Vikan - 24.09.1964, Blaðsíða 20

taugaóstyrk inn ( þreklegan axla-
vöðvann, rétt neðan við öxlina. Hún
hafði alltaf ólitið að þetta við-
kæmi öryggi ríkisins. Kannske var
það einmitt það, sem vakti viðbjóð
hennnar gagnvart þessum fallega
líkama. Kannske var það aðeins
óttinn við skipulagninguna, sem
þessi líkami vann fyrir. Hún lokaði
augunum, þegar henni datt í hug,
hver hann gæti verið og hvað hann
gæti skipað, að gert yrði við hana.
Hún flýtti sér að opna þau aftur.
Hann gæti hafa tekið eftir því. En
augun störðu sem fyrr, tóm upp I
himininn.
Nú — hún teygði sig í olíuflösk-
un hennar í sambandi við líkama
mannsins, sem hún var að nudda,
var eins gott fyrir sólarró hennar,
að hún vissi ekki hver hann hann
var.
Hið raunverulega nafn hans var
Donavan Grant eða „Red" Grant.
En síðastliðin tíu ár hafði það ver-
ið Krassno Granitski og dulnefni
hans var „Granit". Hann var aðal-
böðull SMERSH aftökudeildar MGB
og á þessarri stundu var hann að
taka við fyrirmælum frá Moskvu,
gegnum beinu línuna frá MGB.
ANNAR KAFLI - SLÁTRARINN.
Grant lagði heyrnartækið rólega
hafði sett ( töskuna. Setti á sig úrið,
stakk öðrum eigum sínum í vasana,
tók töskuna og fór niður.
Utidyrnar voru opnar. Hann sá
varðmennina tvo tala við ökumann-
inn í illa meðförnum ZIM fólksbíl.
Bölvuð fíflin, hugsaði hann. Þeir
eru sennilega að segja honum að
s|á um að ég komist heilu og höldnu
í flugvélina. Þeim getur sennilega
ekki dottið í hug, hvernig útlend-
ingur getur búið í þessu f|andans
landi. Köld augu hvíldu á honum,
þegar hann lagði töskuna frá sér
á dyraþrepið og leitaði í frökkun-
um, sem héngu á snögum við eld-
húsdyrnar. Hann fann „einkennis-
tvær þyrlur. Ökumaðurinn nam
staðar, til að spyrja gallaklæddan
mann, hvar flugvél Grants væri. i
sama bili heyrðist járnrödd frá flug-
turninum og hátalarinn gelti til
þeirra: — Til vinstri, lengst til vinstri.
Nr. V-80.
Ökumaðurinn ók hlýðinn yfir
flugbrautina, þegar járnröddin
gjammaði aftur: — Stanz!
Um leið og ökumaðurinn hopp-
aði á bremsuna heyrðist ærandi
hljóð yfir höfðum þeirra. Ósjálfrátt
beygðu báðir mennirnir sig, um
leið og fjórar MIG-17 komu eins
og úr sólsetrinu og þeyttust rétt
yfir þeim, tilbúnar til lendingar.
Með ástarkveöju ffrá Rússlandi
una — var komið að andlitinu.
Fingur stúlkunnar höfðu varla
snert andlit mannsins, þegar síminn
tók að hringja inni í húsinu. Hljóð-
ið barst í óþolinmæði út í þöglan
garðinn. í sama bili var maðurinn
kominn upp ó annað hnéð, eins
og hlaupari, sem bíður eftir start-
skotinu, en hann hreyfði sig ekki
meir. Það var hætt að hringja. Það
heyrðist í lágværri rödd. Stúlkan
heyrði ekki hvað sagt var, en rödd-
in var undirgefin, eins og verið
væri að taka á móti fyrirskipun-
um. Svo þagnaði röddin og annar
þjónanna kom aðeins í svip fram
í dyrnar, gerði bendingu og hvarf
um leið inn í húsið. Áður en þjónn-
inn hafði lokið bendingunni var
nakti maðurinn þegar tekinn til fót-
anna. Hún horfið á breitt bak hans
hverfa í gegnum glerdyrnar. Það
var eins gott, að láta hann ekki
finna hana þarna, þegar hann
kæmi út aftur — ekkert að gera,
kannske að hlusta. Hún reis á fæt-
ur, gekk þessi tvö skref að stein-
steyptri brún sundlaugarinnar og
stakk sér tígulega í vatnið.
