Vikan - 30.12.1964, Síða 13

á. Þannig byrjaði það. Allt haust-
ið og veturinn gat maður séð, að
þetta var hægur dauðdagi fyrir Mc-
Govern. Síðdegis á laugardögum
gat Rosemary alltaf losnað við fjöl-
skylduna. Ég er viss um að hún
hefði heldur skotið þau, heldur en
að koma þeim ekki út úr húsinu.
Svo setti hún Harry í hægindastól-
inn hans pabba síns og gaf hon-
um heitt rommtoddy meðan þau
horfðu á allskonar knattleiki í sjón-
varpinu. — Er þetta ekki betra en
að vera að norpa úti í kulda og
trekk, — var hún vön að segja,
þessi sykursæta Lucrezia Borgia.
Hún hafði alveg sérstaka hæfileika
til að gera alla hluti auðvelda,
þessi stelpa. Ef Harry fór út að
ganga, — hittist oftast þannig á
að hún var einhversstaðar nálæg.
Eg held að hún hafi notað kíki, til
að sjá hvenær vesalings Harry fór út
úr húsinu. Ef hann langaði í bíl-
túr upp í sveit, þá var hún þar, og
tók af honum ómakið við að aka
bílnum. Það gat hún, eins og allt
annað.
Svo kom vorið, og Rosemary not-
aði sér vorveiki hans, út í yztu
æsar, svo að mér ofbauð. — Sjáðu
nú til, Harry, sagði ég. — Er hún
nú holl fyrir heilsu þína, þessi
stúlka?
— Allt í lagi, sagði hann og
skreið upp í rúmið. — Þetta er svo
róleg og elskuleg stúlka. Meinlaus
eins og maur.
— Maurar eru nú nokkuð dugleg-
ir, sagði ég. — Ég held þú sért eitt-
hvað að linast, vinurinn.
Harry benti á sígaretturnar sín-
ar og ég henti þeim til hans.
— Ég gæti ekki verið harðari,
sagði hann. — í hvert skipti sem
ég sé pabba hennar koma þarna
út úr lestinni, fæ ég hroll. Þetta
er ekkert fyrir mig.
— Jæja, sagði ég, — ég held
þú ættir nú samt að athuga þinn
gang. Annars skal ég hugsa til
þín, þegar ég fer í skemmtiferð til
Kína, eða teygi úr mér í klúbbstóln-
um og rétti út höndina eftir köld-
um skota.
— Ég verð þar, sagði Harry, —
ég verð þar með þér.
■ Sumarið kom, og við fluttum í
minni íbúð. Þetta var heitasta smá-
íbúð í borginni, — og þetta var heit-
asta sumarið í fimm ár. Við vorum
alveg að kafna, eða réttara sagt,
ég var að kafna, því að elsku
hjartað hún Rosemary bjargaði Mc-
Govern. Auðvitað áttu foreldrar
hennar yndislegan sumarbústað á
vesturströndinni. Ég hélt alltaf að
Dick-fjölskyldan byggi í gryfjum,
að minnsta kosti voru þau aldrei að
ónáða dóttur sína, þegar hún var
að hamast við að undirbúa fram-
tíðina. Og þetta sumar held ég
að þau hafi hreinlega grafið sig
í sandinn.
Það var svo sem auðvitað, að
þessi sumarbústaður var á svo
þægilegum stað, að Harry þurfti
aldrei að lenda í umferðarhnútum
eða þessháttar vandræðum. Hann
varð sólrbenndari með hverjum
degi, en hann skaðbrenndist aldrei.
Rosemary sá um það, hún bar á
hann olíu.
— Þú veizt það kannske ekki,
en þetta er ábyggilega einhver
vígð olía, sem hún er að maka á
þig. Sérðu ekki, að það er verið
að rígbinda þig. Þú ert búinn að
vera.
— Hafðu engar áhyggjur, þetta
er elskuleg og róleg stúlka. Og svo
hallaði hann sér upp að koddan-
um, eins og það væri mjúk öxlin
á Rosemary.
Viku síðar kom reiðarslagið. Það
var mjög heitur sunnudagsmorgunn,
eftir ennþá heitari nótt. Ég vakn-
aði í þessum glóandi ofni, og sá
að Harry sat við gluggann og horfði
þunglyndislega á óhrein húsþökin.
