Vikan - 24.09.1964, Blaðsíða 48

— óg næsta morgun sendi yfirmað-
ur deildarinnar eftir honum og sagði
honum kuldalega, að hann hefði
orðið merkjadeildinni til skammar
og yrði sendur heim við fyrsta tæki-
færi. Enginn félagi hans, af öku-
mönnunum, vildi vinna með honum,
svo hann var fluttur yfir í hina
vinsælu og eftirsóttu mótorhjóla-
deild.
Flutningurinn hefði ekki getað
hentað Grant betur. Hann beið
nokkra daga, og svo, kvöld nokk-
urt, þegar hann hafði tekið við
póstinum, sem ótti að fara fró aðal-
stöðvum leyniþjóstu hersins ó
Reichskanzlerplatz, fór hann beina
leið að rússnesku landamærunum,
beið með vélina í gangi, þangað
til brezka eftirlitshliðið var opnað
til að hleypa leigubíl í gegn, en
þó þaut hann í gegnum hliðið, sem
var að lokast, ó fjörutíu mílna hraða
og snarstanzaði við steinsteypt
varðhúsið við rússneska hliðið.
Þeir drösluðu honum ruddalega
inn í varðstofuna. Liðsforingi, með
andlit eins og skorið í tré, spurði
hvað hann vildi.
— Eg vil sovézku leyniþjónust-
una, svaraði Grant blótt ófram. —
Yfirmann hennar.
Liðsforinginn starði kuldalega á
hann. Svo sagði hann eitthvað á
rússnesku. Hermennirnir, sem höfðu
flutt Grant inn, lögðu af stað með
hann út aftur. Grant hristi þá létti-
lega af sér. Annar þeirra lyfti vél-
byssunni sinni.
Grant tók aftur til máls og tal-
aði hægt og af þolinmæði: — Ég
er með mikið af leyniskjölum. Uti.
í leðurtöskunum á mótorhjólinu.
Hann fékk innblástur: — Þér lendið
í miklum vandræðum, ef þau kom-
ast ekki til leyniþjónustu yðar.
Liðsforinginn sagði eitthvað við
hermennina, og þeir færðu sig frá.
— Við höfum enga leyniþjónustu,
sagði hann á stirðlegri ensku. —
Setjizt niður og fyllið út þetta eyðu-
blað.
Grant settist niður og fyllti út
stórt eyðublað með spurningum fyr-
ir þá, sem óskuðu að heimsækja
austursvæðið — nafn, heimilisfang,
erindi, og svo framvegis. A meðan
talaði liðsforinginn lágt og stutt-
aralega í síma.
Þegar Grant hafði lokið sér af,
komu tveir aðrir hermenn, liðsfor-
ingjar án herdeilda, inn í herberg-
ið. Liðsforinginn við skrifborðið
rétti öðrum þeirra eyðublaðið, án
þess að líta á það, og þeir fóru
með Grant út, settu hann og mótor-
hjólið hans inn í lokaðan bíl og
læstu dyrunum að utanverðu. Eftir
þjösnalegan akstur í um það bil
stundarfjórðung, nam vagninn stað-
ar, og þegar Grant steig út, komst
hann að raun um, að hann var í
húsagarði, bak við stóra, nýja bygg-
ingu. Það var farið með hann inn
í bygginguna og upp í lyftu, og
þar var hann skilinn eftir einn i
gluggalausum klefa. [ klefanum
var ekkert nema járnbekkur. Eftir
klukkustund, meðan þeir voru að
fara gegnum leyniskjölin, að hans
— VIKAX 39. tbL
áliti, var farið með hann inn i þægi-
lega skrifstofu til liðsforingja, með
þrjár raðir af heiðursmerkjum og
gullmerki offursta.
Á skrifborðinu var ekkert, nema
vasi með rósum.
Tíu árum síðar sat Grant og
horfði út um flugvélargluggann nið-
ur á iðandi Ijósin 20 þúsund fetum
neðar, og gat sér til, að þetta væri
Kharkov. Hann brosti kátínulaust í
spegilmynd sína í óbrjóanlegu
gluggaglerinu.
Rósir. Frá þessu andartaki hafði
líf hans ekkert verið nema rósir.