Þótt það hefði styrkt eðlisávís-
á og sat og horfði á það. Varð-
maðurinn með byssukúluhöfuðið
stóð yfir honum og sagði: — Það
er bezt fyrir þig að fara að koma
þér af stað.
— Gáfu þeir þér nokkra hug-
mynd um verkefnið? Grant talaði
ágæta rússnesku, en með miklum
hreim. Hann hefði getað verið frá
hverju Eystrasaltslandanna, sem
var. Rödd hans var há og tilbrigða-
laus, eins og hann væri að lesa
eitthvað leiðinlegt upp úr bók.
— Nei, aðeins að þú ættir að
fara til Moskvu. Flugvélin er á leið-
inni. Hún verður komin eftir um
það bil klukkutíma. Svo þarf hálf-
tíma til að taka bensín og svo þarf
þrjá eða fjóra klukkutíma, eftir
því hvort þið lendið í Kharkov eða
ekki. Þú verður kominn til Moskvu
um miðnættið. Farðu að setja niður,
ég skal ná í bílinn.
Grant reis á fætur. — Já. Það
er rétt. En þeir sögðu ekki einu
sinni hvort þetta væri aðgerð. Það
væri betra að vita það. Línan er
alveg örugg. Þeir hefðu getað gef-
ið hugmynd. Þeir gera það yfirleitt.
— Ekki í þetta sinn.
Grant gekk hægt í gegnum gler-
dyrnar út á flötina. Ef hann tók eft-
ir stúlkunni við hinn enda laugar-
innar, lét hann engan veginn sjá
það á sér. Hann beygði sig, tók
upp bókina og aðrar eigur sínar,
gekk aftur irin í húsið og þessi fáu
þrep upp í herbergi sitt.
Herbergið var dauflegt og ekki
búið öðrum húsgögnum en járn-
rúmi, þar sem krumpað teppi hékk
niður undir gólf, reyrstól, ómáluð-
um klæðaskáp og ódýrum þvotta-
standi með tinfati. Um gólfið var
dreift brezkum og amerískum tíma-
ritum. Á veggnum undir gluggan-
um var hrúga af ódýrum vasa-
brotsbókum.
Grant beygði sig niður og dró
illa með farna, ítalska, ferðatösku
undan rúminu. Ofan í hana lét hann
vel þveginn ódýr föt út úr skápn-
um. Svo þvoði hann sér í flýti með
köldu vatni og hinni óumflýanlegu
rósailmandi sápu og þurrkaði sér
á laki úr rúminu.
Úti fyrir heyrðist í bíl. Grant
klæddi sig í flýti í föt jafn ómerki-
leg og óglæsileg og þau, sem hann
búning" sinn, ræfilslegan regn-
frakka og svarta, ofna húfu. Fór
í hvorttveggja, tók töskuna og hélt
áfram niður og klöngraðist upp í
sætið við hlið óeinkennisklædds
ökumannsins, og rak öxlina óþyrmi-
lega í annan vörðinn um leið.
Mennirnir tveir hörfuðu undan,
sögðu ekkert, en litu hörkulega á
hann. Okumaðurinn sleppti kúpl-
ingunni, og bíllinn, sem hafði verið
í gír, tók hratt við sér niður eftir
rykugum veginum.
Húsið var á suð-austurströnd
Krímskaga, um það bil miðja vegu
milli Feodosiya og Yalta. Þetta var
eitt af hinum opinberu hvíldar
datchas á þessari vinsælu fjall-
lendisströnd, sem er hluti af rúss-
nesku rivierunni. Red Grant vissi,
að það voru forréttindi að fá að
búa þar, í stað þess að vera komið
fyrir í einhverju drungalegu húsi í
úthverfum Moskvu. Meðan bíllinn
fikraði sig upp fjöllin, datt honum
í hug, að í rauninni væri farið eins
vel með hann, og þeir hefðu vit
á, jafnvel þótt umhyggja þeirra fyr-
ir velferð hans væri beggja blands.