Þegar hann heyrði í mér, leit hann
á mig og það var eins og allar
heimsins áhyggjur hvíldu á herðum
hans.
— Mike, sagði hann, — það er
skeð . . .
— Hvað hefir skeð?
Hann horfði út um gluggann. —
Hún er bara ekkert róleg lengur,
og ég er líklega búinn að glata
frelsinu, ævilangt.
Ég rauk upp úr rúminu og náði
í kók í ísskápnum. — Hvað opnaði
á þér augun að lokum? — Kannske
er von fyrir þig ennþá.
Harry stóð upp með sorgarsvip
og rétti mér bögglað blað, sem
hann tók upp úr vasa sínum.
— Þetta, sagði hann, og fór að
góna út um gluggann aftur.
Þetta var blað úr minnisbók. A
það var skrifað, með smágerðri,
fallegri skrift: — Frú Harold Mc-
Govern, og þar fyrir neðan, Rose-
mary McGovern, — Harry og Rose-
mary McGovern, — herra og frú
Harold J. McGovern, og fleiri út-
gáfur af þessum nöfnum.
— Þetta er slæmt, sagði ég, —
mjög slæmt.
Harry var fýlulegur á svipinn.
— Hún er farin að elska mig, allt
í einu. Þetta er hræðilegt, sagði
hann.
Harry var bezti herbergisfélagi
sem hægt var að fá, en hann var
grindhoraður, nærsýnn og eyrun
stóðu eins og vængir út frá höfð-
inu. Og Rosemary Dick var Ijóm-
andi kroppur, einhver ósköp af
ijósu, mjúku hári, sem sagt stórfal-
leg, — svona í fjarlægð, svo þið
sjáið, að þetta leit ekki efnilega
út.
Hann sagðist hafa setið á svöl-
unum á laugardagskvöldið og beð-
ið eftir Rosemary, sem var að klæða
sig. Svo fór hann að blaða í bók,
sem lá á borðinu, þá datt þetta
blað út úr henni. Hann flýtti sér
að stinga því í vasann, en það
brenndi hann allan daginn og
brenndi hann ennþá.
— Við finnum einhverja leið út
úr þessu, sagði ég. — Hafðu engar
áhyggjur, við hljótum að finna ein-
hver ráð.
Harry beygði sig fram. — Það er
bara eitt, hún er svo elskuleg og
ég get ekki sært hana. Hún hefir
verið svo góð við mig og það er
svo þægilegt að hafa hana í kring-
um sig.
— Það er líka ágætt að hafa
hund, og miklu öruggara. — Ég
horfði á sprungurnar í veggnum og
hugsaði.
— Jæja, það fyrsta sem þú verð-
ur að gera, er að hætta þessum
ferðum í sumarbústaðinn.
— Harry þurrkaði sveitt ennið.
Það var kæfandi hiti í herberginu.
— En Mike, það er bara júlí
núna. Ég dey úr hita hér í sumar.
— Ekkert sveitarráp.
— Rosemary finnst það skrítið,
ef ég kem ekki, sagði hann.
— En er það ekki Rosemary, sem
þú ert að reyna að losna við?
Hann kinkaði kolli, það var of
heitt til að tala.
— Það er engin ástæða til að
særa hana. Hún er bara ósköp
venjuleg stúlka, sem vill endilega
giftast, ég er hérumbil viss um að
hún er búin að panta brúðarkjólinn.
Þú ert leiðindadrjóli, sem ætlar alls
ekki að gifta þig, að minnsta kosti
ekki fyrr en í hárri elli. Þetta reyn-
ir þú að skýra fyrir henni, og svo
tekur þú bara til fótanna.
— Það verður svo heitt, sagði
Harry.
— Þá geturðu bara setzt inn í
loftkælt bíó.
— Mér leiðist í bíó.
— Þegiðu, sagði ég.
— Hvað er góð og gild afsök-
un við svona framkomu? Ekki get
ég sagt henni að ég elski hana
ekki, sagði hann, — það gæti sært
tilfinningar hennar.
— Nei, það geturðu ekki. Og
ekki geturðu sagt henni að það sé
einhver önnur, þá sér hún að það
er ekki alvara þín að pipra, sagði
ég.
— Hún veit að ég á nóga pen-
inga, svo að ekki þýðir að segja
henni að ég sé blankur.
