Vikan - 30.12.1964, Qupperneq 10

Bílferja milli Reykjavíkur og Akraness, landnám í
Melasveit, brú yfir Borgarfjörð, ferðamannabærinn
Stykkiskólmur, sumarhús í eyjunum og margt fleira
kemur fyrir í þessari ferðasögu, sem gerist eftir fá ár
Við vorum að fara norður. „Norðurlandið" ló við hafnar-
garðinn, og við ókum bifreiðinni um borð. Voru þegar
komnar þar 15 fólks- og flutningabifreiðir, sumar fullhlaðnar,
en rúm mun vera fyrir 25—30 bifreiðir á „Norðurlandinu".
Ferðin til Akraness tekur tæpan klukkutíma, og sátum við á
meðan í rúmgóðum og vistlegum veitingasal ásamt fjölda
farþega. Allskonar veitingar voru fáanlegar við sanngjörnu
verði, og notuðu menn sér það óspart.
Þegar lagzt hafði verið við hafnarbryggjuna á Akranesi, þá
ókum við í bifreiðinni um bæinn. Akranes er nú orðin
samgöngumiðstöð milli Suður-, Vestur- og Norðurlands síðan
bílferjan „Norðurlandið" kom til sögunnar. Er næstum óskiljan-
legt hversu lengi stóð á jafn sjálfsagðri samgöngubót. Menn
trúðu því fæstir, að hægt væri að gera bílferju úr gamla tog-
aranum, og svo héldu margir, að tæknilegir erfiðleikar væru
óyfirstíganlegir varðandi „löndun" á bifreiðunum. En þetta var
allt vel hægt, og nú ér árangurinn að koma í Ijós. Samgöngur
milli landshluta taka ekki jafnmikinn tíma og áður — vega-
lengdir styttast og samgöngur verða ódýrari og greiðari. Síðan
„Norðurlandið" hóf ferðir upp eftir eru margir, sem stunda
atvinnu í Reykjavík en eiga heimili sín á Akranesi, og er það
mikils virði fyrir afkomu manna. Akranes er vaxandi bær. Ut-
gerðin er enn sem fyrr aðalatvinnuvegur fólksins, en sements-
verksmiðjan og önnur minni fyrirtæki valda miklu um blóm-
legt atvinnulíf. Myndarskapur er þar mikill, allar götur steypt-
ar, og gangstéttir hellulagðar, og er hugur í mönnum að gera
FERDIN NORDUR
allt sem bezt. Sjúkrahúsið, sem nú er mikil stofnun, er til fyrir-
myndar, enda hafa þangað ávallt valizt úrvals læknar og
hjúkrunarlið, sem gera garðinn frægan.
En við erum á leiðinni norður og áfram skal haldið. Var
ánægjulegt að sjá nýja landnámið í Melasveitinni; þarna var
landið að blása upp, og mikil spjöll orðin þegar hafizt var
handa um að stemma stigu fyrir frekari eyðileggingu, með
því að hefta sandfokið og uppblásturinn. Var ( fyrstu komið
fyrir skjólbeltum víðsvegar um landið og stundum notaðar
gamlar síldarnætur og fiskinet. Síðar komu skjólbelti úr víði og
birki, landið girt og friðað og sáð var í það! Árangurinn af
þessu mikla og erfiða starfi sáum við rú bifreiðinni, þegar við
ókum þarna um.
Brúin yfir Borgarfjörð í Borgarnes styttir leiðina allmikið,
10—14 km — og finnst manni nú, að jafn sjálfsögð samgöngu-
bót hefði átt að koma fyrir löngu. í Borgarnesi er blómlegt
atvinnulíf, og er bærinn í hröðum vexti. Sútunar- og skinna-
verksmiðjan á sinn stóra þátt í þessu, og er þarna um stór-
merka starfsemi að ræða. Var það mörgum mikið áhyggjuefni,
að lengst af voru allflestar gærur seldar óunnar — saltaðar —
úr landi Vissu menn þó, að verðmunur væri mikill og var
lengi reynt að bæta hér úr, og að síðustu fékkst ágætt sam-
starf við erlent stórfyrirtæki, sem sér um sölu á öllum vörum
fyrir verksmiðjuna. I Borgarnesi er skrúðgarðurinn mikil bæjar-
prýði, og hafa konurnar lagt þar fram mikið og óeigingjarnt
starf.
Dvalarheimilið, sem kvenfélögin og söfnuður komu upp á
árunum er vinsæl stofnun, og er myndarskapur mikill, bæði
úti sem inni. Unir vistfólkið sér ágætlega, enda er hér ekki í
kot vísað. Var þetta myndarlegt framtak á sínum tíma og
var ekki alveg átakalaust. En nú eru allir á sama máli um, að
vel hafi tekizt um staðarval sem og alla framkvæmd.
Frá Borgarnesi héldum við vestur Mýrar, sem leið liggur
nýja veginn út á Skógarströnd. Var lengi vel rætt um að
leggja veg þarna yfir lágheiðar til þess að komast hjá að
fara Bröttubrekku vestur í Dali — en sá vegur gat oft orðið
erfiður eða ófær að vetrarlagi. Fögnuðu menn því mjög, þegar
forráðamenn Dalasýslu tóku til sinna ráða, eins og alþjóð er
kunnugt. Dalamenn hafa ávallt verið meðal forystumanna í
landsmálum. Nægir að nefna þjóðkunna menn eins og Bjarna
í Ásgarði og Bjarna frá Vogi í þvi sambandi.
Dalamönnum var manna Ijósast að betri samgöngur voru
lífsnauðsyn, og að eitthvað varð til bragðs að taka — og
þeir tóku til sinna ráða. Fyrst fengu þeir vegamálastjóra til
þess að gera áætlun um vegagerðina — einnig nauðsynlegar
brýr. Náttúrlega var þeim sagt, að ekkert fé væri fyrir hendi
JQ — VIKAN 53. tbl,