Fjörutíu mílna aksturinn að flug-
vellinum við Simferopol tók klukku-
tíma. Það voru engir aðrir bílar á
veginum og hinir örfáu hestvagnar
frá vínekrunum, flýttu sér að aka
út í vegarkantinn, þegar heyrðist
í bílflautunni. Eins og allsstaðar
annarsstaðar í Rússlandi táknaði
bíll opinberan starfsmann, og opin-
ber starfsmaður þýddi aðeins hættu.
Alla leiðina voru rósir, heilir akr-
ar af þeim skiptust á við vínekr-
urnar. Limgerði af þeim meðfram
veginum og við afleggjarann heim
að flugvellinum var hringlaga reit-
ur með rauðum og hvítum rósum,
sem mynduðu rauða stjörnu á hvít-
um feldi. Grant var dauðleiður á
rósunum og þráði að komast til
Moskvu, burt frá þessum sæta þef.
Þeir óku framhjá afleggjaranum
að borgaralega flugvellinum og um
það bil mílu meðfram herflugvell-
inum. Við hátt vírnetshlið sýndi öku-
maðurinn tveim vélbyssuvopnuð-
um varðmönnum vegabréf sitt og
ók áfram inn á flugvöllinn. Fjöldi
flugvéla var hér og þar. Stórar,
dulbúnar herflutningavélar. Litlar
tveggja hreyfla æfingavélar og
Flugvélarnar snertu flugbrautina
hver á eftir annarri og ský af blá-
um reyk spændust undan nefhjól-
unum, svo óku þær með öskrandi
þrýstiloftshreyflum í áttina að flug-
turninum og flugskýlunum.
— Áfram!
Um hundrað metrum lengra komu
þeir að vél með einkennisstöfunum
VIBO. Þetta var tveggja hreyfla
llysuhin 12. Lítill aluminíustígi hékk
niður úr stýrishúsinu og hjá honum
nam bíllinn staðar. iEnn af áhöfn-
inni kom í Ijós í dyrunum. Hann
fikraði sig niður stigann og rann-
sakaði vegabréf öukmannsins og
Grants nákvæmlega. Svo gaf hann
ökumanninum bendingu um að fara,
en benti Grant að fylgja sér upp
stigann. Hann bauðst ekki til að
hjálpa honum með töskuna, en
Grant bar hana upp stigann, eins
og hún hefði ekki verið þyngri en
bók. Flugmaðurinn dró stigann upp
á eftir sér, skellti breiðri hurðinni
aftur og hvarf fram ( flugstjórnar-
klefann.
Það var um tuttugu auð sæti að
velja. Grant settist í það sem var
næst útgöngudyrunum og festi sæt-
isbeltið. Gegnum opnar dyrnar fram
í flugstjórnarklefann, heyrði hann
stutt orðaskipti við flugturninn. Svo
tóku hreyflarnir tveir að urra, hósta
og skjóta og flugvélin tók við sér
með sama hraða og sportbíll, rann
eftir flugbrautinni, sem lá norður
og suður, og án frekari viðbúnað-
ar sneri hún við og geystist upp
í loftið.
Grant leysti sætisbeltið, kveikti
í Troika sígarettu í gullmunnstykki,
hallaði sér aftur á bak til að renna
huganum yfir fyrri afrek og velta
fyrir sér nánustu framtíð.
Donovan Grant var afieiðing mið-
næturfundar þýzks atvinnulyftara
og suður-írskrar þjónustustúlku.
Fundur þeirra stóð í stundarf jórðung
í röku grasi, bak við sirkustjald,
utan við Belfast. Að honum lokn-
um gaf fóðirinn móður hans half-
a-crown, en móðirin gekk hamingju-
söm heim í rúmið sitt í eldhúsi veit-
ingastofu skammt frá járnbrautar-
stöðinni. Þegar hún átti von á barn-
inu, leitaði hún athvarfs hjá frænku
sinni í Iitla þorpinu Aughmacloy,
Flramhald á bls. 46.
2Q — VIKAN 39. tbl.