Hann hafði lagt fæturna upp á
stílabókastafla, sem var á gólfinu.
Ég horfði fyrst á fætur hans, svo
á stílabækurnar, og þá datt mér
ráð í hug.
— Heyrðu vinur, sagði ég, — þú
hefir bjargað lífi þínu, þú ert með
hjálpina undir fótunum.
— Ertu búinn að fá sólsting?
— Sjáðu nú til, þú ert einhleypur,
þú átt nóga peninga, geturðu ekki
séð hvað þig vantar?
— Tækifæri, sagði hann.
— Menntun, sagði ég, — góða
raunhæfa menntun, það er það sem
þig vantar.
— Ertu vitlaus, maður, ég er ný-
búinn að taka próf.
— Hefirðu meistaragráðu? Hef-
irðu doktorsgráðu? Heldurðu að þú
gætir lesið, fyrst í eitt ár til meist-
araprófs, svo í þrjú ár til doktors-
prófs, ef þú ert giftur æsandi kven-
manni, sem mundi trufla þig og
rugla þig í ríminu? Sláðu á móð-
urtilfinningar hennar, hún er
sprengfull af þeim. Spurðu hana
hvort hún gæti hugsað sér að eyði-
leggja framtíð sonar síns, ef þessi
sonur hefði köllun til að vinna stór-
virki á sviði vísinda og menningar.
Ég henti kókflöskunni frá mér og
náði í bjór handa Harry.
— Hvernig í ósköpunum ætti ég
að geta það. Lesa í fjögur ár í við-
bót. Ég yrði andlegur aumingi og
fengi að öllum líkindum taugaáfall.
— Það er enginn að segja að þú
eigir að gera þetta. Þú átt bara að
segja henni þetta á þokkalegan
hátt og þá skilur 'nún þig.
— En mér leiðist að Ijúga að
henni, þetta er svo elskuleg stúlka.
— Það er enginn að segja að þú
þurfir að Ijúga, sagði ég og reyndi
að vera þolinmóður. — Þú hagar
bara orðum þínum þannig, að það
sé ekki raunveruleg lýgi.
— Jæja. McGovern reyndi að
malda í móinn, en honum datt ekki
neitt betra í hug. Og alltaf, þegar
hann var að linast, rétti ég honum
minnisblaðið. Að lokum gafst hann
upp, — og þetta kvöld lagði hann
af stað, með sundbuxur og sólgler-
augu, — í sína síðustu ferð til Rose-
mary.
Hann hefði alveg eins getað ver-
ið grafinn í sandinn þarna úti á
ströndinni, því ég heyrði ekkert frá
honum fyrr en næsta sunnudags-
kvöld. Það var sami óþolandi hit-
inn og ég var að elta flugu þegar
Harry kom. Hann kveikti Ijósið og
gekk inn á mitt gólf.
— Óskaðu mér til hamingju,
sagði hann, — ég er trúlofaður . . .
— Þú ert að gera að gamni þínu,
sagði ég og hélt áfram að elta
fluguna. — Hvernig gekk þetta ann-
ars?
Harry settist niður og þurrkaði
af sér svitann. — Ég verð að minnsta
kosti feginn að losna héðan. Ég
er búinn að segja þér það, ég er
trúlofaður og ætla að fara að gifta
mig.
— Nei, biddu nú andartak. Þér
getur ekki verið alvara. Hvaða vit-
leysu gerðir þú?
— Ég veit ekki hvaða vitleysu
ég gerði, nema ef til vill að ég
sagði að ég væri fæddur til að
gera þetta. — Og svo, — ja, sjáðu
til, hún á líka mömmu.
— Stúlkur eins og Rosemary eiga
alltaf mömmu, en það megum við
ekki láta á okkur fá. Segðu mér
í alvöru, hvað kom fyrir?
Og svo kom hann með söguna:
— Roesmary og hann lágu í sand-
inum, fyrir framan húsið, á þess-
um vindsængum, sem Harry var svo
hrifinn af.
— Rosemary, sagði hann. —
Hvað finnst þér annars um mennt-
un?
— Hvað, elskan? spurði hún
syfjulega og burstaði sandkorn af
enni hans.
Framhald á bls. 34.
VIKAN 53. tbl. — 1Q