Rósir, rósir, eilífar rósir.
3. KAFLI - FRAMHALDSNÁM.
— Svo þér mynduð vilja vinna í
Sovétríkjunum, mr. Grant?
Þetta var um hálftíma seinna,
og MGB liðsforinginn var orðinn
leiður á viðtalinu. Hann hélt, að
hann hefði þegar kreist upp úr þess-
um ógeðfellda Brefa öll þau hern-
aðaratriði, sem nokkurn áhuga gætu
vakið. Nú var aðeins eftir að segja
nokkur kurteisleg orð, til að þakka
manninum öll þessi leyndarmál, sem
komið höfðu upp úr töskunum, en
síðan gæti hann farið aftur í fanga-
klefann, þangað til hann yrði send-
ur til Vorkuta, eða í aðrar vinnu-
búðir.
— Já. Ég vil vinna fyrir ykkur.
— Og hvað getið þér unnið, mr.
Grant? Við eigum meira en nóg
af ólærðum verkamönnum. Við höf-
um ekki þörf fyrir vörubílstjóra, og
— ofurstinn brosti lítillega — ef
þarf að berja einhvern, eigum við
fullt af mönnum, sem geta stund-
að þá hnefaleika. Meira að segja
tvo mögulega Olympíumeistara
þeirra á meðal.
— Ég er sérfræðingur í að drepa
fólk. Ég geri það mjög vel. Mér
þykir gaman að því.
Ofurstinn sá rauða bjarmann,
sem brá fyrir eitt andartak bak við
vatnsblá augun, undir sandljósum
augnahárunum. Maðurinn meinar
þetta, hugsaði hann. Auk þess að
vera leiðinlegur, er hann brjálaður.
Hann leit kuldalega á Grant, og
velti því fyrir sér, hvort hann væri
þess virði að gefa honum að éta
í Vorkuta. Kannski væri betra að
láta skjóta hann. Eða kasta honum
aftur inn á brezka hernámssvæðið
og láta hans eigin menn hafa
áhyggjur af honum.
— Þér trúið mér ekki, sagði
Grant óþolinmóður. Þetta var ekki
réttur maður. Þetta var ekki rétt
deild. — Hverjir sjá um skítverkin
fyrir ykkur hér? Hann var viss um,
að Rússar höfðu einhverskonar
morðdeild. Það sögðu allir. — Lát-
ið mig tala við þá. Ég skal drepa
einhvern fyrir þá. Hvern sem þeir
vilja. Núna strax.
Ofurstinn leit fýlulega á hann.
Ef til vill var bezt að gefa skýrslu
um þetta. — Bíðið hér. Hann reis
á fætur og fór út úr herberginu.
Hann skildi dyrnör eftir opnar.
Vörður kom og stillti sér upp í dyra-
gættinni og horfði á bakið á Grant,
með höndina á byssunni.
Ofurstinn fór inn í næsta her-
bergi. Það var mannlaust. Það voru
þrír símar á borðinu. Hann tók upp
tólið á MGB beinu línunni til
Moskvu. Þegar skiptiborðið svaraði,
sagði hann: — SMERSH. Þegar
SMERSH svaraði, bað hann um
framkvæmdastjórann.
Eftir tíu mínútur setti hann tólið
aftur á. En sú heppni. Einföld, af-
drifarík lausn! Hvernig, sem mála-
lyktir yrðu, gæti þetta ekki farið
nema vel. Ef tilraunin heppnaðist,
væri það Ijómandi gott. Ef mann-
inum mistækist, myndi það valda
miklum óþægindum á vestursvæð-
inu — óþægindum fyrir Bretana,
vegna þess að Grant var þeirra
maður, óþægindum við Þjóðverj-
ana, vegna þess að tilraunin myndi
hræða marga af njósnurum þeirra,
óþægindum við Bandaríkjamenn,
vegna þess að þeir lögðu fram mest
af fjármagninu fyrir Baumgarten-
hringinn, og myndu nú álíta, að
öryggisráðstafanir Baumgartens
væru einskis verðar. Ánægður með
sjálfan sig fór ofurstinn aftur inn
í skrifstofuna og settist gegn Grant.
