginni i háls Tonnels. Sá síðarnefndi féll í gólfið og blóðbunan
stóð úr hálsi hans.
Markgreifinn og unga konan þutu áfram, eins hratt og þau gátu. Bak
við þau hljómaði kvenmannsrödd Petit Monsieur.
— Verðir! Verðir! Grípið þau!
Gangarnir fylltust af fótataki hlaupandi manna og sverðaglamri.
— Stóri kjallarinn, sagði d’Andijos móður og másandi. — Til Tulieries,
til hesthúsanna, hestanna! Svo út á land —1 hólpin....
Þrátt fyrir ístruna hljóp d’Andijos léttilegar en Angelique hafði nokk-
urn tíman órað fyrir að hann gæti. Hún hafði ekki við honum lengur.
Hún fann sárlega til í öklanum og verkjaði í öxlina.
—- Ég er að detta! stundi hún. Ég er að detta!
I sama bili fóru Þau framhjá stóra stiganum, sem lá út I garðana.
— Farið þarna, sagði d’Andijos, — og felið yður eins vel og þér getið.
Ég skal reyna að leiða þau eins langt burt eins og ég get.
1 æðisgengnum flótta hljóp Angelique niður steinþrepin. Þegar hún
kom niöur, sá hún glóðina i stóru eldfati. Hún hikaði við, svo féll hún
um koll.
Harlequin, Columbine og Pierrot drógu hana inn I athvarf sitt og földu
hana eins vel og þeir gátu. Um langa hríð sveifluðust grænir og rauðir
Framhald á bls. 48.
VIKAN 39. tbl. —