— Meinið þér það, sem þér vor-
uð að segja?
— Auðvitað.
— Er minni yðar gott?
— Já.
— Á brezka hernámssvæðinu er
Þjóðverji, sem gengur undir nafninu
Baumgarten. Hann býr í íbúð nr.
5 við Kurfúrstendamn nr. 22. Vitið
þér, hvar það er?
— Já.
— I kvöld verðið þér og hjólið
yðar sett aftur inn á brezka her-
námssvæðið. Númeraplötunum yðar
verður breytt. Yðar menn eru sjálf-
sagt að svipast um eftir yður. Þér
eigið að fara með umslag til dr.
Baumgarten. Á því stendur, að það
eigi að afhendast persónulega. I
einkennisbúningi yðar og með þetta
umslag, munið þér ekki eiga í nein-
um erfiðleikum. Þér eigið að segja,
að skilaboðin séu svo persónuleg,
að þér verðið að hitta dr. Baum-
garten einan. Svo drepið þér hann.
Ofurstinn þagnaði. Hann lyfti
augnabrúnunum: — Já?
— Já, svaraði Grant þrár. — Og
ef ég geri það, ætlið þið að láta mig
hafa meira að gera?
— Það er mögulegt, svaraði
ofurstinn kæruleysislega. — Þegar
þér hafið lokið ætlunarverki yðar
og komið aftur til sovézka her-
námssvæðisins, getið þér spurt eftir
„Boris ofursta". Hann hringdi bjöllu,
og maður í borgaralegum klæð-
um kom inn. Ofurstinn benti í átt-
ina til hans og sagði:
— Þessi maður gefur yður að
borða. Seinna mun hann láta yður
hafa umslagið, og beittan hníf af
amerískri gerð. Ljómandi gott. Góða
ferð.
Ofurstinn teygði fram höndina,
tók rós úr vasanum og andaði að
sér ilmi hennar.
Framhald í næsta blaði.
Framhald af bls. 15.
borðar búnaðar þeirra fyrir augum ungu konunnar, áður en hún féll
í djúpan, draumlausan svefn.
35. KAFLI
Grænt, milt ljós, lék um Angelique. Hún hafði einmitt í þessu opnað
augun. Hún var í Monteioup, undir laufskrúðinu niður við ána, þar sem
sólin náði henni aðeins i gegnum limþakið fyrir ofan hana. Hún heyrði
bróður sinn Gontran segja:
— Græni liturinn í þessum plöntum er svolítið, sem ég ræð aldrei við.
Ég get náð svipaðri áferð, en aldrei þessari þykku, ógagnsæu, grænu
hulu.
Rödd Gontrans var orðin dýpri og rámari, samt þekkti hún aftur
hljómfallið, sem hanri notaði ævinlega, þegar hann var ekki ánægður
með málverk sín og myndir. Hve oft hafði hann ekki horft inn í augu
systur sinnar og muldrað: Þessi græni litur er nokkuð, sem ég ræð
aldrei við.
Skerandi sársauki í kviðarholinu greip Angelique. Þá mundi hún hvað
gerzt hafði.
Góði guð, hugsaði hún. Litla barnið mitt er dáið!
Hann var áreiðanlega dáinn. Hann gat ekki hafa þolað svona margar
skelfingar. Hann hlaut að hafa dáið, þegar hún stökk út um gluggann,
niður í dimma óvissuna, eða þegar hún þaut í gegnum ganga Louvre.. ..
örvænting eltingarleiksins var enn hið innra með henni, og henni fannst
eins og hjarta hennar væri tómt. Hún neytti allra sinna krafta og heppn-
aðist að hreyfa aðra höndina og leggja hana á kviðinn. Þegar hún þrýsti,
fann hún léttan mjúkan titring.
— Ó! Hann er þarna ennþá! Hann er lifandi! Sá er svei mér seigur!
hugsaði hún með stolti og ástúð. Barnið hreyfði sig í móðurlífi hennar,
eins og lítill froskur. Hún fann ávala höfuðsins undir fingrum sér.
Skilningarvit hennar voru smám saman að vakna og henni varð Ijóst,
að hún lá í stóru rúmi með undnum stólpum og sægræna ljósið, sem